Ociężałe, opasłe krople deszczu zalewały świat.

Dudniły dźwięcznie o każdy liść czy poszarzały kamień, by wreszcie zetknąć się z jego ciałem — wściekle napiętymi mięśniami, których kontury majaczyły pod materiałem przemokniętej koszuli. Czerń otulająca dookoła pozwalała mu zaciągać się wonią niebezpieczeństwa, wyostrzając każdy ze zmysłów do granicy absolutum; nozdrza drgnęły nieznacznie, kiedy dziwnie znajoma woń wdarła bezwstydnie pomiędzy ściany męskiego umysłu.

Igliwie.

Piach.

Krew.

Polowanie?, pomyślał.

Ciemność wiodła opuszkiem palca przez zawiłe manuskrypty żył. Kreśliła pejzaże pośród zapisanych na skórze, niezliczonych, blednących śladów opowiadających historię przeistoczenia, nurzania we krwi, zatracania wszystkiego, co ludzkie. Zakradała się pod taflę bezdennych, spowitych milczeniem tęczówek wyjałowionych ze wszelakiego ciepła; martwych, mimo iż czujnie wiodących przez złowrogie leśne korytarze, gdzie mogło czaić się niebezpieczeństwo godne syna Gleipniru, bowiem tym właśnie był.

Bądź usilnie pragnął się stać.

Łowcą doskonałym.

Niekiedy, można by rzec, Magnus Eggen przypominał zagubionego chłopca. Tego, który brutalnie zarżnął własnych rodziców, po czym zaciągnął młodszą siostrzyczkę do Midgardu, gdzie próbowali odnaleźć własne miejsce, co udało się uczynić tylko na chwilę. Na kilka najbliższych lat. Potem niefortunnie zaczął szukać dalej — i gdzie go to wszystko zawiodło? Właśnie tu, do tego brudnego, ponurego lasu uginającego się pod ciężarem ulewnego deszczu. Nasłuchiwał w milczeniu ciemności zwierzęcych nawoływań, słyszał zajadłe klepanie wilczych szczęk, odmierzał ciężar każdego kroku postawionego łapami watahy ścigającej jelenia, którego dyszący oddech wybrzmiewał nieludzkim przerażeniem, którego on nie potrafił zrozumieć. Dawno wyrzekł się strachu. Zdążył kompletnie zapomnieć, jak smakowało to uczucie. Zapomniał wiele więcej na przestrzeni minionych dekad, jednak wszystkie myśli zachowywał dla siebie.

Bądź dla Asterin.

Bowiem tylko siostrze — ze wszystkich znamion przeszłości — wciąż ufał.

Pozostałe sentymenty spalił czy pogrzebał, byle więcej nie wdzierały się nieproszone do jego codzienności. Brutalnej oraz krwawej, niepokojąco agresywnej, poniekąd zezwierzęconej we wszystkich stadiach furii, jaką emanowały kroki młodocianego buntownika; takim początkiem opieczętowana została jego opowieść, kiedy przekroczył granicę Midgardu, kiedy zanurkował pod powierzchnię własnych pragnień, kiedy porzucił skórę dziecięcego podlotka dla nieposkromionej bestii, jaka zamieszkiwała jego serce. Bądź bryłę, która mogła sercem być.

Obserwował otoczenie, mimo iż deszcz kąsał coraz wścieklej.

— Bogowie… — Prychnięcie pod nosem wyrażające pogardę pozostało ledwie świstem wiatru. Pomimo chłodu oplatającego ciało, nie wyrzekł ani słowa więcej, nawet lichego przekleństwa nie posłał w eter. Jedynie posmakował opuszkami palców ostrza jarzącego w ciemnościach żywym srebrem.

Niczego więcej nie dostał poza sztyletem oraz rozkazem, by niczego nie spierdolić. Naturalnie, że zastanawiał się nad własnym losem — był przynętą, czy drapieżcą? — jednak zasady Węzła były proste, a zadawanie niepotrzebnych pytań zakazane, dlatego milczał w momencie przyjmowania na szerokie ramiona każdego słowa, jakie doń wypowiedziano. Kamienny wyraz twarzy towarzyszył ostremu skinięciu głową, po których kazano mu się wynosić i zająć właściwą pozycję. Podobno gdzieś w wyludnionej okolicy gęstych, nieprzebytych lasów skrywały się potwory, jakich nigdy wcześniej nie widzieli galdrowie. Pozostawały jedynie tropy wgniecione ciężarem masywnego cielska w wilgotną, nieco błotnistą ziemię, ulatniająca się woń skudłaconej sierści, czy wreszcie krwista posoka ciągnąca się labiryntem krzewów do zatęchłej nory, jaka niegdyś mogła być jaskinią czegoś większego.

Magnus widywał magiczne stworzenia wielokrotnie, wszak na polecenia Wujka handlował nimi przez trzy czy tam cztery lata, poskramiał najzacieklejsze, układał najuleglejsze, uczył się wszystkiego o swoim wrogu, niekiedy zabijał, ponieważ sprawom zdarzało się wymykać spod kontroli. Jednocześnie nauczył się, iż zwierzęta bardziej przypominały ludzi niż mogłoby się wydawać.

