Ørjan Rovelstad

Nie lubisz, gdy inni mówią ci, co masz robić - nie lubisz ogromu rzeczy, nie lubisz, kiedy przez okno wdzierają się pierwsze szpilki złotawych promieni słońca i uderzają kłująco-piekąco (jednym słowem nieznośnie) w werble zwężonych źrenic, nie lubisz większości rozmów brzęczących ponad rodzinnym, masywnym stołem w jadalni, nie lubisz wazy (kolejnej), którą twój ojciec w niedalekiej przyszłości zamierza po prostu sprzedać, tak samo jak sprzedał inne spośród skupiska domowych rekwizytów, byle w nieudolności załatać po części długi krążące nad waszą głową jak chmara padlinożerców… stworów wyczekujących, aby zatopić zęby w waszym żylastym truchle - tego, co pozostało z jego dawnej świetności, kreślonej mglistym podobno - sam przecież nie wiesz, słuchając jedynie zlepków mówionych z przejęciem słów. Nie lubisz, gdy wokół bliskich wije się i rozpełza odór i kurz przeszłości, oddychają nim wszyscy, ojciec, wuj, kuzynostwo, twój dziadek zaciąga wióry odległych czasów aż sam, ostatecznie, zacznie się nimi krztusić, na ile pomieszczą miękkie i elastyczne kieszenie rozdętych płuc. Nie lubisz tak samo tego, czym obecnie jesteście, jak tego, czym byliście i podobnie czym mieliście szansę być. Nie lubisz, co za tym idzie, przeszłości swojej rodziny, nie lubisz swojej rodziny w oddechu tutaj-i-teraz, nie lubisz jej nawet w trybie z marzeniem przypuszczającym. Dla wielu wzburzonych krewnych geometria twoich poczynań sprowadza na świat zuchwałe i nielogiczne kształty, talent, tak, zmarnowany, w istocie, kiwnięcie głową i strumyk wąskiego szeptu, wielka strata, wykrzyknik i pompowana przykrość, wielka strata, spuszczony posępnie wzrok.
Nie jesteś wystarczający, mogliby cię oskarżyć.
Nigdy nie chciałem być - podciągniesz w uśmiechu wargi - i koniec, i będziesz milczeć.
Nie lubisz się też tłumaczyć.
Byłeś zaledwie chłopcem, kiedy wciąż powtarzano, że przypominasz ojca, szukano w tobie podobieństw w sposobie marszczenia brwi i w szkicach dziecięcych rysów, w drobinach piegów, które jak rozsypane przez marną wróżbitkę fusy miały ci przepowiedzieć wielką oraz pomyślną przyszłość. Z biegiem lat okazało się, mimo tego, że swego ojca nie tyle nie przypominasz, co diametralnie odbiegasz od jego szeregów cech… i nagle zauważono, że ściągasz brwi w inny sposób, że powiew rzucanych spojrzeń jest różny i bardziej rześki, że twoją krew rozcieńcza buńczuczna niedorzeczność jak musująca woda niosąca się z cichym sykiem arabeskami żył. Twój ojciec ma szorstkie ręce i fizjonomię przeżartą przez stado moli zmęczenia i gęstych obaw, matki nie byłeś w stanie z kolei zapamiętać - odeszła w dniu narodzin twojej siostry. Rovelstadowie są starą, kotołaczą rodziną i noszą brodę wysoko, nawet, jeśli ich kręgi trzeszczą jak sucha gałąź smagana podeszwą buta. Rovelstadowie wypinają pierś z pełnią dumy, nawet, gdy wiklinowy kosz żeber jest połamany na stertę drobnych odłamków. Rovelstadowie patrzą się z wyniosłością, nawet, gdy zamiast barwnych tęczówek zieją sczerniałe, puste zapadliska oczodołów. Przez liczne przemijające oraz napływające zastępy dalszych pokoleń, twój ród trudnił się szeroko pojętą magią natury i zdobywaniem alchemicznych ingrediencji, wielu spośród was pełniło kapłańskie funkcje w świątyniach, zaskarbiając sobie wygodny szacunek w społeczeństwie. Wszystko odmieniło się w chwili, kiedy (znów nakreślone bladym, nadwrażliwym podobno) twój pradziadek odmówił bogom przekazania na posługę swojego najstarszego syna. Syn zmarł na nieznaną chorobę, a od tej pory lubicie pomiędzy sobą wyznawać z przerażeniem, że Freja się od was odwróciła, stopniowo rodzinny skarbiec pogrążał się w bagnie długów, nie mieliście żadnych, nowych powołań na godarów, a alchemiczny interes przestał przynosić dotąd oczekiwane zyski, zapewniające wam życie w dawnym oraz błogim luksusie, o którym nie chcieliście zapomnieć, żyjąc wciąż ponad stan. Tłuste lata minęły.
