04.09.2000

Interesy — nawet te budowane na bardziej znajomym gruncie — rządziły się własnymi prawami. Była to jedna z nielicznych, wpojonych mu głosem ojca lekcji, której wagę błyskawicznie pojął; im poważniejszy był temat, tym bogatsza otoczka winna mu towarzyszyć, dlatego zamiast uroczej kawiarenki przesyconej zapachem świeżo mielonych ziaren kawy czy słodkich, skandynawskich wypieków, była kunsztowna restauracja o przepychu wymalowanym na wejściu, o drogich alkoholach mamiących filuternie coraz starszymi rocznikami, o pięknie zdobionym wnętrzu.
Nawet on był inny.
Szarość spojrzenia nakrapiania bladymi refleksami uśmiechu, rozluźnione ramiona odpoczywające w oparciu krzesła, śnieżnobiała koszula ukryta pod ciemniejszą marynarką; naturalnie bez krawatu oraz o nieznacznie wymiętolonym kołnierzu, który dopełniał bardziej widoku awangardowego malarza o rozwichrzonych włosach, niżeli poważnego człowieka interesu, starszego oficera w szeregach Wysłanników i nade wszystko przyszłego dziedzica rodu. Tym ostatnim musiał być właśnie teraz.
Nieprzyjemnie było wchodzić w tę skórę.
Może kwestia nieprzyzwyczajenia, może jednak głębokiej niechęci pielęgnowanej sercem, któremu zawsze brakowało miłości dla konserwatyzmu, jaki usiłowano mu wpoić. Terje Tordenskiold rzadko zdradzał jakiekolwiek myśli, dlatego nieliczni, zamknięci w ciasnym kręgu własnego rodzeństwa bądź kształcie pewnego utraconego elementu, wiedzieli o wewnętrznym konflikcie ojca i syna.
— Mimo wszystko tu jestem — sarknął pod nosem.
Był świadomy otoczki, jaką własnym nazwiskiem roztaczali dookoła i gdziekolwiek się pojawiali sięgały ich najrozmaitsze szepty, bowiem wielkie nazwiska wywoływały wielkie sensacje. Jeszcze większe skandale. I wydawały równie ogromne pieniądze dla podtrzymania tego blichtru, nawet jeśli — jak w tym momencie — czyniły to szczerze i sercem.
Ledwo dostrzegł znajomą sylwetkę, a kąciki ust drgnęły ku górze.
Tiedemann niczym byt doskonały kroczyła przed siebie gracją, której niejedna kobieta mogła zazdrościć. Stonowane spojrzenie galdra obserwowało uważnie, jak Elsa pokonuje dystans dzielący od zarezerwowanego stolika, by wreszcie wstać i powitać ją delikatnym uściskiem.
— Dobrze cię zobaczyć — wyszeptał cicho we włosy. Nieznacznym skinieniem własnej ręki przywołał jednego z kelnerów odpowiedzialnego tego dnia za wypełnianie ich pustych kieliszków dobrej jakości alkoholem. Starannie wybranym przez Tordenskiolda ulotne minuty przed pojawieniem się Elsy. — Sassicaia, rocznik ’84, poproszę.
Szybka, męska decyzja.
Bardzo płynna.
Precyzyjna.
— Gwarantuję dobry smak, nie będziesz rozczarowana. Przynajmniej tak mogę wynagrodzić ci niedyspozycję Wiwerny, remont odrobinę się przeciągnął — przepraszający ton podparty został smutnym spojrzeniem. Obydwoje, gdyby tylko cofnęli się do początku własnej znajomości, wychwyciliby obrazy starej, nadgryzionej (żeby nie powiedzieć niemal doszczętnie zeżartej) wilczym kłem czasu rudery, która tchnęła ducha we wszystko co było później. — Domyślam się, Elso, że niecierpliwość moje ojca już cię dosięgła. Zapewne wiesz o aukcji szlachetnych kamieni, jaką zamierza zorganizować?
Bardziej stwierdził niżeli planował zapytać, jednak znak niepewności zwieńczył wypowiedź. Obydwoje wiedzieli, iż Karsten Tordenskiold jest człowiekiem interesu i mimo wysługiwania się innymi — czy przyuczania do wielkiej roli, jakąż mieli odegrać — lubił czuwać mniej lub bardziej dyskretnie nad własnymi przedsięwzięciami.

