Wędrówka przez te miejskie labirynty była wyzwaniem. Zdążyła pogubić się w ciasnych zaułkach, w emocjach nie pamiętała skąd przybiegła i gdzie właściwie zmierza. Biegła, ile sił w nogach i nie oglądała się za siebie w obawie, że mogłaby tam kogoś zobaczyć. W tym momencie nawet już nie wiedziała, dlaczego przechodziła tą przeklętą uliczką, dlaczego nie mogła iść okrężną, bardziej bezpieczną drogą? W zmęczeniu z trudem łapała oddech, w uszach dudniła krew, pompująca tlen. Ile jeszcze wytrzyma zanim padnie? Nie miała wyrobionej kondycji, a pomimo adrenaliny dodającej sił, jej energia w końcu się wyczerpie. Pytanie, czy do tego momentu zdąży uciec i znaleźć bezpieczne schronienie, czy goniący ją mężczyźni przerwą pościg?
Noc w tych ulicach to czas, gdy nawet odważni drżeli ze strachu. Latarnie rzucane na wiatr tliły się złowieszczo, rzucając długie cienie na opustoszałe ulice, ożywając złowieszczą energią, czasem przybierając formę koszmarów.  Panująca cisza tylko pogłębiała uczucie izolacji i niepewności, sprawiając, że nawet najmniejszy szmer powodował nerwowe rozedrganie. W takiej mrocznej atmosferze, z dala od oczu społeczeństwa, bezpieczeństwo było jedynie złudzeniem, a każdy dźwięk mógł być ostatnim.
Wędrówka przez te miejskie labirynty była wyzwaniem. Zdążyła pogubić się w ciasnych zaułkach, w emocjach nie pamiętała skąd przybiegła i gdzie właściwie zmierza. Biegła, ile sił w nogach i nie oglądała się za siebie w obawie, że mogłaby tam kogoś zobaczyć. W tym momencie nawet już nie wiedziała, dlaczego przechodziła tą przeklętą uliczką, dlaczego nie mogła iść okrężną, bardziej bezpieczną drogą? W zmęczeniu z trudem łapała oddech, w uszach dudniła krew, pompująca tlen. Ile jeszcze wytrzyma zanim padnie? Nie miała wyrobionej kondycji, a pomimo adrenaliny dodającej sił, jej energia w końcu się wyczerpie. Pytanie, czy do tego momentu zdąży uciec i znaleźć bezpieczne schronienie, czy goniący ją mężczyźni przerwą pościg? Dlaczego byli tak zdeterminowani, że jeszcze sobie nie odpuścili, co nimi kierowało? Wrodzona dobroć kobiety próbowała szukać usprawiedliwienia dla takiego zachowania, ale nawet z jej gołębim sercem, nie potrafiła ich wybronić, szczególnie że za kilka chwil mogła stać się ich ofiarą.
Noc w tych ulicach to czas, gdy nawet odważni drżeli ze strachu. Ciemne niebo, pozbawione blasku księżyca, sprawiało, że ulice tonęły w kompletnym mroku. Latarnie rzucane na wiatr tliły się złowieszczo, rzucając długie cienie na opustoszałe ulice, ożywając złowieszczą energią, czasem przybierając formę koszmarów.  W takiej mrocznej atmosferze, z dala od oczu społeczeństwa, bezpieczeństwo było jedynie złudzeniem, a każdy dźwięk mógł być ostatnim.
Zderzenie z mężczyzną z początku przysłoniło rozsądek zaskoczeniem, w swojej naiwności od razu pomyślała, czy nie zrobiła komuś krzywdy, bo jeśli tak, w pierwszym instynkcie chciała pomóc. Dopiero druga myśl nakierowała ją na potencjalne niebezpieczeństwo, w końcu jakie było prawdopodobieństwo, że w ciemnym zaułku trafi na mężczyznę, który nie ma nic wspólnego z tymi, którzy ją gonili? Patrzyła na mężczyznę z przerażeniem w oczach, a strach sparaliżował ją na tyle, że nie potrafiła się odwrócić i uciekać. Może czekała na ruch nieznajomego, który zdeterminuje jej dalsze działania? Nie była przyzwyczajona do takich sytuacji, nie miała pojęcia jak się zachować, szczególnie że strach mieszał jej w głowie, przecząc logice. Wtedy jej uszu dobiegają głosy nieustępliwych napastników.
Holger. Czyli to nie był przypadkowy przechodzień, tylko członek grupy lub gangu, cokolwiek tworzyli, by nie być osamotnionymi w łamaniu prawa i krzywdzeniu niewinnych. Nie zadawała sobie głupich pytań typu “dlaczego ja?”, bo nie byłoby jej teraz łatwiej z myślą, że inna dziewczyna wpadłaby w ich sidła. Ilu ich właściwie było? Czy miałaby jakiekolwiek szanse, gdyby zaczęła się bronić? Nie była biegła w zaklęciach ofensywnych, fizyczna samoobrona również nie przyniesie rezultatów. Jedyną opcją była ucieczka w nadziei, że na głównej ulicy, bardziej oświetlonej, spotka kogoś, kto jej pomoże, a przy odrobinie szczęścia może patrol kruczych. Nie mogła się tak po prostu poddać i wyłożyć na tacy, ale przed sobą miała pierwszą przeszkodę, której nie potrafiła przeskoczyć.
- Nie… proszę - wydukała błagalnie, cofając się instynktownie o krok, ale za nią była tylko ściana. Jeśli zacznie uciekać, mężczyzna bez problemu będzie mógł ją powstrzymać, dlatego bała się wykonać jakikolwiek ruch.
Teraz albo nigdy, nie może czekać, aż zleci się reszta hien. Nie pochwalała przemocy, ale teraz nie widziała innych możliwości, niż obrona własna. Zamachnęła się więc (dość niezdarnie), próbując uderzyć nieznajomego i utorować sobie drogę ucieczki. Nie miała siły mięśniowej ani żadnych zdolności w walce, dlatego jej desperacka próba mogła z boku okazać się śmieszna.