Nie wchodziła do czytelni Wielkiej Biblioteki z głową zadartą wysoko ku górze i z pełnym przekonaniem o słuszności swojej obecności w tym miejscu. Skupiony wyraz twarzy nie zdradzał jak wiele wątpliwości skrywała przed swoimi towarzyszami, którzy szli z nią ramię w ramię, widocznie podekscytowani tym, co mogło się wydarzyć wkrótce w sali wypełnionej studencką masą – głośną i zaciekawioną. Uważnym wzrokiem Mildri próbowała uchwycić jak najwięcej, ale wciąż miała wrażenie, że tak wiele ucieka jej uwadze. Wnętrze znała doskonale, zjadała tutaj zęby na woluminach dotyczących współczesnych odkryć z dziedziny biologii, a gdy w zmęczeniu przygryzała końcówkę ołówka w wyobraźni kreśliła kolejne trasy na mapach i globusach wyeksponowanych w czytelni. To nie one teraz ściągały jej zainteresowane spojrzenie na dłużej, nieopisany rwetes nie był codzienny w tej scenerii.

Pośród wszystkich osób zgromadzonych tłumnie odnajdywała znajome twarze, część z nich regularnie mijała na korytarzach Instytutu Kenaz. Nie skinała na nich głową, nieprzekonana co do tego, czy w tym zgiełku zostanie zauważona. Wieść o przywróceniu do życia studenckiej organizacji poniosła się szybko szeptem przez brać żaków, szukając podatnego gruntu. Nie potrzeba było wiele, niepewność dotycząca jutra połączona z poczuciem opuszczenia przez władzę wzmagała niechęć, wrogość. Mildri widziała to w oczach jej kolegów, słyszała w ich tonie, nie chcieli dłużej pozostawać bezczynni, płynąć wraz z rzecznym nurtem, gdy coraz bardziej obawiali się, że kierunek prądu powiedzie ich w miejsce mroczne, rzuci ich na przybrzeżne kamienie i doprowadzi do rozbicia statku. Chcieli chwycić ten ster i trzymać go jak najmocniej, samodzielnie nadając tempo, a to była szansa.

„Powinnaś z nami pójść, Mildri”, usłyszała z ust Petera, kiedy razem z Nadją planowali przybycie. Jej milczenie nie mogło przecież umknąć kolegom z roku, którzy coraz mocniej oczekiwali tego dnia i wszystkiego, co mógł przynieść. „Nie udawaj, że podoba ci się to, co robi Rada!”, wybrzmiało oskarżycielsko, a tego nie umiała już zignorować. Ton zdawał się być bardziej dotkliwy niż sama sugestia o jej poparciu, a oblane czerwienią policzki mogłyby sugerować wstyd związany z niepopularnymi poglądami. Jej powściągliwość nie wynikała z braku zrozumienia dla rówieśników oraz ich gniewu. Nie ignorowała ich głosu, a im dłużej się w niego wsłuchiwała, w jej świadomości coraz wyraźniejsze stawało się własne spojrzenie, ukształtowane gdzieś na przestrzeni lat, ale nigdy nie ubrane w konkretne zdania.

Nie wiedziała, gdzie dokładnie powinni zająć miejsce ani kogo dokładnie oczekiwano. Nie miała też odwagi zadać tego pytania Peterowi ani Nadji. Mogło się okazać, że informacja ta padła jakiś czas wcześniej, omijając ją, gdy Mildri rozproszona była innymi czynnościami. W momencie, gdy padło wśród kolejnych wyartykułowanych nadziei nazwisko „Eriksen”, ten sam młody mężczyzna przemówił bez lęku przed obliczami jarlów. Popatrzyła po zebranych, czekając na jakąś reakcję. Sama nachyliła się widocznie w kierunku Andora, ale słychać go było idealnie. Głos stworzony do tego, by za nim podążać. Spróbowała nawet niezauważalnie zbliżyć się w jego stronę, przesuwając powoli pomiędzy stojącymi. Wzrost nie pozwalał jej na komfortowe obserwowanie przedstawicieli klanów, jacy zdecydowali się stawić czoła grupie buntujących się studentów. Kozaki na wysokim obcasie dodawały kilka cennych centymetrów, gdzieś pomiędzy głowami próbowała dojrzeć kobietę, która odpowiedziała samozwańczemu przywódcy.

