28.05.2001

Ani myślała wspinać się na same szczyty.
Złamany kręgosłup, pogruchotane kości, w najlepszym wypadku skręcone kończyny, kilka paskudnych siniaków o kolorze zgniłych śliwek i otarć przypominających ślady szponów pazurzastej bestii - nie, nie tak zaplanowała sobie dzisiejsze popołudnie. Wściekła na braki w swoich kasetkach z ingrediencjami, których powinna była wcześniej dopilnować, i współmiernie niechętna wobec perspektywy płacenia za nie z własnej kieszeni w sklepach oferujących zielarskie usługi, wyciągnęła z szafy swoją wierną lnianą torbę, ubrała możliwie najwygodniejsze buty, odpaliła papierosa i złorzecząc na wszystko, co spotkała na drodze, udała się na wyspę Nyttland. Kiedyś zamierzała zwiedzić tutejszą opuszczoną twierdzę, chociażby po to, żeby wydrapać w kamieniach własny ślad, ale obrzydzenie do przebywania na otwartym terenie, który nie był jednocześnie częścią sprzężonej miejskiej tkanki Midgardu czy każdej innej aglomeracji, niekoniecznie był jej w smak. Nie bez powodu; Asterin pięła się na kondygnacje wzniesień, spocona, zziajana i zniesmaczona, co kilkadziesiąt metrów przystając, aby poprawić ciemnoblond kosmyki wyślizgujące się z kucyka. Miała nad sobą nieprzejednaną potęgę szarego słońca przyklejonego do błękitu nieba, pod którymi - jak zwykle - czuła się naga wobec boskich spojrzeń. Norny już nawijały na skostniałe palce wstęgi jej przeznaczenia, tylko czekając na jeden nieuważny krok, ale nie zamierzała ułatwiać im zadania, z mocno zagryzionymi zębami poruszając się naprzód i w górę, chociaż, kurwa mać, naprawdę nienawidziła iść pod górę.
Na zboczu, gdzie drzewa stawały się odległym, cienistym luksusem, a bezkres nieboskłonu wręcz parzył jej skórę poczuciem zagrożenia, pośród szmaragdowych traw dostrzegła wreszcie znajome fioletowe płatki. Dzwonki opadały w dół, ściągane siłą grawitacji, podtrzymywane przez solidne łodygi - tojad, mordownik, diabelnie przydatny, nieodłączny puzzel jej zapasów, komponent, który zawsze topniał w zastraszającym tempie. Nie sposób przyrządzić bez niego Czarnego Miodu, a bez Czarnego Miodu nie sposób zarobić tak łatwo, jak zwykle - więc powłócząc już nogami, zbliżyła się do rośliny, z której oderwała spory zapas. Inne pąki wciąż były niedojrzałe, należało dać im trochę czasu, zanim staną się użyteczne; Asterin obejrzała każdą wić z uwagą, a kiedy doszła do wniosku, że nic więcej stąd nie wydobędzie, umieściła tojad w mieszku i odwróciła się w kierunku zbocza biegnącego w dół. I, cholera, już jej się nie przestała podobać perspektywa schodzenia ze stromego pagórka.

tojad 8

z tematu

The member 'Asterin Eggen' has done the following action : kości

---

'Ingrediencje (I)' :