11.04.2001

Dociekliwość otwierała się na gałązkach nerwów jak wiosenne kwiaty; koniuszki palców świerzbiły ją rześką ciekawością, więc badała ostrożnymi opuszkami woskowość epidermy młodych pędów, delikatność pręcików i żółtość pyłków, świeże życie wylewało się na dłonie lepkim mleczkiem z ułamywanych szypułek listków, a ona zdawała sobie sprawę, jak za nim tęskniła. Po długiej zimie, spędzonej między wzbierającym strachem a blaknącą nadzieją, dość miała śmierci i duszącego niepokoju – nie mogła znieść dłużej zapachu czarnego tuszu pozostającego na dłoniach bladym przebarwieniem, kiedy wygładzała nimi ogłoszenia rozwieszane na miejskich słupach, nie mogła dłużej spoglądać w ciemne plamy oczu zaginionych ludzi, bo te śledziły ją później w snach, jeśli nie wypiła wieczorem uspokajającego wywaru; dość miała jego posmaku, dość miała oglądania się przez ramię na nieobecność Josefa, dość miała duchów. Powietrze zaczynało pachnieć wiosną, a ona przypominała sobie zapach swojego dzieciństwa, tak daleki od nieszczęścia: ziołowy, przyjemnie gryzący, rozbudzający zmysły; pęczki świeżych ziół zawieszanych na belkach pracowni pozostawiały jej na palcach tłustawą woń olejków, którymi zawsze pachniał fartuch matki i jej włosy. Nie miała od dawna czasu dla tych rzeczy, których Sibylla próbowała ją nauczyć od małości – odwykła od rozpoznawania ingrediencji z kształtu drobnych listków i rozumienia ich właściwości, a jedynym eliksirem, jaki potrafiła uwarzyć z pamięci, był najprostszy eliksir spokoju, choć kiedyś księgę alchemiczną matki recytowała z pamięci jak szkolne wierszyki. Nie zauważyła, kiedy cała ta wiedza uciekła jej przez rozchylone palce, zbyt zajęta ostrożnym kosztowaniem samodzielnego życia i trudnej dorosłości, a teraz wsuwała ręce w kieszenie swojej pamięci i znajdowała w nich jedynie okruszki. Mogłaby poprosić matkę, by zaprzęgła ją do pracy na zapleczu swojego sklepu i pomogła jej nauczyć się jeszcze raz sposobu, w jaki nerwy rozkładały się na blaszkach liści i jak odczytać z ich układu leczniczy gatunek, ale tęskniła za satysfakcją odkrywania nieznośnie – za satysfakcją uczenia się świata z nieprzymuszonym entuzjazmem i swobodą, na którą nie było miejsca pod okiem matki; dałaby jej zapewne każdą odpowiedź, zanim zdążyłaby zadać pytanie, zupełnie praktyczną, zupełnie rzeczową do znudzenia.
Wchodząc między regały w Wielkiej Bibliotece czuła się, jakby ktoś nakrył jej uszy dłońmi – dźwięk jej wygodnych obcasów uderzających w wypolerowaną podłogę wydawał się ginąć w zaklętej ciszy, a ludzie przechodzący obok byli ledwie cichym szelestem ubrania, jak głuche widma. Znalazła dość szybko alejkę przeznaczoną magicznej botanice, a później tę zapełnioną sekretami alchemii, wybierając najciekawsze woluminy. Ich ciężar w dłoniach wydawał się przyjemnie familiarny – przypominał wolne popołudnia po zajęciach na studiach, spędzane często w ten sposób, w gęstej ciszy uniwersyteckiej biblioteki, w której czasami zdradzała studiowaną dziedzinę z literaturą piękną, czasem z poezją, najczęściej jednak ze swoimi myślami przemykającymi między wersami potokiem niebieskich migdałów, czasami z listami pisanymi w ukrywanym wzruszeniu: do brata, do matki, do przyjaciółek i na północ do Gosty, choć nigdy nie odpowiadał. Gdyby wiedziała wtedy, że nie pozwolą mu ich czytać, zebrałaby je dla niego w pęczek, dałaby mu je dzisiaj, te dni odliczane kolejnym, tkliwym drogi przyjacielu, żeby mógł wypełnić cztery stracone lata szczątkami wspomnień innych niż chłód więziennych murów.
Wchodząc do czytelni, spojrzeniem odnalazła natychmiast puste miejsce przy stole stojącym na uboczu; książki odkładane na blat nie wydały dźwięku głośniejszego niż szmer, choć wypadły jej prawie z dłoni – wydawało jej się z początku, że się przewidziała, ale kobieta siedząca tyłem do niej przy dalszym stoliku przechyliła znów łagodnie głowę i poczuła jak radość, prawie dziecinna, rozlewa się ciepłym rumieńcem na piegowatych policzkach. Było w tym trochę wstydu, szczypiącego w uszy; nie rozmawiały ze sobą właściwie od ostatniego lata, od tego czasu, kiedy zdała sobie nagle sprawę, że Josef nie pojawi się więcej w ich kawiarni, nie usiądzie obok, nie uśmiechnie się zza szyby witryny, malując na zaparowanej oddechem szybie krzywego serca. Uderzało ją teraz dopiero, jak niesprawiedliwa się stawała w tęsknocie; przesiadywała godzinami przy tym samym stoliku, wypatrując go w siniejącej wieczorem uliczce, zapominając zupełnie o ludziach, którzy czekali na nią.
Zostawiła książki na stole, nieotwarte; stukot obcasów zapadał się w ciszy prawie niesłyszalny. Częścią siebie, pamiętającą jeszcze wspólnie spędzane wakacje, miała ochotę zawołać ją, poderwać jej spojrzenie jak spłoszoną jaskółkę, rzucić jej się na szyję z uśmiechem jakby wcale nie dorosły – ale żadna z nich nie nosiła już warkoczy wiązanych wstążkami i białych podkolanówek szkolnego mundurka. Dłonie drżały jej łagodnie, kiedy pochylała się lekko za jej krzesłem, by przesłonić palcami jej oczy, czując pod opuszkami ciepło równie piegowatych policzków. Chociaż nie były do siebie podobne tak bardzo, ludzie często brali je za siostry – często żałowała, że nie może zabrać jej ze sobą do Tärnaby i oddać jej połowy swojego pokoju, połowy swojego łóżka i połowy swojego dzieciństwa.
– Przynieś mi zachód słońca w filiżance, policz wylane dzbany świtu i powiedz, jak dużo jest rosy na łące – szepnęła, bo zaklęcie zawisłe w powietrzu biblioteki nie pozwalało jej mówić głośniej, musiał pochylić się bardziej; w jej głosie brzmiał uśmiech, niewinna przekorność. Urokliwy wiersz, znaleziony przypadkiem w tomiku śniącej autorki (Dickinson, pamiętała), zawsze kojarzył jej się z Mildri: niewinna ciekawość w jego wersach i to, jak zaskakiwał każdym pytaniem. – Jak daleko skacze poranek? O której do snu kładzie się tkacz, co przędzie rozpiętość błękitu? Ile jest tonów w śpiewie rudzika i ile wędrówek w swym życiu żółw odbywa, ile filiżanek nektaru pszczoła zażywa? – rumieńce łaskotały ją przyjemnie w policzki, czuła się trochę tylko niepoważnie, trochę za tym tęskniła. – Gniewasz się?