Przybywa do galerii późno, odpowiednio dobierając moment, gdy między kolejnymi korytarzami nie kręci się wielu odwiedzających. Jego pojawienie się nie ma być główną atrakcją tego wieczoru, bo chociaż nigdy nie uciekał od spojrzeń innych, teraz umyślnie wybiera cień – dla dobra swojego i najbliższej mu osoby. Upewnia się na zegarku co do godziny nim przekroczy próg i zakupi bilet. Na ten moment nie wzbudza wielu podejrzeń, skórzane rękawiczki ukrywają to co ma zostać poza zasięgiem gapiów, nie inaczej jest z płaszczem i pnącym się w górę bordowym golfem.

Wśród innych elegancko ubranych ludzi nie wyróżnia się zasadniczo niczym, dopiero głębsze zajrzenie w jasne oczy zdradziłoby, że coś nie jest tak jak być powinno. Hamre nie jest jednak eksponatem w tej galerii, by każdy wpatrywał się w niego. Ich celem jest przecież celebrowanie sztuki, przechadzajac się wzdłuż ścian kolejnych pomieszczeń i zatrzymując na dłużej przy bardziej interesujących pracach. Hring robi dokładnie to samo, przypatrując się etykietom pod każdą z prac, ale nazwiska te w większości nie mówią mu wiele.

Sztuka nigdy nie znajdowała się w głównej orbicie jego zainteresowań. Uwielbia historię stanowiącą przyjemną odskocznię od nauk ścisłych, a ta łączy się z kulturą materialną, dlatego docenia kunszt dzieł sztuki powstałych na przestrzeni wieków, lubi szukać w nich symboli i odniesień. Ta współczesna pozostaje mu obca, dopiero teraz odkrywa ją na swój sposób podczas samotnego i powolnego spaceru. Skłamałby twierdząc, że po to tutaj przyszedł. Szuka czegoś innego niż ukojenia nerwów w ciszy jaka panowała w galerii przerywanej jedynie szmerem rozmów i stukotem obcasów o drewniany parkiet.

Dokładniej kogoś, kto zbliża się do niego, gdy kolejną minutę stoi w miejscu. Zupełnie tak jakby umówili się w tym miejscu, by Hamre czekał na niego.

— Nie miałem nawet świadomości, że miałem do czynienia z taką osobistością, Einarze — mruczy cicho, ale nie patrzy w stronę artysty. Zbyt mocno jest zaaferowany dziełem przed sobą opatrzonym nazwiskiem Halvorsena. Zaciska ramiona bardziej na swojej piersi w zamkniętej pozie i kiwa w zwolnionym tempie głową. — Najwyraźniej musisz mi wybaczyć tę ignorancję.

Nie wiedział, bo nie zapytał, chociaż zadawał wiele pytań; tych mniej i tych bardziej przyziemnych, by przekonać się jak niewiele mu czasami brakuje, by zapomnieć o troskach na głowie. Czasami wystarcza zaangażowany rozmówca, uśmiech niezrażony tak wymownym zasłanianiem prawej dłoni czy nawet widokiem ciemnej pajęczyny, gdy rękaw koszuli ucieka do góry. Wystarcza jednoznaczność spojrzeń prowadząca do ciepła i bliskości z jaką już dawno nie miał do czynienia, a Hamre było już od tak dawna zimno.

To wieści o wystawie współczesnych artystów przywiodły go tutaj, a wraz z nimi znane imię w całej wstędze personaliów. To ciekawość, która rozbudzona została na tyle skutecznie, by pofatygował się tutaj i jeszcze raz z nim spotkał. To chęć usłyszenia jeszcze raz tego samego głosu i chwili rozmowy nastawionej na coś innego niż interesy, rzeczowej do bólu i pozbawionej polotu.

