11.07.2001?

Spiekota wylewała się z nieba strumieniami promieni słonecznych, sącząc się do jądra jej duszy przez pory skóry, przez każde mrugnięcie i przez najdrobniejszy nawet gest. Gdyby wciąż żyła w Finlandii, w taki dzień najchętniej nie wychyliłaby się zza przyjemnie chłodnej obręczy jeziora, tylko pozwoliłaby sobie dryfować po jego tafli jak po powierzchni lustra, wpatrzona w błękit zawieszony wysoko nad głową, jednak w Midgardzie duchota zdawała się ją dusić, przytłaczać. Nie było od niej ucieczki, mury miasta nagrzewały się jak drewno pod dotykiem iskier, więc zdecydowała, że poświęci popołudnie na spacer. Daleki, pełen potu i prawionych sobie w myślach wyrzutów; jeśli spodziewała się, że wycieczka w okolice miasta będzie lepszym pomysłem od tkwienia w domu Henrika, chyba naprawdę nie była wtedy w pełni władz umysłowych.
Przytłoczony temperaturą Viggo leżał w wiklinowym koszyku, który przewiesiła przez zgięcie łokcia. Widziała jak niechętnie poruszało się jego zwinięte w kulkę ciało pod wpływem umęczonego i płytkiego oddechu, niewiele różniącego się od rytmu wyznaczonego przez jej własną klatkę piersiową. Wcześniej sądziła, że miło spędzą czas, bo wiedziała, że chowaniec czuł się w ostatnich dniach nieswojo przez konieczność ciągłego dzielenia jej uwagi z Henrikiem, ale teraz żałowała, że zabrała go ze sobą w objęcia skwaru panującego na rozległym, przemierzanym przez nią terenie. Przynajmniej wylegiwał się jak król: na łożu z zebranych przez niksę ziół, grzybów i roślin, którymi chciała zaleczyć tęsknotę do ogródka w Finlandii. Zadziwiające, że pomimo żaru słońca, ziemia tutaj pozostawała podmokła, jak gdyby moczary nie zamierzały ukorzyć się przed potęgą letniej pogody obejmującej we władanie całą Skandynawię. Może żyły tu wyjątkowo zdeterminowane duchy, tkające rozwodnioną esencję w głąb gleby, i chociaż utrudniało jej to spacer, zmuszając Islę do wolniejszego i uważniejszego stawiania kroków, to podziwiała ich wolę. Sama czuła się przemoczona, ale z zupełnie innego powodu - jasna skóra nosiła na sobie połyskliwą woalkę potu, sukienka nieprzyjemnie lepiła się do ciała, a kilka kosmyków wymknęło się z luźnego już upięcia i łaskotało kark, pozostawiając wrażenie podobne do owadów przysiadających na skórze. Zresztą: przez pewien czas niosła na sobie owada. Ważka przysiadła na skrawku jej sukienki i odpoczywała przed dalszym lotem, natomiast Löve żałowała, że nie mogła jej podarować żadnej wody, bo podzieliła zawartość butelki między siebie a Viggo i teraz nic już z niej nie zostało.
- Nie, tak dłużej się nie da… - westchnęła beznadziejnie, przystanąwszy przy pozostałościach mostu prowadzącego do opuszczonej świątyni. Nie miała pojęcia do kogo należał ten budynek, ani czy miał jakichkolwiek opiekunów, ale liczyła, że będzie mogła skryć się tam w cieniu i chwilę odpocząć - tylko co jeśli on również już zdążył się nagrzać? Poczuła wzbierającą w jej żyłach desperację, zmęczenie wlewające się w zwoje umysłu i podchodzące do gardła… Oraz coś innego. Coś niemal prastarego, wpuszczającego siłę we wnęki miejsc, skąd ta wcześniej ją opuściła. Jej zmysły napięły się jak postronki, zamrożone w oczekiwaniu, szepczące do jej duszy, do dłoni, na które spojrzała, zanim rozłożyła je na boki, szeroko, jakby za moment zamierzała popłynąć w tańcu. Stopy otoczone miękką ziemią zdawały się zapuścić w niej korzenie, a Isla czuła się jak drzewo - wysokie i silne, pieszczone przez wiatr poruszający jej liśćmi. Skóra stała się korą, włosy zieloną koroną, każdy oddech wypełniał od środka jej płuca mchem i wierzyła, święcie wierzyła, że nie istniało nic, czego nie zdołałaby teraz zrobić. Czego więc pragnęła? Pobłogosławiona przez mieszkające na moczarach duchy, osamotniona, rozgrzana… - Snjór - wyszeptała i ten szept rozbrzmiał zarówno miękko, jak i mocno, z kolei ramiona poruszyły się tak, jakby stworzyła z nich batutę.
