Czuła wiosnę. Łaskotała ją w rumiane policzki lekkim podmuchem wiatru, oświetlała jej drogę wyglądającymi spomiędzy promykami słońca, cieszyła wzrok budzącą się na nowo naturą. Coraz mniej chciała spędzać kolejne godziny w domu na lekturze książek. Nauka była trudniejsza, gdy przez okno nieopodal biurka dostrzegała widoki zachęcające do uwiecznienia na papierze pod akwarele. Nie sądziła, że poszukiwania łusek selmy kiedykolwiek ucieszą ją tak bardzo jak w tej chwili. Odległość od miejskiego zgiełku pozwalała zapomnieć o obowiązkach i czasie, który bezlitośnie uciekał jej i przypominał o krótkości doby. Pochłaniała wzrokiem i szeroko otwartymi oczami skaliste wybrzeże jeziora, cieszyła ucho ciszą przerywaną początkowo wyłącznie chłodną bryzą nadchodzącą ze strony wody.

— Gotowa jak nigdy! — przytakuje z entuzjazmem i uśmiechem, kiedy słyszy głos starszego brata. Dla odmiany nie miała na sobie długiej spódnicy. Obcasy rzucone zostały pod łóżko, zastąpione wygodniejszymi trzewikami. Spojrzała na Ørjana, w jasnych oczach rozbłysnęły iskierki radości. Coraz częściej pochłaniały ich obowiązki, których drugie nie było częścią. Praca, instytut, własne ambicje… Przejście szlaku z odpowiednim kompanem będzie samą przyjemnością i nie bała się żadnych z potencjalnych przeszkód, jakie czyhały na galdryjskich poszukiwaczy przygód.

Grymas dezaprobaty pojawia się na krótką chwilę na jej twarzy, gdy Mildri dostrzega jak młodzieniec szuka czegoś po kieszeniach, a ona od razu domyśla się, co to takiego.

— Nie powinieneś tyle palić — stwierdza ze spokojem. Nigdy zwracała mu uwagi z pretensją charakterystyczną dla zgorzkniałych ciotek. Chowała w swoim wnętrzu za dużo łagodności, żeby dążyć otwarcie do konfliktu z kimś tak jej bliskim. Stawiała zatem na delikatne upomnienia. Systematycznie, raz na miesiąc, nie częściej, wspominała o tym, że to niezdrowe. Odliczała w myślach tygodnie przez które milczała, jedynie marszcząc z niezadowoleniem nos, kiedy gryzący dym docierał do jej nozdrzy. — Skupmy się na drodze, dobrze? Nie wiadomo, na co się natkniemy.

Ciekawość prowadziła ją ścieżką. Priorytetem było towarzystwo brata, ale spytana, czy chciałaby odnaleźć rzadki surowiec na swojej drodze, nie umiałaby zaprzeczyć. Alchemiczne zapędy, chociaż nie rozbudzone w takim stopniu jak w przypadku innych członków rodziny, zachęcały do dalszej pracy nad umiejętnościami i kolejnych prób. Ingrediencja taka jak ta otwierała nowe możliwości, a przetestowanie przynajmniej części jej właściwości mogło rozwinąć ich wiedzę. Liczyła, że w tym przypadku popracują wspólnie.

— Myślisz, że w tym roku się uda znaleźć coś więcej? — zapytała nieco ciszej, jakby łuski mogły się przestraszyć dwójki kotołaków i chlup, wrócić do wody. Pierwszym razem wędrówka została przerwana kontuzją. Kostka Mildri nie wybaczyła jej nieostrożności, kiedy stopa osunęła się po mokrym głazie w trakcie wspinaczki. Zwichnięcie niezaleczone całkowicie dokuczało nieustannie, zmuszona była do powrotu do ich mieszkania. Wiele godzin obwiniała się o tę małą porażkę. Kolejne próby nie kończyły się obrażeniami, ale nie były tak owocne jak chcieliby.

