Alkohol szumi w głowie, powoli przestaję odbierać świat w pełni realnie. Muzyka dudni dość głośno, choć to przecież coś na kształt bardziej eleganckiej imprezy, niż pierwszego lepszego spotkania w pubie. Ten świat jest mi jeszcze nieco obcy, bo nie bywam wśród studentów, mam przed sobą jeszcze kilka miesięcy, nim zatopię się w pachnącej świeżością społeczności i porzucę rodzinne Odense. Może dlatego aż tak bardzo się ekscytuję i niecierpliwię? Lubię zmiany, potrzebuję ruchu, łaknę bliskości z ludźmi, których niekoniecznie dobrze znam. A może powód jest zupełnie inny? Tylko nie potrafię się przyznać i od wielu tygodni czuję mętlik w głowie. Coś się zmieniło i nie wiem jak w tej nowej rzeczywistości funkcjonować, dlatego wlewam w gardło kolejnego drinka. Nie przyszedłem tu sam, a jednak wygląda to tak jakbym szwędał się w tłumie bez większego celu i bez pary. Dobrze dobrana marynarka leży mi na ramionach perfekcyjnie, podobnie jak śnieżnobiała koszula, od której odcnia się moja karmelowa karnacja, luzuję krawat zahaczając o perłowy guzik.
Zgubiłem Kathy podświadomie poszukując przestrzeni i unikając wszystkiego co rodziło się w mojej głowie, gdy o niej myślałem. To wszystko zdaje się tak niepokojące i niepodobne do mnie. Przyjaźnimy się przecież i obiecaliśmy sobie, dawno, dawno temu, że nic się nie zmieni i nie zaburzy równowagi. Dlatego postępuję wbrew sobie i uciekam, nawet jeśli to ona mnie zaprosiła, a ja chętnie przystałem na propozycję, by jej towarzyszyć. Sądzę, że nie wie o tym, iż dostrzegam w niej subtelne zmiany. Boję się i znów chcę uciekać, wymijam ją skrzętnie, kiedy majaczy mi w pięknej sukni po przeciwnej stronie sali. Zatapiam się w tłum pod pretekstem poszukiwania jakichś smakołyków na bufecie i nie czuję już nic, gdy pochłania mnie masa ciał. Rozmawiam ze starszymi studentami, niewiele chyba się od nich odbiegam, bo nikt nie wyczuwa nieznacznej różnicy wieku dzielącej nas przecież w sposób oczywisty. Niektórzy mnie kojarzą i wiedzą, że mam ojca, który wykłada na Ansuz. Przeoczyć mnie jest dość ciężko. Podoba mi się atencja, którą mnie obdarzają, podobnie jak podoba mi się dziewczyna, która od początku bankietu kończącego rok akademicki rzuca mi przeciągłe spojrzenia. Korzystam z owego faktu i zamieniamy kilka zdań już na samym wstępie, potem się rozdzielamy, a ja kultywuję w pamięci zapach jej perfum i barwę głosu. Nie mam jednak jeszcze na tyle śmiałości, by opuścić przyjaciółkę, ta pojawia się z czasem, wraz z coraz mocniejszym upojeniem alkoholowym.
Ma na imię Inge i pochodzi z Helsinek, studiuje z Kathy na jednym roku i chyba za nią przepada, albo robi takie wrażenie tylko po to, by mieć pretekst do rozmowy ze mną. Drugi raz widzimy się na parkiecie, potem jeszcze przy barze i przy bufecie, skąd wyciąga mnie pod pretekstem osłabienia w kierunku wysokich, balkonowych okien, gdzie kilka par szuka prywatności. Wychodzimy na zewnątrz, ja wciąż unikam mojej partnerki i próbuję zrobić wszystko, by nie myśleć o burzy rodzącej się w głowie. Zmysły mam przytępione, a jednak szukam czyjejś obecności, tuż obok stoi Inge i uśmiecha się słodko. Pyta mnie o studia, o to, czy wybieram się na nie do Midgardu i czy naprawdę mam dopiero osiemnaście lat. Śmieję się, czaruję, rzucam jakiś komplement. Ona również odpowiada tym samym i widzę, że przygląda mi się coraz intensywniej, ciekawa, niepewna, a jednak zupełnie gotowa, by przysunąć się jeszcze trochę i dotknąć dłonią mojej dłoni. Nie winię jej za odczucia i za to, że zwyczajnie przyciąga ją moja egzotyczna fizjonomia odcinająca się wyraźnie na tle nudnych Skandynawów. Nie mam jej za złe, że śmieje się coraz ciszej i próbuje zakleszczyć mnie w swoich błękitnych oczach. Ktoś przechodzi obok z drinkami, chwytam dwa kieliszki i łapię się na tym, że poszukuję w pobliżu Kathy. Nie ma jej nigdzie, a jednak ściska mnie w klatce piersiowej. Dalej już jednak nie myślę, kiedy szampan przelewa się przez gardło, kiedy Inge układa mi rękę na ramieniu i ściera strużkę alkoholu niefrasobliwie upuszczoną spomiędzy moich warg. Przysuwa się jeszcze i resztę wilgoci zdejmuje pocałunkiem, który odwzajemniam chętnie, zaciskając palce na rąbku kusej sukienki. Nie zwracam uwagi, że jakieś oczy na pewno nas znajdą, że dalej zacznie galopować plotka, że najbardziej ucierpi na tym moja przyjaciółka. Robię to wszystko dlatego, że boję się własnych emocji i nie potrafię powiedzieć prawdy. Uciekam najprościej w niezobowiązującą fizyczność, ciągnę kolejny pocałunek, przechylam się do studentki i obejmuję ciasno ramieniem, unoszę lekko powieki, bo ruch za jej plecami przykuwa niespodziewanie moją uwagę. Oczy rozszerzają się gwałtownie, odsuwam się jak poparzony, nagle z poczuciem winy. Inge nie rozumie, ale kiedy i ona odwraca się przez ramię, blednie najpierw, potem uśmiecha się drżącymi wargami i rzuca ciche — Kat — a ja nie umiem nic powiedzieć, bo mam zaciśnięte imadłem gardło. Patrzę na moją przyjaciółkę, również drgają mi usta, uśmiecham się przepraszająco, nadal trzymając w objęciach jej koleżankę ze studiów. Nie wiem, czy bardziej mi głupio czy zdejmuje mnie lęk. Właśnie wszystko spieprzyłem, a nie chcę się przyznać. W rozchełstanej koszuli zaczyna doskwierać mi chłód.  Patrzę na nią i nie potrafię się ruszyć.