Stąd trwał w milczeniu.

Skryty pomiędzy drzewami, oparty plecami o korę potężnego dęby, w przemokniętym ubraniu coraz bardziej przywierającym do ciała. Zarazem opanowany we własnym oddechu, obserwujący czernią spojrzenia ciemność, która wpatrywała się w niego, nasłuchujący każdego szelestu, szmeru liści, stęknięcia ściółki.

Cierpliwie czekał.

Warg, którego brzuch wkrótce miał rozpruć nożem, gdzieś tam był.

Wiedział, że wie — tak samo, jak Magnus wiedział o nim.

Deszcz wdzierał się w oczy, jednak umysł pozostał otwarty na każdą ewentualność, a ciało w naprężeniu cięciwy godnej najznakomitszego łuku trwało w zastygnięciu, w bezruchu wgryzającym się niespiesznie pierwotnym bólem wylęgłym ze wszystkich mięśni uwięzionych w nieruchomości dłużej niż przewidział, jednak nigdy się nie cofał ani nie odpuszczał. Dawniej też tego nie potrafił.

Dostrzegał niejaką słabość w

u l e g ł o ś c i,

szczególnie takiej względem własnej, fizycznej mierności, dlatego trwał znieruchomiały z zawziętością drzewa zakorzenionego na tyle głęboko, by przetrwało ono wściekłe wiatry szarpiące liściastymi koronami bądź strzelistymi czubkami ozdobionymi zielonkawym igliwiem o duszącej woni drażniącej nozdrza. Podczas ulewy wszystko pachniało inaczej, dźwięki przetaczały się przestrzenią nietypowo, ludzkie zmysły wraz z odruchami wiedzionymi przyzwyczajeniem zapisanym w mięśniowej pamięci zawodziły i każdy, łącznie z wargiem polującym w głębinie lasu, odczuwał te zmiany — milczenie, wybrane ze świadomością, oparte o doświadczenie dzieciaka wychowanego wśród mętów oraz kryminalistów, było celowe; pozwalało mu zachowywać pełnię skupienia, wygłuszało przynajmniej częściowo przebodźcowane sklepienie czaszki, napawało krótkotrwałym poczuciem kontroli

nad wszystkim,

nad

k a ż d y m.

Przynajmniej w czysto teoretycznych rozważaniach.

Obecność drugiego łowcy traktował z boleśnie zimną obojętnością wkomponowaną w bezemocjonalne spojrzenie posłane Ulrikowi jedynie raz, krótko na początku i chociaż Magnus uchodził za obiecującego członka Węzła, wciąż cechowała go dziwna trudność; niepotrafiący współpracować z człowiekiem skrajnie odmiennym od wszystkiego, co znał, wybierał szczere zdystansowanie, na patrole przeważnie towarzysząc pozostałym łowcom, ucząc się we własnym tempie postrzegania każdego bardziej jako członka nowej, agresywnej, również nasiąkniętej przemocą (aczkolwiek skoncentrowanej na wargach i magicznych stworzeniach) rodziny, niżeli współpracownika.

Nie reagował.

Nie upominał go.

Uparcie milczał, chociaż wyostrzony treningiem słuch sięgał najcichszego dźwięki podążającego za nerwowym podrzucaniem lśniącego ostrza, za płytkimi oddechami unoszącymi klatkę piersiową nieco zbyt pospiesznie, za przestąpienie z jednej nogi na drugą celem rozluźnienia mięśni, odjęcia na ułamek sekundy ciężaru własnego ciała z obciążonego biodra na drugie, jednak — prędzej czy później — ono również zaczynało pojękiwać boleśnie, drażniąc i wytrącając ze skupienia przy każdym poruszeniu. Pozwalał jedynie pojedynczym myślom na krótko zarysować się wpół przezroczystą sylwetką pod firmamentem czaszki, by błyskawicznie powrócić do wyuczonego wpatrywania w bezdenne ciemności, skąd dźwięki wydobywały się coraz ciszej i słabiej, z mniejszą gwałtownością oraz zajadłością charakterystyczną dla zamieszkujących tam stworzeń, co mimowolnie przeniknęło dogłębnie ciało Magnusa milimetr po milimetrze, i napięcie mięśni wydawało się jeszcze ostrzejsze niż oddech wcześniej. Przemoknięte ubranie przyległe do wyrzeźbionych niemalże z rzeźbiarską precyzją mięśni uwypuklało gotowość do przeprowadzenia ataku, chociaż w ulotności trwającej chwili wszystko dookoła sugerowało bardziej obronę od nieprzemyślanego rzucenia w otchłanne labirynty mroku, dlatego bezgłośnie poruszył się i cofnął o jeden krok, łokciem napotykając twardą konstrukcję żeber oraz muskulaturę brzucha Ulrika.

