Starszy Inspektor z zasady szastał zaklęciami na prawo i lewo. Właściwie – nie wyobrażał sobie, by mógł nagle zapomnieć jak wykonywać któreś z tych codziennego użytku, będąc wręcz patologicznie uzależnionym od ich działania. I chociaż w zachowaniu tym nie było raczej nic dziwnego, bo pewnie większość galdrów zgodziłoby się z nim… Obecnie widocznie zachował się trochę nie po swojemu. Nawet przez myśl nie przeszło mu bowiem osuszyć się zaklęciem do momentu, w którym nie ujrzał zajmującej się tym Tyyne.
Ale nim to się stało - szum życia miejskiego i szum deszczu zagłuszył nieco kroki zbliżającej się do przystanku kobiety, jednak nawet to nie przeszkodziło w jej późniejszym zauważeniu. Po przetarciu twarzy dłonią i strąceniu kropli deszczu z brwi i rzęs – mógł oprzeć spojrzenie na sylwetce wyraźnie młodszej Obserwatorki. Wyprostował się, a w jego głowie zawitała totalna dekoncentracja, jakby coś nadludzkiego nakazywało mu gapić się na nią niczym ta sroka w gnat. Wbrew samemu sobie wręcz, przeczesał przemoczone włosy palcami. Sam nie wiedział czemu poczuł nagle, że nie może wyglądać jak moka kura. Może to obecność damy tak na niego działała, a może nagle przemówiła przez niego jakaś troska o własny wizerunek.
Na wilgotnych palcach zauważył, że zdecydowanie zbyt wiele włosów pozostało przy okazji zdjętych z głowy. Zmartwił się tym, to naturalne, jednak wieczny stres i mało zróżnicowana dieta mogły stać za chwilowym łysieniem. Chciał myśleć, że nie jest jeszcze w wieku, w którym powinno się martwić przerzedzeniem fryzury. Tak bardzo chciał w to wierzyć.
I właśnie nad tym przemyśleniem nakryły go słowa Toppien. Słowa, których nie spodziewał się z początku. Potem racjonalizował sobie jej zachowaniem jego wcześniejszym nietaktownym łypaniem, jednak gdy ta zbliżyła się nieco, całe racjonalne myślenie wzięło w łeb, a Sorsa czuł się nietypowo. Na tyle nietypowo, by obecnie nie potrafić nazwać tego uczucia słowami. Głowa rozrywana ekscytacją, serce bijące szybciej niż w standardzie – czy to zawał? Nie, a skąd. Złapał się za pierś, jakby nagle miały dopaść go duszności, jednak nic podobnego nie nadeszło.
Czuł się jak dzieciak, któremu ktoś po raz pierwszy wpadł w oko. A że uczucie to tak bardzo mu nie pasowało, czuł się też nieswojo.
- Pewnie oddałbym nawet resztkę mojego szczęścia na rzecz pani… Gdyby pani tylko poprosiła – powiedział, a potem uśmiechnął się niezręcznie. Chyba w tym całym zabieganiu zapomniał już jak rozmawiać z innymi taktowanie i bez przesadnego uniżenia. – Przepraszam, nie powinienem. To był taki… Żart.
Zamrugał kilka razy jakby bez sensu. Dawno już nie czuł takiej pustki w głowie. Zawsze znajdował wręcz idealne słowa na każdą okazję, ba – czasami może uchodził nawet za złotoustego, teraz cóż… było inaczej.
- Nie wiem, może to moje głupie, pokręcone myśli, ale mam wrażenie, że skądś panią znam. Dobrze znam – zakręcił się w swoich myślach. Coś w końcu sugerowało mu, że jest w stanie zaufać Tyyne. Że może opowiedzieć jej o wszystkim tym, co go trapi, a ta potraktuje go zrozumieniem. Jakby znali się od lat, a on mógł na niej polegać.