Owszem, obraz wspomnień zrzuca kurz z dawnych lat, a wraz z pierwszą warstwą pyłu, wzburzonego w powietrze, w przestrzeni zawiesza się coś jeszcze. To dawno zapomniane uczucia. Jak lepka pajęcza sieć snują się tuż nad ramą bliskości, pozostawioną niegdyś w cieniu przeszłości, by teraz (niespodziewanie) zaplątać się przy rękach, opleść sprytnie ciało. Zająć skórę dreszczem.
Czuje jak pierwsza nitka wiążącej energii przebiega przez powierzchnię ręki aż po czubki palców, jak przechodzi w mrowienie, stroszy włoski na ciele. Gdy dotyka go, zapomina o wrogości. Chłonie zapach świeżo mytych włosów, ciepło drobniejszego ciała, szorstkość kłującego zarostem policzka. Zaczyna pocałunek nerwowo, w napięciu, by gdzieś w trakcie, wślizgnąwszy się językiem za granicę czerwieni, zwolnić. Spokojnieje, ukojony przez uległe mu usta artysty. Bada smak mężczyzny, gdy żar pożądania znaczy ich obu wilgocią i gorącem, wymienianymi w oddechu i w ślinie. Dopiero gdy Einar odsuwa się pod ścianę, Vil otwiera oczy, dając się wciągnąć w niebezpieczną toń przyciemnionego zielenią błękitu.
Pozostaje w bezruchu, gdy palce artysty muskają żuchwę. Kiedy jednak niespodziewanie zahaczają też o szyję, drga niespokojnie w niecierpliwości.
Nie odzywa się. Ani nie przytakuje, ani nie wyraża sprzeciwu, puszcza słowa cudzego zwycięstwa mimo uszu, uznając to za najlepszą strategię. Przykłada rękę do grzbietu einarowskiej dłoni, zakrywając ją i przytrzymując przez chwilę przy swoim torsie. Nachyla się w kierunku mężczyzny – tym razem głębiej, w milczeniu, osuwając usta na odkrytą szyję artysty. Wargi dotykają lekko jego miękką, pachnącą świeżością skórę, znaczą niewyraźną ścieżką muśnięć drogę do ucha.
Każde kolejne jest mocniejsze i dłuższe.
Viljam pozwala, by natężone bliskością podniecenie zeszło z niego wraz z pocałunkami, choć to tylko drobna część tego, co może oddać w działaniu w stosunku do tego, co jeszcze pozostaje w nim. Wezbrane pożądanie zbiera się w gorącym przedsionku podbrzusza, falą dobroci spływa pod pas, gdy bezpruderyjnie i bez konkretnego powodu ściąga zaciśniętą w garści dłoń artysty do dołu. Zsuwa ją po kolejno mijanych poziomach żeber, by umiejscowić ją w jednym, szczególnym punkcie – na twardniejącym członku.
Na razie nie myśli o konsekwencjach. Naciera wzmożonymi pocałunkami na ciało, dociera za ucho mężczyzny i dociska usta do skóry Einara, przysuwając się do niego na tyle blisko, na ile tylko potrafi. Męska dłoń mimochodem ociera się przy tym o wybrzuszenie pod spodniami, co nie spotyka się z objawem nieśmiałości, raczej z aprobatą. Odrywa na moment wargi od szyi artysty, oddychając szybko i głęboko.
- Jeśli mam wyjść, powiedz mi to teraz. Później nie posłucham - rzuca gardłowo wyciszonym i głębokim przez podniecenie szeptem.

Miękkie, łagodne światło sączyło się z zawieszonej na niebie sufitu lampy; żółtawa aura spływała szczodrze na głowy i ramiona sylwetek, odcinając wyraźnie, z pełnią oddania detale trwającej sceny. Sceny, w której pod naciągniętą, napiętą osłoną skóry rozlegał się zamaszysty dźwięk werbli serc; zlepek momentów stawał się gęsty, słodkawy niczym melasa drażniąca zuchwale zmysły. Nie wiedział, nie przewidywał; w najśmielszych, oplatających go pajęczyną myślach nie miał tendencji zakładać identycznego rozwoju zdarzeń. Nie sądził, że wszystko zdoła potoczyć się w destrukcyjny sposób, nie sądził że wkrótce później ich usta zdołają złączyć się w pocałunku, czując znajomą, ledwie już pamiętaną miękkość. Samo wtargnięcie Hallströma, bez zapowiedzi, do progów jego azylu było w istocie czymś, co nie było wpisane w scenariusz choćby nieznacznie - prawdopodobnych zbiegów okoliczności. Pogarda, zgliszcza i złość przychodząca w obliczu wspomnień, dawnej, niesprawiedliwej zabawy, melodii wygrywanej na strunach czaru, pod którego działaniem stabilna gleba rozsądku była ruchomym piaskiem panoszącego się zatracenia.
