Karłowaty orm – należy do jednego z członków klanu Forsbergów i jest trzymany w całkowitym odosobnieniu od pozostałych gadów w rezerwacie. Fjäll, ze względu na przebytą tuż po wykluciu chorobę, nie rozwijał się prawidłowo i ostatecznie nie osiągnął nigdy wielkości przypisywanej ormom. Jest również znacznie mniej agresywny, co pozwalało uczynić go jednym z bohaterów wystawy. Gdyby był trzymany z pozostałymi ormami, zostałby przez nich pożarty. Ormy należą do smoków, lecz w przeciwieństwie do nich nie mają skrzydeł i kończyn. Nazywane potocznie niekiedy Gigantycznymi Robakami, stały się niesławne ze względu na ich trujący jad.

Storsjöodjuret – ocalony z nielegalnego polowania, mimo szybko wdrożonego leczenia nigdy nie mógł powrócić do naturalnego środowiska. Przebywa na co dzień  w ogromnym akwarium, często skrywając się pośród roślinności. Należy do jedynego gatunku wodnych smoków występującego na terenach magicznej Skandynawii i Finlandii. Jego ciało, wężowe i zwinne, mierzy niemal sześć metrów. W przeciwieństwie do ormów, gatunek ten nie ma wrodzonej agresji do ludzi.

Puchnielik modry – ta niezwykła, magiczna jaszczurka, występuje na terenie południowej Azji. Jest wielkości średniego psa i ma piękne, jasnoniebieskie, opalizujące łuski. Zaniepokojony puchnielik nadyma się i w tym stanie potrafi zastygnąć nawet półtora metra nad ziemią. Mimo tej nietypowej zdolności, jaszczurki te nie potrafią latać, a unoszenie się w powietrzu ma służyć odstraszeniu drapieżników. Puchnielik modry jest stworzeniem wszystkożernym, a w jego diecie można znaleźć owady, owoce i liście.

Joermungandr bolti – uznawany przez śniących za gatunek, który wyginął w ostatniej epoce karbonu, w rzeczywistości żyje do dziś w niedostępnych gęstwinach magicznych lasów na terenie Niemiec. Ta niewielka jaszczurka jest uznawana za potomka samego legendarnego Jörmungandra, jednego z trzech dzieci Lokiego; gigantycznego węża, plującego czarnym, żrącym jadem, żyjącego w oceanie, który opasuje krainę nordyckich bogów. Sam gatunek jest niepozorny i mały, ma wydłużone, nisko osadzone ciało, szeroki pysk oraz krótkie kończyny. Większość czasu spędza w wykopanych przez siebie tunelach; żywi się drobnymi zwierzętami, takimi jak dżdżownice, ślimaki czy niektóre stawonogi.

Wąż Eskulapa – oliwkowo-brązowy wąż, największy gatunek, jaki może zostać spotkany w Europie Środkowej. Osiąga długość nawet dwóch metrów, odżywia się małymi ssakami, pisklętami i jajami. Nie jest jadowity, owija się wokół swoich ofiar, dusząc je przez kilka minut. Przez greckich galdrów jest uznawany za święte stworzenie, związane z bogiem Asklepiosem, synem Apolla i patronem medycyny. Według mitologii Asklepios był tak doskonałym medykiem, że opierała się mu nawet śmierć. Zeus, za namową Hadesa, zabił Asklepiosa piorunem. Po swojej śmierci, patron medyków został zamieniony w gwiazdozbiór Wężownika. Węże Eskulapa żyją w pobliżu leczniczych ziół, dlatego ich obecność jest zawsze cenną wskazówką dla kolekcjonerów alchemicznych ingrediencji. Jego wylinka jest wykorzystywana przy rytuale zdrowia, odprawianym przez greckich galdrów.

Moloch straszliwy – niewielka jaszczurka zamieszkująca tereny Australii. Gatunek znany jest również śniącym, niemniej nie mają oni wiedzy na temat niezwykłych właściwości łusek tego gatunku. Odznaczają się odpornością na magię wykorzystywaną przy sporządzaniu niektórych eliksirów. Jaszczurka ma przysadzistą budowę ciała, charakterystyczny, kolczasty pancerz, porusza się stosunkowo niezgrabnie i kołysząco. Moloch straszliwy żywi się przede wszystkim mrówkami.

Rdzawnik naśladowczyk – magiczny wąż zamieszkujący terytoria Europy południowej. Posiada charakterystyczne, miedziane łuski, złote oczy z cienką, pionową źrenicą. Zamieszkuje najczęściej niedostępne, odległe części lasów. Jest jajożyworodny i jadowity. Gatunek ten słynie z możliwości naśladowania prostych odgłosów, które niosą się echem pomiędzy pniami drzew. Często naśladuje piski młodych ssaków, wołających matkę o pomoc, jednak zdarzały się też przypadki powtarzania ludzkich słów. Zwabia w ten sposób ofiarę, kąsając ją często z szybkim oraz śmiertelnym skutkiem. Jego jad jest groźny dla ludzi, powoduje śmierć w przeciągu kilku godzin.

Krysztalnik tępogłowy – średniej wielkości jaszczurka o szaro-brunatnym ubarwieniu. Jeden z gatunków stadnych, żyjących w grupach liczących kilkoro osobników. Można go spotkać w niedostępnych, rzadko uczęszczanych środowiskach górskich na kontynencie europejskim. Przez większość czasu przebywa w jaskiniach, wychodząc z nich tylko, aby się pożywić drobnymi zwierzętami. Zaniepokojony krysztalnik tworzy wokół siebie osłonę przypominającą, zgodnie z nazwą gatunku, drogocenny kryształ. Ich zbroja potrafi odbijać zaklęcia, co jest wykorzystywane przez galryjskich rzemieślników. Gdy zagrożenie minie, pancerz krysztalnika ulega rozkruszeniu, bez przeszkód uwalniając jaszczurkę.

Wiwerna libańska zielona – nazywana również smokiem świętego Jerzego, może być naturalnie spotkana w północnej części Afryki. Jest stosunkowo małym przedstawicielem wiwern; stając na łapach osiąga wysokość przeciętnego mężczyzny. Żywi się większymi ssakami, a tylko wygłodniałe osobniki zdecydują się zaatakować człowieka. Potrafi zionąć ogniem i latać. Nazwa smok pochodzi z legendy często opowiadanej przez chrześcijańskich śniących, pochodzącej z przekształconej historii w czasach, kiedy galdrowie znajdowali się znacznie bliżej niemagicznych. Z biologicznego punktu widzenia jest jednak niewłaściwa, gdyż smok posiada cztery kończyny służące do poruszania się po lądzie oraz skrzydła, wiwerna z kolei posiada jedynie tylne łapy i skrzydła.

Szkielet bazyliszka – sprowadzony przez słowiańskich galdrów należał do niezwykle rzadkiego oraz niebezpiecznego przedstawiciela gatunku nazywanego też królem węży. Zgodnie z legendą bazyliszki wykluwały się z jaj siedmioletnich kogutów raz na sto lat, a ich spojrzenie potrafi zamieniać w kamień. Jest to nieprawdą; bazyliszki rozmnażają się tak jak inne stworzenia między swoim gatunkiem, a ich spojrzenie potrafi wprawiać w niewyjaśniony, trudny do opanowania strach, stąd ofiara zastyga jak kamień, sparaliżowana, nawiedzana przez wizje swoich największych lęków. Bazyliszki są jadowite, mają ciało jaszczurki oraz głowę koguta. Zazwyczaj osiągają wysokość około półtora metra, choć notowano większe osobniki, mierzące niemal dwa metry.