Gniew bywał złym doradcą, ale gniew jaki rozgorzał w młodych sercach nie miał na celu strawić wszystko swoim płomieniem. Nie miała w sobie jednak na tyle odwagi, by zabrać głos, a pociągnięte półprzezroczystą pomadką usta zacisnęły się, by powstrzymać jakikolwiek dźwięk. Nie, nie, miała tylko po cichu patrzeć, co się stanie.

Ekwipunek: medalion w kształcie kociego oka (raz na fabularny miesiąc przez II tury pozwala poruszać się bezszelestnie bez uruchamiania zasadzek; +2 do magii użytkowej)

Stanęła na palcach i zrezygnowała z tego pomysłu równie szybko, gdy zachwiała się i niemal nie wpadła na stojących przed nim młodych mężczyzn, którzy tak samo jak ona chcieli być jak najbliżej Andora Eriksena. Stanowili jednak wyłącznie tło dla największej, najjaśniej błyszczącej gwiazdy przykuwającej uwagę wszystkich wokół, sami nie zabierali głosu. Być może zgadzali się w pełni, być może brakowało im odwagi. Nadstawiając uszu Mildri uważnie śledziła rozwój dyskusji, jaki miał miejsce przed jej oczami.

Rozpoznała przystojną twarz jednego z przedstawicieli klanów, która bardziej pasowała do aktora niż do urzędnika Stortingu, a jednak to ta druga etykieta opatrzyła dotąd każde jego zdjęcie, na jakie natknęła się w prasie. Pan Oldenberg nie bał się zabrać głosu i chociaż w jego słowach wybrzmiał brak pochwały dla rewolucji, jakiej wydawało się, że potrzebowali studenci, młodzi dorośli wchodzący w ten świat z poczuciem niesprawiedliwości, która kreowała tę rzeczywistość – nie odcinał się od potrzeby zmiany. Lekki uśmiech rozjaśnił jej twarz, kiedy skinęła głową bardziej do siebie niż kogokolwiek innego. Ten sam uśmiech przybladł, gdy usłyszała głos o wiele lepiej jej znany.

Profesor Hallström przemawiając w czytelni była tak samo poważna i rzeczowa jak w auli wykładowej, gdy słowa jej wybrzmiewały dostojnie i dźwięcznie. Umiała podjąć tę rękawicę z wdziękiem, a sama ta poza zapewne niejednego zdołała przekonać do jej racji. Panna Rovelstad doskonale przecież pamiętała moment pierwszego spotkania i zachwytu wiedzą, ale też klasą wykładowczyni. Jak bardzo bolał ją zatem ten dzień, kiedy zdała sobie sprawę z tego, że pani Bylgja miała w sobie też ten pierwiastek niezłomności, którego nie młode serce nie umiało przyjąć ze spokojem i przed którym protestowało boleśnie łopocząc w jej piersi. Powinna się spodziewać, godnie nosiła nazwisko męża.

Andor zadawał każdemu pytania, zwracał się głównie do członków klanów, synów i córek jarlów, gdy nestorzy rodów milczeli – och, jakież to wygodne – ale to dotyczyło każdego galdra, każdego widzącego mieszkańca Skandynawii. Dlaczego mieli tylko przytakiwać lub kręcić głową bez słowa?

Mildri wiele rzeczy robiła nagle. Ciotka Edel użyłaby prędzej określenia „bez pomyślunku”, ale to nie tak, że w trakcie dziewczyna nie myślała. Nie było momentu, żeby w jej głowie nie rozbijały się kolejne pomysły, refleksje. Myśli bywało po prostu czasami tak dużo, że nawet nie umiała zarejestrować chwili, kiedy te wydostały się na zewnątrz, dając się poznać wszystkim.