Zabawa.
Wszystko było zabawą. Wydarcie tego, co dotąd szczelnie skrywane pod niewzruszonym posągiem szanowanego sędziego i mecenasa. Dla Halvorsena całość działań napędzał poruszający się tłok igrania z wyuczonym schematem. Zabawa, odrzucenie lepkiego, nieprzyjemnego wstydu - wszystko, w imię hedonistycznej rozrywki, przyjemności której zażywał za wszelką, możliwą cenę. Upodlił się wiele razy; wystarczająco wiele; tak wiele, że pojedynczy, kolejny, nie mógł odgrywać roli. Gdzieś, na dnie kielicha umysłu w którym znajdował się trunek noszący w sobie aromat zadowolenia, nosił również świadomość, że wcześniej postępował w ten sposób - po części - aby mieć władzę nad chlebodawcą, aby przekonać się, jak wyraźnie zdoła zaburzyć jego wypracowaną i wyważoną zewnętrzność, aby go uzależnić; stać się - ulubionym artystą, tym przy którym utraci posiadaną kontrolę. Wiedział, że Viljam mu nie wybaczy, że nigdy, przenigdy nie zdoła zaakceptować i w pełni poddać się przewrotności tak radykalnie niezgodnej z jego własną naturą.
Tego wieczoru, tej nocy - nie miało w rzeczywistości znaczenia kim był. Rozmył się, rozpadł pod uderzeniem emocji panoszących się w czaszce Hallströma, poszukujących za wszelką cenę bliskości. Mógł, o ironio, być każdym, pierwszym, napotkanym i przystającym na zapisany między wierszami układ. Każdym, o ile tylko emocje mogły odnaleźć drogę do upragnionej ucieczki, emocje, stłamszone, stłoczone, wpierw próbujące wyjść z uderzeniem pięści nacierającej na szczękę, teraz - poszukujące rozkoszy.
Był żałosny. Był śmieciem.
Odmowa, którą powinien był wypowiedzieć, ugrzęzła na dobre w krtani. Nie; nie miał prawa odmówić, z przyczyn nierozumianych przez ludzi, którzy szczęśliwie nie dostrzegali skrytej już od początku prawdy. Wszyscy, zwykli postrzegać w huldrach - o huldrekallach mówiło się znacznie mniej - źródło cielesnej przyjemności; prostej, brudnej jednak niezaprzeczalnie, wielce zniewalającej. Urodził się ze zbrukaną, atroficzną godnością, z wykrzywionym, zdeformowanym kręgosłupem moralnym. Musiał postępować w ten sposób.
Był niemal pewny, że Viljam to zapamięta; będzie powracał, z obrzydzeniem, ze wstydem?
chciał przynieść mu wątpliwości, chciał, by żałował, że znowu popełnił błąd
chciał wykorzystać słabość.
Sam w sobie - brudny oraz dawno stracony - nie mógł stracić nic więcej.
Odchylił szyję; wszystko, aby odsłonić szersze połacie skóry, które mężczyzna mógł zbadać czułą pieszczotą ust. Pierwsze, zbierane plony zadowolenia poruszały się ścieżką odczuć.
Dystans. Na nowo, kolejny, rozdarta między nimi odległość; przerwa - niezasłużona? Głęboki oddech, powietrze rozpychające płuca.
Dłoń, osunięta wcześniej na strategiczny punkt, pozostała posłusznie na wyznaczonym miejscu. Nie odpowiedział; przez zlepek sekund krawędzie warg ledwie drgnęły w majaczącym uśmiechu, mgliście nakreślonym na twarzy. Palce, w końcu, poruszyły się same, bez nie-zbiegów okoliczności spowodowanych zmianą ułożenia sylwetki. Dotyk, rozniecany bezwstydnie poruszał się wokół krocza. Czuł każdy, najprostszy wyraz zadowolenia, wybrzuszający materiał.
