Chciałbym Cię przeprosić za tamten dzień. Pomogłaś mi, a ja zachowałem się - znów - jak skończony idiota i niewdzięcznik. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko tyle, że nie byłem przygotowany, choć pewnie i to niewiele by dało. Zrozum. Nie widzieliśmy się bardzo długi czas. Nie sądziłem, że będziesz chciała ze mną rozmawiać. Chyba spanikowałem.

potrzebowałem jeszcze odrobinę zebrać myśli. Nie potrafię pisać pod wpływem impulsu, bo zwykle wtedy robię największe w życiu głupoty. Więc chociaż w listach postaram się o jako taką trzeźwość.
Nie powinnaś płakać, zwłaszcza przeze mnie. Wiesz o tym dobrze, że nie jestem tego wart. Miałem nadzieję, że poszłaś dalej, sam miałem takie oczekiwania względem siebie. Sporo się wprawdzie u nas pozmieniało przecież, ale spotkanie zachwiało moim poczuciem stabilności (o ile mogę taki stan w ogóle znaleźć w swej codzienności).
Nie oczekuj po mnie wiele, nie chcę rzucać się na głęboką wodę, choć przecież przez ten czas również zdarzało mi się powracać wspomnieniami do przeszłości. Nie jestem pewien, czy warto rozdrapywać stare rany, coś jednak z drugiej strony mi podpowiada, że powinniśmy porozmawiać.
Nie chcę znów uciekać i nie chcę zachowywać się względem Ciebie tak parszywie.
Nie zasłużyłaś na to.

Chcesz więc spróbować się spotkać? Może mógłbym, tym razem faktycznie, wygospodarować trochę czasu. Nie wiem, jakie słowa padną, nie wiem, czy będę do jakichkolwiek wyjaśnień zdolny, ale obiecuję, że jeśli znów coś złego zacznie się dziać, tym razem będę bardziej ostrożny i usunę się na kolejne lata, by nie zatruwać Ci życia.

Tak chyba było lepiej, prawda?

Przepraszam, znów wpadam w słowotok. Miałem pilnować treści, a ponownie przesadziłem.

Więc, kiedy i gdzie chciałabyś się zobaczyć?