Przesmyk Lokiego, czyli labirynt niezgłębionych korytarzy nasiąkniętych duszącą wonią zepsucia, przepojony smakiem zaślepiającej zmysły korupcji wżerającej się niczym kwas w najdelikatniejsze powłoki ludzkiej duszy rwącej — prędzej czy później — w ohydną przestrzeń napawającą, co bardziej się szanujących, wzdrygnięciem obrzydzenia, jednak nigdy Magnusa. Pamiętał bowiem każdy zakamarek tego miejsca przebrzydłego we własnych przewinieniach i jego serce mimowolnie otulały nostalgiczne ramiona bezpieczeństwa, ilekroć nurkował pod powierzchnię zaułków mroczniejszych od niejednego człowieka, chociaż samemu dawno pogrzebał własne człowieczeństwo; zgniótł w palcach jak odrażające robactwo, zadeptał podeszwą buta niczym niedopałek ciśnięty o chodnik, wykrwawił brutalnie mentalnym ostrzem nienaznaczonym w skrupuły.

Poddał się siebie.

Oddał siebie.

Kawałek po kawałku, milimetr po milimetrze, oddech za oddechem,

dopóki nie przehandlował wszystkiego, co tylko mógł, by ze spokojem zarysowanym widmową sylwetką lichego cienia w kącikach oczu kroczyć

Przesmykiem bez strachu, bo to on wzbudzał

n i e p e w n o ś ć.

Jeszcze człowiek czy bardziej potwór,

mógłby spytać. M ó g ł b y, jednak nie chciał.

Pochłonięty niezaspokojonym głodem, przegryziony wpół pragnieniem niemożliwego, wiecznie podążający za nawoływaniem pierwotnego instynktu przetrwania — za wszelką cenę i wszystkimi sposobami. Paradoksalnie był nieludzko spokojny, wręcz cierpliwy w dążeniach do wypełnienia woli człowieka, któremu zawdzięczał egzystowanie pośród abominacji upatrywanych usilnie w każdym, kto odważył się zgłębić zakazane arkana, i może właśnie to przerażało miejscowych bardziej, głębiej, intensywniej. Zmienność charakteru czy prostych nawyków zależnych od bezemocjonalnej maski przywdziewanej dzień za dniem, chociaż przyczajona agresja wystrzępionego grymasu wymalowanego na twarzy wraz z dojmującą aurą nieprzewidywalności wielokrotnie pozwalała rozpoznać go z oddali. Chociaż ze wszystkiego co się nań składało to oczy, zwierciadła duszy jak twierdzono, wpatrzone ze zwierzęcą furią drapieżcy w drugiego człowieka uchodziły za infernalne.

Ciemność.

Nieprzenikniona, niezgłębiona, boleśnie namacalna ciemność nieruchomego spojrzenia — bezdenna otchłań pożerająca wszystko i każdego, kto odważył się nadkruszyć potężne mury odgradzające mężczyznę od świata, w którym tkwił niemalże cztery dekady. I niespodziewanie, niczym wyrwany na ulotność sekundy spod szklanego klosza, zderza się własnym cielskiem z nieznajomym mężczyzną, niższym ewidentnie o głowę oraz pochłoniętego naiwnym rozgoryczeniem, które odważnie pomaga zadrzeć wzrok ku górze, by napotkać zlodowaciałe połacie czarnej tundry; pod skórzanym materiałem wynędzniałej kurtki żyły naprężyły się boleśnie, zabarwiając natychmiast głęboką, nieprzeniknioną czernią, kiedy język — ostry, cięty, bezlitosny — wyrzucił w przestrzeń w niemal bezgłośnym szepcie inkantację, a ta bezwzględnie sięgnęła celu.

— Beysta.

Nim uszu dosięgła rozpaczliwa aria zawodzącego, rannego stworzenia ugodzonego zakazanym zaklęciem ze wszelką siłą, jaką Magnus umiejętnie wtłaczał własnym gniewem we wszystkie słowa, uśmiechnął się wyzuty z jakichkolwiek emocji i oblizał spierzchnięte wargi. Oddech później pięścią uderzył nieznajomego w podbrzusze, wyduszając resztki oddechu zaległe gdzieś w najgłębszych korytarzach jego płuc, a kiedy tamten kolanami uderzył o brudną kostkę chodnika, bezceremonialnie i z niejaką satysfakcją wprasowaną w lekki uniesione kąciki ust, wymierzył kolejny cios — ostatni. Coś w twarzy bezimiennej ofiary chrzęstnęło, krwista posoka trysnęła ze szczęki szkarłatnymi kroplami upadającymi na chodnik wraz z wolą walki, której nawet nie podjęli, co nie wpływało na fakt, iż Eggen zwyciężył. Przeklęty, wiecznie nieuchwytny duch Przesmyku Lokiego, grasujący uliczkami pod najróżniejszymi imionami, jednak pozwalający się

z ł a p a ć

tylko wówczas, kiedy sytuacja rozgrywana była na jego zasadach.