- Wybacz - głos przytłumiony do szeptu. Nie ustawał; zakleszczony pomiędzy ciałem mężczyzny a chłodnym policzkiem ściany mógł poddać się, jednocześnie - paradoksalnie - przejmując inicjatywę. Sprawiając że będzie zdolny wykrzesać snop iskier porażającej go satysfakcji; ofiarować i czerpać, w niewysłowionych dawkach, rozprzestrzenianych pod zewnętrznością powłok.
- Nie jestem głosem rozsądku - kolejna, ostateczna wypowiedź, podsumowanie, pieczęć pod oświadczeniem losu. Oderwał na chwilę rękę, aby stopniowo rozpinać szereg guzików przytrzymujących koszulę; wcześniej poprawianą wręcz z troską. Nie tkwiła, oczywiście, jako centrum uwagi; stała się przerywnikiem, zwodniczym, szczyptą obecnie zesłanej mu złośliwości. Sprzączka od pasa wydała metaliczne zgrzytnięcie, ustąpiła - w chwili kiedy przyklęknął, ujawniając zamiary, okazując zapowiedź. Osunął spodnie, składając niedostateczny pocałunek w okolicach podbrzusza; wargi, niedługo później zetknęły się z ostateczną przeszkodą zawartą w warstwie bielizny. Czuł sztywniejącą męskość, zarysowaną bezwstydnie - równie bezpruderyjnie uraczoną muśnięciem, przytłumionym przez wadzącą tkaninę. Jednym, pewnym szarpnięciem pozbył się jej bariery - dotyk przesunął się początkowo wzdłuż członka; język, następnie zetknął się, igrał z przewrażliwionym czubkiem erekcji. Objął ją ostatecznie ustami, oczekując reakcji, odpowiedzi której najsilniej pragnął.

Wargi, z cichą czcią przystające do gładkości skóry, poruszone w namiętnej wędrówce – w nieustannej aktywności ściągające muśnięciami słoność ciała. Ręce, w spoczynku ustawione luźno na piersi Einara, chłonące przez opuszki palców ciepło jego torsu, uwrażliwione na tętniący organ, pozostający nieuchronnie w uciśnieniu żeber.
Wraz z przyspieszonym biciem serca artysty, zachęcony naturalną reakcją jego ciała, nie ustaje w pożądaniu go. Przeciwnie. Daje się ponieść kolejnej fali ukojenia, jaka wypełnia gorące podbrzusze, gdy w niewypowiedzianej aprobacie, Einar podejmuje grę. Jednocześnie udowadnia w paru tylko ruchach, że wie, jak się to robi.
Daje Viljamowi odczuć. Wciąż niczego przy tym nie obiecując.
Mimo tego Hallström ryzykuje – poddaje się prostej potrzebie spełnienia. Pozwala mu się bawić, pozwala też sobie odpuścić. Puszcza przy tym wodzę kontroli na rzecz przyjęcia ofiarowanej przyjemności. Dokładnie tego przecież chciał, gdy ściągał rękę w dół. Tego dnia to on jest prowodyrem utraconej moralności.

Dłoń zaciśnięta na wybrzuszeniu spodni.
Dłoń poruszona i niesforna, ocierająca się o gorejącą męskość.
Dłoń osadzona w centralnym punkcie ciała, nie dająca o sobie zapomnieć.

Wypełniająca korytarze viljamowskich myśli, zajmująca uwagę i ściągająca na linię kręgosłupa dreszcz. Dłoń, która jednym wprawnym ściśnięciem kruszy przyzwoitość, pozostawiając ciało grzesznym i lubieżnym. Żądnym nowych doznań, przykraszonych nieustającą rozkoszą.
Satysfakcja, czy pożądanie?
Nie zna dokładnego źródła zadowolenia, gdy w odczuwanej przyjemności pozwala sobie na ciche sapnięcie. Niewiele trzeba do pełnego pobudzenia go. Każdy pojedynczy fragment skóry, otulony materiałem ubrań i mimo przeszkody napięty od dotyku, przyjmuje bodźce z niepodobną sobie intensywnością. Ściąga z ciała surowość i upór. Pozostawia go wyjątkowo chętnym na demoralizację i otwartym na dalszą część wieczoru.
