Kampus uniwersytecki, między wiekowymi drzewami i starymi kamiennymi budowlami, był dla Guildensterna miejscem, w którym rozkwitał w kierunku swych marzeń. To właśnie w Instytucie Kenaz odkrył w sobie cząstkę talentu odziedziczonego po matce ze strony Bergdahlów i tajemnice alchemii, po tym, jak odważnie odbił się od tradycji swojego klanu, wybierając ścieżkę inną niż pozostali. Każdego dnia oddawał się pracy z niemałą determinacją, dążąc do osiągnięcia sukcesu, by udowodnić, że to nie była jedynie kapryśna decyzja młodego, rozpieszczonego chłopaka, a świadomy wybór na całe życie. Björn postawił sobie wysoko poprzeczkę, nie zamierzał bowiem kroczyć w cieniu Bylgji, która już zdążyła osiągnąć pierwsze sukcesy naukowe. On również chciał, by jego naukowa droga miała praktyczne zastosowanie, zwłaszcza że tematyka ekwilibrystyki alchemicznej była mało znana wśród galdrów. Dlatego kiedy został odesłany z kwitkiem przez profesora Hagena do Ilmariego Vanhanena, podszedł do pomysłu dalszej współpracy z lekką rezerwą. Znał go jedynie pobieżnie, choć wystarczająco, aby oszacować, ile mieli ze sobą wspólnego. Tyle, co nic — łączyły ich niewielkie podobieństwa, jak wiek, bycie dziedzicem czy kariera uniwersytecka. Te drobne zbieżności były jednak tylko powierzchowne, stali bowiem na dwóch skrajnie różnych biegunach. Tam, gdzie Guildensternowie zaciekle trzymali się przeszłości i tradycji, Vanhanenowie pędzili naprzód, nie bojąc się stawiać śmiałych kroków w stronę przyszłości. Björn i Ilmari byli jak dwie różne filozofie życiowe i narracje rozgrywające się na tym samym uniwersyteckim tle, nawet jeśli jeden z nich w rzeczywistości tylko zgrywał idealnego przedstawiciela swojego klanu i niewiele miał już wspólnego z niektórymi, bardziej konserwatywnymi wartościami.
— Nie ma problemu. — Skinął symbolicznie głową na powitanie, gdy Ilmari pojawił się na horyzoncie. Nie zauważył jego siedmiominutowego spóźnienia, gdyż zupełnie przypadkiem zdążył wdać się w krótką pogawędkę z jednym ze studentów, z którym miał zajęcia w ostatnim semestrze. — To mi musisz wybaczyć, że tak nagle zawracam ci tym głowę, ale czas mnie nagli. — Uśmiechnął się przepraszająco Guildenstern, po czym pozwolił mu wyciągnąć z kieszeni pęk brzęczących kluczy i otworzyć drzwi do pustej pracowni, wchodząc wraz z Vanhanenem do środka. Björn zamknął od razu za sobą nieznośnie skrzypiące drzwi, podczas gdy Ilmari otworzył okno, by wpuścić trochę ciepłego, majowego powietrza, i wyciągnął otrzymane w przesyłce rysunki i własne do nich notatki. — Próbowałem poradzić sobie z tym sam, ale muszę przyznać się do porażki. To nie jest do końca moja dziedzina. — Alchemia, uznawana dziś za prostą sztukę warzenia eliksirów, wykorzystywała z narzędzi jedynie kociołek. — Cokolwiek znaczy przedovesenowski, podejrzewam, że oznacza, że jest... stary? — zauważył niepewnie Björn, wsłuchując się z uwagą w teorie Vanhanena. Obserwował jednocześnie zbiór przekładek i kół zębatych, które pozostawały w niejasnym, ale jednocześnie wyraźnie przemyślanym układzie, jakby skomplikowany taniec zegarowych mechanizmów odczytywany mógł być jedynie przez tych, którzy potrafili zanurzyć się w tajemnice ich harmonii. — Nie znajdę? Jesteś tego absolutnie pewien? — zapytał z wyraźnie słyszalnym w głosie rozczarowaniem, gdyż właśnie teraz ziścił się najgorszy scenariusz.
