Wszystko na tym świecie ma swoją cenę. Kiedyś Hringowi Hamre wydawało się, że jest zdolny do unikania wszelkich konsekwencji. Sprytem lub pieniądzem, jeśli tylko od niego wymagano. Buta pozwalała mu długo wierzyć, że zgłębienie magii zakazanej okaże się furtką do odkrycia czegoś, co da odpowiedź jak uratować Irene od choroby odziedziczonej wraz z wieloma innymi cechami jej babki. Od ślepoty nie mógł uciec, bo gdy zdał sobie sprawę z tego jak uzależniony stał się od dreszcza przebiegającego przez plecy za każdym razem, od goryczy chorej satysfakcji, było już za późno. Przezierających się przez bladą skórę żył nie mógł zamaskować, podobnie jak bieli oczu za każdym razem, gdy decydował się na użycie magii. To jednak nie jest takie złe, nie jest najgorsze spośród wszystkich rzeczy, jakie na niego spadły.

Poranek to osobista tragedia, gorsza niż wczorajsza, przedwczorajsza… Nikotyna nie daje żadnych rezultatów, nie inaczej jest ze szklanką ginu zmieszanego z tonikiem. Objawy odstawienia usilnie próbuje ignorować; splata palce ze sobą i silnie zaciska, opiera o nie podbródek, byle przestały dygotać jak jesienne liście poruszane siłą wiatru, ale ciężar na żołądku nie staje się lżejszy. Dłonie mężczyzny drżąco przyjmują list docierający do niego rano, doskonale zna tę wiewiórkę. Ratuje od kradzieży niewielki złoty pierścionek, w zamian za to dzieląc się z nią częścią dobytku Mai, dopiero po tym mogąc rozerwać kopertę, by odczytać list. Decyzja co do dzisiejszych planów została podjęta za niego, ale nie zamierza odmawiać.

Być może dzisiaj wreszcie dotrą do czegoś konkretnego.

— Ty za to wyglądasz jak żywy trup, który uciekł z trumny — rzuca pierwszym wyzłośliwieniem w stronę Dahlina i zwieńcza je drwiącym uśmiechem; wie co mówi, czasami denatów oglądał częściej niż żywych. Stoi w umówionym miejscu, tym samym co zawsze od kilku lat; jest punktualnie, nienawidzi marnotrawienia czasu, zwłaszcza swojego. Obejmuje Pekkę spojrzeniem zupełnie obojętnym i zimnym. Łączą ich wyłącznie interesy i to na dodatek zapoczątkowane przez samego Hamre w przypływie niemocy na ospałość Kruczej Straży. To był tylko rozbój, Hring. Wiemy, że jesteś zrozpaczony, to był twój brat, ale to mogło stać się każdemu. A każde wspomnienie tego czczego pierdolenia powodowało większy niż zazwyczaj ból głowy.

Dym oblepiający jego twarz z momentem zawieszenia w powietrzu pomiędzy nim drażni nozdrza. Nie potrafi ukryć tego jak drażni go ten zapach taniości, zwłaszcza gdy prycha głośno. Zna na tyle Dahlina, by wiedzieć jak uwielbia drażnić się z nim, utrudniając maksymalnie znoszenie towarzystwa jasnowłosego. W każdym innym przypadku rzuciłby to już dawno, ale nie pozwala mu jedna myśl: nikt inny nie zdoła mu pomóc.

— Wytrącę ci zaraz te smrodzące papierosy z łapska — mruknął tylko, wyciągając swoje cygaretki zza pazuchy. Jedno Vindlingur wystarcza, by tytoń rozżarzył się, a wstęga dymu wzniosła się, tańcząc i kołysząc się na boki. Pekka wie, co jest powodem drżenia dłoni i płytszego oddechu, Hamre jest tego pewien; ciekawe, kiedy ostatnio to odczuł? Czy zatracił się w magii zakazanej tak bardzo, że była dla niego jak chleb powszedni, tak jak dla Hamre lecznicza? Nie odpowiada na zaczepki, nie daje mu tej satysfakcji, bo wie, że gdy zacznie mówić – nie przestanie. Napięcie obecne jest w całym ciele zwiastuje jedno, ale tę broń zostawia na potem, gdy będzie bardziej przydatna. — Konkrety. Gdzie znajdziemy tych ludzi, co? Który to był bar?

— Obawiam się, że w takim razie nigdy nie spoczniesz — stwierdza wbijając pobielałe tęczówki w Dahlina. Będziesz wiecznie łażącym po ziemi i zatruwającym innym życie trupem, póki nie rozłożysz się wreszcie. Bezczelność Pekki, znanego mu niegdyś jako Petter, syn kruczego strażnika, jest jego bronią, ale na Hamre działa ona jedynie w krótkim odcinku czasu. Ledwo zdąży zmrużyć oczy, podnieść głos o pół tonu, po chwili te słowa tracą resztki swojej mocy i spływają po starszym mężczyźnie. Uodpornił się na to i zostaje mu tylko żałować osób, na których robiło to jeszcze jakiekolwiek wrażenie.