A potem nadszedł zbawienny śnieg. Duże płatki bieli sypały z nieba z początku z gracją, swoim mrozem zmywając z jej rozpalonej skóry owoce długiej wędrówki. Miejsca, których dotknęły, elektryzowały się dreszczem, natomiast na zmęczonej twarzy pojawił się uśmiech. Od razu lepiej. Łatwiej było jej oddychać, nawet Viggo wychylił się zza kosza i spoglądał na jej dzieło z ulgą, choć zbystrzał szybciej niż ona, węsząc w powietrzu za źródłem nietypowej aury, kiedy pierwsze opady zamieniły się w alabastrową wichurę. Śnieg padał coraz gwałtowniej, zaczynał tworzyć małe zaspy na ziemi i Isla naraz zdała sobie sprawę, że efekt był silniejszy niż to, co zwykle tworzyła, znacznie silniejszy. Na bogów, czyżby tylko pogorszyła sprawę? Gorąc przerodził się w ziąb, przez co, szczęknąwszy zębami, z trudem poruszyła się naprzód i ostrożnie przedostała przez drewnianą kładkę, tym razem koniecznie chcąc skryć się w świątyni, bo zawodziły wszystkie próby ukrócenia działania zaklęcia.
Dała życie czemuś rozszalałemu, co rozpasało się w swojej swawoli; wypełniła wolę mruczącej do niej magii, która buchnęła z niej jak grom, a teraz cieszyła się wolnością.
Czy właśnie wpadła z deszczu pod rynnę? Pospieszywszy w kierunku opuszczonego budynku, dostrzegła kształt ludzkiej sylwetki, pociągnięcie pędzla zanurzonego w czarnej farbie na tle białej zamieci. Nie dość zatem, że stworzyła problem samej sobie, to również komuś jeszcze… - Przepraszam! - zawołała do postaci, której twarzy przez odległość i śnieżynki wielkie jak grochy nie mogła jeszcze zidentyfikować. Wiatr towarzyszący opadom dął w ucho, więc próbowała go przekrzyczeć. - To naprawdę powinno było wyjść znacznie łagodniej! - usprawiedliwiła się, na co magia, jak gdyby rozbawiona jej wytłumaczeniem, ponownie wzmocniła śnieżne gradobicie, Isla zaś stęknęła bezradnie, tym razem biegnąc do drzwi drewnianego budynku. - Mogę wejść do pana domu? - zwróciła się do galdra tak głośno, jak zdołała, wziąwszy go za samotnika mieszkającego na skropionych ziołami trzęsawiskach, nie kogoś, kto odwiedzał dawno opuszczoną boską świątynię. A to przecież był Ilmari.

Snjór – wywołuje bardzo silne opady śniegu na określonym obszarze.
65 | 23 + 20 (stata) + 25 (bonus: granice magii) = 68

The member 'Isla Löve' has done the following action : kości

---

'k100' : 23

Rozpoznała go, rozpoznała natychmiast. Mimo dmącej w uszy zawieruchy i płatków bieli rozmywających obraz przed oczyma, gdy tylko stanęła dostatecznie blisko, wiedziała, że to on. Leśny duch przemykający wzdłuż naw fińskich drzew, ognik doglądający ptasich gniazd i wyczytujący prawdy z piór zgubionych przez ich mieszkańców, przyjaciel, z którym nie musiała dzielić wypowiedzianych na głos słów, by prowadzić rozmowę.