Nieważne, jak mówią — ważne, by mówili. Usłyszał kiedyś od ojca.
Nie mogli ukrywać, iż nazwisko Tordenskiold nieustannie pobrzmiewało w eterze, jak nieznośne echo powracające doń raz za razem, ilekroć tylko spuścił wzrok, tłum dookoła zdawał się ożywać, wypluwając najróżniejsze słowa splatające prędzej czy później w barwne opowieści. Wiedział, że rodzina potrafiła wiele uczynić dla zachowania pamięci czy to o swoich dokonaniach, o wydobywanych spod czarnej ziemi bogactwach, czy wywoływanych beztrosko skandalach poniekąd kłócących się ze swoistym konserwatyzmem, jaki przepływał strumieniem jarlowskich myśli. Ta lekkość bytu, którą niekiedy przejawiali, zdawała się jedyną ucieczką od sztywnych konwenansów pobrzmiewających w każdym kroku stawianym na politycznej scenie, bowiem tym — chciał to przyznać bądź też nie — zbliżająca się aukcja miała być.
Chociaż samemu brzydził się odgrywaniem wszelakich ról pod publikę, nawet on nie mógł zignorować skowytu obowiązku, jakie nałożono na niego przed dekadą; czy raczej sam to sobie zrobił, zatapiając ostrze noża w gardzieli starszego brata, bezpowrotnie wkraczając na ścieżkę dziedzictwa.
Ciężkiego.
Duszącego.
Odciskającego piętno.
Chociaż mającego w sobie też zdrowy ułamek piękna, jak pomyślał na widok Elisabet komponującej się swoim uśmiechem, szczerością spojrzenia, delikatnością gestów ze wszystkim dookoła. Obydwoje nawykli do przepychu roztoczonego dookoła, wnętrze Fjeskall Restaurant każdym oddechem zdawało się wypluwać drobinki złota oraz srebra pobrzękującego w zawartości portfeli gości zasiadających przy niektórych stolikach i przez krótką chwilę Terje poczuł, iż rzeczywiście tutaj należy. Wspomnienia wypełzające spomiędzy zamkniętej szkatuły przeszłości nabierały żywego kolorytu przy słowach, dźwiękach czy wreszcie barwach zalewających świat dookoła. Poniekąd, mimo iż czuł wstyd na samą myśl, brakowało mu tej strojnej codzienności, tego życia pozbawionego wszelkich zasad, gdzie sekundy upływały na absurdalnych wyborach — wino wytrawne, czy jednak głębia whisky?
— Zapewniam cię, że prędzej czy później, z naciskiem na prędzej, wrota Wiwerny ugoszczą kobietę, która ofiarowała temu miejscu życie — odparł ze swobodą, jakiej dawno nie czuł.
Elsa emanowała czymś nadzwyczaj kojącym, kobiecą głębią dostrzegalną pod powierzchnią intensywnie brązowych tęczówek oraz w kącikach uniesionych ust, które zmusiły Terje do subtelnego uśmiechu. Bez przymusu czy grymasu niezadowolenia, z pełną szczerością.
— Kto by pomyślał, że pozostawisz mnie przez takim wyborem. Ty, która powinna mieć alkohol zamiast krwi w żyłach — rzucił ze śmiechem, a cień rozbawienia zatańczył w antracycie spojrzenia dokładnie w chwili, w której kelner zaszczycił ich ponownie obecnością. Obserwował ze spokojem, jak napełnił ich kieliszki i lekkim skinieniem odesłał go w głąb sali. — Ah tak, Storting, lepszy od niejednego plotkarskiego magazynu, czyż nie? — Uśmiech wciąż ozdabiał mu twarz.
Miejsca, w których tętniło życie, zawsze żyły wszystkim i wszystkimi.
Niewątpliwie plotki o corocznej aukcji szlachetnych kamieni zdążyły wypełnić korytarze Departamentu na długo przed ich spotkaniem, wszystko było tylko kwestią czasu, czego był doskonale świadomy, jednak interesy nie musiały przysłaniać im bezpowrotnie dobrej zabawy. Wyciągnął dłoń po kieliszek, posyłając przyjaciółce ciepłe spojrzenie.