Bardzo możliwe, że przybyły mu zmarszczki, a na skroni pojawiły się trzy siwe włosy. Bardzo możliwe, że znowu schudł, a przecież na brak jedzenia i alkoholu nie mógł narzekać. Co zna na pewno, to powody tego stanu i mizernienia w oczach; zabawne jak bardzo czuł to powolne znikanie. Głód nie daje za wygraną, nie potrafi walczyć z nim długo, bo wtedy pogarsza tylko sytuację. Niewykluczone, że finał tej historii byłby zupełnie inny, gdyby nie pamięć o jednej małej dziewczynce, która teraz zapewne kładła się spać. Byle nie zastanawiała się nad tym, co jeden z jej wujków właśnie teraz robi, szukając odpowiedzi, dlaczego szczątki jej ojca leżały dwa metrów pod ziemią.

— Wolę wyglądać staro niż jak gówniarz w wieku trzydziestu lat — odpowiada mu i wzrusza ramieniem, ukrócając przynajmniej na ten moment przepychanki słowne. Na nie będą mieli cały wieczór.

Ogląda się na budynki otaczające dziedziniec. Żaden z nich nie wygląda zachęcająco i daje do zrozumienia, kto okupuje te mieszkania. Pijacy, hołota, kobiety zasługujące na taki los i te, które wręcz przeciwnie, nie zrobiły nic złego, ale nie miały odwagi dokonać wyboru i spalić ten most za sobą.

— Sukces?

Unosi jedną brew do góry i patrzy na niego z pełnym sceptycyzmem. Do tej pory nie zdobyli nic, co mogłoby doprowadzić ich do powodów morderstwa na jego bracie. Sześć lat błądzenia, bo każdy trop urywał się. Po takim czasie należałoby sobie odpuścić, ale Hamre jest święcie przekonany, że jego przeczucie nie jest tylko spiskowym myśleniem. To nie było przypadkiem, zwykłym rozbojem, a to budziło zbyt wiele pytań w głowie doktora. Komu się naraziłeś, Mika? Kto mógł chcieć twojej śmierci? A jednak oczekuje, że dzisiaj dowiedzą się czegokolwiek, co da mu poczucie zbliżenia się do prawdy.

Ignoruje przytyk Dahlina, wyrzuca niedopałek przydeptując go starannie i po prostu idzie za młodszym. Na klatce schodowej przeskakuje co drugi stopień, aż staną przed drzwiami z trójką napisaną na nich białą kredą. Opiera się o ścianę tuż przy nich, by wizjer nie obejmował go dłużej. Zerknięcie na towarzysza i kilka mocniejszych uderzeń w drewnianą, odrapaną powierzchnię. Nie słyszy nic, ale nie widzi powodów w wyważaniu wejścia; nie powinni ściągać na siebie uwagi sąsiadów reszty. Tym razem wali o wiele energiczniej i szybciej, by nie dało się zignorować tego dźwięku.

— Czego tak się dobija?!

Prycha bez cienia rozbawienia, a kilkanaście sekund później drzwi otwierają się szeroko, by pokazać na progu wyraźnie wczorajszego mężczyznę. Niewyspanego, zarośniętego i śmierdzącego wódką na kilometr.

— Och, my tylko na kilka chwil. Nie zajmiemy państwu dużo czasu — wita się z nim Hring jako pierwszy, obracając scyzorykiem w dłoniach. Gdyby pijak wiedział, że Hamre nie umie się nim posługiwać tak zręcznie jak robi to w tej chwili, pewnie nie przestraszyłby się tego widoku, ale nie posiada wiedzy dotyczącej umiejętności ani jednego, ani drugiego. A sam wygląd dwóch ślepców przybywających parą do jego mieszkania jest skutecznym straszkiem.

Dżentelmeni nie rozmawiają na progu, prawda?

— A jaką definicję sukcesu ty mi zaprezentujesz? — głos zniża do basowego pomruku, z wyższością spoglądając na Dahlina. Co o sukcesie może powiedzieć mu człowiek, który żyje niczym szczur, ukrywając się przed każdym pod fałszywym nazwiskiem, by nikt nie zdał sobie sprawy, że to właśnie on, Petter Nystrom. Obdarza go szyderczym grymasem i kręci głową, nie wierząc w kolejne pułapy bezczelności Pekki osiągane w ciągu jednej wymiany zdań. — W kwestii sukcesu chętniej posłucham kogoś, kto go osiągnął w swoim nędznym życiu.