Z chwilą skrzyżowania ich spojrzeń, nie potrafi oderwać wzroku od oczu o nieodgadnionej barwie. Cień kładący się na urodziwej twarzy sprawia, że tęczówki stają się szare. Takimi je zapamiętał w półmroku rozświetlanym wyłącznie bladym poblaskiem ulicznych świateł, jakie zdołały przedrzeć się do sypialnianego wnętrza; niezbędne minimum pozwalające na dojrzenie czegokolwiek poza niewyraźnym obrysem drugiego ciała. Nie reaguje gwałtownie na powracające wspomnienia ani ciepło rozlewające się po karku, nie daje po sobie poznać jakie wrażenie wywiera na niego ciężar jego obecności. Nie jest przytłaczająca, jednak z całą pewnością trudna do pominięcia, zmuszająca do śledzenia każdego gestu i płynnego ruchu, jakby w obawie przed pominięciem ważnego szczegółu.

Ma niemal czterdzieści lat, ale jest tylko człowiekiem, na dodatek mężczyzną. Samotnym, zatem osłabionym, bo nie posiadającym żadnych zobowiązań, które mogłyby go utrzymywać w sztywnej ramie przyzwoitości, bez okowów obietnic wierności – komu mógłby ją obiecać. Przekleństwo pustego domu w którym nie czeka go nic, a zarazem błogosławieństwo i wolność. Nie powinien czuć wyrzutów sumienia pozwalając sobie na więcej, przyciągając blisko kolejne chętne ciała i nie odrzucając niecierpliwych dłoni. Na nowo otwiera ten rozdział, mimo że miał być tak absurdalnie krótki (nie pierwszy w jego życiu), bo pokusa sprawdzenia jego reakcji jest silniejsza od wszystkiego innego.

— Nie byłem pewny, czy powinienem zajmować go więcej — odpiera z pozorną pokorą dopieszczoną uśmiechem. Za niewinnością intencji skrywa się coś więcej. Z chęcią zabrałby więcej sekund, minut, godzin. Zagarnął tylko dla siebie chciwie, jak gdyby mu się należały, chociaż Einar nie jest mu nic winien. Hamre jest zbyt pazerny, by w pełni to pojąć, a zachęcony postawą malarza brnie w to dalej.

To tylko taka gra. Nie mniej i nie więcej. To samo powtarzał sobie w Alfheim, z topniejącą rezerwą przyglądając się niespodziewanemu towarzyszowi. Zbyt łatwo mu szło, pomyślał, a potem zrozumiał źródło tej prostoty kolejnych słów, docierania się w perwersji. Czuł, że to Einar sam nęcił go i zapraszał do dalszego działania. Nie on miał stać się potencjalną ofiarą. Było wprost na odwrót.

— Cieszysz się pewną rozpoznawalnością, która mi wcześniej umykała. Widzę ludzi zatrzymujących się przed twoją pracą, szukających twojej atencji. Z każdym napotkanym ramię w ramię przekraczasz z taką łatwością kolejne granice? — tak miękki szept rzadko opuszcza jego ust. Hring nie jest potulny ani uczynny, zbyt dużo w nim dumy, ale w tym przypadku zadartym wysoko podbródkiem nie ugra niczego. To tylko zabawa, zrobi krok w przód, wycofa się o dwa i zobaczy, co zrobi mężczyzna. — Gdy tylko zobaczyłem ogłoszenie w gazecie, uznałem, że to chyba ten okres w roku, gdy trzeba się ukulturalnić — pomyślałby ktoś, że jest tak wrażliwy na sztukę, ale przecież znajdowanie się w moralnej szarej strefie nie wyklucza poruszenia pięknym obrazem. Jeden miał tuż przed sobą. Drugi wyeksponowany został na ścianie. — Dużo myślałem. Uznałem, że warto przyjść.