— Proponuję wznieść toast za nasze spotkanie. — Kieliszek błyskawicznie powędrował ku górze, gotowy spotkać się z krawędzią drugiego szkła. Niewiele było takich chwil jak ta, swobodnych, przeplatających obwiązki ze swoistą przyjemnością w postaci towarzystwa drugiego człowieka; pięknego, wykształconego, złączonego przeszłością. — Za spotkanie, Elso.
Konieczność rozprawiania o interesach mogła zaczekać jeden oddech.
— Zdążyłem zapomnieć, jakie to miłe uczucie, tak po prostu oderwać się od obowiązków i spędzić jeden dzień inaczej niż w cieniu kruczych skrzydeł. — Powiódł wzrokiem wzdłuż stolików, upijając jeszcze szybki łyk; wino przyjemnie spłynęło gardzielą głębiej, nim odstawił szkło na stolik. — Frederik chyba nie zaczął jeszcze sypiać w biurze? Wierzę, iż przypominasz mu, że ożenił się z tobą a nie pracą — Obydwoje wiedzieli, jak wykańczająca potrafiła być służba.
Zarówno dla inspektora, jak i bliskich mu osób; musiał spytać, wiedziony odrobinę ludzką ciekawością, a bardziej sympatią, jaką darzył starszego kolegę mijanego wielokrotnie na korytarzach, które wielokrotnie słyszały więcej szczerych rozmów niż własne mieszkania. Swoista zależność, jakiej doświadczali tylko ludzie obserwujący tę mroczniejszą stronę rzeczywistości; taką, o której nie opowiadało się ani żonom, ani dzieciom, chcąc chronić przed okropieństwami, jednocześnie usiłując uciekać przed ciemnością.
Wreszcie porzucił labirynty własnych myśli, wzdychając cierpiętniczo.
Interesy, naturalnie, iż to one przywiodły ich do tego miejsca — niechęć, jakiej przed sekundą dał upust, zawisła dookoła jednego słowa. Aukcja. Spotkanie burżuazyjnych person na jednakowej płaszczyźnie z mniej zamożnymi, by zjednoczyć wszystkich celem wsparcia najbardziej potrzebujących; tym razem sierot zamieszkujących chłodne ściany sierocińca, o czym wiedziały jedynie najbardziej zaufane osoby z otoczenia jarla.
Terje posłał przyjaciółce znaczące spojrzenie.
— Chociaż nie chcę, muszę przejść do drugiej części naszego spotkania, Elso — głos nabrał zwodniczej, gardłowej głębi, jakiej wymagały dialogi wplatające między słowa obopólne korzyści. — Cieszy mnie, że jesteś przygotowana i to bardzo! Naturalnie, że coroczna aukcja startuje pod patronatem mojego dziadka, chociaż charytatywne znamiona zawdzięcza babce — ona chyba rzeczywiście robi to z dobroci oraz szczerości serca. Przynajmniej ktoś w tej rodzinie.
Drobny przekąs wdarł się między słowa, kiedy zaczął mówić.
Tajemnicą nie było, iż napięte relacje pomiędzy synem a ojcem przekładały się na głęboką niechęć, jaką Terje obdarował własną rodzinę oraz nazwisko ciążące na ramionach, nawet jeśli gorycz sympatii nie znajdowała potwierdzenia; ilekroć zaglądał w przeszłość, babka, jako jedna z nielicznych okazywała mu ciepło płynące ze swego łagodnego, dobrodusznego wnętrza. Elisabet wiedziała tyle, ile powiedział jej w przeszłości, jednocześnie wystarczająco duży, by mogła wysnuć własne wyobrażenia wszystkiego, co Tordenskiold skrywali.
— Ojcu, którego wyznaczono do czuwania nad wszystkim, zależy, by licytacja odbyła się w jakimś przestarzałym wnętrzu. Dość dużym dla pomieszczenia wszystkich gości, jednocześnie mającym urok, ale nie groteskowym. Mogą być cegły czy nawet skrzypiące drewniane podłogi, jednak bez przesadnego przepychu; znasz go, uwielbia trochę dramatyzować, jeśli chodzi o spotkania z szerszą publiką.
Puścił jej oczko, wiedząc iż zrozumie, nim upił kolejny łyk wina.
— W tym roku pieniądze trafią do Sierocińca Toivoa.
Mógłby wiele zarzucić Karstenowi, jednak tego, że potrafił zapanować nad każdą sytuacją przy jednoczesnym wyszarpnięciu korzyści dla rodzinnego splendoru, nikt nie zdołałby mężczyźnie odebrać.