— Jasne, usiądźmy — poparł go Björn, po czym zajął jedno z wielu wolnych miejsc w pracowni, by wyjaśnić Ilmariemu cel swoich badań. —  Piszę doktorat na temat ekwilibrystki alchemicznej — zaczął na spokojnie, nie do końca zdając sobie sprawę, czy jego towarzysz wiedział, o czym właśnie mówił. — W skrócie: zajmuję się poszukiwaniem harmonii między różnymi składnikami, ale także odświeżaniem dawno zapomnianych receptur, które wymagają wyjątkowych warunków do prawidłowego użycia. Wiesz, można to porównać do akrobatów na linie; za wszelką staram się utrzymać równowagę między esencjami magicznymi, składnikami, odpowiednimi warunkami i stosowanymi ówcześnie technologiami alchemicznymi. To bardzo często receptury prawdziwych mistrzów alchemii z przeszłości, które były tworzone w specjalnych warunkach, ale zostały one na przestrzeni lat znacząco przez galdrów... uproszczone. Poza tym, przynoszą one lepsze rezultaty, a efekty eliksirów są o wiele silniejsze, dlatego też zająłem się badaniem dawnych technik. — W ekwilibrystyce alchemicznej rozchodziło się bowiem o jakość, nie ilość.

— Rozumiem. — Skinął tylko porozumiewawczo głową, gdy Ilmari rozwiał jego wszelkie wątpliwości. Nie znał się na historii technologii magicznej; postacie, które miały decydujący wpływ na rozwój tej dziedziny, były mu niemal zupełnie obce. Guildensternowie, jak większość klanów magicznych z Przymierza Pierwszych i galdrów, nie przywiązywali zbytnio wagi do technologii. Nie poświęcano jej, jak i twórcom tyle uwagi, ile wypadało. Gdy już to robiono i adaptowano innowacyjne rozwiązania, czyniono to wyjątkowo niechętnie i z oporem — byleby tylko klany, które brały w tym bezpośredni udział, nie zyskały zasłużonej im sławy. Tak też Vanhanenowie byli przez Guildensternów, jak i bardziej konserwatywną część Rady, postrzegani jako kontrowersyjni. Ich spojrzenie na magię i technologię nie mieściło się w ramach utrwalonych tradycji. Patrzyli bowiem dalej, niż oni; chcieli więcej — wybiegali w daleką przyszłość, podczas gdy rodziny należące od pokoleń do Przymierza Pierwszych kurczowo trzymały się przeszłości, nie pozwalając, by ich dzieci skalały się liberalizmem, oni odważnie  podążali ścieżką eksploracji i innowacji. Björn jednak już dawno zbłądził ze ścieżki idealnego syna i dziedzica Guildensternów; wyłamywał się z tego schematu, choć niektórzy wciąż go mieli za kogoś, kim od dawna już nie był — jego przemiana była jednak nieodwracalna.
— Miałoby to sens, jeden z najwybitniejszych, współczesnych alchemików, Åge Erdahl, pochodzi właśnie z końca XIX wieku. Jego badania i eksperymenty ujawniły nowe perspektywy w dziedzinie alchemii, czyniąc go wówczas postacią niezwykle ważną dla rozwoju tej dziedziny zanim całkowicie ją uproszczono na przestrzeni ostatnich stu lat — skonkludował Björn, dzieląc się przy okazji swoją wiedzą. — To niedobrze... Nie sądziłem, że to będzie aż taki problem — skomentował po chwili zastanowienia, patrząc z lekkim zawodem w oczach na Ilmariego. — Początkowo myślałem, że uda mi się po prostu to znaleźć, ale jest to trudniejsze, niż zakładałem. Masz rację, próba zastąpienia starych mechanizmów nową technologią może mieć wpływ na równowagę eksperymentu, ale... — zastanowił się na moment, zdając sobie sprawę, że nie mógł całkowicie zrezygnować z tego kierunku. Jeden z ostatnich rozdziałów, skupiający się na dokonaniach ekwilibrystyki z przełomu XIX i XX wieku, miał być zakończeniem jego doktoratu, a porzucenie tego tematu oznaczałoby zaprzeczenie własnym ambicjom i poświęceniom. — Nie mogę się teraz poddać — zawyrokował młody Guildenstern, mimo iż nie do końca był pewien, jak rozwiązać ten problem.
