Doskwiera mi w tych dniach znudzenie oraz miła, mimo wszystko, pamięć naszej niedawnej rozmowy; nie piszę jednak do Ciebie, aby przekonywać Cię o swojej marudności i udręczeniu, ale by temu w prosty sposób zaradzić – za rogiem Vekkelse, ze wszystkimi swoimi wspaniałymi atrakcjami, przy których mogłybyśmy rozliczać się jeszcze ze swoich grzechów, doszłych i niedoszłych, lub umilać sobie czas innymi sposobami, jeśli znalazłabyś ku temu czas i ochotę. Psycholog podobno nie powinien wprawdzie spoufalać się z pacjentem prywatnie, na całe szczęście z psychologią mam wspólnego jedynie małżonka i rzekomą nierówność własnych sufitów – zasady natomiast: absolutnie.
Wobec tego pozwalam sobie zapytać: czy plotki i tragedie udzielają Ci wolnego chociaż w czasie święta zjednoczenia? Jutro?

nie musi się Pani przedstawiać. Wiem kim Pani jest i dla kogo pisze. Oczywiście, że znam Ratatoskr, nie będę kłamać, że nie należę do grona czytelników Waszego dwutygodnika. Tak dużego grona, że szkoda, aby trafiały do nich kłamstwa i plotki, prawda?

Niezwykle miło mi czytać podobne słowa, pani Christophersen. Cieszy mnie, że Wasza redakcja interesuje się prawdziwymi talentami, a nie jedynie nic nie znaczącymi nazwiskami, znanymi jedynie z bycia znanymi. Dziękuję za komplementy. Bardzo się staram, aby zawsze dawać z siebie wszystko i nie zawieść swoich fanów. Jeśli więc pragną wiedzieć o mnie więcej, jakże mogłabym im odmówić? Mam tylko nadzieję, że oszczędzi mi Pani pytań o sytuacje, które nigdy nie miały miejsca. Prawda?

Naturalnie. Pani jest fotografem, czy na miejscu będzie ktoś jeszcze? Z przyjemnością odwiedzę Panią w Kopenhadze, tak dawno nie miałam okazji, aby odwiedzić to piękne miasto. Proszę jedynie wskazać konkretny adres. Nie będę ukrywać, że jestem osobą bardzo zajętą, mój grafik pęka w szwach, więc pozwolę sobie zaproponować datę… Tak się złożyło, że mogę zrezygnować z jutrzejszych planów prywatnych na rzecz udzielenia Pani wywiadu. Czy godzina osiemnasta będzie odpowiednia?