Tego nieszczęsnego dla niektórych wieczoru był szczególnie świadomy widowni, której pozwolono obserwować niezapowiedziany spektakl z (pozornie) bezpiecznego dystansu, dopóki nie przeciął przestrzeni dzielącej od jasnowłosego desperata, jak zwykł nazywać we własnych myślach wraz z chwilą, kiedy doniesiono mu o niecodziennym zainteresowaniu. We wszystkich opowieściach przeciekających przez palce, języki czy listy gawiedzi rozsianej po midgardzkich ulicach, te orbitującego dookoła imienia Norwega zawsze zaczynały się i kończyły tak samo — we krwi.

Nie spieszył się.

Wręcz ociągał w czynnościach, które nastąpiły po sobie.

Wyciągnął paczkę papierosów i wetknął jednego między usta, jednak jeszcze nie podpalił, wszystko we właściwym czasie, momencie, sekundzie, bowiem teraz nie musiał się spieszyć, chłopak i tak nie zdążyłby uciec, aczkolwiek mógł próbować; nawet jeśli zostałby powalony zaklęciem po odwróceniu wzroku od tego, czego był świadkiem.

Zirytowany pojękiwaniem zrodzonym bólem, splunął bezpardonowo wprost na znoszoną kurtę pokonanego robala korzącego się mu u stóp, zanim potężnym kopnięciem wymierzonym w twarz pozbawił przytomności, i najprawdopodobniej kilku zębów. I dopiero wówczas, niczym bóstwo niosące jedynie chaos spleciony w nierozerwalnym uścisku z przemocą, ruszył przed siebie, trawiony tylko apodyktyczną pewnością siebie wybrzmiewającej w milczeniu czarciego spojrzenia.

Matka zawsze powtarzała, że jest w nim coś z diabła.

Czy teraz mnie widzisz, mamo?, usłyszał swe myśli i pozwolił parszywemu westchnieniu wypełznąć spomiędzy lekko rozchylonych ust wciąż utrzymujących papierosa, którego podpalił mrugnięcie powiek później, by wszystko znalazło się na odpowiednim miejscu. W kilku krokach drastycznie skrócił dystans dzielący blondyna od tego, co wkrótce miało nadejść — r o z m o w y, aczkolwiek definicja owego słowa była zmienna — i pochłonął jaskrawość błękitu wypełniającego po brzegi jego oczy zachłannością nieposkromionej czerni skrzącej enigmatycznością, którą zawsze skrywał gdzieś na załamaniu rzęs.

Obłok dymu smakującego tanimi papierosami, zapewne z przemytu, popłynął w próżnię obok kosmyków odcieniu złotych kłosów, po czym przestrzeń zadrżała głębią męskiego głosu. — Podobno chcesz… rozmawiać? — ostatnie słowo balansuje na krawędzi języka, wychyla się niezdrowo poza nakreślone kontury i pozostaje zwieszone pomiędzy męskimi ciałami. — Więc… — Spojrzenie nabiera intensywności, prześlizgując się przez delikatność rysów twarzy, kości policzków, nieruchome wargi.

— O czym.

Palce bezlitośnie sięgają podbródka.

— Chcesz.

Błyskawicznie odnajdują drogę niżej.

— Ze mną.

Wyzbytym delikatności ruchem zaciskają się dookoła krtani.

— Rozmawiać?

Obręcz chwytu pozwala jedynie na wypowiadanie prawdziwych intencji; Magnus zawsze rozpoznawał kłamstwa — zdążył się tego nauczyć wyjątkowo wcześnie, bowiem jeszcze w dzieciństwie, dzisiaj mętnym wspomnieniu pochowanym w kurhanie kurzu i popiołów.

