Severin Rosenkrantz

   Nie mam w sobie na tyle romantyzmu, by w poetycki sposób opisywać dzień swoich narodzin. To była zwykła, pochmurna, listopadowa noc, a mój krzyk rzekomo zatrząsł ścianami rodzinnego domostwa. Jestem pierwszym synem swoich rodziców, miałem przynieść klanowi chlubę, wiązano ze mną wielkie nadzieje i uważam, że większość celów udało mi się osiągnąć.
Całe moje życie naznaczone jest zielenią. Od najmłodszych lat biegałem boso wśród roślin domowego ogrodu. Pełen pasji, umorusany ziemią, przemierzałem kolejne aleje, podziwiając najznamienitsze okazy. Traktowałem je z należną powagą i czcią, zupełnie tak, jak mnie nauczono. Chętnie uczyłem się wszystkich nazw, w wieku zaledwie sześciu lat potrafiąc wyrecytować ich nazwy wraz z odpowiednikami łacińskimi, szczyciłem się swoją wiedzą, jakże różną od tej rówieśników. Zdecydowanie mniej interesowałem się baśniami i legendami, nie bawiłem się w policjantów i złodziei, nie przerzucałem kamieniami, botanika była całym moim życiem. Swoista sielanka trwała do dnia, w którym musiałem po raz pierwszy przekroczyć próg szkoły.
Fehu przyjęło mnie z otwartymi ramionami, a ja długi czas dąsałem się, że zabroniono mi spędzać cały czas w ogrodach. Zostałem usadzony w ławce, do ręki wręczono mi podręcznik, który wertowałem z niechęcią i ciężkimi westchnieniami. Nie byłem jedynym dzieckiem, jakie podchodziło do nauki z dystansem, znalazłem grono kolegów, którzy także stronili od takiej wiedzy akademickiej. Może i każde z nas miało ku temu inne powody, ale znajdowaliśmy w tym wszystkim wspólny język. Najchętniej oczywiście uczestniczyłem w zajęciach z zielarstwa, w których wiodłem prym. Chętnie chwaliłem się swoją wiedzą, nierzadko ściągając przez to na siebie zawistne spojrzenia reszty dzieciaków, tyle że mnie obchodziły wyłącznie opinie najbliższych kumpli. Nie potrzebowałem szerszej atencji, akceptacji, czy uwielbienia. Z biegiem lat przekonałem się do innych przedmiotów, uznając słuszność nauki magii użytkowej, czy twórczej. Porzuciłem butę, a skrajną niechęć schowałem do kieszeni, zyskałem trochę pokory. Rozszerzyłem także swoje zainteresowania o alchemię, odnajdując weń praktyczne zastosowanie roślin. Samych eliksirów wykorzystywać wtedy nie musiałem, ale fascynowało mnie, co można zrobić z moich ukochanych ziół.
Nie samą nauką człowiek żyje. Poza siedzeniem z nosem w książkach dużo czasu spędzałem na świeżym powietrzu, ćwicząc swoją formę. Początkowo ograniczałem się tylko do biegów przełajowych i pływania, lecz z czasem w moje ręce wpadł łuk. Precyzja potrzebna do naciągania cięciwy i mierzenia do tarczy przychodziły mi z łatwością. Uspokojenie oddechu, odpowiednio wymierzona siła. Strzelałem hobbystycznie, nigdy nie uczestnicząc w żadnych zawodach, a ta pasja towarzyszy mi do dziś.