— No cóż… — westchnął cicho, nieco bezradnie pod nosem, po czym wzruszył bezradnie wątłymi ramionami, przez moment nie do końca wiedząc, co mu odpowiedzieć. — Prawda jest taka, że czas mnie goni... — Nie mógł przyznać na głos, że w rzeczywistości liczył na pomoc profesora Hagena, a nie Ilmariego Vanhanena. Nie chciał jednak pod żadnym pozorem umniejszać jego umiejętnościom, uchodził bowiem za uznanego pracownika w kręgach uniwersyteckich. — Ale nie chcę też zabierać ci czasu, bo domyślam się, że masz sporo na głowie... Już to, że mnie nakierowałeś i rozwiałeś część moich wątpliwości, jest dla mnie cenną wskazówką. — Björn z niewinnym uśmiechem spojrzał mu prosto w oczy, starając się wyrazić swoją wdzięczność w sposób, który by nie wydawał się jedynie pustym frazesem.

Alchemia była dla niego nie tylko częścią jego zainteresowań, ale i dziedzictwem rodzinnym od strony ukochanej matki, przekazywanym z pokolenia na pokolenie między Bergdahlami. Wypełniała jego serce niepohamowanym pragnieniem poznania tajemnic wszechświata, zachęcając do dalszych, coraz śmielszych eksperymentów w zaciszu pracowni. Ojciec Ragnar, częściowo zawiedziony decyzjami swojego najstarszego syna, nie rozumiał tej pasji, nie akceptował jej do końca, a przynajmniej nie tak, jak Björn by tego chciał, ale dla niego to właśnie ląd był jego miejscem. W swoim laboratorium, wśród mikstur i magicznych składników, odnajdywał spokój, który umykał mu na sztormowych falach. Długo walczył z tym, co odczuwał w sercu, ale w końcu zaakceptował swój los, nieformalnie przekazując Ingvarowi pieczę nad Kompanią Morską. Jednak jego przeklęta ciekawość nie znała granic i w rzeczywistości wcale nie kończyła się na alchemii; wędrowała po ścieżkach nieznanych, prowadzących w głąb tajemnic. Nic więc dziwnego, że z czasem młody Guildenstern sięgnął po zakazaną magię, wyczuwając w niej głębszy sens, zaklęty we wcześniej nieznanych mu inkantacjach. Było w nich coś niezwykłego, co przyciągało go jak magnes i groziło pogrążeniem w otchłani ciemności.
— Przynajmniej uświadomiłeś mi, jak wygląda sytuacja — stwierdził zgodnie z prawdą Björn, uśmiechając się blado do Ilmariego, który chwycił przynętę. Profesor Hagen był nieosiągalny, co sprawiało, że Björn nie miał innego wyboru, jak zaakceptować jego propozycję. Współpraca z Vanhanenem nie była w jego planach — gdyby ktoś z klanu przypadkiem dowiedział się, że jako Guildenstern poprosił go o pomoc, mogłoby to zostać źle odebrane. Nie był to pierwszy raz, gdy łamał zasady, ale w tej sytuacji, za zamkniętymi drzwiami pracowni, w której właśnie się znajdowali, kwestie lojalności przestawały mieć znaczenie. Przynajmniej dla Björna, który potrzebował teraz nie nazwiska, a wiedzy Ilmariego. Obrona jego doktoratu zbliżała się nieubłaganie, nie mógł przełożyć pod żadnym pozorem terminu, choćby bardzo chciał odwlec ją w czasie, dlatego w tej sytuacji wybór był jasny — współpraca z Ilmarim była jego jedyną deską ratunku. — Tak się składa, że akurat nigdzie się nie spieszę, a jeśli będzie trzeba, mogę zostać dłużej — odpowiedział przyjaznym głosem Björn, kręcąc się przy drewnianym biurku i jednocześnie pozwalając sobie na to, by zerknąć na jego notatki. Nie był osobą, która lubiła się narzucać, dlatego też ucieszył się, gdy to akurat Ilmari wyszedł z bezinteresowną propozycją pomocy, co było dla niego wielkim ułatwieniem.
