— Storsjöodjuret — głos studentki był słaby, lecz opadł jeszcze, gdy wzrok wykładowczyni sięgnął jej twarzy. Dziewczyna spuściła spojrzenie, a Bylgja raz jeszcze przyjrzała się trzymanej w smukłych palcach łusce. Była cienka i czarna jak skrawek żałobnego woalu. Uniosła ją wyżej, podstawiając pod jasny błysk lampy, Światło przesunęło się przez nią miękko, zostawiając jedynie skrawek słabego cienia. Kojarzyły się jej z dzieciństwem, ich drobne skry pozostawiane czasem na zimnych skałach fiordów, nad które zabierał ją ojciec. Ponownie obróciła twarz w kierunku studentki, zerkając na nią zimnymi, zmrużonymi oczami, skinęła jednak głową, co w jej pracowni stanowiło jedno z najwyższych pochwał.
— Doskonale — oznajmiła chłodno, unosząc podbródek tak, by przyjrzeć się grupie młodych ludzi zebranych ciasno nad tacami pełnymi połyskujących łusek, wygiętych ogonów i mięsistych macek. Wszyscy jak na rozkaz wyprostowali plecy i zwrócili ku niej, oczekując kolejnych słów. W instytucie nosiła miano surowej i nieprzyjemnej, Wodna Wiedźma mówili czasem za jej plecami, nachylając się do siebie w złośliwych chichotach, lecz milkli i spuszczali oczy, gdy zjawiała się obok. Bylgja lubiła ten rodzaj szacunku, nawet jeżeli zapłatą miał być brak sympatii. Sympatia nie była wszak potrzebna tam, gdzie należało mieć władzę, a ona zawsze miała władzę — siłę, wiedzę nazwisko. Oczywiste było to, iż pewnego dnia czekała na nią posada profesora, choć dążenie do niej było dla niej jedynie zadaniem, tchnieniem przyjemnej rywalizacji, a nie celem, który dałby jej spełnienie. Czasem, gdy przyglądała się statkom Kampanii Morskiej wracającym do rodzinnego portu, przechodziło jej przez myśl, iż ojciec zamknął ją tutaj jak w wieży — w instytucie, w małżeństwie, w tym czystym, midgardzkim domu. Mogła do końca życia karcić studentów i oglądać te przeklęte łuski, bez względu jednak na to, jak wiele gatunków zębatych ryb odkryła i jak wiele zaklętych glonów wyłowiła z okolicznych bagien, jej praca pozostawała bezsensowna.
Odprawiwszy swoich seminarzystów, pochwyciła brązową, skórzaną torbę i ruszyła w stronę sali wykładowej. Wyprostowała się bacznie, gdy ciężkie, dwuskrzydłowe drzwi uchyliły się lekko, a ciepłe światło wypadło na korytarz pojedynczą wstęgą. Wykład dobiegał końca, młody Vanhanen stał obrócony tyłem do długiej formuły równania. Bylgja nie mogła widzieć twarzy zbierających się do wyjścia studentów, widziała jednak doskonale twarz doktora — jasną i rozentuzjazmowaną. Pomimo swojej niechęci, zdarzały się dni, gdy w jego nadal chłopięcej, pomimo dorosłości i tytułów, twarzy dostrzegała cień swojego młodszego brata. Nie znosiła tego uczucia, bo gdy się pojawiało, nawet jej trudno było zmusić się do pogardy.
— Panie Vanhanen — odparła twardo, gdy studenci wyszli, a mężczyzna zwrócił się ku niej, zaskakująco uprzejmie. Weszła do sali, zatrzymując się dopiero przy biurku, na który rzuciła torbę i oparła się o blat, kładąc na nim otwartą dłoń. Stanęła naprzeciw niego, podbródek miała uniesiony dumnie, jej długa sylwetka, owinięta ciemnym garniturem, sprawiała wrażenie lodowej i nietykalnej. — Czym są te narzędzia podwodnej eksploracji śniących? Czyżby znaleźli sposoby, by niszczyć nasz świat także pod powierzchnią? —  spytała z cichą kpiną w grzecznym głosie, choć ani przez chwilę nie oczekiwała odpowiedzi. Wymownie przesunęla wzorkiem po porozrzucanych na biurku papierach i bez słowa sięgnęla po jeden ze schematów, unosząc go na wysokość oczu, niemal z zainteresowaniem. — Hagen musi panu ufać, skoro zostawił swój bałagan pod pana opieką…

— Bez wątpienia. Mówi o panu w samych superlatywach.