— Nie jesteś krukiem — ochrypłym głosem wyklucza pułapkę ze strony Straży.  — To może kurwą? — rzuca lekceważąco, nieruchomym spojrzeniem przeżerającym się przez jego błękit, jakby próbował sięgnąć myśli, duszy, wreszcie serca, które mógłby wyrwać z piersi, jednak porzuca ten pomysł równie gwałtownie co odpycha od siebie chłopaka, samemu cofając o krok w ciemność ulicy.

Wreszcie zaciąga się papierosem po raz drugi. — Niestety kurwami się już nie zajmuję, z zamiłowania wolę zabawy na granicy życia i śmierci. — Teraz nawet na niego nie patrzy, jednakże jest to zbędne. Nie musi obserwować, by widzieć.

Wyczuł delikatne, drażniące skórę drgania — Czujka zawieszona na szyi w cieniu znoszonej koszulki zaciska węzeł, nakazując zachowanie ostrożności, nadwyrężając silnie unerwione koniuszki czujności powstałej ze swego leża, jakby właśnie wyruszała na żer, chociaż w rzeczywistości wszystko ograniczało się do bezgłośnej, niezauważalnej przez kogokolwiek obserwacji. Spektralny uśmiech zatrzymamy na twarzy emanuje enigmatycznym niepokojem przez trwanie intensywnego spojrzenia, którym obejmuje sylwetkę jasnowłosego chłopaka, czy może już mężczyzny, nawet się nie zastanawiał, bowiem teraz umysł zaprzątały przypuszczenia.

Kim możesz być?, rozważał we własnej głowie.

Ze wzrokiem wciąż utkwionym w nieznajomym, chociaż przecież w rzeczywistości znał jego imię, wiedział zdecydowanie więcej niż ktokolwiek, jednak wciąż jeden element większej układanki pozostawał pochłonięty niewiedzą; stan, za którym Magnus szczerze nie przepadał, usilnie pragnąc wybiegać tak umysłem, co planami o kilka kroków do przodu, zawsze przed innymi.

ale

— Jesteś pełen niespodzianek — mówi miękko, chociaż głosem pozbawionym jakiejkolwiek delikatności, nasączonym jadem wtłoczonym we wszystkie zgłoski, okrytym charakterystyczną chrypą podążającą za tembrem, acz wraz z kąśliwością rzuconą mu niczym czarną rękawicę, przejeżdża językiem po górnych zębach, pozwalając sobie na sardoniczne parsknięcie. — Wiesz, jaki jest problem z kurwami? — pyta między przytknięciem papierosa do ust, a potarciem skroni. — Każda z nich jest łatwa do zastąpienia.

Nie skłamał; wychowany w rynsztoku doskonale rozumiał funkcjonowanie tego świta, prawdopodobnie głębiej od towarzyszącego mu Holta będącego może i częścią Przesmyku, jednak nienależącego do arkanów zakazanej magii przepływającej żyłami towarzyszącego mu mężczyzny; człowieka świadomego, iż jedną kurwę można szybko zastąpić drugą, trzecią, czwartą i tak dalej, pewne elementy w zakrzywionej rzeczywistości należącej do przestępców osiągnęły tu rangę nieskończoności. Za kurtyną charakterystycznych niedomówień, intensywnych spojrzeń, parszywych uśmiechów niewymagających sięgania głosu skrywał się tylko jeden obraz Norwega, który uczynił dzielnicę własnym domem, jednak pewnego dnia pragnął tytułować królestwem i to on będzie jedynym władcą, bowiem ambicje wsiąkły w niego wraz z cieniem oraz nieprzeniknionym mrokiem, którym otaczał się dla własnej przyjemności, odnajdując namiastkę prawdziwej wolności.

Teraz obserwował, słuchał, analizował.

Wiecznie złakniony sięgania chłodnych kalkulacji rozważał, na ile Go potrzebuje, na ile może wykorzystać, na ile posłużyć się w drodze do osiągnięcia przemilczanych celów, bowiem Magnus uwielbiał ludzi zaciągających długi będące w rzeczywistości czymś więcej niżeli parasolem bezpieczeństwa. Wszystko traktował niczym kontrakt, w którym stawką drugiej strony zawsze było bezwzględne posłuszeństwo, ceną za złamanie — śmierć. Przez ułamek sekundy zastanowił się, czy stojący przed nim galrd był tego świadomy i powstrzymując ciche parsknięcie obrócił twarz, napotykając ciemność.

Będącą odbiciem drapieżnych tęczówek zlewających ciemny brąz z czernią.