— Mechanizm współdziałania sensorów w kontrolerze? — powtórzył lekko zdezorientowany Björn, nie do końca pewny, czy zrozumiał to, o czym właśnie mówił Ilmari. — Wybacz mi, ale nie bardzo znam się na technologii, zwłaszcza tej, która jest powiązana ze światem śniącym — wyjaśnił z wyraźnie zauważalnym zakłopotaniem na twarzy Guildenstern, gdyż nie lubił być przyłapywany przez innych na swojej niewiedzy. — Ale mam kilka rzeczy, które mogłyby się przydać. Chyba. Może rzucisz na to szybko okiem? — zapytał na wszelki wypadek, przysuwając sobie drewniane krzesło do miejsca, w którym zaledwie chwilę wcześniej siedział Vanhanen, po czym wyciągnął ze swojej skórzanej torby zebrane przez niego materiały i notatki powiązane nie tylko z ekwilibrystką alchemiczną, ale i z narzędziami stosowanymi przez Åge Erdahla. — Chęci mam, tylko musisz mnie ze wszystkim pokierować. Nie za bardzo znam się na mechanizmach, ale szybko się uczę — zastrzegł z uśmiechem Björn, licząc, że Ilmari podejmie się tego wyzwania i nie zrezygnuje z tego już na starcie.

Przymierze Pierwszych zawsze obawiało się wszystkiego, co mogło stać w opozycji. Kiedy powstawała Rada, jej celem było symbolizowanie jedności i harmonii wśród galdrów, jednakże wraz z upływem czasu pojawiły się różnice, które z biegiem lat stały się coraz bardziej widoczne i nieuniknione. Te różnice, które pierwotnie wydawały się być niewielkimi rozbieżnościami w poglądach i wartościach, stopniowo narastały, dzieląc Radę na dwie wyraźne frakcje. Choć jej kształt i skład ulegały zmianom na przestrzeni wieków, to narastające animozje stały się trwałym elementem jej istnienia. Na jednym biegunie znajdowali się konserwatyści, którzy trzymali się tradycji i sprawdzonych wartości, uważając je za fundament stabilności i harmonii w społeczeństwie galdrów, a na drugim stali rosnący w siłę progresiści, którzy dążyli do wprowadzenia innowacji, adaptacji do zmieniającego się świata i otwartości na nowe idee. Nic dziwnego, że pierwsi ostrzegali galdrów przed niebezpieczeństwem, jakie niósł za sobą liberalizm; przestroga płynąca z ich ust mówiła, że ich działania prowadzą do nieodwracalnych konsekwencji, a nawet do Ragnaröku. Jednak Björn miał w zwyczaju kwestionować wszystko, co słyszał, od najmłodszych lat wychowywany był bowiem w środowisku pełnym kłamstw i obłudy. Nie godził się na przyjmowanie informacji bezkrytycznie; wolał samodzielnie zbierać dowody, analizować fakty i wyciągać własne wnioski, a to doprowadziło go do momentu, w którym teraz się znajdował — między dwoma, różnymi światami.
— Nie ma problemu — skwitował krótko słowa Vanhanena, uśmiechając się do niego pojednawczo. — Każdy z nas ma swoje mocne strony. Mnie nigdy jakoś szczególnie nie interesowała kultura śniących ani technologia, a jednak — widzę, że przydałoby mi się teraz trochę podstawowej wiedzy na ten temat — podsumował Björn, po raz kolejny mimowolnie przyznając się do prawdy obnażającej jego słabości. Choć nie był ekspertem w tych dziedzinach, to zawsze był niezdrowo ciekawy świata i otwarty na nowe doświadczenia. Jako Guildenstern miał w sobie chęć poznawania nowych rzeczy, odkrywania nieznanych obszarów i rozwijania swojej wiedzy. Był przekonany, że życie to nieustanny proces nauki, a każda okazja do zdobycia nowej wiedzy była dla niego niezwykle cenna.  zastanawiając się jednocześnie, jak najlepiej kontynuować rozmowę, aby sprawnie przejść do pracy. — Zabierajmy się w takim razie do pracy — podchwycił po chwili, mimo iż nie bardzo wiedział, od czego powinni byli zacząć. Ilmari jednak nieoczekiwanie postanowił wziąć inicjatywę w swoje ręce — Vanhanen nachylił się w kierunku notatek, co Björn przyjął z delikatnym uśmiechem na ustach, po czym rozpoczął proces tłumaczenia i analizę zapisów swoich rozważań.