Brakuje mu stabilności, zbyt często traci równowagę, chwieje się na boki i w ostatniej chwili, nim przepadnie w ziejącej ciemności przepaści rozciągającej się pod liną na jakiej stąpa mniej i bardziej ostrożnie, chwyta się czegokolwiek. Myśli o jasnowłosej dziewczynce, która przejmuje się nim prawdopodobnie najbardziej ze wszystkich na świecie. Alkoholu pozwalającego zignorować cienie kładące się na jego codzienności oraz samotność w zdecydowanie za dużym na jedną osobę mieszkaniu. Dni wydłużają się nagle, gdy czas nie jest zapełniony od wschodu słońca pracą, a jednocześnie nie potrafi zapewnić ich niczym innym niż odbijaniem się od ścian i przekonywaniem się, że nie jest tak źle jak być mogło.

Nie szuka w Einarze towarzysza życia, zdoławszy już lata temu pogodzić się z tą myślą, która większości ludzi przychodzi z trudnością i od której to bronią się, zagłuszają z całych sił, bo tak trudno przyznać przed sobą, że spędzi się życie w pojedynkę. Halvorsen w całej swojej fascynującej postaci wydawał się dobrze wiedzieć, w co brnie, zupełnie niezlękniony hringowym zaślepieniem prowizorycznie jedynie ukrywanym przed oczami innych. Szuka kogoś, kto da mu tę chwilę uwagi i nie będzie oceniał. Z kim rozmowa nie będzie opierać się na rzucaniu oskarżeń, żalach lub wypomnieniach, co zrobił źle, co mógł poprawić, czego już nie cofnie i jak bardzo ten ktoś chciałby, żeby był inny, dobry, lepszy. Wymienianie słów i zdań z Einarem jest lekkie, naszpikowane zaczepkami i prowokacją wywołującymi lekki uśmiech. Na tyle, by chcieć więcej, przeciągnąć to jeszcze odrobinę. Na tyle, by chcieć zobaczyć go jeszcze raz. Tym razem ostatni, powtarza sobie.

— To dobrze. To znaczy, że cenisz swój czas i nie marnujesz go na byle kogo — mówi i chce w to wierzyć, że na swój sposób nie jest tylko jednym z wielu. Nie z zazdrości, dla własnego poczucia bycia kimś więcej niż jedną z osób, które celem lepszego wypadnięcia przy innym kiwają głowami przed kolejnymi pracami, udając, że tak, rozumieją przesłanie artysty. Tak, zgadzają się z nim, to takie ważne, to takie piękne i potrzebne. Odległość między nimi skraca się jeszcze bardziej. Przełknięcie śliny, nagłe poczucie suchości w gardle, gdy dobiega do jego nozdrzy znajoma woń – tak samo słodka jak tamtej nocy, gdy nosem dotknął przesunął po karku mężczyzny. Zastanawia się nad tym, czym była ta kompozycja, nie potrafiąc rozróżnić poszczególnych nut. Również stawia pół kroku, nie więcej, w bok. Pochyla lekko głowę, wyglądając jakby miał przekazać malarzowi ważny sekret, przeznaczony wyłącznie dla jego ucha. — Wtedy i ty możesz poczuć się wyjątkowy… czy nie zależy ci na tym?

Usłyszał kiedyś, że aby zostać artystą, należy pielęgnować w siebie egocentryzm i wiarę w samego siebie. On nie potrafił nanosić plam farby na płótno tak zręcznie, by z tej bezkształtności wyłoniła się forma zachwycająca innych, a mimo zna to uczucie. Na ile mogli zrozumieć się w swojej bucie tak jak w potrzebie bliskości? Przechyla głowę, by spojrzeć na przystojną twarz. Jest coś intymnego w patrzeniu komuś prosto w oczy, bezwstydnym zaglądaniu prosto w czyjeś oblicze i poszukiwaniu tych najmniejszych zmian nastroju.

— Kiedyś tego nie znosiłem — przyznaje w nagłej szczerości i jeszcze raz obdarowuje spojrzeniem płótno przed sobą. Nie rozwija myśli o poczucie utraty kontroli, iluzji trzymania wszystkiego silną ręką i kierowania własnym losem w pełni, w stu procentach. Ruminacje są interesującym materiałem w pamiętnikowym wpisie, nie kiedy dzieli się nimi z przypadkowymi kochankami. — Chcę jednak wierzyć, że przypadkowe spotkania mogą być tymi najbardziej niezapomnianymi. W przeznaczenie zdążyłem zwątpić jako mały chłopiec — gdyby błogosławieństwo bogów nadal wisiało nad jego rodziną, czułby tę siłę. Nie słyszy jednak żadnego głosu poza tym, co podszeptują mu najprostsze pragnienia.