- Doskonale... – szepta krótko, aprobatę sytuacji wyrażając ściągnięciem dłoni na biodra mężczyzny i nieznacznym przysunięciem go do siebie, by przez chwilę chociaż poczuć więcej niż samą jego dłoń – Rozsądek to ostatnie czego dziś potrzebuję – rzuca przyciszonym głosem, patrząc bezwstydnie w przyplamione zielenią oczy. Zaraz jednak kurtyna rzęs opada w dół, a Einar schodzi wzrokiem na pas guzików, odpinając je jeden za drugim.
Mógłby odpowiedzieć tym samym. Zadbać o to, by w negliżu pozostali oboje.
Rzecz w tym, że dostatecznie pociągająca dla niego jest sama twarz artysty z błąkającym się  w kącikach ust uśmiechem; jego zachowanie pełne ustępliwości i zgody na bliskość. Także bezpruderyjność, jaką sobą prezentuje czy intymność, jaką bez wahania podtrzymuje, wydeptując we wzajemnych stosunkach ścieżkę grzechu, która prowadzi ich do obopólnego zgorszenia.
- Podoba Ci się… to, co widzisz?
Pyta zdawkowo, niezobowiązująco, tak naprawdę niesiony jedynie potrzebą robienia czegokolwiek, byle tylko nie pozostać w bierności. Pasywność w kontaktach cielesnych jest dla niego niechcianą elementarną, daleką koniecznością, na którą teraz godzi się wyłącznie dlatego, że czuje zbliżającą się za to nagrodę. Nie pospiesza więc biegu wydarzeń, nie karci za powolność, choć w myślach dawno już szarpnąłby artystę ku ziemi. W zamian wplata palce w jego włosy, czeka. Oddycha głęboko, pozwalając, by odkryte połacie skóry odsłoniły przed mężczyzną pięknie zbite mięśnie. Teraz napięte, usztywnione przez ekscytację oraz rosnące oczekiwanie, które nie ustaje, szczególnie w momencie zwolnionej sprzączki i towarzyszącej temu sylwetki, schodzącej do przyklęku.
- Zapomniałem, dlaczego lubię cię na kolanach – nie dookreśla, co ma na myśli. Pozwala mu zinterpretować myśl po swojemu.
Opuszcza głowę, obserwując go. Pozwala, by niesforne pasma włosów opadły mu przy tym na czoło, połaskotały nos wraz z pierwszym nachyleniem. Wyraźniejsze i znacznie bardziej zajmujące jest jednak muśnięcie ust tuż przy linii bielizny. To ono ściąga jego myśli ku artyście, budzi większą ochotę na pogłębienie kontaktu.
Przez chwilę porusza wplecioną we włosy Einara dłonią, pozwala by miękkie języki pasm oplotły jego palce, zaciska je na moment na nierównomiernie okraszonych złotem włosach i sprawia wrażenie, jakby chciał go zdominować, przycisnąć do siebie i zmusić do ruchu. W ostatnim momencie odpuszcza. Rozluźnia uchwyt, oddając mu decyzję o dalszych ruchach.
Nie żałuje.
Gdy wzmożona przez powolność działań emocja odrywa się od ciała w postaci przyjemnego dreszczu, wie że najlepszym, co może teraz zrobić, to pozwolić mu być sobą. Malarz jest wyśmienitym kochankiem. Jak gdyby urodzony do dawania rozkoszy, nigdy nie miał odpuścić.
- Lepiej... żebyś się postarał… - mruczy zgoła prowokująco, przerywanym szeptem, jakby właśnie stawiał mu wyzwanie, choć najbardziej wystawiony na próbę jest tutaj on. Ostatkiem sił trzyma w sobie rozkosz, tłumioną przez wstrzymany oddech.
Nie od razu daje mu odpowiedź.
Słychać ledwie sekundowe sapnięcie, gdy tonąc w cieple jego gardła, wstrzymuje się z jakąkolwiek reakcją. Z początku jedyną oznaką szalejącego w ciele pożądania są drgające mięśnie brzucha i zraszające ciało pierwsze krople potu, jakie wstępują na odkryty przy negliżu tors. Nie ściąga jednak koszuli w pełni. Wciąż utrzymując ją na grzbiecie, nie zajmuje sobie nią teraz głowy.