— Rozumiem. — A przynajmniej starał się zrozumieć to, co mówił Ilmari, by nie wyjść na opornego. Śledził z zaciekawieniem miernik, jak i podejmowane przez Vanhanena kroki, pozwalając, by samodzielnie zajął się konstruowaniem mechanizmu. W międzyczasie jego umysł pracował na pełnych obrotach, starając się przyswoić nowe informacje i zrozumieć zagadnienia, które były dla niego jeszcze nieznane. — Chcę zbadać możliwości wykorzystania magicznych substancji do zwiększenia wydajności procesów alchemicznych przy wykorzystaniu metody, która nie tylko umożliwi bardziej efektywne wytwarzanie eliksirów, w tym przypadku o właściwościach leczniczych, ale i  zwiększy ich skuteczność — wyjaśnił nieco za szybko, mając nadzieję, że jego słowa były dla Ilmariego zrozumiałe. — To będzie polegało na eksperymentowaniu z różnymi metodami kontroli warunków otoczenia, temperatury i procesami spalania, aby znaleźć najlepsze rozwiązania, które pozwolą nam osiągnąć nasz cel w sposób bezpieczny i skuteczny. — Mój, poprawił się Björn w myślach, chociaż w tym momencie obecność Ilmariego była niezbędna.

— Dlaczego? — zapytał sam siebie młody Guildenstern, szukając właściwej odpowiedzi, choć miał ją pod nosem. — To prawda, alchemia w pewnym momencie stała się bardziej skomplikowana. — Jego myśli dryfowały, próbując uchwycić ten moment przełomowy, kiedy zaczęto odchodzić od prostych metod ku bardziej zaawansowanym. Przez lata praktyki i studiów zgromadził niezliczone ilości wiedzy na temat dawnych praktyk alchemicznych.  W miarę jak rozmyślał, Björn uświadamiał sobie coraz bardziej, że odpowiedź na to pytanie byłaby tak samo skomplikowana jak sama alchemia. Może nie było jednej jasnej odpowiedzi, lecz wiele różnych perspektyw, które razem tworzyłyby pełniejszy obraz tej ewoluującej dziedziny. I może właśnie w tej różnorodności tkwiła tajemnica, której poszukiwał. — Początki alchemii przypominały to mniej więcej to, co dziś znamy. Z czasem jednak, wraz z rozwojem technik i magii, alchemia osiągnęła swój szczyt, zaczęła się rozwijać jak nigdy dotąd. Stosowano nowe narzędzia i mechanizmy, które pomagały precyzyjnie wszystko obliczyć i odmierzyć. Dzięki temu większość eliksirów miała o wiele silniejsze właściwości, niż to, co teraz znamy.  —  Właśnie w tym ciągłym rozwoju tkwił magnetyzm, który pociągał nie tylko Björna, ale i wielu innych poszukiwaczy wiedzy, znudzonych obecną alchemią.
— Ale powracając do twojego pytania... Myślę, że miała w tym udział Rada, by uprościć niektóre receptury, a co za tym idzie — znacząco zmniejszyć ich skuteczność. Niektóre eliksiry były zbyt potężne i stanowiły pewne zagrożenie dla równowagi — zauważył Björn, choć nie wiedział, czy powinien wypowiadać podobne słowa w towarzystwie Vanhanena. W końcu obaj byli członkami szanowanych klanów należących do Rady. — Poza tym, warzenie eliksirów trwało też zbyt długo i w niektórych przypadkach bywało niepraktyczne. — Björn spojrzał na Ilmariego z lekkim niepokojem i zastanowieniem w oczach, zdając sobie sprawę, że jego słowa mogą być odbierane jako krytyka samej Rady. Zaraz jednak uśmiechnął się lekko, automatycznie przysiadając się bliżej Vanhanena i pomagając mu w czytaniu. Choć nie wszystko było dla niego zrozumiałe, chciał być zorientowany w tym, co robili — nie mógł bowiem pozwolić na to, by Ilmari uznał go za ignoranta lub kogoś, kto nie przykłada się do pracy. Guildenstern nie lubił obnażać swoich słabości, był jednak zmuszony częściowo to zrobić, jeśli chciał, by mężczyzna mu jakkolwiek pomógł.