Ciemność nie witała, nie odpowiadała, nie wychylała na zawołanie ze swego mrocznego kokonu; ciemność przenikała delikatnie, miarowo, nim pochłaniała człowieka dożywotnio, jak połknęła Norwega. Magnus delikatnie przekrzywił głowę, wypuszczając przed siebie skłębioną poczwarkę jasnego dymu, który z subtelnością przemianowuje się w smugę, nim rozpada eterycznością formy i bezdźwięcznie tonie w czeluściach czerni osuwającej męskie ramiona.

Przestrzeń faluje powagą, kiedy ponownie przecina milczenie własnym głosem.

— To jest Przesmyk, jak dobrze zauważyłeś — zaczyna mówić ostrożnie, wciąż przyglądając się chłopakowi. — Przesmyk nie lubi ludzi, którzy są zbyt pewni siebie, nie zasłużywszy na to. Rozejrzyj się tylko. — Dłonią nieznacznie omiótł krajobraz wyjałowiony ze wszelkiego życia, kolorów, dźwięków, jedynie mężczyzna wydawał się prawdziwy, aczkolwiek coś w jego sylwetce wzbudzało wątpliwości, czy na pewno przebywał tu tak ciałem, co myślami. — Nieliczni spacerują tędy samotnie, a podzielić ich można na ludzi twojego i mojego pokroju — gdzie łatwo zgadnąć, że podobni do mnie niczego nie muszą się obawiać. Nie myśl sobie, że łatwo to osiągnąć. Niektórzy po drodze umierają… — zdanie zostaje urwane w połowie, bowiem pozostałych często spotyka los znacznie gorszy od śmierci, niemalże poczuł piołunową gorycz wypełniającą usta.

— Pytanie brzmi…

Czy jesteś gotowy z a b i ć?
Czy j e s t e ś gotowy zapłacić cenę?
Czy jesteś g o t o w y płacić do śmierci?

— Sprungið hjarta — szept posyła inkantację tam, gdzie Magnus zatrzymuje wzrok nabiegły zaraz charakterystycznym bielmem, a czarne nicie żył skrzą podskórnie skażoną posoką zaślepienia.

Zaklęcie sięga bezimiennego mężczyznę znokautowanego jakieś trzy minuty wcześniej, może włóczęgę, może kogoś znaczącego, może czyjegoś ojca, niewątpliwie drugiego człowieka, którego serce eksplodowało w piersi tak gwałtownie i niespodziewanie, iż ten nawet nie powinien był tego poczuć. Wielokrotnie chwytał tego zwrotu, wielokrotnie odbierał życia bez jakiegokolwiek zawahani, jednak prawdziwe pytanie brzmiało:

— … czy zdołasz żyć z konsekwencjami takich czynów?

Powiedz mi, Nik — zdołasz?



zaklęcie: 127/110

Niewiedza bywała błogosławieństwem. Nieświadomość rzeczywistości toczącej się gdzieś obok, delikatnie za marginesem, nieco bardziej na prawo niżeli na lewo, potrafiła oszczędzić ludziom niewysłowionego strachu przed światem, do którego nieliczni umiejętnie należeli — wkomponowani każdym calem jestestwa w splugawione, boleśnie brutalne środowisko eliminujące słabowite jednostki niczym stado dzikich zwierząt porzucających kalekie młode na pewną śmierć, jaką wówczas traktowano równoznacznie ze skróceniem męczarni. Nikt nie lubił niedopasowania w świecie skonstruowanym, wyrośniętym wręcz na schematyczności przeplatanej określonymi wzorcami do naśladowania, za którymi nieustannie pędziło podatne sugestiom społeczeństwo, jednak pośród zaślepionej enklawy oddychającej niczym osobny organizm gdzieś na uboczu, egzystencja bywała łatwiejsza.

Bezprawie szerzące się na Przesmyku było szczere, namacalne, wrosłe w codzienność korzeniami sięgającymi daleko w przeszłość, raczej rzadko pielęgnowaną, zastępowaną niespiesznie kolejnymi imionami oraz nazwiskami, pośród których Magnus delikatnie zarysowywał własne inicjały, na ten moment nakreślone nieco niezgrabnie na skrawku pomiętego papieru, jednak ambicje rozrastały się wraz z apetytem. Był głodny władzy, a zdążył się w przeszłości nauczyć, iż sięganie po ową władzę wymagało ludzi; tych pracujących dla niego w zamian za przysługi bądź w wyniku zaciągniętych długów, tych kurewsko lojalnych i bezpośrednio pod jego rozkazem, a wreszcie tych postawionych obok, przemycających wiadomości ze skutecznością cienistych zjaw pozbawionych języków, które wystarczyło uciszyć pieniędzmi, groźbą lub oszpeceniem przy użyciu inkantacji.