Kiedy zapewniał ją z pasją, że w tym roku poszukiwania zakończą się powodzeniem, wrócą do domu ze zdobyczą, była w stanie uwierzyć mu bez mrugnięcia okiem. Uwierzyłaby mu w wiele rzeczy, tak jak w tych coraz bardziej odległych czasach, gdy była tylko małą dziewczynką zapatrzoną w figurę starszego brata, z szerokim uśmiechem zadzierając głowę do góry, gdy centymetry dzielące ich stawały się bardziej zauważalne – nigdy nie było jej dane górować nad innymi fizycznie. Rozpoznawała w nim ojcowskie cechy, a jednak wydawał się jej bliższy, na wyciągnięcie ręki, bez wyczuwalnego dystansu i chłodu. Zabawne jak niewiele potrzeba młodszym siostrom wchodzącym w ten szczególny okres naśladownictwa. Zabawne jest również to, jak często Mildri wydaje się, że niewiele się od tego oddaliła, bo chociaż teraz wiedziała już dobrze, że różnią się i nie ma w tym nic złego, to po cichu dalej miała nadzieję, że jest dumny i będzie jeszcze bardziej.

— Myślę, że to kwestia zaufania do samego siebie — powiedziała w trakcie marszu ze zmarszczonymi w zadumie brwiami. Powiew wiatru zakołysał rudymi kosmykami włosów, pochwycił fale, które uniosły się i załaskotały jej piegowate policzki. Założyła je za ucho, żeby nie przeszkadzały jej już dłużej, ale kolejne podmuchy niszczyły jeszcze bardziej ułożenie włosów. — Zapewne boją się popełnić błąd, ale co to tak naprawdę znaczy? Każdy popełnia błędy, to ludzka rzecz — kontynuowała w zamyśleniu, odpływając swoją refleksją dalej. Ona również starała się wsłuchać w swój wewnętrzny głos i wierzyła coraz bardziej w ich małe zwycięstwo. — A ty? Jak uważasz? — z zainteresowaniem obróciła głowę do niego i uśmiechnęła się szeroko.

— Coś się stało? — spytała zanim Ørjan pokazał jej ukryte wnyki, gotowe na zaciśnięcie się boleśnie na nodze zwierzęcia nieświadomego zupełnie zagrożenia. Dzisiaj ich ofiarami mogliby się stać również oni, gdyby nie zauważyli w porę, co kryło się w pobliżu. Ostrożnie postąpiła kilka kroków w przód i pochyliła nad jednym z mechanizmów, by lepiej ocenić jego rodzaj i westchnęła. — Nigdy tego nie zrozumiem — przyznała ze smutkiem i tlącą się złością, kręcąc głową. Zarabianie na nielegalnych łowach, traktowanie zwierząt i ich ciał wyłącznie jako obiekt do opchnięcia, bez żadnego szacunku do natury. Wszystko to, czego nigdy nie pojmie. Przyjrzała się jak starszy Rovelstad rozbroił pułapkę, a będąc blisko kolejnej z nich, spróbowała powtórzyć jego ruchy. Do tej pory pomagała sobie w tym celu magią, ale okazało się, że nie jest ona konieczna. Jeszcze jedne sidła stały się bezużyteczne, mogła spokojnie wyprostować się z kucek i otrzepać szybko dół stroju. — Powinny się tym zająć władze — mruknęła tylko, ale dobrze wiedziała, że w tej chwili władze skupione były na czymś innym niż kłusownicy. Tego tematu wolała nie poruszać.

W trakcie pokonywania kolejnego odcinka, spoglądała od tej pory ostrożniej na ziemię, pomiędzy wysokie trawy, ale całe szczęście żadnych podejrzanych elementów nie widziała. Mimo że głównie skupiała się na tym, co było pod ich stopami, nie sposób było pominąć znajdujące się kilkanaście metrów od nich mężczyznę. Ułożyła dłoń nad oczami, by słońce nie oślepiało ją, gdy próbowała lepiej przyjrzeć się spacerującego nerwowo wzdłuż brzegu jeziora.

— Czy on się zgubił? — zastanowiła się na głos, patrząc na Ørjana. Nie była pewna, czy należało niepokoić wędrowca, ale ten dostrzegając ich w oddali sam zaczął iść w ich stronę i machać przyjaźnie.

Rzut #1 – rozbrojenie pułapki: 53 (rzut) + 10 (wiedza ogólna) = 63 > 50 (sukces!)
Rzut #2 – etap II wyprawy: 6 – spotykacie wyraźnie zdezorientowanego mężczyznę. Przedstawia się wam jako alchemik, który zagubił się podczas poszukiwania ingrediencji. Jeśli wskażecie mu właściwą ścieżkę powrotu do Midgardu, będzie wam bardzo wdzięczny i podaruje każdemu z was po jednym, wybranym składniku specjalnym (należy zgłosić się w odpowiednim temacie rozwoju postaci).