— Miernik? — upewnił się, odbierając od Ilmariego przedmiot, który przypominał kanalik z ciemną połyskującą zielonawymi żyłami substancją. — Wierz mi, dla mnie wszystkie mechanizmy są… dziwne. — Uśmiechnął się lekko niezręcznie, po czym dodał po chwili zastanowienia: — To bardzo ciekawa teoria, choć nigdy o tym wcześniej nie pomyślałem. Pomysł, że receptory mogą odpowiadać zmysłom, sugeruje istnienie głębszego powiązania między magią a fizycznym doświadczeniem świata — zauważył alchemik, choć nie był do końca pewnym, czy prawidłowo interpretuje słowa profesora Hagena. — Oczywiście, Ilmari, zajmę się tym, co moje. O to nie musisz się martwić. Przynajmniej coś, na czym się znam. — Nie pozostało mu nic innego, jak zabrać się za budowanie stacji alchemicznej z tego, co mógł znaleźć w pracowni. Ruszył na poszukiwania, wyłapując w międzyczasie z wypowiedzi Vanhanena nazwisko Axelssona. — Tak, tak, miałem z nim dawno temu zajęcia, ale nie mogę powiedzieć, że za sobą przepadamy. Doktor Axelsson jest dość… specyficzny w odbiorze — starał się ująć to najbardziej dyplomatycznie, jak tylko potrafił.
— Ilmari, chyba przeceniasz moje możliwości... — Kiedy zbliżył się do niego, poklepał go w przyjacielskim geście po ramieniu. — Pozwól, że zajmę się najpierw stacją alchemiczną. — Choć Björn doceniał propozycję Ilmariego, zdawał sobie sprawę z własnych ograniczeń i nie chciał ryzykować niedopatrzeń, które mogłyby opóźnić ich postęp. Nie zmieniało to jednak faktu, że jego chęć pomocy i zaangażowanie były niezmienne, co chciał pokazać swoim słowem i gestem, dlatego też niemal od razu zabrał się za zadanie przydzielone przez Vanhanena.

Strach był czymś, co bez wątpienia paraliżowało społeczeństwo galdrów i wyróżniało ich od śniących. Choć miał na ich temat podstawową wiedzę, to podczas swoich podróży zdążył zauważyć, że ich cywilizacja była bardziej rozwinięta — widział to, gdy patrzył na wysokie, szklane i zapierające dech w piersiach wieżowce w ich stolicach, gdy przechadzał się ulicami, z zainteresowaniem w oczach przeglądając witryny i zauważając coraz to nowsze, bardziej rozwinięte pod względem technologicznym przedmioty, których nigdy wcześniej nie widział na oczy. W jego świecie, w świecie, w którym się urodził, coś podobnego było nie do pomyślenia. Zamiast futurystycznych konstrukcji, królowała niska, tradycyjna zabudowa z kolorowymi kamienicami, zamiast denerwująco brzęczących urządzeń ze słuchawką korzystano z nieocenionej pomocy wiewiórek. Ich światy, choć miały ze sobą wiele wspólnego, były zdaniem młodego Guildensterna skrajne różne pod wieloma względami. Jednak Björn nie czuł do nich, jak niektórzy, niechęci — ciekawili go, ale nie na tyle, by kiedykolwiek zdecydował się pogłębić swoją wiedzę na ich temat. Z kolei jego dzisiejszy towarzysz, jak przystało na przedstawiciela Vanhanenów, zdawał się wiedzieć o nich znacznie więcej niż przeciętny galdr. Choć nie chciał się do tego na głos przyznać, Ilmari zdążył mu zaimponować.