Rífa-út tunguna zapiekło pod sklepieniem czaszki.

Nie chciał odrzucić potencjalnej okazji wciągnięcia kogoś nowego, nieznacznie zdesperowanego, jednak niewątpliwie przepełnionego pożądliwością zakazanych praktyk oferujących potęgę nieosiągalną w świecie widzących, dlatego cierpliwie oferował własny czas. Obserwował każdą emocję przemykającą przez twarz, nieliczne refleksy uczuć migocące w ulotnych sekundach w spojrzeniu skrzyżowanym z jego nieprzeniknionymi, ponurymi tęczówkami i pozwalał chłopakowi wypowiadać kolejne słowa, samemu poświęcając słuszną dozę uwagi również papierosowi wetkniętemu między wargi.

— Przesmyk nie lubi nikogo, kto nie zapracował na to, by się w nim poruszać

Przesmyk wciąż pozostawał obrzydliwie ruchomą kreaturą o kształcie zmieniającym się wraz z ludźmi zamieszkującymi jego wątpliwej reputacji przestrzenie, gdzie poruszanie się zawsze zakrawało o niezdrowe ryzyko wspinające się wzdłuż kręgosłupa przy każdej wędrówce, która mogła zakończyć się prędzej niżeli później, jednak pewne zasady pozostawały wykute w kamieniu odpornym na kruszenie. Teoretycznie silniejsi zawsze zwyciężali słabszych, ale istniały sporadyczne wyjątki — niekiedy to sprytniejsi dożywali poranka, podczas gdy pozostali kończyli z poderżniętymi gardłami czy eksplodującymi w piersi sercami, dlatego uważnie nasłuchiwał każdego słowa konstruującego coraz to dłuższe wywód jasnowłosego.

Przechylenie głowy.

Głębszy oddech.

Odciążenie jednego biodra.

Wreszcie powrócenie wzrokiem do rozmówcy, którego oczy pozostawały utkwione w martwym ciele człowieka pozbawionego przywileju, jeśli koniecznie chciałby tę śmierć podciągnąć pod wszystko, co właśnie usłyszał, chociaż wiele większą uwagę przykuwała mroczna sylwetka inklinacji do przesuwania własnych granic. Magnusa interesowały takie drobiazgi, bowiem zawsze były preludium do człowieczych słabości, które w rękach (nie)odpowiednich ludzi potrafiły prowadzić do niebywałych rezultatów.

— Jesteś szaleńcem, czy wizjonerem? — pytanie wyswobodziło się niezapowiedzianie zza więzienia spierzchniętych ust, aczkolwiek nie oczekiwał jakiejkolwiek odpowiedzi, ponieważ ta — o czym wiedział — zmieniała się wraz z mrokiem przesiąkającym umysł. Na początku wszyscy uchodzili za natchniętych indywidualnymi ideami artystów o określonych obrazach życia, jakie pragnęliby mieć

t u — i — t e r a z

niezależnie od konsekwencji idących śladem zboczenia ze ścieżki, którą szkolne podręczniki wciąż określały jako jedyną właściwą, ale prędzej czy później, i leżało to w naturze śmiertelników, granice zacierały się, aż przestawały być widoczne. Dopiero wówczas otwierały się nieograniczone możliwości, kiedy moralność pozostawała ledwie ochłapem, nieistotną cząstką wchłoniętą przez arkana zakazanej magii; morderstwo skutecznie popychało do ostatecznego stadium i niejako ucieszyło go, że chłopak zdążył na własną rękę zaliczyć ten podpunkt. — Przy każdym kolejnym będzie ci łatwiej, mówię z doświadczenia. — Opiłki szaleństwa zmieszanego ze wspomnieniami nawiedzają umysł mężczyzny reprezentującego nieludzkie wręcz pokłady spokoju, jeśli wziąć okoliczności pod uwagę.