Dokładnie w tym momencie, w którym chłopak postanowił podzielić się własną uwagą; oczywiście, że dotarła ona do uszu Magnusa w czasie rzeczywistym, rozgrywającym się tu i teraz, i niespiesznie silił się na odpowiedź, zarysowując w głowie subtelnie niepewny wydźwięk pozostawiony głosem chłopaka skrajnie odmiennego od wyzutego ze wszelkich emocji Norwega, przynajmniej pozornie odciążonego ze zbędnego balastu uczuć, chociaż serce bijące w piersi wydawała się nieznośne żywe i wciąż skore do życia,

nie marnego

e g z y s t o w a n i a.

Ułożył na języku zdanie wykreowane celem krótkiej eksplikacji przy nieszczególnie subtelnym zarysowaniu tych aspektów, w których towarzyszący mu gówniarz się pomylił, jednak pozbawiony umiejętności dłuższego trzymania języka za zębami poczęstował go pytaniem tak skrajnie absurdalnym, biorąc pod uwagę okoliczności wraz ze scenerią zalewaną deszczem i tym, co powinni byli zrobić, że Magnus mimowolnie skierował ku niemu spojrzenie nabiegłe zaskoczeniem. Prawdopodobnie właśnie to wyraźne, niemalże namacalne zdezorientowanie splecione ze zdziwieniem wykraczającym poza zwyczajne, do jakiego mężczyzna rzeczywiście niekiedy się posuwał wraz z uniesieniem jednej brwi ku górze, było pierwszym realnym przejawem emocji wymalowanym na jego twarzy, jakich Ulrik doświadczył — po wielomiesięcznej udręce, nareszcie dostrzegł w mrocznych, infernalnych tęczówkach coś bardziej ludzkiego, co świadczyło o resztkach poszarpanego człowieczeństwa tlącego się lichym ognikiem gdzieś na załamaniu dnia i nocy, kiedy wewnętrzne demony pozwalały zaczerpnąć oddechu; wpatrywał się w towarzysza ułamek sekundy dłużej niż planował, by wreszcie odzyskać niedawny rezon, ponownie sięgając beznamiętności rysującej jednokolorową powłokę na całej twarzy.

Powinni.

Muszą?

Wyjaśnić sobie.

Gdyby mężczyzna posiadał umiejętność wertowania cudzych myśli, najprawdopodobniej właśnie roześmiałby się gardłowym, obramowanym ironicznym pogłosem głosem przetrzymywanym gdzieś we wnętrzu napiętego ciała rozdrażnionego banalnością pytania wciąż odbijającego się w uszach nieznośnym, irytującym echem i wreszcie westchnął. Nienawykły do jakiegokolwiek przejawu serdeczności czy niepotrzebnej nikomu czułości w świecie Gleipniru, w którym przemoc wydawała się jedynym rozsądnym rozwiązaniem, po jakie sięgał każdy i wszędzie, zareagował czysto instynktownie przy kolejnym kroku, paradoksalnie wciąż zachowując doskonałą czujność oraz kontrole otoczenia nasiąkłego jeszcze bardziej deszczem oraz lesistą wonią zmieszaną z zapachem błota.

Obrócił się z niemalże zwierzęcą zwinnością, wykręcając chłopakowi jedną z dłoni — tę, w której spoczywało ostrze lśniące najprawdziwszym srebrem — do tyłu z dziecięcą łatwością, biorąc pod uwagę jego rozproszenie, po czym bez grama delikatności wymierzył niewątpliwe bolesne kopnięcie w nadbrzusze gdzieś w rejonie żołądka i zanim Ulrik zdążył jakkolwiek zareagować na ten gwałtowny przejaw agresji, pchnął go wprost na najbliższe drzewo; plecy gówniarza musiały ostro zderzyć się z chropowatością kory, do której sekundę później docisnęło go masywne, męskie ciało Magnusa. Przez mokre ubranie wyczuwalne były nie tylko jego twarde mięśnie, ale przede wszystkim bicie serca, kurewsko spokojne, niewzruszone, jakby wyuczone leniwego rytmu niezależnie od sytuacji oraz zagrożenia bądź nieplanowanych komplikacji mogących spotkać ich zawsze i wszędzie. Tak jak teraz.

I, co dla duńskiego szczeniaka musiało zabarwić się na purpurowy odcień upokorzenia, wychowanek Przesmyku doskonale słyszał głośne, przerażone wystukiwanie przyspieszonego rytmu organu w piersi młodszego kolegi, chociaż do przyjaźni było im daleko; prawda?