— Dobrotliwość nie może być rozwiązaniem? Czy rządy twardej ręki to najlepsze, co możemy zrobić? Nie ma niczego pomiędzy tymi dwiema ścieżkami, żadnej trzeciej drogi?

Na dobre dotarło do niej, że zajęła głos, kiedy poczuła spojrzenia spoczywające na niej. Kolejny szmer poniół się po czytelni, Peter syknął na nią, widocznie nie spodziewając się, że tak skończy się ich wizyta w Wielkiej Bibliotece. Innym razem Mildri uznałaby, że na tych kluczowych dla niej pytaniach zakończy i wycofa się w głąb tłumu, scalając się w nim. Tak się nie stało, tkwiła w tym samym miejscu unosząc lekko podbródek do góry i w determinacji zaciskając wargi, widocznie rozważając, na jak wiele może sobie pozwolić. Wdech-wydech. Wdech-wydech. Złożyła dłonie z przodu, stawiając krok w przód.

— Jeżeli skazujemy kogoś na życie poza społeczeństwem, wykluczamy go… czego go w ten sposób uczymy? Gniewu na społeczeństwo, które nie daje mu szansy, choć czasami te osoby nie zdążyły popełnić jakiekolwiek przestępstwo, a przez uprzedzenia uznajemy ich już za przegranych. Łatwiej zejść na złą ścieżkę, gdy przepełnia nas rozpacz i rozgoryczenie — starała się mówić jak najwyraźniej, popatrując na boki, szukając w oczach zebranych znaku na to, że zgadzają się z nią. Wierzyła w to, co mówi. W nauce szukało się powodów, jakie prawa rządziły biologią i chemią. Społeczeństwem również musiały kierować pewne zasady, zło nie zawsze musiało być wrodzone. — Nie twierdzę, że mamy akceptować zło, jakie czynią. Ja… ja również jestem przerażona tym, co miało miejsce w Midgardzie i jak na niego wpłynęło. Ale uważam, że dzielenie ludzi na samym wstępie na tych, po których spodziewamy się samych najgorszych rzeczy i całą resztę, to nie jest jedyne wyjście.

Zaskoczyło ją, jak niewielkie było drżenie jej głosu. Brzmiała jak osoba, która wierzyła głęboko w swoje ideały i ugruntowane poglądy, którymi dzieliła się nie pierwszy raz. Nie przejmowała się nawet tym, że wieść o pannie Rovelstad opowiadającej się za postępowymi ideami poniesie się zapewne prędko, kiedy zostanie rozpoznana, a reakcje nie będą wyłącznie przychylne. Nie można wstydzić się własnych przemyśleń.

Charyzma: 10 (bazowa) + 76 (rzut poniżej) = 86

Nie było dane jej odczuć ulgę, mimo że uwaga galdrów otaczających ją zewsząd nie była zogniskowana wyłącznie na niej, mierząc z zainteresowaniem jej drobną sylwetkę czy wbijając je w plecy, jeżeli z ich perspektywy ciężko było dojrzeć twarz. Zbyt wiele działo się, by występ mógł zostać skradziony przez jednego aktora. Spojrzenie jasnych dziewczęcych oczu skakało między każdym z rozmówców, zapominając już o milczących jarlach. Musieli być zadowoleni, że sumiennie ukształtowane podług ich formy wnuczęta ruszyły naprzód bez ich pomocy, przemknęło jej przez myśl nim skupiła się na słowach pana Oldenberga. Ciężko było jej wyobrazić sobie podobne placówki, jak wiele osób musiałyby pomieścić? Dokładnych statystyk prowadzonych przez Kruczą Straż nie znała, nie uważała, żeby ta wiedza była powszechna. Wydawało jej się to tymczasowo na tyle rozsądne, że nie zamierzała występować przeciwko mężczyźnie.

