28.01.2001

Toń zieleni spojrzenia, iskrzące prośbą wkroczenia w głębię mieszkania, gdzie mogła poznać lepiej i zrozumieć świat malarza. Galdra, potrafiącego uchwycić w paru pociągnięciach pędzla istnienie drugiej osoby; widzący, poza pozorną powierzchnią, odkrywający prawdę -niebezpieczny. Muśnięcie warg było zaproszeniem, uścisk dłoni przywołaniem wspomnienia zakazanego tańca na deskach teatru ich życia. Odsunięcie złotych kosmyków z jasnej twarzy, było gestem niezwykle intymnym, przepełnionym emocjami i pragnieniami trawiącymi splamione dusze.
Krok za krokiem wkroczyła głębiej, wiedziona ścieżkami do pomieszczenia, gdzie było już wiele kobiet, uwiedzionych czarem odbierającym wolę, wiążącym w skrytych marzeniach umysłu, wywołujących szkarłat na policzkach i drżenie serca. Dawno przestał być Pigmalionem, gdyż nie musiał jej tworzyć, kreować na nowo, a czar nie trawił ich ciał. Wciąż nie wiedząc czym się stali, zadając pytania w skołowanych umysłach sięgali ku możliwym odpowiedziom, rzucani na dziki wiatr kolei losu; odpowiadali na nieme prośby.
Udała się za nim, bo chciała, aby ją zaprowadził. Wiedziona ciekawością i przekorą własnej natury, świadoma, że toksyna nie działa. Zbyt zachłanna aby się zatrzymać przylgnęła bliżej, w tańcu głodnych warg gdzie umysł był czysty, a świadomość niczym nie związana.
W głębi duszy pazury prawdy orały i rozdzierały, tworzyły rany, z których sączył się ból, pewność, że okrutnie bawi się człowiekiem oddającym się jej swoje serce. Serce związane czarem, nie chciała go ranić, nie chciała zadawać nowych blizn, ale to robiła. Chciała aby uciekł, aby sam pojął, że to chwilowe, że nigdy w pełni demona ze sobą nie zwiążę. Uległ, był pod wpływem jej czaru, a ona gorzko płakała widząc jak pada na kolana, jak spełnia każdą jej zachciankę, związany jej słowami. Pieśnią jezior, na którą nie mógł być odporny.
Dłonie drżały, gdy pojęła, że to właśnie, odwieczny wróg rozumie ją najlepiej. Siła niewypowiedzianych słów, krzyczała w umyśle niksy, gdy przekroczyła próg scenerii prywatności. Cichy szept, zawisł między wargami, w sekundach pochwytywania życiodajnego powietrza. Nie było już wołań przodków, krew szumiała w uszach, gdy serce pompowało ją coraz szybciej z każdym oddechem, z każdą ulotną myślą, z każdym pytaniem gdzie ich to zaprowadzi? Jestem - mówiła w spojrzeniu powoli przybierającym kolor płynnego srebra.