Nie zamierzał jednak poprzestać na tym, co już się wydarzyło, dlatego dokończył rozgrywany, nieco dramatyczny akt sztuki, o jakiej nikomu nigdy nie powiedzą, każdy z odmiennych powodów, i unieruchomiwszy go przy drzewie z gracją rasowego drapieżnika — przytrzymując teraz już obie ręce chłopaka za nadgarstki nad jego głową, ograniczając do minimum najdelikatniejsze ruchy własnym ciężarem, wreszcie przyciskając do gardzieli ostrze niedawno wytrącone z nierozważnego chwytu — zbliżył twarz niezwykle blisko, niemalże stykając się nosem z Ulrikiem, który (czego mężczyzna był więcej niż pewien) musiał wyklinać jego imię. Chłodna, skropiona łzawymi kroplami deszczu stal sztyletu błyszczała w ciemności rozświetlonej pojedynczymi refleksami księżyca przebijającego zza chmur, przyciśnięta z gorliwą precyzją zabójcy doskonałego do miejsca, w którym skóra była najdelikatniejsza i gdzie zadanie ciosu zawsze kończyło się natychmiastową śmiercią, czego nie musiał tłumaczyć ani głośno podkreślać. Czas zwolnił, niemalże się zatrzymał, skurczony do tego ulotnego momentu wykreowanego spontanicznością, którą sam Norweg zamierzał sprowadzić do lekcji wartej zapamiętania; nie znając innego sposobu, zawsze uderzał w przemoc i agresję, na jakich poniekąd został nie tylko wychowany, co ukształtowany dłońmi wszystkich dookoła, zmieniając się na przestrzeni lat z dręczonego dziecka w człowieka zdolnego do wszystkiego, by przeżyć i przetrwać.

— Boisz się mnie? — wyszeptał mrukliwie milimetry od ust chłopaka; wydawało mu się, że wyczuwał nieznaczne drżenie jego ciała, może ze strachu, może z zimna, bowiem obydwoje byli przemoczeni do wychłodzonej skóry, jednak nie roztrząsał tego, samemu nie pozwalając sobie na jakąkolwiek słabość czy zawód ze strony naprężonych mięśni. Nie zadrżał ani głęboki, nieco zachrypnięty głos, ani ręka oplatająca z uczuciem i porażającą pewnością siebie rękojeść. — I zanim odpowiesz, pamiętaj o tym, że zawsze rozpoznam kłamstwo — wyrzucił sekundę później, pozwalając ciepłu oddechu musnąć jego policzek.

Chociaż przestrzeń pomiędzy ich ciałami przestała istnieć dawno temu, to Maguns domagając się odpowiedzi pogłębił nacisk własnego ciężaru, wciąż zatrzymując w stalowym uścisku nadgarstki, na których możliwe że później pojawią się sinofioletowe ślady bolesnego, ciasnego splotu. Pozornie byli sobie równi i powiedziałby to każdy, kto ujrzałby oddział łowców wkraczających wspólnie do ciemnego, chłodnego, niegościnnego lasu zamieszkałego przez wargów, których powinni wypatroszyć do takiego stanu, by miękkie leśne runo utonęło w szkarłatnej powodzi krwi oraz ciepłych, parujących wnętrzności — jednak w rzeczywistości równość

nie istniała.

Wyparowała.

Wymarła.

Dematerializowała się, zanim ktokolwiek spostrzegł, a może nigdy jej nie było.

— Gdybyś więcej skupiał się na otoczeniu, a mniej na własnych bolączkach, już dawno zorientowałbyś się w tym, że stworzenie się przemieszcza — czyżbyś nie uważał na podstawowych lekcjach? Zapomniałeś, co oznacza martwa cisza w lesie? — drwina wtłoczona w słowa nabrzmiała z toksycznością wężowego toksykantu. — Drapieżnika — słowo zawisło w milimetrach przestrzeni pomiędzy ich twarzami. — I choćbym bardzo tego pragnął, nie jesteśmy tu jedynymi łowcami, a z każdą kolejną sekundą jesteśmy bardziej zwierzyną łowną niżeli myśliwymi. Dlatego powiem ci, co teraz zrobimy. — Ostrze przeciągnęło ostro zakończonym końcem niżej, zatrzymując się we wgłębieniu poniżej gardła, by ostatecznie oderwać się od chłopaka.

Magnus wyraźnie, chociaż nie całkowicie, rozluźnił chwyt wykręcający Ulrikowi nadgarstki, drugą dłonią wychylając rękojeść sztyletu ku górze w taki sposób, jakby właśnie zaproponował chłopakowi pochwycenie jego własnej broni, jednak nawet jeśli ten zdecydował się wyszarpnąć oręż Norwegowi świdrującemu go nieprzeniknionym wzrokiem mieszającym ciemny brąz z najprawdziwszą czernią, wciąż przegrywał to starcie.

— Weźmiesz to. — Podbródkiem wskazał rękojeść. — Pójdziesz na środek tamtej polany. — Następne wskazanie, tym razem głową. — Będziesz czekał na warga, który właśnie tutaj zmierza. — I jest bardziej bestią niżeli człowiekiem. — Po czym zarżniesz go własnoręcznie, bo w przeciwnym razie sam zdechniesz.

Pozwolił słowom dotrzeć do jego uszu.

— Zrozumiałeś?

Przemilczał wszystko inne, co powinien był dodać.

Przemilczał prawdę — o tym, że wesprze go w bezpośredniej walce i nikomu nie pozwoli umrzeć na własnej warcie; o tym, że Eriksen osobiście poprosił Magnusa o zajęcie się chłopakiem; o tym, że wszyscy przechodzili dokładnie to samo, chrzest bojowy; o tym, że powinien się bać, ponieważ bali się prawie wszyscy — prawie wszyscy, bo cholerny Magnus Eggen dawno przestał odczuwać strach, ale o tym nikt nie musiał wiedzieć. Wreszcie przemilczał jeszcze jedno, może najważniejsze.