Na trzeci stopień wtajemniczenia przeniosłem się do Midgardu. Instytut Kenaz imponował mi swoją wielowiekową historią i świetnymi wynikami studentów. Pragnąłem dołączyć do ich szeregów, przynieść chlubę rodzinie, ale także spełnić własne marzenia. Ambicja przyświeca mi od zawsze, niejednokrotnie angażowałem się w kilka projektów jednocześnie, zarywając noce, byleby się z każdym wyrobić i nikogo nie zawieść. Swoje dnie dzieliłem pomiędzy uczelnię, biblioteki a pracownię w rosarium. To wtedy zacząłem swoje pierwsze badania nad własną odmianą róż. Pasjonowała mnie zabawa z genami, praktyczna fizyczna praca w szklarni przy przycinaniu gałązek, smarowaniu ukorzeniaczem, owijaniu taśmą zasklepiającą rany. To tam odnajdywałem spokój, traktując przestrzeń wokół swojego biurka jako swoistą samotnię, gdzie czas przestawał płynąć i gdzie nikt nie mógł mi przeszkodzić. Uciekam tam do dziś, doskonale odnajdując się wśród pielęgnowanych roślin.
Rozproszenie przyszło na drugim roku, gdy przechadzałem się alejkami ogrodu botanicznego, bezpośrednio zwracając się do kwiatów. Mało kto wie, że rośliny nas słyszą i potrzebują naszego głosu dla lepszego rozwoju. Monolog ten usłyszała jasnowłosa kobieta o śnieżnobiałej cerze, która z miejsca mnie wyśmiała. Signe Hallström, bo tak miała na imię, pomimo początkowej urazy dumy, prędko zdobyła moją sympatię, w szczególności ciętym językiem i dystansem do siebie. Nigdy wcześniej nie czułem takiej więzi z drugim człowiekiem, przychodzącej naturalnie i z łatwością, jakbyśmy znali się od lat. Przepadłem bez pamięci, momentalnie się w niej zakochując, o czym przyznałem się dopiero kilka lat później, kiedy jarl wezwał mnie na dywanik, mówiąc, że przydałoby mi się znaleźć żonę. Dał mi wolną rękę, oczywiście w granicach rozsądku, co rychło wykorzystałem, prosząc Signe o rękę. Zdziwiłem się, jak entuzjastycznie podeszła do tego pomysłu i przyjęła mnie do siebie. Prędko też wzięliśmy ślub i zamieszkaliśmy razem, snując plany wspólnego życia.
Niedługo później zakończyłem naukę na czwartym stopniu wtajemniczenia, na który aplikowałem po namowach Signe. W badaniach wykorzystałem naturalnie rodzinne tradycje i podjąłem pracę nad hodowlą nowej odmiany róży. Chciałem doprowadzić ją do perfekcji, nazwać imieniem ukochanej, co też się stało. W mojej szklarni powstała Rosa Phantasmagorica, wspaniały okaz będący krzyżówką Rosa Illusoria i Flores Mysteriosae. Niesamowity pąk o głębokiej żółtej barwie zakrapianej czerwienią rósł w naszym ogrodzie i uświetniał bukiety na jadalnianym stole. Nie na tym jednak kończyły się moje badania, gdyż dbałem o kolejne krzyżówki kwiatów, które już wkrótce zabłysły w naszym ogrodzie botanicznym, zyskując popularność w kwiaciarniach Rosenkrantzów.

Ze świeżym, pachnącym wciąż drukiem dyplomem doktora oficjalnie podjąłem pracę w rodzinnym przedsiębiorstwie, gdzie spełniam się każdego dnia. Wraz z żoną staraliśmy się także o potomstwo — bezskutecznie. Przez te kilka lat sięgaliśmy różnych sposobów, od medycznych, przez magiczne, po znachorskie, jednak żadne nie przynosiło oczekiwanych rezultatów. Signe zaczęła popadać w depresję, zarzucając sobie, że to jej wina, a ja wszelkie głupie pomysły starałem się wybić jej z głowy. Wreszcie, po lata prób, udało nam się, lecz szczęście nie trwało długo. Kilka miesięcy później pojawiły się komplikacje, a moja ukochana na długo trafiła do szpitala, w wyniku czego straciłem oboje.
Nie mogę w paru słowach opisać swojej rozpaczy. Przybrałem czerń i na krótko stałem się snującym po pustym domu wrakiem człowieka. Na krótko, gdyż moja żałoba prędko znalazła zupełnie inny obrót. Ćwicząc się przez lata w alchemii, doskonale wiedziałem, jak osiągnąć odurzające rezultaty. Popadłem w skrajność, oddając się nieznanym dotąd hedonistycznym zapędom, coraz częściej bywając w lokalach, gdzie nikt mnie nie znał. Taniec, alkohol, narkotyki, lepiące się do mnie wpół nagie ciała, jakich odtrącać nie miałem zamiaru. Chwile zapomnienia trwały krótko, więc sięgałem doń bez opamiętania. Porzuciłem łuk, odsunąłem się z pracy, aż wreszcie ponownie zostałem wezwany na dywanik. Mijał właśnie rok od śmierci Signe, kiedy jarl postanowił, że muszę wrócić do świata żywych i ponownie się zaręczyć, tym razem sam wyznaczył mi kandydatkę. Zdecydowanie zbyt młoda, zbyt naiwna i, co najgorsze, niebędąca moją zmarłą ukochaną kobieta nie przypadła mi do gustu. Z miejsca oznajmiłem jej, że w tej relacji miłości nie będzie, co ta na szczęście przyjęła z zadowoleniem, także nie będąc chętną na zamążpójście. Udało nam się wypracować umowę, że pobierzemy się tylko wtedy, gdy pojawi się między nami uczucie, a ja wiedziałem, że to nigdy nie nastąpi.
Udało mi się wrócić do pracy, z mniejszym niż dotąd zapałem, lecz z wolna odnajdywałem się w dobrze znanych sobie przestrzeniach. Skłonności do używek pozostały, podobnie jak potrzeba wyrywania się z domu. Nocami bywam w podrzędnych lokalach, by zaś nad ranem znaleźć się na strzelnicy, gdzie mierząc do tarczy, ćwiczę spokojny oddech. Nie widzę się w roli męża i ojca, nadal cierpiąc po stracie ukochanej. Ukrywam przed resztą świata ból, zamykam się w swoim umyśle. Nie wierzę w to, że kiedyś będzie lepiej, że czas leczy rany. To puste frazesy, obietnice bez pokrycia.

   

Karta rozwoju