Jego uśmiech ją irytował. Było w nim coś urokliwego, jakiś błysk chłopięcego entuzjazmu. Zawsze uważała, że podobna radość charakteryzowała jedynie szaleńców — należała do wąskiej grupy ludzi racjonalnych. Mimo to wygięła lekko kąciki ust, by odwzajemnić gest. Nieco niezręcznie, lecz przynajmniej z odpowiednią dozą dobrych manier. W rzeczywistości nie miała pojęcia, co takiego mówi Hagen. Zazwyczaj, gdy wpadał w jeden ze swoich długich monologów, Bylgja uciekała myślami daleko za ocean, znała go jednak na tyle, by widzieć, że nie powierzyłby obowiązków komuś, kogo nie uważał za wystarczająco genialnego.
Nie oczekiwała odpowiedzi, na pewno nie przewidywała również wykładu. Słuchała go właściwie mimowolnie, zupełnie jakby nie była w stanie wyłączyć swojej uwagi, tak jak zwykła robić to w przypadku Hagena. Czuła być może, że powinna go słuchać — powinna znać jego myśli, wyłapywać słowa, kłaść nowe idee, nawet te, w które nie wierzyła, do tych samych szuflad, w których chowała prawnicze ciekawostki Augusta. Wydęła lekko usta i uniosła brwi w grymasie, który mógł być jednocześnie pogardą i zaskoczeniem. Jej oczy stały się jaśniejsze, bardziej morskie. Na ich powierzchni młody Vanhanen wydał jej się niemal interesujący.
— Wierzy pan w to? — spytała w odpowiedzi, krzyżując ramiona na piersi i przechylając delikatnie głowę.
Znała uczonych takich jak on, młodych ludzi o wielkich oczach i ciekawskich językach, młodych ludzi zbyt łakomych wiedzy, zbyt łakomych wielkich odkryć. Znała ten rodzaj nadziei — chcieli dotykać świata na siłę. Obserwowała więc jego kroki, śledziła jego plecy, gdy oddalał się w stronę tablicy. Poczuła nagłą chęć, by zrozumieć sekwencje jego ruchów tak samo dokładnie, jak pragnęła zrozumieć sposób, w jaki myślał. Wiedziała, że próbował się jej pozbyć. Sprawiało jej pewną satysfakcję odebranie mu tej możliwości. Podobnie jak zwykła robić to ze swoimi studentami, postanowiła zakleszczyć go w pytaniach. Nie miała zamiaru dać się zbyć, choć jego grzecznościowy ton oraz sposób, w jaki odbierał jej schemat, przyprawił ją o dreszcze.
— Owszem, brzmi to pięknie. Byłabym nierozsądna, gdybym nie zgodziła się z panem na tej płaszczyźnie — odezwała się znów, ignorując jego uwagę i skinęła lekko głową. Wyglądała na zamyśloną, lecz jej spojrzenie tkwiło twardo w sylwetce Vanhanena. — Pamiętam jednak, skąd, między innymi, od tylu lat, tak wielu galdrów pozostaje nieufnymi wobec śniących. Oni zawsze chcą więcej. Zawsze za dużo — jej głos, choć gładki i uprzejmy, wzbił się ponad ich głowy surową, belferską naganą. Bylgja nie była nigdy człowiekiem, który nienawidziłby dla nienawiści. Za jej wrogością krył się pewien żal, gorzkie przeświadczenie, że świat zawsze pozostawał ściskany w dłoniach ludzi, którzy nie potrafili się z nim obchodzić. Wiedziała, że powinna wierzyć przede wszystkim w zysk i siłę, miast wzruszać się na widok umierających na brzegu jeziora ryb; wiedziała, że podobna wrażliwość w oczach innych robiła z niej kobietę, stworzenie zbyt emocjonalne, by sprawować władzę; wiedziała, że oni — te same szare twarze i te same sękate dłonie — chcieli, by była słaba. Mimo to nie umiała wyciąć z siebie tego miękkiego fragmentu — przypominał jedyny kawałek ciepłego mięsa przyczepiony do twardych kości. — Świat śniących pełen jest maszyn, które obiecywały rozwój i dobro, lecz zamiast tego przyczyniły się do zagłady — tym razem zabrzmiała ostro, a podbródek uniósł się dumnie, jakby w przerażeniu, że młody doktor mógłby popatrzeć na nią z góry. Nie zanosiła się myśl, że mógłby uznać ją za zbyt emocjonalną. Wolała, żeby myślał, że jest staroświecka. — Ani się obejrzymy, ich sprzęty odnajdą na dnie Morza Północnego coś, co będą mogli sprzedać — uciekła spojrzeniem dalej, gdzieś za okno. Niebo nad kampusem było mokre i szare jak podbrzusze wyrzuconej na skałę ryby. — Jesteśmy naukowcami, panie Vanhanen, b a d a c z a m i. Być może nie dotyczy to inżynierów takich jak pan, lecz ja przysięgłam przekładać dobro natury ponad swoje ambicje.