Długo nie pocieszyła się brakiem zainteresowania. Kiedy profesor Hallström zwróciła się do niej nazwiskiem zdawało jej się, że usłyszała kilka głośniejszych szeptów toczących się po czytelni i powtarzających je. Sława kotołaczej rodziny uzdolnionych alchemików i botaników zawsze jej towarzyszyła. Czasem było to pytanie Z tych Rovelstadów?, innym razem tylko ciche, ale jakże treściwe o. Pozbawiona anonimowości musiała postarać się jeszcze bardziej, nie chciała przynieść wstydu bratu ani Isli, której tutaj nie było, chociaż nawet z tego miejsca rozpoznawała jej dziadków. Przede wszystkim – nie mogła przynieść wstydu ojcu.

— Mówię nie tylko o ślepcach, pani profesor. Nie tylko oni zostali w naszym społeczeństwie zmarginalizowani i porzuceni na łaskę i niełaskę ludzi, którzy chętnie wyciągną rękę w ich stronę oferując coś, co nazwą wielkomyślnie pomocą — naprostowała łagodnie, bo chociaż dyskusja zeszła już wyłącznie na kwestię ślepczą, tę wywołującą najwięcej emocji. Jednak z uwagi na błogosławieństwo Frei płynące w jej żyłach, czyniące z nią odmieńca – szanowanego, poważanego, ale wciąż odmieńca – nie umiała ignorować tej kwestii. — Ale jeżeli wspomina pani o ich resocjalizacji, to cieszę się, źe w tej kwestii zgadzamy się — nieustannie czuła szacunek wobec akademiczki, chociaż odkrycie jej twarzy, której w trakcie zajęć dotyczących rozważań na temat morskiej biologii nie należało do najprzyjemniejszych doświadczeń. Zadra pozostawiona w sercu będzie dawać o sobie znać jeszcze długo, tego była pewna.

Emocje zagościły już na dobre między nimi, bawiły się do woli tembrem głosu przemawiających, wykrzywiały ich twarze odkrywając to, co działo się naprawdę w głowach, a nie było tylko popisem teatralnym. Bawiliby się przednio, gdyby nie świadomość, że to nie przedstawienie. Po zsunięciu się kurtyny ci ludzie wciąż będą tymi, którzy o losie midgarczyków będą mieli do powiedzenia najwięcej, a panna Rovelstad, ku własnemu zaskoczeniu, czuła irytację tym faktem. Nie ma porozumienia? Kompromis był tylko mrzonką dla niższych klas, a ci na samej górze już do końca mieli się szarpać między sobą jak hieny, wyrywając każdy kawałeczek?

— Nie tylko ludzie noszący nazwiska wyniesione do panteonu klanu mają swoje przemyślenia. Wszyscy tworzymy społeczność galdrów i interesujemy się losami Midgardu, stąd tak liczna obecność — odpowiedziała młodemu Eriksenowi zachęcona do dalszego wywodu. Nie adresowała tego do konkretnej osoby, chciała tylko zachęcić innych do bardziej otwartego poparcia. — Myślę, że ktoś powinien zająć głos, kiedy z pewnością nie tylko ja jestem nie tyle zaskoczona tym, co słyszę, ale i zawiedziona — obejrzała się po studentach i innych młodych dorosłych otaczających ją, zatrzymując się na dłużej na Peterze i Nadji. Niewyraźny grymas oddawał dobrze to jak ciężko było jej słuchać tak okrutnych słów wypowiadanych przez osoby o pięknych twarzach, szytych na miarę ubraniach, przyozdobionych drogą biżuterią. Zachwycająca powierzchowność skrywająca mroczne wizje społeczeństwa. — Bo jeżeli dojdzie do tego, że będziemy z taką łatwością wymierzać sprawiedliwość zaostrzając podejmowane kroki wobec ślepców, to skąd obywatele mają mieć pewność, że to nie zajdzie dalej, że to nie inna grupa stanie się kolejnym wrogiem publicznym? Zastraszanie budzi nie tylko grozę, ale i bunt, spiski. A ja słuchając głosów bliskich mi osób wiem, że kolejne niepokoje przetaczające się ulicami naszego miasta to ostatnie, czego potrzebujemy.