Papieros wreszcie zdycha, a niedopałek zostaje strawiony zaklęciem przywołującym wygłodniałe płomienie pożerające wskazany cel, kiedy Magnus wreszcie prostuje sylwetkę nabierającą ostrzejszych krawędzi przy napięciu ramion pod skórzanym materiałem kurtki. Pozwala sobie na przydługie spojrzenie okraszone milczeniem, po którym wreszcie zatrzymuje źrenice na uniesionych przez blondyna dłoniach i chociaż dzisiaj są czyste, najprawdopodobniej wyszorowane mydłem krótko po dokonaniu morderstwa to w rzeczywistości na zawsze pozostaną zbrukane zbrodnią, za to ciężar będzie stopniowo przyzwyczajał organizm do dźwigania przyszłych uczynków. Nie miało większego znaczenia, jakie motywy skrywało się za aktem wymierzonym w odwieczny cykl narodzin oraz śmierci, ponieważ tutaj nigdy nie pytano o powody, każdego interesowały czyny.

— Muszę przyznać, że zaczynam przejawiać tobą realne zaciekawienie, chociaż wcześniej byłem sceptyczny, co do całego spotkania. Nie jesteś pierwszym ani ostatnim, który łaknie ułamka mego czasu…  — wyznanie, może nazbyt szczere, wybrzmiewa w oddzielającej ich ciała odległości. — Ale przynajmniej oferujesz jakieś konkrety. To dobrze wróży na przyszłość, prawda? — retoryczna forma pytania zostaje wyrzucona mimowolnie, a Magnus wiedziony instynktem skraca nieznacznie dystans pomiędzy. Zatrzymuje w pamięci wypowiedziane przez chłopaka słowa o pragnieniu potęgi, o poszukiwaniu czegoś więcej i, co wywołało bezgłośny chichot zatrzymany bezwzględnie w piersi, jest to warte większego zainteresowania. — Spotkasz się z kimś, kogo w przeciwieństwie do mnie cechuje posiadanie czasu wolnego i wówczas sprawdzimy, co takiego zaplanowały dla ciebie Norny. — Teraz stoi naprzeciw niego, oczy wciąż pozostają nieprzeniknioną, bezdenną otchłanią pochłaniającą wszelkie światło lichych knotów ulicznych latarni, jednak rozmowa wcale nie zostaje urwana w tym miejscu.

Jeszcze nie.

Podbródkiem wskazuje wciąż ciepłe truchło, które zamierzał wykorzystać bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia, nawet nie przejmując się świadomością, iż mogliby zostać przez kogokolwiek nakryci — wówczas Nik zyskałby niepowtarzalną okazję ujrzenia skrawka ślepcowych umiejętności norweskiego kundla, za jakiego najprawdopodobniej uznałby Eggena każdy człowiek wyposażony w poczucie człowieczeństwa; jednak o tej porze Przesmyk pozostawał królestwem bezprawia i przemocy odstraszających nawet kruczych strażników, toteż pozostało zadowolić się tym, co było pod ręką.

— Ze względu na dobry humor, więc lepiej zapamiętaj — mówi miękko, ponownie skracając dzielący dystans, by ustawić się nieco za jego plecami, prawą dłonią sięgając do jasnych kosmyków, w które swobodnie wplątuje palce i zdecydowanym ruchem zmusza towarzysza do utkwienia wzroku w zamordowanym mężczyźnie. Nie wkłada nadmiernej siły we własne gest, chociaż wciąż daleko mu do szczerej delikatności. — Gargan.

Ledwie pierwszy dźwięk inkantacji wychyla zza ust, a podskórne labirynty żył zachodzą smolistą czernią przy jednoczesnym osnuciu tęczówek bielmem, kiedy uszu docierają charakterystyczne syknięcia wężowych języków kąsających powietrze w wyniku dezorientacji. Naturalnym ruchem rozluźnia wcześniejszy chwyt, wiodąc opuszki palców nieco niżej na kark chłopaka. — Teraz ty.

Proste polecenie.

— Niech się wzajemnie pozabijają.

Niekiedy — obserwując ludzi dopiero odkrywających wspaniałości zakazanej magii; miotających się pomiędzy tym, co było właściwe według ustanowionego przed wiekami prawa, a uważanego za plugawe narzędzie w dłoniach abominacji; pożądających czegoś więcej, jednak zlęknionych wewnętrznymi konfliktami rozrywającymi serce — przyłapywał się na krótkiej, prostej myśli, czy on sam taki był. Wszystko trwało ledwie ułamek sekundy, chwilę bardziej ulotną od mrugnięcia powiek, od uniesienia ku górze brwi czy przełknięcia własnej śliny, zanim uderzała go absurdalność samego zastanowienia, bowiem Magnus nigdy taki nie był.