Nigdy nie zapomniałaby jego łagodnego, spokojnego tonu i delikatnych dłoni, uwagi, z jaką przypatrywał się faunie, którą mu pokazywała, szacunku do przyrody, której był gościem. Zawsze uważnie stawiał kroki na leśnej ściółce, jak gdyby obawiał się rozgnieść opatrzonego w chitynową zbroję żuka pod podeszwą buta, albo nastąpić na ropuchę wylegującą się na łożu z mchu. Na temat upierzonych mieszkańców Finlandii często wiedział więcej, niż nawet jej matka - lub raczej operował informacjami, których ani ona, ani Vaasa nie miały okazji poznać, odcięte grubą kreską od wspomnień treści podręcznikowych. To, co dla niej urodziła intuicja, on zgłębiał z tuszu na stronach książek i własnych obserwacji, tak szczegółowych, że czasem ją onieśmielał. Tak wiele też pamiętał! Wydawać by się mogło, że wymagało to jednego słowa, żeby otworzyć w jego umyśle szufladkę z zachomikowanym zagadnieniem, a raz poznana przez niego wiadomość bezzwłocznie wydostawała się na powierzchnię.
- Ilmari - odetchnęła brzmieniem jego imienia, porwanym przez świszczący w uszach wiatr. Przez moment mogłaby pokusić się o wiarę, że był śnieżną fatamorganą, ale wystarczyła znajoma barwa głosu, żeby zrozumiała, że stał przed nią w ciele i duchu, zupełnie taki, jakim go zapamiętała. A potem, gdy wypowiedziane przez niego imię przyniosło pewność, bez ostrzeżenia rzuciła się mu na szyję, pod palcami czując miękkość i krzywizny ciała obleczonego materiałem ubrań zbyt lekkich jak na śnieżną zamieć, jaką wywołała. - To naprawdę ty - podkreśliła z ulgą - przede wszystkim dla samej siebie, na oślep, z twarzą wciśniętą w jego ramię, wkraczając z nim do świątyni. Drewniane ściany osłoniły ich przed napaścią śnieżycy, której ślad zaczynał gromadzić się na ziemi zewnętrznego świata grubymi zaspami, ale tutaj, szczególnie za zamkniętymi na nowo wrotami, chyba byli bezpieczni. Zresztą nie zastanawiała się nad tym, przez chwilę po prostu tkwiąc przy nim jak przy pomniku miłych wspomnień, których nie spodziewała się ponownie spotkać, nie po tym, jak przeniosła się do Midgardu, zostawiając Finlandię za sobą.
Krawędź wiklinowego kosza musiała wbijać się w jego bok, ale Isla również z tego nie zdawała sobie z tego sprawy. Dzięki temu zaś Viggo wychylił się za obręcz i na moment wcisnął pyszczek do kieszeni Ilmarego, chociaż wycofał się równie szybko, kiedy nie odnalazł w niej niczego interesującego, ani jednej rybki, nawet połóweczki. Uznał to za obraźliwe; tymczasem niksa odsunęła się wreszcie od przyjaciela na odległość niecałego ramienia, z czułością przyglądając się jego postaci. Szukała na nim śladu ostatnich tygodni i miesięcy, oznak przeżyć i przygód, szeptów szczęścia lub, co gorsza, jego braku. Zdawał się bledszy, niż pamiętała, ale może to przez przedziwny śnieżny incydent?  