Zabijanie — często bardzo brutalne — było codziennością, do której od pierwszego morderstwa warga, będącego wciąż człowiekiem, będzie musiał przywyknąć i zmieni go to bezpowrotnie, jak zmieniało każdego.

Jedno spojrzenie. Czy to dużo, czy mało? Czasami Magnus nie patrzył na niego w c a l e, ale to jedno spojrzenie, ochłap atencji, zdawało się jeszcze gorsze. Najgorsze, że w przypadku jakiegokolwiek innego łowcy Ulrik wcale nie odliczałby tych spojrzeń, ba, znalazłby perfekcyjnie racjonalne wytłumaczenie dla skupionego wzroku wbitego w leśną gęstwinę. Polowali wszak na warga, śmiertelnie niebezpiecznego, i tak dalej i tak dalej.

Stresująca noc.

Tyle, że inni łowcy traktowali go normalnie o każdej innej porze doby. Dla Eggena Ulrik mógłby być powietrzem i w jakiś irracjonalny sposób łudził się, że zmieni się to akurat dzisiaj. Magnus mógł go nie lubić, rzadko się to zdarzało, no ale m ó g ł, kto mu zabroni? Mógł nie chcieć pić piwa po pracy i reagować kiepsko (a raczej nie reagować) na próby przełamania lodów, mógł milczeć wymownie gdy inni łowcy udzielali Ulrikowi rad i jeszcze wymowniej gdy wszyscy pili przy ognisku finlandzką wódkę (może wszyscy poza Magnusem, czy mógłby mieć tak pokerowe spojrzenie gdyby alkohol nie uderzył mu do głowy?) i Ulrik zaproponował konkurs sikania na odległość. To oczywiste, kto nie wziął w nim udziału.

Ale czy mógł — czy naprawdę mógł — ignorować towarzysza broni, gdy zostali w obliczu zagrożenia całkiem sami? Na Odyna, przecież nie trzeba przepadać za sobą personalnie by rozumieć kwestię zagrożenia i odpowiedzialności za siebie nawzajem i solidarności, i chyba na tego drugiego też trzeba się obejrzeć, a nie tylko na pieprzonego warga. Warga, z którym dziś zostaną całkiem sami. I faktycznie, o ile Ulrik nigdy nie obawiałby się o siebie w towarzystwie kogoś innego, to wraz z lepkimi mackami strachu w jego serce wkradała się dziwna nieufność.

Ja nigdy nie zostawiłbym ciebie, ale czy ty w ogóle obejrzysz się na mnie?

Jego umysł pracował zbyt szybko, zwłaszcza w emocjach, by móc skupić się jedynie na wargu. Zawsze miał zbyt wiele bodźców lub ich sobie szukał. Nigdy nie potrafił skupić się na książkach czy liczbach, potrafił za to — przynajmniej do dzisiaj tak mu się wydawało — odnaleźć się w towarzystwie i w grach drużynowych. Nie miał i nie chciał mieć kontroli nad tym, jak szybko wiedza wchodzi mu do głowy i z jak rozczarowaną miną patrzy na niego ojciec (i na tym kończyły się chyba problemy nastoletniego Ulrika), ale naturalnie przychodziła mu chociaż umiejętność wpasowania się w grupę kolegów. Do niedawna. Skoro zwątpił w swoją relację z towarzyszem broni to jak miał nie wątpić we własną gotowość do zabicia warga?

Jak mieli być dobrymi łowcami, skoro najwyraźniej sobie nie ufali? Nieufność, Magnus musiał mu nie ufać skoro traktował go jak powietrze, a tym samym zaskarbił sobie na pierwsze kiełki zwątpienia Ulrika. Rozkwitły dopiero teraz, podlane rzęsistym deszczem i strachem, dopiero w chwili próby; a Borum — nazywając w myślach tą nieufność zanim rozpleniła się jak chwasty, teraz, od razu, w zarodku — postanowił rozwiązać ten problem. Muszą to sobie wyjaśnić, zanim irracjonalna niechęć lub rywalizacja zatruje ich polowanie. Chciał wyjść stąd żywy i chciał by Magnus też wyszedł stąd żywy (czy i on chciał tego samego?), a nie będzie skuteczny jeśli będzie uparcie przewijał w głowie ich wspólne chwile i szukał tego, które zadecydowało o niechęci Eggena. Czy to było pierwsze wrażenie? Czy powiedział coś głupiego później? Czy przesadził nieco z ich rywalizacją i Magnus poczuł się zagrożony? Wspomnienia przelatywały przez jego głowę jak w kalejdoskopie, skupione na mimice Magnusa, na sposobie w jaki unosił lekko jedną brew wyżej od drugiej, na czerni jego oczu gdy spoglądał na Ulrika posępnie (skoro robił to tak rzadko, to Ulrik zapamiętał każdy moment, w którym ich spojrzenia się krzyżowały; i każdy z tych momentów musiał być wrogi i stresujący, bo serce biło mu wtedy szybciej), na lekko spiętych mięśniach karku i sposobie w jaki Eggen zaciskał dłonie. W tych wspomnieniach było też miejsce dla szerokich ramion i sposobie, w jaki Eggen zmieniał koszulę, ale Ulrik ani przez moment nie pomyślał, że jego delikatną i zupełnie nieszkodliwą obsesję powoduje cokolwiek innego niż poczucie antypatii i zagrożenia. Nikt, zwłaszcza żaden wysportowany prawie-rówieśnik (oczy Magnusa wydawały się starsze, szczególnie gdy patrzył na Ulrika z-góry-choć-byli-tego-samego-wzrostu; więc zawzięty Borum podejrzał z ciekawości jego dokumenty i ze zdumieniem odkrył, że dzieli ich w gruncie rzeczy niewiele lat i poprawiło mu to humor dopóki znów nie znalazł się z Eggenem twarzą w twarz) nigdy nie odnosił się do Ulrika tak lodowato, więc to na pewno normalne, że Borum nie myślał o nikim innym tak intensywnie i często. Pochodził wszak z rodziny naukowej i chociaż naukowcem nie był i nigdy nie będzie, to zapamiętał od ojca, że staranna analiza faktów pozwala znaleźć i rozwiązać problem.