Hring Hamre do niedawna również był uznawany za człowieka sukcesu. Miał zaufanie ludzi Kruczej Straży, szacunek, dobry pieniądz. Nie odczuwał braku osoby, która mogłaby stanowić dla niego partnera życiowego i być dopełnieniem tego, co osiągnął. Od momentu pojawienia się w jego mieszkaniu Irene samotność była tylko pewnym echem przeszłości, bo dziewczynka nie pozwalała mu na nią, wspinając się na kolana mężczyzny z rysunkami stworzonymi na podłodze salonu czy po prostu obejmując jego szyję, domagając się w ten sposób więcej uwagi. Można było powiedzieć, że miał spokojne życie, chociaż cieniem na nim kładła się choroba bratanicy utrudniająca jej niejednokrotnie codzienność.

Dla kogo innego sięgnąłby po obrzydlistwo, prześladujące go każdego dnia. Przypominające o sobie tuż po przebudzeniu ciemnym tuszem wżartym głęboko w skórę. Pieczęci Lokiego nie sposób się pozbyć, najskuteczniejszym jest sięgnięciem po ostry nóż i ucięcie dłoni, ale na takie poświecenie medyk nie jest w stanie się zdobyć. Z myślą o dziesięciolatce, w tej chwili pewnie uczącej się na jutrzejsze lekcje w akademii, oraz o jej ojcu przekraczał te granice, bo nienawidzi nie wiedzieć, a wrażenie ukrytych przed nim faktów rezonowało w nim silnie.

Pekka bezpardonowo wita ich gospodarza niespodziewającego się tak szczególnych gości. Wrzask rozlega się, ale zostaje szybko zduszony przez wolną od scyzoryka dłoń Norwega, kiedy zaklęcie okazuje się skuteczne. Hamre nie zerka na nogę pijaka przed nim, uciszanego mocnym chwytem za gębę. Nie musi, bo wie, co zobaczy. Mógłby powiedzieć Dahlinowi, że nie powinien wyciągać tak mocnych dział na sam początek ich spotkania, ale jest to skuteczne. Opilec nie zdołał zaprostesować, gdy obaj ślepcy wpakowali się do jego mieszkania, a medyk rzucił go na poplamiony fotel w pomieszczeniu, które miało prawdopodobnie służyć za pokój dzienny.

— Będziesz współpracować, to ci pomogę… Więc lepiej trzymaj nerwy na wodzy i wszystko będzie dobrze, jasne? — mruczy cicho i opierając się dłońmi o podłokietniki i pochylając w jego stronę. Twarz tuż przy twarzy, by mógł mu się dobrze przyjrzeć. Ten jednak jest widocznie zamroczony bólem, gdy pasożyty przeżerają się przez wrażliwe tkanki, byle znaleźć miejsce na zewnątrz. — Mikael Hamre, mówi ci coś to nazwisko?

Oczy nieznajomego rozszerzają się, mimo że jeszcze chwilę temu był bardziej skupiony na lamentowaniu nad losem swojej nogi. Jakaż byłaby to szkoda, gdyby ją stracił przez rozległe zakażenie ran powstających przez namnażanie się larw… To przestaje na tych kilkanaście sekund grozy być jego największym zmartwieniem. Wygląda jakby widział właśnie zjawę, wycofując się na tyle, na ile pozwala mu oparcie.

— Przecież ty nie ż…

— Tytanem dedukcji nie jesteś, moczymordo — śmieje się Hamre. Martwi wstają z groby, by dokonywać zemsty na swoich oprawcach tylko w filmach i powieściach. W prawdziwym życiu leżą metry pod ziemią, a mszczą ich najbliżsi. — Mój drogi przyjaciel twierdzi, że razem z kolegami coś wiecie o jego śmierci. Sześć lat, prawda? Szmat czasu, kto by pamiętał o jakimś alchemiku ze szpitala… Powiedz, jesteś tutaj sam?

Wpadli tutaj z Pekką wiedząc jedynie o obecności trzęsącego się tchórza przyciśniętego przez Hamre. Dahlin twierdził, że w barze siedział z innym, pompując w swoją krew kolejne procenty. Nie ogląda się po mieszkaniu, wierząc, że jego towarzysz bardziej doświadczony w odgrywaniu roli szumowiny sprawdzi, kto jeszcze był w środku.

— Nic, kurwa, nie wiem! Przysięgam! — brzmi co najmniej żałośnie, tak jakby wstrzymywał łzy i histerię. Hamre nie znajduje w sobie jednak żadnych pokładów litości ani żalu. To zwykły odpad społeczny przepijający każdą wypłatę, ma to wypisane na czole wielkimi literami.

— Nic nie wiesz, a jakiś sposobem rozpoznałeś nazwisko? — mężczyzna prostuje się, czując drżenie dłoni, gdy irytacja gromadzona przez ostatnie dni ma wreszcie okazję do ujścia z napiętego ciała. Mógłby go zdzielić własnoręcznie, ulżyć presji pozostawionej na jego ramieniu, ale to nie pomoże w takim stopniu jak inkantacja układająca się na jego języku. Proste zaklęcie, nie pierwszy raz użyje go, by tymczasowo nałóg odszedł w zapomnienie. — Może przypomnisz sobie teraz. Svipa.

| Rzut: Svipa: próg 25 (+10)