Zapomina o niej i pozwala, by ta opadła przy jednym ramieniu w dół, wstrzymana przy zgięciu łokcia. Choć z ust nie dobywa się żaden głośniejszy dźwięk, oczy płonące namiętnością, chłoną widok klęczącego przed nim mężczyzny.
Każde poruszenie języka, wargi przyciśnięte ściśle do naprężonej we wzwodzie męskości, wywołują w nim feerię emocji, wzmożonej przez niestosowność chwili. Sprawiają, że nitki układu krwionośnego tętnią życiem, rozgrzewając ciało do czerwoności. Długo jeszcze jednak daje mu czekać z pierwszą, spolegliwą reakcją. Oparty jedną z dłoni o ścianę przed sobą, pozostaje w lekkim nachyleniu nad nim, z niegasnącym pożądaniem i zainteresowaniem chłonąc widok biorących go w posiadanie warg.
Im jednak głębiej go obejmuje, tym głębiej oddycha też on.
Traci czujność i ochotę na dalsze tłumienie emocji z chwilą, gdy tamten przyspiesza i ostatecznie z rozchylenia warg dobywa z siebie pierwszy jęk. Pojedynczy, przyciszony do szmeru, przytłumiony grzbietem dłoni, podświadomie przysuniętej do ust.
Jest na granicy. Czuje rozniecony pieszczotą ogień pożądania, zstępujący z poziomu napęczniałych oddechem płuc do przestrzeni pod pasem. Wzrasta w nim napięcie, przyjemność i swoboda, z jaką dobywa z siebie kolejny, tym razem przeciągnięty jęk, zakończony mokrym finiszem.

Dotyk: palący, rozprowadzony pod płótnem powłok, zawleczony pod błonę skóry, okrytą ciepłem gorączki trawiącej żądzy; zerwana i pogłębiona, dosadna niedostateczność, której fałszywy zgrzyt niósł się z chórem impulsów. Pieśń bodźców, których w większości był sprawcą. Pieśń bodźców, wyniszczająca rozsądek, poległy, rozbity już w drobny mak, w niedorzeczność.
Dotyk: początek, który położył pieczęć na potępieniu, na ostatecznej klęsce, przesuwającej się nieuchronnie z każdym paciorkiem czasu. Rozpoczęty i podświadomie przytwierdzający wyrok, dłoń, sprowadzona niżej, na przeciwległe ciało, stająca się nieuchronnym pretekstem, by zredagować własny, zatruty scenariusz zdarzeń. Plan zakiełkował pod czaszką, niczym roślinność po zbawiennej ulewie, z drastyczną prędkością ulegał przeistoczeniu w czyny. Zamiary, podejmowane oszczędnie, jednak z bezwzględną, widoczną systematyką, dążyły - jak wierzył - do zagrzebanych na pograniczu niewiedzy, prawdziwych pragnień Hallströma; niewygłoszonych, jednak szeptanych niemo przez jego ciało. Dotyk: toksyna, przenikająca przy każdym spośród ukłuć zetknięcia.
Konsekwencje, odrzucone, blednące na drugim planie.
Myśli - nieuchronnie, zepchnięte z grząskich krawędzi nachodzącego przeczucia - zdążają w stronę przeszłości, wernisaż wspomnień rozgaszcza się w korytarzach rozważań. Pamięta, zatrważająco dokładnie, pierwsze spotkania, pierwsze dążenia, by splamić czystą relację, początki, jeszcze własnej kariery, nim mógł dokładniej go poznać. Młody, nieobeznany w światku, z jakim musiał się zmierzyć, bez pochodzenia, bez istotnego nazwiska, bez wykształcenia, które zapewniał kształcący twórców instytut, od zawsze posiłkował się swoim wrodzonym darem. Charyzma, którą zwykł emanować, sprawiała, że niemożliwym stawało się miałkie, pogardliwe wzruszenie ramion; w świecie artystów, talent, niestety nie miał decydującej wartości; wymagał iskry, która pozwoli mu dojrzeć, wymagał światła, w którym mógł się objawić, wymagał szacunku elit.