Spojrzała po kobietach, po Edgarze, a na koniec dopiero skupiła się na Andorze i jego towarzyszce. Stabilizacji. Tego potrzebowali. Nie vendetty za wszelką cenę, morderstw, terroru i publicznych mordów. To mogło dać rozrywkę na chwilę, chleba i igrzysk, potem przyjdzie realizacja. Historia lubiła się powtarzać i najwyraźniej nikogo niczego nie nauczyła.

charyzma: 10 (bazowa) + 74 (rzut poniżej) = 84
spostrzegawczość: 24 < 60 (nieudany)

Umiała gadać jak najęta. Przychodziło jej to łatwo, kiedy nieprzerwany strumień świadomości w jej głowie mógł wreszcie znaleźć ujście na zewnątrz. Nigdy nie uważała się za osobę o wielkim posłuchu, chociaż bez trudu zauważyła, że jej opowieści — czy to dotyczące anegdotek życiowych, czy składających się na tłumaczenie materii wykładowej kolegom, gdy prosili ją o pomoc — były wysłuchiwane z uwagą i zrozumiałe. Dzisiejsze zaangażowanie było trudniejsze, nie wychodziła naprzeciw innych studentów, rówieśników z którymi znajdowała się na tej samej stopie. To byli ludzie decyzyjni, posiadający przywilej, o jakim ona mogła prawdopodobnie tylko pomarzyć. Rovelstadowie mimo szacunku galdrów nie zostali w ten sposób wywyższeni. Wychodząc przed szereg nie oczekiwała w rzeczywistości niczego, ale wzrok części zgromadzonych wyrażał szacunek. To było wyróżnienie, na które nie była przygotowana, ale napełniło ją nieoczekiwanie dumą.

Nagły krzyk wyłoniony z tłumu wyrwał ją z jej chwili kontemplacji poświęconej temu zadowoleniu, jakie przyjemnie rozgrzało policzki z uderzeniami serca. Podniosła oczy ku Andorowi, dalej stojącemu na stworzonym sobie podeście i z niemym okrzykiem zdała sobie sprawę, że to nie był ten sam młody mężczyzna, którego słucha z uwagą. Nie rozpoznawała jego twarzy. Nie umiała powiedzieć, co poza szokiem i zagubieniem czuła teraz. Ktoś od początku podszywał się pod młodego galdra, panicza z rodu klanu? Nie, to musiał być dubler. A prawdziwy Andor właśnie uciekał przed nimi.

Och, jak bardzo żałowała teraz, że jej ludzkie zmysły są tak słabe, a słuch nie jest tak wrażliwy, by z samą jego pomocą mogła zostać pokierowana w stronę uciekiniera. Zmrużyła oczy podczas rozglądania się w każdą stronę, starając przy tym nie tracić głowy. Nie było to proste, kiedy całe otoczenie zaczęło poruszać się w sposób chaotyczny. Ktoś przebiegł raz i drugi tuż przed jej twarzą, wchodzą w jej pole widzenia. Poczuła jak czyjaś dłoń oplatającą jej nadgarstek z dużą siłą i ciągnącą w stronę wyjścia. Nie zamierzała się poddać tej sile, uciekać od zagrożenia — czy na pewno nim było? Musiała się o tym przekonać.

Wtedy go zobaczyła, nie mogła się pomylić. Jej niski wzrost nie pomagał dodatkowo w uchwyceniu wzrokiem postury Eriksena. Czy inni nie widzieli, że właśnie przebiega obok nich? Byli zbyt zajęci biegiem naprzód? Nie powinni mu odpuścić tego przedstawienia. Jakiekolwiek intencje przyświecały mu w zgromadzeniu tutaj tylu osób, jakkolwiek dyskusja była istotna w kontekście wydarzeń, jakie wzburzyły spokojem Midgardu — nie mogli zignorować tego, że stało się coś niezrozumiałego. A wątpliwości należało rozwiać. Była jeszcze na to okazja.

— Rætur! — powiedziała, wyciągając dłoń do Andora, z nadzieją, że korzenie wyrastające z podłogi zdołają unieruchomić jego nogi, by ucieczka nie była tak prosta w realizacji.

magia natury: 20 (statystyka) + 5 (bo Freja mnie błogosławi) + 6 (rzut niżej) = 31 < 45 (nieudane)