T a k i,

czyli narodzony przed wypadnięciem za margines, z szansą na przynajmniej namiastkę innego życia, o którego istnieniu dowiadywał się przeważnie z niezliczonych opowieści, chociaż i do tych nie przykładał większej wagi, nie widząc sensu w tęsknocie za czymś, czego nigdy nie miał oraz mieć nie będzie. Teraz już z własnego wyboru, ponieważ egzystencją wyznaczoną niemającą końca przemocą podążał od kiedy sięgał pamięcią, a jeśli wierzyć zaślepionym wiarą kapłanom to może wcześniej, gdyby uczepić się tej krótkiej wzmianki o dźwiganiu cudzych przewinień na ramionach; prawdopodobnie rodziców, których zamordowanie przyniosło niespotykaną radość i nawet dzisiaj, będąc człowiekiem znacznie bardziej bezlitosnym, o dłoniach splamionych krwią tak bardzo, iż skóra oplatająca palce powinna była zmienić kolor na szkarłatny, powracał do zagrzebanych we wspomnieniach wydarzeń. Tamtego zimnego wieczoru jedna myśl zaważyła, chociaż zbrodnię planował z wnikliwą starannością i zarazem chłodną kalkulacją rozciągniętą przez wszystkie realne scenariusze, szczególnie te zbudowane o potencjalne niepowodzenie, które musiał uwzględniać jako konsekwencję nastoletniej niesubordynacji ciała (do jakiej naturalnie miał prawo, wszak wciąż pozostawał dzieckiem w porównaniu do postawnego ojca czy przesiąkniętej niebezpiecznym szaleństwem matki przejawiającej pod wpływem wszystkich epizodów nieludzką siłę), by przekroczył cienką granicę między życiem, a śmiercią.

Czy to ów moment zaważył na przyszłości? Czy opadł ciężarem dożywotniego wyroku wymierzonego przez sędziego, kładąc się cieniem na całej późniejszej egzystencji? Czy może takie było przeznaczenie wyznaczone przez Norny — będziesz na zawsze przeklęty, Magnusie — wraz z chwilą narodzin?
Nie potrafiłby odpowiedzieć ani teraz, ani później, prawdopodobnie nie szukając odpowiedzi zbyt uważnie, zbyt wnikliwie, poświęcając własną uwagę tysiącu innych spraw oraz żądzy rozpalających ogień sczerniałego serca jedynie pozornie bijące w piersi; w rzeczywistości bowiem organ wygrywał monotonny rytm dzień po dniu, rzadko wykazując oznaki czegokolwiek ludzkiego, bardziej

c z ł o w i e c z e g o.

Nik przypominał teraz jedynie nieistotnego pionka ustawionego w mało strategicznym punkcie na szachownicy, gdzie mężczyzna niespiesznie rozgrywał pojedynek pomiędzy myślami bezgłośnie przemykającymi przez sklepienie czaszki, w milczeniu rozważał, dywagował, przypuszczał — pozwalał sobie na wysnuwanie każdego scenariusza, również tych najmniej prawdopodobnych, ale wolał być gotowy na wszystkie ewentualności. Nie przepadał za pewnymi niespodziankami, najwyraźniej pragnienie bezwzględnej kontroli wciąż pozostawało silne, niezatarte, wieczne, zakorzenione w Norwegu pomimo upływających lat, może wręcz zwiększyło się natężenie żądzy panowania nad każdym elementem, który kształtował się w dłoniach mężczyzny, trochę jak formowano gliniane naczynia. Z tą różnicą, że tutaj chodziło o drugiego człowieka, o serce, duszę oraz umysł podatne cudzym wpływom, wystarczyło tylko poczynić pierwszy krok i popchnąć we właściwym kierunku, później wszystko było proste.

(bielmo zasnuwające tęczówki i smoła w krwionośnych naczyniach)