Przycichła, dopiero gdy przerwał jej warkot urządzenia. Nie rozumiała chaosu zębatek i śrubek, nie pojmowała również dłoni Vanhanena zręcznie obsługujących maszynerię. Gdy się do niej odezwał, Bylgja wydała z siebie zduszony odgłos oburzenia, ten zniknął jednak w uporczywych wibracjach. Przez ułamek sekundy była pewna, że mężczyzna rzuca jej rozkaz, tym bardziej zdziwiona była więc gdy podszedł do pudła. Ściągnęła brwi, tworząc pojedynczą, pionową zmarszczkę nad mostkiem nosa. Przypominała człowieka całkowicie zatraconego w kalkulacjach.
— Zawsze myślałam, że to dosyć niezwykłe — zaczęła powoli, wpatrując się w urządzenie z namysłem. — Ta cecha, która łączy morze i maszyny — wyjaśniła jeszcze, lecz jej głos brzmiał tak, jakby nie zwracała się do Illmariego, a do ściany za jego plecami. — Chcielibyśmy wierzyć, że zawsze możemy nad nimi panować.

The member 'Ilmari Vanhanen' has done the following action : kości

---

'k100' : 2

Wierzył, naturalnie.
Posłała mu krótki, krzywy uśmiech. Był mężczyzną w świecie mężczyzn, był Vanhanenem w samym centrum swojego przeznaczenia, był wyrośniętym chłopcem o błyskotliwym umyśle i z drogą koszulą ubrudzoną na mankietach smarem — nie musiał wątpić, podobnie jak nie musiał wątpić Björn, Ingvar czy August. Chciała go za to nienawidzić, lecz nie potrafiła znaleźć w sobie wystarczającej siły. Ponad wszystko była wszak pragmatyczna, nie chciała więc w ten sposób marnować energii ani swojego dobrego imienia. Niechęć do niego okryła mianem hartowania charakteru, bądź — z czego na pewno dumny byłby jej ojciec — niezwykle potrzebnej, grzecznościowej formy klanowej rywalizacji. Były to swojego rodzaju niewielkie przepychanki, naznaczanie terytorium, o które, jak to miała w zwyczaju udowadniać historia ich przodków, należało zabiegać i walczyć. Bylgja nie lubiła się mylić, oczywiście, że nie, lecz gorszym od braku racji był jedynie brak siły, brak statusu, a przede wszystkim — co zawsze powtarzał dziadek, unosząc na nią chłodne, jasne spojrzenie przypominające krople rtęci — brak szacunku.
Wygięła brwi z zainteresowaniem. Przyglądała się z oddali dłoniom Ilmariego mocno trzymającym narzędzie. Śruba ustąpiła z cichym brzdękiem rezygnacji. Maszyna przypominała teraz dzikie zwierzątko, którego kości pozbawiono mięsa. Pod stelażem niewielkiego, stalowego szkieletu żyły ruchliwe narządy — szklane serce i lustrzane oko. Gdy przechyliła lekko głowę, na truchło mechanicznego stworzenia opadł blask słabego, zszarzałego światła północnego nieba. W tym odcieniu przygaszonego błękitu mogła dostrzec choroby przeżerające jego skurczone ciało: drobiny kurzu pokrywające żebra niczym pył brudnego powietrza pobliskich fabryk, trzewia pociemniałe zarazą, serie soczewek przywołujących na myśl drobne, ciekawskie oczy.