— Tak jest skonstruowany nasz świat, Ilmari. Boimy się tego, co nieznane, co nowe, co zbyt potężne... — Magii zakazanej, przeszło mu przez myśl, choć nie wypowiedział tego na głos. Wiedział, że musi zachować ostrożność, nie tylko dla własnego dobra, ale również dla dobra wspólnoty. Musiał ugryźć się w język, by nie wyrażać zbyt radykalnych osądów, by nie skrytykować Rady, do której sam jako Guildenstern należał. Choć wszyscy zdawali sobie sprawę z ograniczeń i wad tej instytucji, to nie byłoby mądre ani słuszne kwestionowanie jej autorytetu publicznie. Ilmari, choć był członkiem klanu należącego do Rady, pozostawał dla niego tajemnicą. — Ale wy, Vanhanenowie, coś chyba o tym wiecie? — Nikły, choć porozumiewawczy uśmiech wpełzł na usta alchemika. Nie musiał mu wspominać, o tym, jak Przymierze Pierwszych wielokrotnie blokowało i bojkotowało ich pomysły, które mogłoby ulepszyć ich społeczeństwo. Björn, nawet jeśli nie wszystko rozumiał, to dostrzegał, że jako jedni z niewielu starali się wprowadzać innowacje, reformy, zmiany, które mogłyby przynieść dobrobyt i postęp, ale napotykali na nieugięty opór ze strony bardziej konserwatywnej części Rady.
— Jak ci się tak w ogóle pracuje z profesorem Hagenem? — zagaił w międzyczasie Guildenstern, gdy zajmował się konstruowaniem stacji alchemicznej z dostępnych w pracowni przedmiotów. Mimo że skupiał się na precyzyjnym układaniu elementów i połączeniach, jego myśli automatycznie skupiły się na ekscentrycznej osobowości Hagena, choć tak naprawdę Björn nie był obiektywny, gdyż dla niego niemal każdy, kto zajmował się na co dzień technologią i nauką z własnego, nieprzymuszonego wyboru, miał w sobie coś z ekscentryka. — Jasne, czemu nie. Jeśli tylko znajdę trochę czasu — odpowiedział na propozycję Ilmariego z lekkim uśmiechem, przyglądając mu się kątem oka, jak sobie radzi z konstrukcją urządzenia. Nie miał wątpliwości, że mężczyzna znał się na rzeczy — gdyby nie jego nieoceniona pomoc, zapewne nie byłby w stanie wykonać nawet jednej czwartej tego, co przez ten czas zrobił Vanhanen. Pracowali w pocie czoła, by ujrzeć jeszcze tego samego dnia upragnione efekty, starając się jednocześnie wydobyć z dostępnych materiałów i narzędzi jak najwięcej.
— I jak ci idzie? — zagaił wreszcie po dłuższej ciszy, która przerywana była jedynie dźwiękami wydobywającymi się z mechanizmów składanych przez Ilmariego. W jego oczach malował się podziw dla wprawnych rąk Vanhanena i jego zrozumienia dla tajemnic techniki, tym bardziej, że wszystko powoli zdawało się przypominać wcześniej widziany projekt. — Chyba jesteśmy na dobrej drodze? — dodał jeszcze Björn, po czym skończył swoje zadanie, a to oznaczało w tym momencie tylko jedno: mogli wreszcie przejść do ostatniej fazy, czyli testowania.