Wyczuwał pod opuszkami palców muskających kark pragnienia młodego ciała, które jeszcze nie potrafiło objąć wszystkiego w odpowiedni sposób, jednak po odpowiednich naukach wypowiadanie zakazanych inkantacji będzie trąciło naturalnością, niecodzienną lekkością zbliżoną do tej, jaka unosiła klatkę piersiową celem nabrania oddechu. Wpatrywał się bardziej w towarzyszącego chłopaka niżeli przestrzeń rozpostartą przed nimi, nie mogąc sobie odmówić pobieżnej analizy delikatnie drgających mięśni, wirujących w spojrzeniu wygłodniałych ogników, fascynacji zalegającej coraz większym cieniem w kącikach oczu, podejmując kolejne decyzje z nieznacznym wyprzedzeniem i ze spokojem wyczekując inkantacji, którą Nik układał właśnie na języku, zapamiętując nowe słowo podarowane przez człowieka jeszcze silącego się na uprzejmości. Naturalnie, że mógłby błyskawicznie skręcić mu kark, pozbawić życia bez sięgania po magię, przecież czynił tak wielokrotnie, jednak mordowanie bezbronnych zawodziło smętnym znudzeniem i pozbawione było wszelkiej adrenaliny; w przeciwieństwie do sceny rozgrywającej się kilka metrów dalej, gdzie wężowe sylwetki zmaterializowały się z nicości.

Wyraźne syczenie wdarło się w milczenie ciemnej uliczki.

Wreszcie przeniósł spojrzenie nieco dalej, pozwalając stworzeniom na własnych oczach wyewoluować do przesiąkniętej czystą agresją formy, do płynności ruchów przypominających taniec życia ze śmiercią, co mimowolnie dźwignęło kąciki ust Magnusa ku górze i wraz z tym momentem wycofał dłoń, i siebie. Bezgłośnie, na wstrzymanym oddechu wyswobodził kark chłopaka spod ciężaru krótkotrwałego posłuszeństwa, a skórę spod wyraźnego dotyku szorstkich palców, którymi zanurkował w kieszeń, gdzie kciukiem napotkał kontur zapalniczki; samemu postąpił dwa kroku do tyłu. Walka pomiędzy gadami zmieniała się z klasycznego pojedynku dzikich stworzeń w nieszczególnie interesującą potyczkę drapieżników ograniczoną w ruchach, w przewidywalności ataków zaczynających się i kończących tak samo, na wykorzystaniu jadu sączącego się obłymi kroplami z odsłoniętych zębów jadowych wpijających się bezwzględnie w ciało ofiary, ale spektakl powoli dobiegał końca. W jego miejsce nadciągało kolejne zaklęcie wychylające coraz wyraźniej zza kotary nasuniętej na nieprzeniknione zwierciadła zlewające brązy z czernią.

— Ógagn — powiedział na tyle głośno, by inkantacja dosięgła chłopaka brzmieniem wyrazu.

Jednocześnie pomknęła ku jednemu z wężowych cielsk, wgryzając się niezauważenie w zwierzęcy umysł bezwzględnością rozkazu oplatającego wcześniejsze, naturalne instynkty walki o przetrwanie ze wszystkim, co stanęło na drodze; teraz stworzenie zatopiło lśniące ostrością kły w delikatnych powłokach ciała należącego do siebie, potem jeszcze raz i jeszcze, a szkarłatna posoka barwiła zarówno ciemnoszarą fakturę wężowych łusek, jak i brudną chodnikową kostkę.

— Samookaleczenie — wyrzucił oddech później Magnus, przyglądając się wszystkiemu z najprawdziwszą, niczym niezafałszowaną beznamiętnością. — Skuteczne na wszystko, co żywe — ludzie, magiczne stworzenia, żywe zwierzęta, dlatego warte zapamiętania. Sięgniesz celu podczas walki, gdzie wróg ma przewagę, a na krótko zdołasz go wyeliminować… — wyjaśnił pokrótce w geście dobrej woli. Zawahał się na ułamek sekundy, by ostatecznie z nieskrępowaniem podzielić się czymś jeszcze.  — Sprawdza się też podczas torturowania.

Pozostawił po sobie oczywiste niedopowiedzenia, nie zamierzając tłumaczyć, skąd dokładnie wiedział — nie musiał tłumaczyć, prawda? Naturalnie, że wykorzystywał inkantację wielokrotnie na przestrzeni minionych dekad w różnorodnych celach.

— Spróbuj — zachęcił go, opierając plecy o chłodną, kruszejącą ścianę starego budynku, prawdopodobnie opustoszałego, co absolutnie nikogo tutaj nie dziwiło, wszak Przesmyk w niektórych rejonach coraz bardziej przypominał pustkowie wyjałowione ze wszelakiego życia. Na krótko zawiesił spojrzenie na plecach chłopaka, zmierzając powoli do zakończenia nauki; na jeden raz i tak pokazał mu zaskakująco dużo. — Chcesz o cokolwiek mnie zapytać?

Zanim się rozejdziemy i udamy, że to spotkanie nie miało miejsca.