- Jak się cieszę, że na siebie trafiliśmy. I to gdzie! W miejscu, gdzie nie widać już żadnych dróg... Ale skąd się tu wziąłeś, jeśli to nie jest twój dom? - gdyby się odwróciła, mogłaby dostrzec symbole kultu porzucone w kaplicy, ale tego nie zrobiła, zbyt zajęta kasztanowymi obręczami jego oczu i fakturą skóry twarzy, którą delikatnie badała dłońmi. Opuszki niespiesznie rozpamiętywały strukturę kości, lekko, ale z namaszczeniem, jakby był bliskim sercu drobiazgiem, który do niedawna uznawała za utracony. - Przyznaj się - po chwili kontemplacyjnie zmarszczyła brwi. - Zamknąłeś rodzinę jerzyków w torbie? - zapytała, gotowa udzielić reprymendy, bo byłoby to wysoce nieuprzejme. Ptaków nie transportowało się w torbach, tym bardziej jeśli sobie tego nie życzyły. - Bo zdaje mi się, że próbują z niej wyfrunąć - zauważyła niepewnie i opuściła wzrok na jego bagaż. Materiał drżał, a ze środka dobiegało dziwne rzężenie, którego Isla nie mogła do niczego konkretnego przypisać, nie wiedząc, że w ten sposób przyniesione przez niego urządzenia do pomiarów reagowały na anomalię wciąż rozgrywającą się poza granicami drewnianego budynku. O dziwo nie zagłuszał ich szum wichury przeciskający się przez dziury tu i ówdzie ryjące w płaszczyźnie desek, a oni przynajmniej nie musieli już do siebie krzyczeć.
W końcu cofnęła dłonie, a potem kilka kroków poczynionych w tył pozwoliło niksie bez trudu pochylić się i odłożyć kosz na zakurzoną posadzkę. Viggo przeciągnął się w swoim zielnym królestwie i zerknął na Ilmarego atramentowymi paciorkami oczu, rozpoznając gościa, który odwiedzał ich w Finlandii, ale w porównaniu do Isli, nie okazywał radości tak otwarcie, co najwyżej wykazując się ostrożną tolerancją, jak zawsze.
- Opowiedz mi, co u ciebie - poprosiła, spragniona każdego szczegółu i każdej historii, która wydarzyła się od czasu ich ostatniego spotkania, a w tym czasie w jej sercu zapłonęła nadzieja, że skoro natknęli się na siebie w pobliżu Midgardu, być może będzie to oznaczać, że od teraz zdołają powtarzać ten wyczyn częściej. Miasto było dla niej obce, zbyt duże, zbyt tłoczne, zbyt samotne, gdy Henrik wychodził do pracy i przyjmował na siebie ciężar bólu swoich pacjentów; ale świadomość, że przyjaciele są gdzieś blisko, niemal na wyciągnięcie ręki, bardzo pomagała jej w odnalezieniu się w nowym gnieździe. - Ilmari - powtórzyła szeptem z niedowierzaniem, bo musiała co rusz przypominać sobie, że był prawdziwy i nie rozmyje się zaraz niczym senny majak. - Jeszcze raz przepraszam za ten śnieg. On… wymknął się spod kontroli - dodała strapiona, przez co uśmiech rozciągnięty na wargach przygasł, spojrzenie pomknęło w kierunku zamkniętych drzwi, a dłonie, nagle zestresowane, zajęły się założeniem miodowych kosmyków za uszy. Zbłaźniła się przed nim?

Rozważyła, czy przyjacielem, o którym mówił, mógł być kształt połączonych ze sobą ziarenek błędnych ogników, przybierających postać, za którą Ilmari by podążył. Szkarłatne i rozganiające ciemne kłęby nocy wodziły za nos wędrowców, prowadziły na manowce, na trzęsawiska, na zdradliwe koleiny zapadających się ścieżek, na podmokłe, chylące się ku szali zapomnienia knieje, a w ich ziemiach i wodach rozkładały się nigdy nieodnalezione ciała, dające życie czemuś nowemu. Roślinom narodzonym przez cudze tragedie, zwierzętom wykarmiającym młode na pulchnej padlinie. Takie miejsca były tak samotne, jak czasem samotnym w jej oczach bywał Ilmari. Nie musiał tego nazywać, Isla odczytywała to z jego spojrzenia, z ciszy, w której kokonie zamknął się niedługo po przyjściu na świat. Towarzystwo samego siebie mogło być wyborem i wyczekiwanym momentem wytchnienia, ale nierzadko okazywało się też cierniem, długą igłą wbitą w toczone chorobą mięśnie (również jej własne). A tacy ludzie - ludzie samotni, ludzie introwertyczni, jak niedawno się dowiedziała; ludzie skryci, oderwani od społecznego krwiobiegu - byli dla ogników bardzo łatwym łupem. Wystarczył jeden nieostrożny krok, by słuch po nich zaginął. By muliste bagna pożarły ich ślady i wchłonęły ostatni krzyk prośby o pomoc, jaka nigdy nie nadejdzie.