Czas w towarzystwie Ilmariego mijał mu wyjątkowo szybko i zaskakująco przyjemnie. Nie spodziewał się, że znajdą wspólny język, mimo iż na pierwszy rzut oka byli od siebie skrajnie różni, pomimo kilku podstawowych punktów wspólnych, które ich łączyły. Byli rozerwani między dwoma, odmiennymi stronnictwami, nawet jeśli Björn przywdziewał na co dzień tylko kolejną maskę. Młody Vanhanen był dla niego jedną z osób, z którą, choć kojarzył dobrze z widzenia z wielu klanowych uroczystości czy przypadkowych spotkań w Instytucie, nie sądził, że będzie miał kiedykolwiek bliżej do czynienia, a już nie przy badaniach niezbędnych do jego doktoratu. Proszenie o pomoc nigdy nie przychodziło mu z łatwością; musiał się nauczyć, jak radzić sobie z własnymi ograniczeniami i zwrócić się do kogoś, kto miał większą wiedzę od niego. Teraz byli tu, w pracowni, pochyleni nad dziwnymi, skomplikowanymi w mniemaniu Björna mechanizmami i pracowali ramię w ramię. Cały projekt zaczynał powoli mieć ręce i nogi, choć gdyby nie Ilmari, zapewne nie udałoby mu się nawet przebrnąć przez najbardziej podstawowe rzeczy. Dzięki Ilmariemu zaczął dostrzegać nowe możliwości i perspektywy, a praca nad projektem stała się nie tylko wyzwaniem, ale również inspiracją do dalszego rozwoju, zaczął dostrzegać bowiem w tych mechanizmach i urządzeniach coś zaskakująco fascynującego.
— W to nie wątpię, że jest autorytetem w swojej dziedzinie — uciął poprzedni temat, przechodząc do bardziej wygodnego wątku, o którym mogli swobodnie porozmawiać. Profesor Hagen był znaną osobistością w kręgu naukowym, dlatego też był pierwszą osobą, do której postanowił zwrócić się o pomoc. Fakt, że odesłał go bezpośrednio do Ilmariego, o czymś świadczył — musiał widzieć w nim potencjał i choć Björn początkowo niechętnie podchodził do jego pomysłu po tym, jak odprawił go z kwitkiem, zaczynał rozumieć, dlaczego z nim współpracował. — Jakoś mnie to nie dziwi, słyszałem, że jest dość… ekscentryczną osobistością. — Młody Guildenstern uśmiechnął się na myśl o ożywionej dyskusji na temat alternatywy dla wiewiórek pocztowych w krajach Europy Południowej. Obserwował w międzyczasie, jak pod jego palcami mocowania kolejnych pierścieni opadły na cylinder. Patrzył na niego z coraz większym podziwem i zainteresowaniem; lustrował, jak dłonie Ilmariego pracowały z precyzją i zgraniem, jakby od zawsze były stworzone do tego celu. W miarę jak Vanhanen wykonał ostatnie czynności, Björn spojrzał na finalny efekt z uznaniem.
— Tak, to najwyższa pora, by przejść do testów — odpowiedział z uśmiechem mężczyzna, patrząc na to, co udało mu się im dziś zbudować. Powoli zaczynał mieć nadzieję, że uda mu się wszystko skończyć przed czasem. To było dla niego nie tylko sprawdzenie funkcjonalności, ale także moment, w którym mógłby zweryfikować, czy jego wizja rzeczywiście ma szansę zaistnieć. — W takim razie spróbujmy — zadecydował Björn, próbując uwarzyć jeden z prostszych eliksirów, by sprawdzić reakcję wszystkich czynników. Krok po kroku  podążał za wytyczonym planem, starając się utrzymać koncentrację i precyzję w każdym ruchu. Wiedział, że kluczem do sukcesu było zachowanie równowagi między składnikami, kontrolowanie temperatury i czasu oraz zachowanie czujności na ewentualne nieprzewidziane reakcje. — Chyba wszystko zdaje się działać prawidłowo, ale trzeba będzie jeszcze dokładniej się temu przejrzeć — powiedział, wiedząc, że to dopiero początek, należało bowiem dokończyć maszynę.
— Dziękuję ci, Ilmari — dodał na zakończenie Björn z lekkim uśmiechem na ustach, przyglądając się w międzyczasie wynikom. — Bez ciebie nawet bym z tym nie ruszył. Jestem ci wdzięczny i mam u ciebie dług wdzięczności. —  W jego oczach było widać uznanie dla nieocenionego wkładu, jaki Vanhanen wniósł w ten projekt. To dzięki niemu był teraz bliżej osiągnięcia swojego celu. Po wymienieniu kilku ostatnich słów na temat dalszych działań w końcu się z nim pożegnał, pozwalając sobie na chwilę refleksji nad dzisiejszym dniem.

Björn i Ilmari z tematu