1.05

Większość ingrediencji mógł po prostu kupić, ale już w dzieciństwie ojciec nauczył go, że lepiej zdobywać je samemu, gdy są świeże, gdy można zbadać ich jakość. Że czasem trzeba pobrudzić sobie ręce aby później stworzyć coś naprawdę cennego, a pośrednikom lepiej nie ufać. Umiesz liczyć, licz na siebie. Tego ode mnie oczekiwałeś, ojcze?
Odkąd dowiedział się o diagnozie, przestał liczyć nawet na niego.
Świeże powietrze pobudzało, choć czasami Vernera napadały głupie myśli o ataku choroby na szczycie góry, o poślizgnięciu się w momencie nieprzytomności, o samotnej agonii pod jakimś wąwozem. Traktując własną chorobę jak przeciwnika w dyskusji, nie miał jednak zamiaru się poddawać—choć uważał bardziej niż przed diagnozą i momentami nienawidził samego siebie za tą uważność.
Zwłaszcza, że to po diagnozie zdobył więcej czasu i motywacji do wypraw za miasto. Ograniczył wtedy obowiązki naukowe i zawodowe, chęć spędzenia czasu w samotności była większa (zwłaszcza zanim jego dom stał się pusty, przed śmiercią żony), a motywacja do zdobycia składników używanych do mikstur zakazanych—większa. Ingrediencje do trucizn wolał znajdować niż kupować, a u handlarzy zaopatrywał się tylko w te pospolite, których równie dobrze mógł użyć do prostych i nieskomplikowanych legalnych mikstur. Parę miesięcy temu miał jeszcze swojego zaufanego alchemika handlującego nielegalnymi ingrediencjami, ale ten jak na złość zniknął, podobnie jak współpracująca z nim dziewczyna. Właściciel zamkniętego sklepu trafił zapewne do więzienia, ale po tamtej urwał się ślad—ale nawet jeśli wskrzesiłaby biznes, to niewiele wiedziała o alchemii. Cieszył się, że nie kupił u tamtego na tyle dużo, by tamten go sypnął i wznowił swoje wyprawy. Samotne, nierozsądne, ale własne.
Stąpał ostrożnie między kamieniami, wybierając tylko te, które wydawały się stabilne i nie opierając na nich ciężaru ciała zanim nie sprawdził tejże stabilności. Szczęście dopisało mu już na samym początku, gdy w oddali dostrzegł piękny kwiat. Urzekające, kolorowe płatki i czarne, splątane korzenie—najcenniejsze. Ostrożnie wyrwał rękę diabła, a potem ruszył dalej.

ręka diabła 1

The member 'Verner Forsberg' has done the following action : kości

---

'Ingrediencje (III)' :

Czas mijał, a szczęście, które dopisało mu na samym początku zdawało się ulatniać. Zaglądał pomiędzy kamienie, ostrożnie zboczył poza szlak, ale nigdzie nie było widać pięknego kwiecia. Wreszcie zaczął rozglądać się za samymi korzeniami, zaglądając nawet pod skały i zastanawiając się, czy mógłby wykorzystać nawet ingrediencje gorszej jakości. Serce zabiło mu mocno, gdy rozpoznał pod jednym z głazów czarny korzeń, ale szybko przekonał się, że był już wyrwany, być może zawleczony tutaj przez jakiejś zwierzątko. Uschły i bezużyteczny. Zaklął pod nosem. Oby tą wiewiórką lub szczura orm pożarł.
Wiedział, że można tu zastać także ormy i choć nie potrzebował ich łusek równie pilnie jak rzadkich roślin—wszak podczas wizyty w rodzinnym rezerwacie mógł zaopatrzyć się w składniki, nie odmówiono by mu ich—to zaczął rozglądać się także za nimi, nie mając zamiaru wybrzydzać jeśli chodzi o dary natury. Natura ich jednak poskąpiła, znajdował odchody innych zwierzątek, ale po ormach ani śladu. Syknął cicho, dobry humor się ulatniał. I choć nie wybrzydzał darami natury, to z irytacją i obrzydzeniem cofnął rękę, gdy w jednej ze szczelin między kamieniami wymacał rdzewiejący łańcuszek. Być może metal dałoby się spieniężyć, ale niech połakomi się na to inny galdr. Verner Forsberg gardził odpadami, których nie mógł wykorzystać w eliksirach.
Słońce było coraz wyżej na niebie, paląc mu kark, a jego zaczynało ogarniać zmęczenie. A po zmęczeniu nadchodziła senność.
Z irytacją wspomniał lepsze czasy, w których szukałby dalej, do oporu... a potem skapitulował, dla własnego bezpieczeństwa schodząc z głazów.
Pora wrócić do domu i się wyspać.

/zt

The member 'Verner Forsberg' has done the following action : kości

---

'Ingrediencje (III)' :