- A dziś przyszedłeś sam - uśmiechnęła się łagodnie, oparłszy opuszkę palca wskazującego na czubku jego nosa. - Gdzie twój przyjaciel? - dodała troskliwie, chcąc się upewnić, że kompan, o którym wspomniał, nie był tylko złośliwą grą małych, połyskujących obiecująco światełek, chochlików cieszących się z dobrze wykonanej pracy po tym, jak poślą kogoś przedwcześnie w objęcia nieistnienia. Może kryła się za tym jednak inna historia. Historia osaczonej korozją relacji, gorzkich słów, niewypowiedzianego na głos pożegnania lub wykrzyczanej w złości klątwy. Niksa nie wiedziała, co byłoby gorsze: czy gdyby na nosie zagrała mu tutejsza przyroda i rozpasane w swoich psotach duszki, czy utracona, niegdyś bliska sercu osoba? Chyba to drugie. Śmierć ciała bolała przez chwilę, ale śmierć więzi - tak długo, jak organizm nadal pracował.
Świątynia, ach, to wiele wyjaśniało. W pierwszym impulsie zapragnęła zapytać, dlaczego wzniesiono kapliczkę w miejscu, do którego wielu wiernym trudno byłoby dotrzeć  (podczas pobytu w Midgardzie zauważyła, że miastowi nie zdawali się przyzwyczajeni do długich wędrówek tam, gdzie nie połykały ich wysokie mury budynków, jak gdyby poza ich objęciami tracili rezon, odwagę, siły czy chęci), ale po chwili doszła do wniosku, że punkty pod plastrem gołego nieba mogłyby być milsze bogom. Gdyby była bogiem, wolałaby takie rozwiązanie. Wolałaby wiedzieć, że jej sanktuarium pozostaje bliskie przede wszystkim naturze.
- Czemu ją opuszczono? - to zdziwiło ją w odpowiedzi Ilmarego. Tu i ówdzie drewno zmurszało, w powietrzu tańczyły drobiny kurzu, ale szkielet budynku wydawał się solidny i zadbany pomimo upływu czasu. Jeszcze. - Obawiano się, że trzęsawiska wreszcie ją pochłoną? Ziemia rzeczywiście nie sprawiała wrażenia bezpiecznej - snuła, by z głową pochyloną do ramienia obrócić się w stronę osamotnionego ołtarza, ciekawa ile czasu minęło, odkąd po raz ostatni ktoś spojrzał na niego z czułością. Kiedy położono na nim dłonie, a w ścianach wybrzmiał psalm modlitwy do całego panteonu, lub jednego konkretnego opiekuna. - Ciekawe, czy to ich rozgniewało… - szepnęła, lekko zmarszczywszy brwi. - Bogów - dodała, choć nie musiała, Vanhanen sam dopowiedziałby w duchu ten wniosek. Jakże dziwnie było jej nagle tu stać. Na środku porzuconego i niedbale zapieczętowanego miejsca kultu, zapomnianego przez ludzi przyrzekających wszechmocnym patronom swoją lojalność. Miała wrażenie, że atmosfera zgęstniała na jej języku, wtłoczyła w płuca coś ciężkiego i trudnego do sprecyzowania, więc była tym bardziej wdzięczna, kiedy Ilmari rozproszył jej myśli ciepłym stwierdzeniem. Na powrót spojrzała do jego wciąż młodej twarzy i uśmiechnęła się promiennie, szczerze ciesząc się tym, że podzielał jej radość. Ale te mierniki? Niksa zamrugała i pochyliła się bliżej niego, z nieskrępowaną ciekawością zaglądając do otchłani żołądka jego torby, gdzie rzeczywiście nie schował żadnych ptaków.