Zabrał się do rozwiązywania, zanim go znalazł, ale w dzisiejszą pełnię naprawdę nie mieli czasu.

Zwłaszcza, że Magnus — czy złośliwie? — szturchnął go łokciem w żebra. Zamrugał, oderwał wzrok od lepiącej się do drugiego ciała koszuli, zadał swoje p y t a n i e, Magnus spojrzał mu prosto w oczy z emocją wyraźniejszą niż dotychczasowa pustka i nie cofnął od razu wzroku, więc czas na moment zwolnił… a potem wszystko potoczyło się szybko.

Zbyt szybko. Wykręcona boleśnie do tyłu ręka, poczucie poniżenia i przegranej wżerające się w duszę, rywalizował z nim tyle miesięcy, a dał się podejść z dziecinną łatwością i mógł obwiniać tylko siebie i własne rozproszenie. Magnus wydawał się jeszcze silniejszy niż Ulrik sądził, a jego skóra cieplejsza, ale te rozmyślania przerwał kopniak. Z zaskoczenia sapnął z bólu i zaraz potem zacisnął mocno usta, mrugając prędko, by deszcz zmył z jego rzęs łzy upokorzenia i wściekłości, bo jedynie to upokorzenie napędzały. Poleciał na drzewo i od razu spróbował się wyprostować, m u s i a ł utrzymać się w pionie, ale

nie musiał, bo Magnus podtrzymywał go skuteczniej od pnia wrzynającego się w cienką koszulę. Blisko. Za blisko. Nie przeszkadzała mu bliskość innych kolegów, ale w t e j było coś niewłaściwego, może dlatego, że nigdy nie skrócili dystansu; że przeszli od lodowatej odległości do... bójki? To nawet nie była bójka, nie zdążył przegrać zanim przegrał i wcale nie wyklinał imienia Magnusa, bo pretensje miał tylko do siebie i to pewnie dlatego serce biło mu jak oszalałe.

Ach, i dlatego, że miał unieruchomione ręce i zimne ostrze na gardle; ale ledwo rejestrował poczucie zagrożenia, irracjonalnie skupiony na czarnych oczach Magnusa. Z tej odległości, tak bliskiej, zdawało mu się, że rozpoznaje moment, w którym czerń przechodziła w ciemny brąz.

Spoglądał wprost w te oczy, początkowo dlatego, że nauczono go by nie okazywać strachu i duma dyktowała mu właśnie taką reakcję; ale potem dlatego, że wcale nie chciał cofać wzroku. Mrugnął dopiero, gdy wraz z ciepłym oddechem Magnusa uderzyło go ciepło innego rodzaju, przypominając o n i e w ł a ś c i w o ś c i tej chwili w dezorientujący sposób. To wszystko było surrealistyczne, irracjonalne, n i e n o r m a l n e, i nie miał na myśli tylko nieproporcjonalnej agresji Eggena i własnej przegranej.

- Nie! - warknął w odpowiedzi, od razu, nie cofając wzroku. Nieświadom rumieńców na własnych policzkach, ale świadom bliskości policzka Magnusa przy własnym. Sens jego pytania dotarł do niego pierwszy, sens groźby — sekundę później. - N i e. Ale to nie jest zabawne. - powtórzył z naciskiem, ale równie prędko, szczerze oburzony perspektywą robienia z niego tchórza. Tak, oburzony, bo choć faktycznie się bał, to nie bał się bólu ani sztyletu. Wierzył w Gleipnir, choć gdzieś w głowie zadudniły słowa matki o zatrudnianiu kryminalistów, ale przede wszystkim wierzył, że ludzie są w gruncie rzeczy d o b r z y. Szczególnie tacy, z którymi miał dziś zabijać p r a w d z i w e potwory. Dotychczas uważał Magnusa jedynie za zamkniętego w sobie, ale teraz uderzyła w niego nowa hipoteza:

- Czy ty jesteś nienormalny? - wyrwało mu się z impulsywną pretensją, a choć mógłby uznać własne słowa za sprytne i przypomnieć Magnusowi, że zaraz może ich zjeść warg to nie zdążył. Właśnie w tej chwili Eggen przycisnął się jeszcze bliżej do niego, udowadniając—Ulrikowi, sobie, wszechświatu— k t ó r y z nich był tu  n i e n o r m a l n y.