— Ciekawe, byłam pewna, że maszyny powinny pomóc nam w kontrolowaniu tych zasad — odparła, nadal wpatrzona w pozbawiony ciała diaskop. Światło zamrugało, powietrze wypełniło się zapachem metalu i kurzu, podobnym do tego, który towarzyszył zacumowanym przy Burzowym Przylądku statkom jej ojca, choć brakowało mu szorstkości soli i zimnego powiewu znad Morza Północnego. — Nasze wypaczone pięćdziesięcioletnie zaklęcia, jak pan to uroczo ujął, są właśnie tym, co daje nam bezpieczeństwo. To nie symbol władzy lub kontroli, a obowiązek — mówiła z gładkim, belferskim zaśpiewem, pozwalając uwadze przesuwać się wzdłuż urządzenia. — Cała nasza moc leży w naturze, magia z niej czerpie, a my zostaliśmy obdarzeni tym błogosławieństwem po to, by czcić je i z niego korzystać, miast godzić się na mechaniczne, zanieczyszczające wodę i zajmujące przestrzeń sposoby śniących — jej głos brzmiał lekko i uprzejmie, choć twarz spięła się w surowym wyrazie zniesmaczenia. Nie przeszkadzała jej jego połowiczna uwaga, przywykła do niej bowiem i wolała być może, gdy nie patrzył jej w oczy — teraz kiedy pod powłoką wyrachowanego opanowania jątrzyły się groźnie emocje, spojrzenie młodego Vanhanena mogłoby być niebezpieczne. Mógłby dostrzec to, czego widzieć nikt nie powinien. Wydawał się być człowiekiem spostrzegawczym lub przynajmniej na tyle bystrym, by przyjrzeć się załamaniu na powierzchni jej eleganckiej twarzy dwa razy. Obawiała się tego, że pewnego dnia ktoś zbyt długo przytrzyma na niej wzrok. Bycie widzianym było w jej świecie potrzebne, lecz Bylgja nie lubiła zimna, które fakt ten za sobą niósł, nagości odsłoniętych sentymentów i słabości, które ktoś mógłby wytropić na obręczach jej tęczówek lub pomiędzy jej palcami. — Nie myli się pan wcale, magia zawsze była narzędziem. Jest jednak narzędziem bez wątpienia świętym, narzędziem, które nam dano — westchnęła nieco ciszej i oprała lędźwie o krawędź dębowego biurka, raz jeszcze krzyżując ramiona na piersi. Nie odrywała wzroku od jego profilu, trzymała go na smyczy własnego spojrzenia, jakby bała się, że mógłby jej uciec. — Z tego też powodu nie należy wierzyć, że jej błogosławieństwo należy się każdemu — jej ton zaostrzył się delikatnie, jakby przez gładki kaszmir przebił się cienki, szpiczasty koniec sztyletu. — To właśnie oddziela nas od śniących, panie Vanhanen. To oddzielało od nich pana babkę, mojego dziadka i wielu innych wybitnych galdrów. Trudno mi więc odnieść się do podobnych… cóż, nazwijmy to porównaniem. — Machnęła delikatnie ręką w wymijającym, lekceważącym geście, po czym opuściła palce, pozwalając im przesunąć się subtelnie po leżących na biurku przedmiotach. Przypominała kogoś, kto bada wstawione na światło eksponaty, kruche kości morskich stworzeń i pergaminowe łuski.
Trudno było jej uwierzyć w to, że młody doktor Vanhanen nie potrafił dostrzec tych różnic, choć świadoma była przecież, iż podobna zuchwałość była cechą całego jego klanu. Zawsze byli zbyt ufni w stosunku do śniących, zdawali się traktować ich z niewygodną sympatią, zupełnie jakby byli w stanie dopuścić do siebie ideę, że są w tym lub innym aspekcie równi. Na myśl o tym jej usta wypełniły się kwaśnym posmakiem lepkiego lęku, który drżał pod językiem jak owad. Nadal pamiętała okrutną zaciętość wyrysowaną na obliczu jej matki, kiedy któregoś lata znaleźli się zbyt blisko centrum Bergen. Tamtego dnia śniący wydawali się mniej obcy, niż powinni, żywi i ruchliwi w znajomy sposób, który lipcem oblewał także Midgard. Powinna być wdzięczna matce za jej mocny uchwyt i palce wbijające się w nadgarstek — za to, że trzymała ją z daleka i nie pozwalała podejść zbyt blisko granicy, za opowieści o polowaniach i o tym, co przydarzyło się Norgaardom. Wszyscy bali się inności, lecz tylko śniący chcieli ją podbijać — łapczywie upychać do walizek i rozdrapywać paznokciami.
W jej świecie zaufanie było sztuką niemal jednorazową — naderwane, nie nadawało się już do naprawy. Była to prosta samoobrona, jedyny gwarant bezpieczeństwa.
— Nie tylko — przytaknęła, ku własnemu zdziwieniu posyłając mu ułamek szczerego uśmiechu. — Wystarczy nam jednak chciwości naszego rodzaju, panie Vanhanen. Nie ma potrzeby, by mierzyć się jeszcze z obcym złem.