Niegdyś uważał, że umiejętność zapadania się pod ziemię powszechna była wyłącznie w gronie magików oczarowujących dzieci prostymi sztuczkami, iskrami strzelającymi spomiędzy palców, iluzji pojawiania się przedmiotów w miejscach, gdzie znaleźć się nie powinny. Ledwo mogąc cokolwiek dojrzeć z tłumu młodzików, ciągnąc za nadgarstek Mikaela, zafascynowany próbował zrozumieć jak coś podobnego jest możliwe bez galdryjskiej magii. W Przesmyku Lokiego nauczył się, że znikanie i pojawianie się na zawołanie to sztuka nie tak trudna. Jednego dnia znajdziesz tego samego człowieka pod podanym adresem, za drugim nie masz pewności czy nie otworzy ci zupełnie obca twarz osoby, która na rzucone nazwisko zmarszczy brwi i stwierdzi, że nikogo takirgo nie zna, nie znała, może to pomyłka.

To nie jest pierwszy raz, gdy nie odnajduje szukanej osoby. Dahlin również zdawał się przepaść jak kamień w wodę, a Hamre tymczasowo nie miał cierpliwości na dowiadywanie się, gdzie ślepiec był ostatnio widziany i czy ktokolwiek miał przynajmniej strzępek informacji dotyczący miejsca położenia lub potencjalnego powrotu do Midgardu. Dzisiaj nie Pekka jest jego priorytetem, gdy na wskroś przecina plac Ymira Starszego i sprawdza jeszcze raz adres zapisany na skrawku papieru. Prawdopodobnie nie powinien ufać temu psowi, który raczył podzielić się czymś interesującym na temat swojego byłego właściciela. Dalej widział po nim, że opowiadanie o jednym z najulubieńszych przedsiębiorców po tej stronie miasta nie było dla niego najbardziej komfortowym doświadczeniem, ale Hringa mało to interesuje.

Informacja okazuje się być prawdziwa, gdy pod wskazanym miejscem znajduje studio tatuażu, a nie pustostan jak jeszcze chwilę temu się tego spodziewał. Nie wchodzi do środka, staje po drugiej stronie ulicy i czeka na dogodny moment. Lokal opuszcza jedna osoba, po niej kolejna. Nie spieszy mu się, ma w sobie jeszcze wystarczająco dużo cierpliwości, by nie odpuścić. Nie może przyjrzeć się nawet dobrze mężczyźnie, po prostu rusza przed siebie, początkowo prezentując się wiarygodnie jako zwykły przechodzień. Rola nie mogła zostać utrzymana zbyt długo, gdy zaczęli krążyć po labiryncie wąskich uliczek. Hamre dotrzymywał mu kroku – nie bez trudu, ale udaje mu się nie zgubić go z zasięgu wzroku, a kiedy zatrzymują się zastanawia się, na ile było to zamierzone działanie ze strony mężczyzny.

— Och, to nic takiego. Próbuję po prostu cię zatrzymać na chwilę rozmowy, nic poza tym. Nie ma się czego bać — aksamitnym głosem zwraca się do mężczyzny. Zna wyłącznie jego personalia, dopiero teraz może przyjrzeć się lepiej twarzy i ocenić z kim ma do czynienia. Pokonuje dystans, a zainteresowany rzeźbą fontanny i intensywnością zapachu, jaki rozpływał się w każdą stronę niewielkiego placyku, zajrzał w taflę. — Znajdziesz dla mnie chwilę, Viljarze? Obiecuję nie zajmować go dużo — pyta tak jakby dawał mu jakikolwiek wybór i wcale nie śledził aż do tego zaułku.

5 – masz wyraźne trudności, aby powstrzymać się przed działaniem uroku. Przebywając w pobliżu fontanny nie umiesz się skupić i zaczynasz niezwykle łatwo się irytować. Wystarczy ci jeden pretekst do wywołania kłótni. W myślach nieoczekiwanie wypominasz wszystkie błędy swojego rozmówcy, starannie przeglądasz nieprzyjemne wspomnienia z jego niechlubnym udziałem.