Ulrik, pierwszy raz odkąd Magnus go znał — zamknął usta i zamilkł i pierwszy cofnął wzrok.

Spróbował się cofnąć, ale nawet całą siłą woli nie przesunie drzewa; dłonie szarpnęły się nerwowo po raz pierwszy; ale Magnus i sztylet skutecznie uniemożliwiali mu pole manewru. Świat skurczył się do niskiego tembru głosu, który słyszał, ale którego wcale nie s ł u c h a ł, pomimo tego, że Eggen chyba właśnie wypowiedział do niego więcej słów na raz niż w trakcie całej ich znajomości.

Wreszcie miał wolne nadgarstki, ale nawet nie patrzył na sztylet. Tylko w ziemię. Chwilę łapał oddech, sens słów Magnusa znów do niego dotarł, aż wreszcie...

- To nie tak jak myślisz. - powiedział głośno i wyraźnie i nieco panicznie. Gentlemani i dorośli mężczyźni wiedzieli, by pewnych spraw nie konfrontować na głos, ale Ulrik miał dziewiętnaście lat i nigdy nie zostanie gentlemanem. Podniósł wzrok na sztylet. Zadrżał lekko. Bo w przeciwnym razie sam zdechniesz. Czy zrozumiał…? Purpura znów buchnęła mu na policzki, ale tym razem wstyd splótł się ze złością, z poczuciem rażącej niesprawiedliwości.
- A nawet jeśli - powiedział zanim pomyślał, wyzywająco unosząc podbródek do góry. A nawet jeśli, to tak cię dotknęło, że na ciebie p a t r z ę ? - to co? Pobijesz - nie zabijesz, to słowo nie przeszło mu przez gardło bo wciąż w to nie wierzył. Ludzie byli z natury dobrzy, prawda? Choć pięć minut temu byli z natury też n o r m a l n i. - mnie sam? Czy będziesz patrzył, aż mnie zabija, albo jak mnie gryzie a ja popełniam honorowe samobójstwo? - parsknął ze złością. - Jesteś cholernie... cholernie.… - szukał odpowiedniego słowa o sekundę za długo, bo jednak nie chciał mówić człowiekowi który z taką łatwością przycisnął go do drzewa, że jest pojebany. A że nie mieli sekundy to zadowolił się niekoleżeński. - i spuścił wzrok jak uczniak, bo to na pewno nie było dobre słowo. - Ale nie potrzebuję cię, zabiję go sam. - dodał hardo, zawzięcie i ze wściekłością — chyba pierwszy raz był na niego naprawdę wściekły — wyszarpnął mu sztylet.

Ruszył na polanę krokiem nieco zbyt szybkim i zbyt głośnym, wcale nie myśląc o wargu ani o własnym życiu, tylko próbując nie myśleć o wszystkim co właśnie się stało — i podświadomie gotów przekuć to w morderczą agresję.

Obydwoje doszukiwali się w sobie nawzajem czegoś, czego tam (j e s z c z e?) nie było. Ulrik desperacko próbował znaleźć w Magnusie człowieczeństwo — rozumiane, rzecz jasna po swojemu — i okruchy, na których można zbudować koleżeństwo, przyjaźń, braterstwo, współpracę, c o k o l w i e k poza obojętnością i chłodem. Magnus z kolei doszukiwał się tego, co było znajome j e m u. Zepsucia, które nie miało jeszcze gdzie dosięgnąć wychowanego w bardziej poukładanym środowisku Ulrika. Zepsucia, którego sam Borum nie dostrzegał i prawdopodobnie nie dostrzeże w swoim kochającym domu, za każdym razem usprawiedliwiając pogardę ojca własnymi kiepskimi wynikami w nauce, kiwając głową gdy matka martwiła się “co ludzie powiedzą” i po latach przyjmując z pokorą nawet obojętność rodziców wobec własnego samobójstwa. Ten rodzaj zgnilizny pachniał słodko i pozostawał zakamuflowany w słońcu, w odróżnieniu od smrodu i cieni środowiska, z którego wywodził się Magnus. Ulrik wciąż wierzył, że każdy człowiek jest dobry, z gruntu dobry — i jego surowy ojciec, i koledzy w szkole których złośliwości nigdy nie doświadczył, bo był za silny i zbyt postawny, i specjaliści Gleipniru wpajający mu wiarę nieludzkość galarów obarczonych genetykami, i Magnus. Magnus, który w odpowiedzi na zaufanie brutalnie przycisnął go do drzewa, świdrował lodowatym spojrzeniem, próbował upokorzyć.