Zrozumiała. Nie było to trudne, gdy podobne refleksje snuła za każdym razem, gdy duchem wracała do rodzinnego domu, skąd ubywały raz za razem stare pamiątki przekazywane z pokolenia na pokolenie. Czasami wracały, a gdy pytała, jakim cudem ulubiony wazon babci zniknął i znowu stanął na tym samym miejscu, gdzie wcześniej było tylko oznaczające się, nieco jaśniejsze kółko na blacie regału – slyszała od wuja, że przecież nic się z nim nie stało i ciągle tam stał. Musiało jej się wydawać, ona jak zwykle wszystko pomijała. Była taka nieuważna. Potem dowiedziała się o istnieniu zakładów zastawniczych. Myślałą o tym pisząc kolejny list do ojca zapewniający go o tym, że wszystko dobrze, wspaniale sobie radzi, niedługo znajdzie nową pracę, pisze pracę i stara się o przyjęcie na doktorat. Robi wszystko, tak jak ją prosił, bo reputacja, bo talary. A to wszystko przyniesie oczekiwane skutki: Mildri będzie tą osobą, która przywróci im reputację i majątek.

Zbliżają się zatem do niebezpiecznego tematu; nie potrafi sobie przypomnieć czy od czasu, gdy wyprowadziła się na stałe do Midgardu rozmawiali o tym wszystkim. Z drugiej strony, czy było o czym? Zdawało jej się, że nie musiała pytać. Domyślała się odpowiedzi, słyszała wiele z ojcowskich pouczeń, jakie adresował do swojego syna, zapewne wyobrażając sobie, że za tym setnym, tysięcznym razem ten przyzna mu rację. Dzieci powinny słuchać dorosłych, oni zawsze wiedzą lepiej.

— Nie umiem sobie tego wyobrazić — kontynuuje, próbując z wielu myśli jednocześnie błąkających się w jej głowie ułożyć w spójną całość, zrozumiałą dla kogoś poza nią samą. — Mam na myśli bycie jedynie zakotwiczonym w chwili obecnej. Bycie ciągle na ziemi chyba nie jest dla mnie. Zanudziłabym się — zaśmiała się, nieco zakłopotana swoim wyznaniem, chociaż nie mówiła nic, czego starszy kotołak nie mógł wiedzieć. Miała przynajmniej parę bardziej szokujących wyznań w kieszeni, ale nie zamierzała z nich na razie skorzystać. — Być może brakuje mi empatii, by zrozumieć osoby, którym to wystarcza — bo jej nigdy nie wystarczało. Ciągle chciała więcej, zachłannie chwytała ile mogła, aż niezdolna była unieść ten ciężar.

Normalnie obawiałaby się w takich warunkach podejść do nieznanych mężczyzny, nieważne jak sympatycznie wyglądał na pierwszy rzut oka, uśmiechając się do nich dobrotliwie. Dla własnego bezpieczeństwa, kierowana nieufnością do obcych mężczyzn oddaliłaby się w pośpiechu, mając nadzieję, że nie będzie przez niego śledzona ani zaatakowana. Przy Ørjanie czuła się bezpieczniejsza, starszy brat nigdy nie pozwoliłby na jej krzywdę. Dalej trzymając się jego boku zbliżyła się do wędrowca.

— Oj, ale gdzie pan chciał dotrzeć? Jesteśmy teraz nad Jeziorem Golddávri — poinformowała go, wskazując na wielką wodę nieopodal nich. Było to dość oczywiste, ale wolała to na samym początku zaznaczyć, gdyby zagubiony wątpił czy dalej znajduje się w okolicach miasta. A może wcale nie był stąd? Rozejrzała się, szukając innych punktów charakterystycznych w okolicy. Dostrzegając rozmazany zarys Wyspy Nyttland w oddali mogła stwierdzić, w którym kierunku należało się skierować, by wrócić do Midgardu. — Powinien pan skierować się na północny-wschód, by dotrzeć do miasta — zawyrokowała po chwili. Dalekie przeskoki z pomocą teleportacji być może wcale nie będą potrzebne.

Etap III: 5 – spotykacie kobolda, niewielkiego, humanoidalnego ducha, który najwyraźniej stał się bardziej śmiały ze względu na nasilenie magii spowodowane Nocą Walpurgii. Stwierdzenie nie jest do was nastawione nieprzyjaźnie, wręcz przeciwnie, próbuje wam usilnie coś pokazać. Jeśli posłuchacie go i pójdziecie jego śladem, zaprowadzi was do łusek selmy, zupełnie, jakby przeczuwał, czego właściwie szukacie.