- Wytykanie im mierności nie jest za uprzejme, Ilmari - zganiła go rozbawiona, niepoprawnie rozumiejąc użyte przez niego określenie - miernik. Kiedyś mogła się z nim zetknąć, ale jeśli tak, to było to dawno, zbyt dawno, by cokolwiek ostało się w pamięci wypełnionej ważniejszymi dla niej sprawami. Funkcjonowaniem ziół, okresami aktywności ptaków, ogrodnictwem, rodzajami grzybów, garścią matczynych przepisów, furażowaniem plonów, jakimi las był skłonny się podzielić. Charakterystyką żab przesiadujących w rzęskach przy brzegu jeziora, baśniami, Henrikiem. Wszystko to wyparło znamienitą większość wiadomości, które kiedyś przyswoiła w szkole na podstawowym poziomie wtajemniczenia.
Może gdyby było inaczej, urządzenia przyjaciela zrobiłyby na niej mniejsze wrażenie - ale one były niesamowite. Jak rządzący się innymi prawami organizm, splot maszyny i magii, produkt symbiozy, jakiej jej wyobraźnia nie byłaby w stanie wytworzyć. Oszołomiona Isla ukucnęła obok Vanhanena, przez soczewki szeroko otwartych oczu oglądając każdy przedmiot, który wyłożył na ziemię, i chociaż jej palce kreśliły nad nimi niewidzialne szlaki w powietrzu, niksa nie odważyła się dotknąć żadnego z niezrozumiałych dla niej owoców. Fascynowały ją jednak, pochwyciły jej ciekawość i nie chciały wypuścić.
- Zabawne liczyszlaczki - wskazała na wydruk wartości i towarzyszących im symboli, którym w przypływie desperacji nadała własną nazwę, skoro nie miała pojęcia, czym tak naprawdę mogły być. Jemu cokolwiek mówiły? Trudno było w to uwierzyć, jak w to, że wszystkie przedmioty pozwalały mu na oswajanie magii, stopniowe rozpracowywanie tajemnic wielkiego mistycyzmu. Czegoś, co chyba nigdy nie powinno zostać rozpracowane. - Co oznaczają? A to? Ta… hm, tętni-kula? Co to? - pytała, tym razem zatrzymawszy palec w powietrzu nad sferą przypominającą ludzkie serce otoczone arteriami żył. Podziw zakradł się do jej spojrzenia, rozświetlił je od wewnątrz; inteligencja Ilmarego, jego mądrość, wiedza, zdolność łączenia faktów i zainteresowanie nauką niezmiennie ją poruszały, lecz dziś zakradł się niemalże poza ludzkie ramy. Zachwyt sprawił, że o mały włos zapomniałaby też skupić się na jego wyjaśnieniu, bardziej martwiącym, niżeli dodającym otuchy, że wina za apogeum śnieżycy nie spoczywała wyłącznie na jej ramionach.
- Więc coś ją… popsuło? - sprecyzowała własnymi słowami i delikatnie zmrużyła oczy, nim pozwoliła spojrzeniu prześlizgnąć się do atrybutów jego badań, nieustannie szumiących cichym świadectwem pracy. - Harmonię jeziora ciężko przywrócić bez zgłębienia, co dolega jego wodom - ciągnęła w zrozumiałej dla siebie analogii, rozumiejąc już cel, który przyświecał przyjacielowi. - Nieznanemu - powtórzyła po nim potem, czując krople dreszczy cieknące w dół kręgosłupa, nieprzyjemnych jak gryzące mrówki. - Czyli nie wiesz, dlaczego do tego doszło? Ani co możemy zrobić, by jej pomóc? - zmartwiła się, widząc w magii żywy i cierpiący organizm, proszący o pomoc w dialekcie, którego jeszcze nie pojmowali.