Może w Ulriku właśnie coś zgasło, może lekcja została przyswojona, może Magnus oduczył go pewnej naiwności i pewnego optymizmu.

Spojrzenie lśniło furią i wstydem i buntem. Może coś się skończyło, a coś się zaczęło. Ulrik jeszcze przez chwilę wpatrywał się wprost w ciemność oczu Magnusa — były czarniejsze niż noc i niż morska toń, tak wyobrażał sobie czasem czarne dziury, o których czytała mu siostra i które wsysały każdego do środka by już go nie wypuścić; ciepłe, czekoladowe plamki znikły i na moment pozostała tylko pustka — a potem gwałtownie przewrócił oczami, jakby z transu wyrwał go dźwięk surowych słów i ochrypłego głosu Norwega. Jeśli zawiedziesz?! Czy jakiekolwiek inne słowa mogły obrazić jeszcze mocniej chłopaka, który tak bardzo pragnął się dziś wykazać i który już i tak został upokorzony (upokorzony i c o ś j e s z c z e) przez starszego kolegę?

Na te słowa pozostawała tylko jedna logiczna odpowiedź, odpowiedź, której udzieliłby Magnusowi każdy inny samiec o urażonej dumie (prawda?) i nad którą Ulrik wcale się nie zastanawiał:

- Pierdol się. - zripostował elokwentnie i ze złością cofnął się o krok. - I wiem, co się z nimi dzieje - dodał zupełnie niepotrzebnie, bo każde kolejne słowo odbierało tylko impetu tym wcześniejszym. - bo uważałem na wykładach. - nie wszystkich, bo zawsze miał problemy ze skupieniem się, ale na tym o procedurach w razie ugryzienia naprawdę tak. Dopiero po sekundzie uświadomił sobie, jak żałośnie to zabrzmiało, więc oblał się krwistym rumieńcem i z podkulonym ogonem ruszył w paszczę lasu, sam.

Ciemność, w którą zmierzał i tak zdawała się jaśniejsza od oczu Magnusa.

Potem wszystko potoczyło się szybko. I dobrze. Szybko doprowadziło adrenalinę do wrzenia, a krew szumiąca w uszach zagłuszyła ciężar smutnych, lepkich myśli powiązanych z Magnusem tym okropnym Norwegiem. Nóż lśnił w dłoni, a zęby warga w bladej, księżycowej poświacie. Ulrik zawsze wolał polować z kuszą, więc zaskoczyło go jak cholernie prędka jest bestia, jak gorący jest jej oddech, jak miękko nóż wchodzi w szyję, jak szybko bryzga wszędzie krew i jaka jest gorąca i słona. Miał ją na twarzy, na rękach, wpadła mu do ust; cofnął się ze zdumieniem i czekał aż truchło znieruchomieje i aż ulewny deszcz zmyje posokę z jego twarzy i rąk. Nie zmyje, miał ręce całe we krwi, była wszędzie, śmierć była wszędzie.

Stał na polanie długo, czujnie, zanim zza drzew wyłonił się Eggen.

- Patrz, dałem radę. - warknął wrogo, demonstracyjnie podwijając rękawy koszuli i brudząc ją sobie krwią. Spróbował spojrzeć na Norwega wyzywająco, ale nie patrzył mu już w oczy, raczej na punkt ponad jego głową. Jego wzrok był zresztą nieco rozbiegany i mimowolnie zsunął się na trupa człowieka truchło warga. - Patrz. - słowa zabrzmiały dziwnie, z dystansu, jakby mówił je kto inny. - wygląda zupełnie jak człowiek. - powiedział nonsensownie, ze zdumieniem orientując się, że dłonie mu drżą. Nie powinny. Zabił przecież potwora.

Powinien być z siebie bardziej dumny. To miał być triumf. Dlaczego nie czuł dumy?

To na pewno przez Eggena. To on wszystko zepsuł, wcześniej. To on. Nie kwestia zamordowania człowieka zabicia warga tylko wcześniejsze nieporozumienie. To dlatego czuł się tak dziwnie i dlatego prawie nie pamiętał drogi do jednej z ich kryjówek, opuszczonej chaty, która niegdyś była leśniczówką, a obecnie należała do Gleipniru. Po drodze przykucnął tylko na strumieniem, by zmyć z twarzy i dłoni krew, więc Magnus wszedł do środka pierwszy. Ulrik dołączył do niego po chwili, akurat gdy z parapetu znikała wiewiórka. Kiedyś ubodłoby go to, że to Eggen obwieszcza Gleipnirowi jego sukces jako ich, ale nagle było mu wszystko jedno. Oparł się o parapet, nie wiedząc co ze sobą zrobić.

- Ty zabijałeś już wcześniej, prawda? - spytał cicho, zaskakująco przenikliwie, chyba wcale nie mając na myśli wargów. Najwyraźniej wyniósł jakąś lekcję z sytuacji pod drzewem, najwyraźniej zobaczył coś wtedy w ciemnych oczach Magnusa.