Pojęcie boskiej świętości jest ci niezwykle obce, nie jesteś w stanie dostrzegać błogosławieństwa w kurczących się fundamentach szkieletu, w naszyjniku kręgosłupa, który wygina się momentalnie w łuk, w skórze, którą zaczyna porastać jasna gęstwina futra. Twoja przemiana jest dla ciebie zbyt przyziemnie fizyczna, byś zdołał w niej dopatrywać się tchnienia jakiejś nadprzyrodzonej iskry. Nawet, jeśli uchodzisz za wierzącego i w swoich cichych modlitwach powierzasz przeróżne troski, które jak ciężkie głazy krążą wokół orbity umęczonego serca, tej kwestii nigdy nie potrafiłeś w pełni, czysto zrozumieć. Dwoistość waszej natury jest czymś doskonale znanym ci od narodzin, jest cechą twoich wszystkich krewnych - nigdy nie przeszkadzała ci, ponieważ nie znałeś oraz nie możesz poznać innego posmaku życia. Transformacja jest dla ciebie powszednią, zwyczajną koleją rzeczy, tak samo jak spożywane o wczesnej porze śniadanie albo podanie ręki w momencie powitania. W tygodniach, kiedy panuje noc polarna, jest zawsze o wiele trudniej, ale na twoje szczęście możesz korzystać ze specjalnego eliksiru, pozwalającego ci przebywać dłużej pod postacią człowieka. Nie uważasz tego za klątwę, ani podobnie za żadne błogosławieństwo - uważasz to za część siebie, bez żadnych, zbędnych emocji, bez doklejanych tez.
Zawiodłeś swoją rodzinę nie dlatego, że nanosiłeś im błota wstydu w stawianych frywolnie krokach, a dlatego, że nie przyniosłeś im żadnej, wygórowanej chwały i nie spełniłeś fantazmatów ich delirycznych oczekiwań. W Akademii Odala byłeś pojętnym uczniem, jednak nie przywiązałeś szczególnej wagi do przedmiotów odległych od terytoriów twoich zainteresowań. Rozpocząłeś studia w Instytucie Kenaz, wybierając kierunek alchemii (talent do warzenia eliksirów wydawał się wręcz jedyną odwieczną pasją Rovelstadów, która uległa w tobie przebudzeniu), jednak pomimo rzęsistego deszczu zachęty ze strony krewnych, nie chciałeś rozpocząć czwartego stopnia wtajemniczenia. Byłeś-jesteś ambitny, chociaż twoje ambicje odbiegają od wyświechtanej, znanej wspaniale tłumom definicji; wolałeś skupić się na tajnikach samych rodzinnych odkryć, trzymanych w starych, zakurzonych notesach o zażółkniętych stronach, zamiast rozpocząć jawną, publiczną działalność naukową. Podjąłeś się pracy w waszym sklepie, który pomimo dotykających was problemów, nadal stanowi jedno z głównych źródeł utrzymania. Kilka lat temu opuściłeś na dobre Tønsberg, osiadając w Midgardzie, gdzie świadczysz alchemiczne usługi i nawet, gdy twoi krewni nie chcą tego zauważać, starasz się przywrócić waszej działalności jej pełną, uprzednią krasę.
Nigdy przecież nie zależało ci na pochwałach.
Noc ma jaskrawe, owadzie oczy złożone z dziesiątek lamp oraz gwiazd rozsypanych niedbale na poczerniałym obrusie firmamentu, gdy myślisz o swojej śmierci. Zawsze odnajdywałeś w tym pewne, ponure rozbawienie - jesteś przecież dość młody, przez tobą jest mnóstwo życia, a myślisz przede wszystkim o jego zakończeniu. Często zastanawiasz się, czy inni, rozsiani ludzie, zdołają cię zapamiętać, twoi najbliżsi i bardziej przypadkowe twarze, z którymi tkałeś pospiesznie gobelin znajomości… jak szybko mogą zapomnieć?
W wolnym, dostępnym czasie, który marnujesz w opinii innych z rozrzutnością, przechadzasz się ciasnymi korytarzami alejek, wędrujesz do rozmaitych, mniej oczywistych miejsc na mapie miasta, gdzie czasem pobliski oddech należy tylko do ciebie - i wyobrażasz sobie, że właśnie w tym miejscu umrzesz, napadnięty przez łakomego na cudze portfele złodziejaszka albo targany przez epizod nieokreślonej, niewykrytej we właściwym czasie dolegliwości. Wkraczając do licznych barów, lokali bardziej wykwintnych lub cichych i zaniedbanych, nawiązujesz z entuzjazmem relacje w wysokich dźwiękach zderzających się kieliszków lub podczas zachrobotania filiżanek z kawą. Później, jak zawsze, znikasz po zakończonej, przyjemnej wymianie zdań, zanim słońce ukłoni się, pełne zaczerwienienia i zniknie za horyzontem.
Udajesz się w swoją stronę.

Karta rozwoju