05.03.2001

Oszukana.
Tak mógł nazywać się monodramat w wykonaniu Villemo Holmsen, tej samej która teraz stała w gabinecie właściciela galerii i patrzyła na puste biurko. Dokument z wypowiedzeniem ułożyła na gładkim blacie. Aura wokół kobiecej postaci wibrowała niebezpiecznie, dopiero opadała po ostatnim wzburzeniu, w którym naparła falą na mężczyznę. Nie miała żadnych zahamowań kiedy otuliła go swoim głosem i srebrem spojrzenia.
Nie należało być zachłannym. Wystarczy poprosić.
Doskonale wiedziała, że z jego ust nigdy nie padają prośby, tylko oczekiwania. Nawet wtedy kiedy wyraża słowami, nigdy tak nie myśli. Używa sprytnie sformułowań, aby otrzymać to czego oczekiwał. Nie tym razem.
Wściekłość demonicznej istoty dosięgnęła człowieka który myślał, że jest sprytniejszy od niej. Przez swoje zachowanie mogła stracić wiele, ale również on sam narażał się na ostracyzm. To był jego słaby punkt. Duma.
Chęć posiadania była silniejsza niż zdrowy rozsądek więc teraz ponownie musiał paść na kolana. Patrzeć w postać niksy, która chłodem obejmowała jego oczy ciskają gromy w jej stronę. Starcie sporo ja kosztowało, był silny, ale nie aż tak. Nie wtedy kiedy pierwotne instynkty chciały go utopić, zalać płuca zimną wodą i odebrać ostatni oddech.
Mogłeś mieć wszystko, Olafie.
Szczupłym palcem musnęła napięte mięśnie policzków. To było pożegnanie; rozstanie, po który nie mieli do siebie wrócić. Zdradzona i oszukana nie miała zamiaru nigdy więcej mu zaufać. To bolało, świadomość, że nigdy nie będzie należeć do żadnego ze światów wdzierała się w umysł, rozdzierała stare rany i lęki. Zaczynała od nowa. Nie mając nic poza swoim nazwiskiem, nie mając nikogo za plecami musiała zacząć radzić sobie sama. Wyminęła mężczyznę pozostawiając po sobie zapach perfum, tych samych, które jej kupił, a obok wypowiedzenia położyła diamentowe kolczyki, teraz już wolne od wszelkiej klątwy, która mogła trawić jej umysł.
Wychodząc, zamknęła za sobą drzwi, zostawiając mężczyznę spętanego aurą. Przejęła jego umysł na parę dni, wiedziała, że skazała go na agonię, na czystą rozpacz i nieugaszone nigdy pragnienie.
Kolejne stopnie w dół, kiedy mijała znane jej ściany, kiedy żegnała się z nimi już na zawsze. Uśmiechnęła się nieznacznie patrząc na zejście do piwnic, tam gdzie stworzył swoje królestwo, gdzie była niekoronowana królowa. Teraz tron opuściła, niech zasiądzie na nim kolejna z dziewcząt karmiona obietnicami Olafa. Wszystkie ulegały jego czarowi, wszystkie wierzyły naiwnie w słodkie słowa, a z czasem, część z nich się budziła. Otrząśnięcie się było bolesne, zadawało krwawe rany.
Dostrzegła je, skupione na wejściu, wiedziały, że odchodzi, w końcu przyszła wzburzona, pełna gniewu, niczym sztorm, który mógł pochłonąć ich wszystkich. Podeszła do nich, do jego własności. Uścisnęła dłonie, objęła ramionami eteryczne ciała, te które spełniały marzenia, te które przyjmowały sekrety.
Nigdy was nie zapomnę.
Muśnięcia warg, ciepło ciała tak bliski osób. Stały się rodziną, więzy jakie stworzyły nigdy nie zostaną całkowicie przecięte.Na zawsze, splecione losy, mogą się poluzować, ale pozostaną. Jedynie ostrą krawędzią dokumentu przecinała węzeł, który stworzył. Ostatni raz obejrzała się za siebię. Spojrzała na swoją przeszłość, tą którą stworzyła wśród tych ścian. Melodia tego aktu właśnie zamilkła.
Pchnęła drzwi i wyszła na ruchomą, gwarną ulicę. Za plecami miała galerię. Miejsce tajemnicze, równie niebezpieczne jak jej właściciel, którego porzuciła w poddańczej pozie.
Odeszła.
Kurtyna opadła.
Stała się wolna.

Villemo z tematu