Wstydliwy i gorzki sekret - Einar Halvorsen był w stanie osiągnąć sukces, dzięki poświęcaniu uwagi odpowiednim osobom i pojawianiu się we właściwych miejscach. Niekiedy, część chlebodawców na równi z jego twórczością fascynowała się ciałem, skrojonym, aby urzekać, w którym natura ludzka splatała się z tą pozornie podobną do innych ludzi. Gdyby, och, gdyby tylko postronni poznali prawdę, mógłby najwyżej ostać się w charakterze pana do towarzystwa - co, o ironio, nie odbiegało przesadnie od obecnych zwyczajów, zdeformowanych, skrzywionych niemoralnością.
Był brudny - bez względu na to, jak często tarł swoją skórę.
Godny pożałowania.
- Skąd ta niepewność? - nuta uszczypliwości, nieznaczna i nieszkodliwa. Odczucia, które obecnie żywił, były niejasną, zagmatwaną kompozycją, na której stosie zatliły się pospolite i szablonowe reakcje, pełgające na samej, naiwnej powierzchowności. Cielesność, pozbawiona, co za tym idzie, znamion intelektu, rwała się jako pierwsza przed szereg, zawsze, okrutnie szczera, mrowiąca przyjemnie w lędźwiach. Każda, wpleciona w bieg zdarzeń czynność zdawała się odpowiedzią i potwierdzeniem - tak, którego nie przekazywał mężczyźnie za pośrednictwem słów, a które wdrażał z niezachwianą pewnością heretycznej pielgrzymki dotyku. Pogodzenie się z losem, przyznanie się, że jest inny, przychodziło mu znacznie łatwiej niż dumnym przedstawicielom rodów; rachityczna, przeżarta latami niewłaściwych decyzji przyzwoitość, mogła jedynie wypluć popłuczyny rozwagi, bez wywierania wpływów na ścieżkę zdruzgotanego życia. Nie mógł nigdy zaprzeczać - skazany na lepkość spojrzeń, przywierających za każdym razem, gdy zjawiał się pośród ludzi, gdy topił się w obojętnym tłumie, niedługo później nielitościwie osaczającym go ciekawością, niczym grotami wymierzonych weń włóczni. Patrzyli zawsze na niego; musieli patrzeć na niego. Był inny - różnił się, pod wieloma barwami znaczeń. Zakorzeniona natura wywarła drastyczny wpływ, ukazując, jak beznadziejnie obce jest mu pojęcie szacunku, do siebie oraz do innych, jak trudno jest mu utrzymać się ze zwycięstwem w żelaznym uścisku zasad. Był artystą - stąd wybaczano mu więcej. Czerpał garściami; mącił, manipulował, niszczył.
Uwielbiał tę powściągliwość - rozkoszował się jej nadejściem, kawałek po kawałeczku, centymetr po centymetrze pieszczoty rozpromienionej na newralgicznym punkcie męskiej sylwetki. Wiedział, że wnętrze sędziego, prowokowane dotykiem, utrzymuje się z niebywałym trudem w ryzach dawnej kontroli, wiedział, dostrzegał każdy, subtelny grymas, przeszywający oblicze w chwili, gdy krzyżowali ścieżki swojego wędrującego wzroku. Zarys wyciągniętych spostrzeżeń zaczynał mu imponować; imponował mu fakt, z jaką siłą mężczyzna powstrzymuje się przed przejawem uderzającej go satysfakcji. Był przekonany, że Hallström niechętnie znosił tę bierność, drażniło go pozostanie zależnym, które odrzucał, odpychał, jednak z którego nie mógł już się uwolnić.
Nie odpowiadał; pochłonięty utkaniem własnych, wytoczonych zamiarów, nierozproszony raptownym pochwyceniem za odrobinę niesforne, falujące kosmyki włosów. Nie trwało to jednak długo; kontynuował, świadomy, że przebieg spotkania zależał, w najbliższej konstelacji chwil, przede wszystkim od niego. Nie łaknął najmniejszych stwierdzeń; wyjaśnienia znajdując w inny, niezakłamany sposób. Miękkość ust zestawiona w kontraście z napiętą, naprężoną męskością - coraz silniej i coraz jawniej obnażająca przewagę, spotęgowaną drżeniem nadchodzącego orgazmu. Nie odsunął się, dopiero później zwiększając dystans, powoli, leniwie muskając opuszkiem palców nieosłoniętą skórę. Wstał, przechylając brodę i zawadzając zarostem o delikatne wgłębienie nad obojczykiem, zupełnie, jakby sam oczekiwał oparcia.