— Co za skromność — mówi bez krzty złośliwości i co ciekawe, wierzy mu w tę część swojej historii. Jest pewien rodzaj niewymuszonego uroku, który sprawia, że chce się wierzyć we wszystko, co przekazywane jest ujmującą barwą głosu rozmówcy. Cała reszta tej opowieści pozostaje poza jego zasięgiem, pozostawiając pole do interpretacji. Gdyby naprawdę znał Einara, być może mógłby zapewnić go gorąco o jego nietuzinkowości. Miałby pewność, że ogląda prawdziwą twarz tego człowieka, a nie przypudrowane odpowiednio przywary, by uwiarygodnić piękne kłamstwo wykreowane na potrzeby podobania się innym. Bywa tak, że mimo ciekawości tego, co znajduje się za stworzoną dla innych personą, nie jest to warte odkrywania. Hamre jednak zbyt często zdarza się robić rzeczy, których nie powinien.

Nigdy nie cechował się religijnością. Poświęcanie czasu na zwroty w kierunku wyższych bytów jawiło się jako marnotrawstwo. Gdy matka i jego brat bliźniak pokornie prosili o pomyślność i zdrowie, Hring podążał za nimi bez przekonania, z wyraźnym zwątpieniem malującym się na bladej, dziecięcej twarzy. Pierwszy raz prosił bogów o przychylność, kiedy kawałek po kawałku marniał piękny obraz ich rodziny, trawiony przez choroby, niechęć, poczucie winy i narastający chłód. Prosił o zdrowie dla matki, prosił o spokój ojca, prosił o pozbawienie Mikaela jego przekleństwa. Czy nie prosił wystarczająco pokornie o coś, co nie było dyktowane egoistycznymi pobudkami? Zgorzkniał już jako dziecko, wracając do tych wspomnień nie umie powstrzymać się od kpiącego uśmieszku na własną naiwność z tamtego czasu.

— Jeżeli argumentem za istnieniem Norn ma być ich okrucieństwo, to jestem w stanie przyznać ci w tej kwestii rację — kwituje kwaśno. Życie doprawdy potrafiło stać się scenariuszem tragedii, ale jakże kreatywne drogi potrafiły prowadzić do ostatecznego rozwiązania. Dzieło artysty zaprawionego w swojej sztuce psucia wszystkiego. — To oznaczałoby, że stoicy mieli rację. Po co przejmować się kolejnymi scenami życia, skoro ostatecznie na nic nie mamy wpływu? Wszystko jest z góry zaplanowane — wydaje się to proste w wykonaniu, wręcz banalne. Nie wiedział, czy w rzeczywistości było w ogóle realne, by odciąć się raz na zawsze od swoich emocji ani jakie konsekwencje mogło mieć w realizacji.

— Będę z tobą szczery — nie poświęca więcej czasu Nornom. Przeskakuje na inny temat, przesuwając się wzdłuż ściany. Widzi coraz mniej osób, ale nawet wyludniona galeria wpływa na podświadomość, nie pozwala podnieść głosu. Nie chce narażać się na protesty postaci spoglądających z płócien otaczających ich, jednak jest coś w powietrzu, co nakazuje zachować spokój, nie przeszkadzać tej atmosferze zadumy. Pół-szeptem zwraca się do swojego towarzysza: — Nigdy nie byłem znawcą sztuki i nie ciągnęło mnie do własnych prób, ale patrząc na twoje prace zastanawiam się, czy ma to jakiś cel? O czym myślisz, kiedy tworzysz? — i ma nadzieję, że nie urazi go swoją bezpośredniością.