3 maj 2001

Niegdyś uwielbiał to miejsce. Ojciec zabierał go tutaj od dzieciństwa, cierpliwie pokazując różne gatunki roślin, ucząc go rozróżniać pióra zgubione przez ptaków i proponując zabawę w poszukiwanie w piasku łusek storsjöodjureta. Kto zrobi to szybciej, ty czy brat? Zabawa nigdy Vernera nie bawiła, od głupiej gry wiele bardziej wolał satysfakcję ze znalezienia praktycznego składnika i wyjaśnienia do czego można go użyć, ale i tak starał się być lepszy w braterskiej rywalizacji (zawsze chciał być lepszy) i udawał radość, bo wiedział, że tego oczekuje ojciec. Wyprawy do zielonej zatoki uczyły cierpliwości w przedzieraniu się przez las i wynagradzały wysiłek albo samotnością, albo napotykaniem się na innych alchemików. Teraz stronił od ich towarzystwa i miał nadzieję, że dziś nie zastanie tu nikogo—ale jako dziecko z namysłem obserwował jak ojciec pozdrawia każdego, kogo tutaj zastaną. Jak tamci rozpoznają Forsberga nie tylko jako bogatego członka klanu, ale jako swojego, naukowca, kogoś budzącego autorytet nie tylko nazwiskiem. Podobało mu się to. Obserwował i uczył się i potem również pozdrawiał naukowców z powagą niewłaściwą swoim latom, a czasami chwalił się znalezionymi roślinami.
Dziś wspomnienia wydawały się niewygodne. Nie odczuwał nostalgii za ojcem i dzieciństwem, chyba nie był do tego zdolny, ale czuł dziwny niepokój na myśl o tym, ile się zmieniło. Mógł utracić tamten świat bezpowrotnie, zarówno rodzinny jak i naukowy, a choć w teorii nie przejmował się tym, co ludzie o nim myślą, to był zbyt wygodnicki i próżny żeby wyrzec się estymy bez walki. Utracił też dawną kondycję, chyba bezpowrotnie. Droga przez las zdawała się długa, a pod koniec ogarnęła go senność. Z całej siły uszczypnął się w przedramię, zostawiając czerwone ślady. Z kimś innym byłoby prościej - podszepnął mu złośliwy głos lekarza, ale nie chciał towarzystwa nikogo innego. Nie chciał też zbierać byle jakich roślin. Ignorował dziś czerwone płatki maków i nie rozglądał się za kwitnącymi miętulipanami, wiedząc, że w przeciwieństwie do lat dziecięcych, nie dysponuje luksusem nieskończonych sił i czasu. Droga powrotna była długa. Skupił się na tym, czego potrzebował najpilniej i co mogłoby wzbudzić w sklepie alchemicznym niewygodne pytania. Kucnął dopiero, gdy dostrzegł w trawie jasne i subtelne pąki tasznika pospolitego. Lek na krwawienie, tak mógłby wyjaśnić to wszystkim, ale samemu interesował się zarówno serum prawdomówności, jak i zastosowaniem rośliny w nowo-wynalezionym, nielegalnym eliksirze Incognito. Zerwał jeden, najpiękniejszy okaz, a potem zawahał się, widząc nieopodal fioletowe płatki. Mierznica czarna. Eksperymentował z pewnymi eliksirami, które—choć używane do odzyskiwania przytomności—mogłyby pomóc i jemu. Wyciął z korzeniami okaz, który wydał mu się idealny, a potem ruszył  w drogę powrotną.

1 x tasznik pospolity, 1 x mierznica czarna

/zt

The member 'Verner Forsberg' has done the following action : kości

---

'Ingrediencje (II)' :