- Zapomniałeś o wielu rzeczach - srebrzyste nici szeptu zostały wpuszczone w powietrze, a on, korzystając z nieotrząśnięcia się jeszcze mężczyzny po silnym, kulminacyjnym punkcie, wyminął go bez trudności, zmierzając bez wahania przed siebie.
- Zostaniesz? - zatrzymał się w progu kuchni, przyjmując, przez krótki moment wyczekującą postawę, nonszalancko oparty o białą futrynę drzwi. Ton głosu, gładki, pogodny, jawnie odbiegał od gromów ciskanych obelg oraz pokrytych jadem żyletek zdań, przed którymi nie miał w zwyczaju zanadto się powstrzymywać.
- …nie miałbym nic przeciwko - treść, przytłumiona przez ściany, rozległa się z korytarza. Udał się do sypialni, czując parszywą pustkę, naruszaną jedynie przez własny szum podniecenia; przyjemnością, odrzuconą dotąd na drugi, mało istotny plan.

Poza granicami logicznych związków rozumu wysuwa się ogień pragnienia. Podżegany przez siłę einarowskiej charyzmy, splata języki płomieni w luźne pasy nieobyczajnych uchybień, których manifestacją staje się nieustający dotyk, wędrujące palce grzechu, przesuwane po liniach ciała w bezcenzuralnej lekkości, czy wstrzymane w zagłębiach gardła jęki. Pragnienia jednocześnie, formowane na podobieństwo migotliwych grzbietów, łamią się i ujawniają w przestrzeni na nowo, wirują w powietrzu niedoścignione. Nie mają w sobie nic z codziennego, pielęgnowanego latami spokoju, jaki towarzyszy Viljamowi. Ujawniają tym samym pewną skrywaną właściwość osobowości, którą tak często i tak brutalnie w sobie niszczy. Pokazują jego prawdziwy temperament. Pełen namiętności i żywej potrzeby doświadczenia czegoś mocnego, czegoś ponad arystokratyczną manierę.
Pragnienia... zakrzywiają się, nie dając ścisnąć się przy kręgosłupie moralności w jednej linii, jak nakazywałby rozsądek. Oderwane od kontroli, przez nikogo nieuchwycone, poruszają się, pęcznieją. Rozrastają się na boki jak meandry wzgórz, plamione gorącą bezcnotliwością.
Tak właśnie kruszy maskę kryształowego dżentelmena, pozornie nieskazitelnego, porządnego, zdeterminowanego do budowania przyszłości w okowach chłodnych, hallstromowskich doktryn. Ognie emocji i wyplutych z siebie uczuć odrzucają sztandar domu, odrzucają surowość i zdystansowanie. Zbliżają go do dystynkcji ciała, stawiając spełnienie na pierwszy plan i pozostawiając go w dualnym odczuciu, że cokolwiek teraz nie zrobi, kulminacja uczuć ściągnie go w dół i wyniesie do wierzchołka ekstazy na równi.  
Należy mu się chwila wolności, chwila bez cyzelowanej chłodem słuszności, za którą podąża. Gdy jednak następuje ostateczny wzlot, a cichy poryw ciała wyciąga z niego ostatnie soki zadowolenia, pozostaje lekki i... pusty. Wciąż rozgrzanymi plecami, opiera się o ścianę kuchni, pozwalając, by materiał koszuli nasiąknął przy tym wilgocią. Oddycha głęboko, wpatrzony w jaśniejące przed nim punkty oczu, zatrzymanych w progu wraz z ciałem kochanka.
Nie odpowiada.
Podciąga spodnie do góry wraz z bielizną, obserwując niknące za ścianą plecy i wstrząsany ostatnim dreszczem, znajduje odpowiedź na zadane mu pytanie.
Nie, wyrokują myśli. Nie potrzebuję tego, dookreśla w kilka minut później, wychodząc z mieszkania.