Jak zaskarbić sobie ludzką przychylność?
Wspomóc sieroty, proste.

Życie w magicznej elicie nigdy nie było usłane różami, tak jak mogłoby się wydawać każdemu kto kiedykolwiek zawiesił oko na jakimś przedstawicielu tej grupy. Każdy galdr, który nie był częścią tej znakomitej elity mógł spoglądać na wyższych sobie z zachwytem i palącą zazdrością, która tłumiła się pod skórą gorącym ogniem i nie mogła doczekać się ujścia. Nikt z nich nie zdawał sobie jednak sprawy jaki niewidoczny dla gołego oka ciężar spoczywał na ramionach każdego kto ośmielił się wspiąć po drabinie prestiżu na te niebezpieczne wyżyny magicznej elity i dostąpić zaszczytu przynależenia do najbogatszej i najbardziej wpływowej części Widzącego społeczeństwa.
Wszechobecny przepych, brzdęk złotych i srebrnych monet, przelewający się alkohol, ciągnąca się za każdym łuna potężnej magii... Wszystko to towarzyszyło na co dzień gladrom o wysokim stanowisku, galdrom, którzy pod przykrywką sztucznych uśmiechów i grubej warstwy perfum i tytoniowego dymu często byli niczym więcej aniżeli zagubionymi duszami na padole niekończących się oczekiwań.
Nie należąc do żadnej z potężnych rodzin Midgardu, Elisabet mogła sobie tylko wyobrażać jakim ciężarem musiało być noszenie rodowego nazwiska i odczuwanie presji związanej z przyszłym i ewentualnym prowadzeniem całego klanu. Sama przez wiele lat nie potrafiła pogodzić się z nożem jaki został jej wbity w plecy przez własnego ojca, a przecież byli zaledwie jedną z mniej wpływowych rodzin na arenie magicznej społeczności. Nie chciała więc nawet snuć domysłów jakich rzeczy musieli się na co dzień dopuszczać wszyscy inni członkowie zamożnych rodzin, które między sobą rywalizowały w walce o wpływy, pieniądze, kontakty i wszystko inne razem wzięte.
- Och proszę cię, Terje. Było w tym tyle samo twojego wysiłku co mojego. Jeśli nawet nie więcej. - Na pewno więcej, pomyślała sobie. Bo przecież mimo tego, że włożyła swój czas i wysiłek w projekt, który przedstawił jej niegdyś mężczyzna to znaczna większość zdecydowanie należała się jemu. To on tchnął życie w lokal Wiwerny, to on postanowił dać mu drugą szansę i przedstawić ją światu w nowej i najlepszej odsłonie. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Dodała z lekkim skinieniem głowy, bo uśmiech prawie ani na moment nie znikał z jej warg. W obecności Terje łatwo było chociaż na krótką chwilę zapomnieć o bolączkach codziennego świata i martwić się jedynie o bolące od śmiechu policzki. A bynajmniej ona trwała w takim przekonaniu, nie mając za sobą jednego złego doświadczenia z mężczyzną, który zaprosił ją tego dnia do restauracji. Zdawała sobie jednak sprawę, że ktoś inny mógłby sprzeciwić się jej opinii ale pogłoski jej nie interesowały.
- Lubię czasami zaskakiwać. Poza tym zdaję się na twój dobry gust, po tym co widziałam nie sądzę abyś podjął złą decyzję. W końcu spotkałeś się tutaj ze mną. - Zaśmiała się i w żartobliwy sposób pochwaliła mężczyznę. Oczywiście Tordenskiold miał rację mówiąc, że Elsa powinna znać się na tym czy tamtym alkoholu i poniekąd tak było. Dorastając w rodzinie, w której przez wiele lat głównym dochodem był biznes alkoholowy nie miała wyjścia jak wchłonąć pewne informacje. Ktoś mógłby nawet rzec, że wyssała je z mlekiem matki. Jednak ona sama nie często zajmowała się alkoholowym przemysłem, znacznie bardziej woląc podziwiać piękne budynki i zastanawiając się jak doprowadzić je do stanu poprzedniej chwały. Nie oznaczało to jednak, że stroniła od wysokoprocentowego napitku i nie lubiła umoczyć ust w dobrym drinku albo lampce drogiego wina. Niektórzy pili dla prestiżu jaki przynosiła droga etykieta, ona zaś dla smaku i czystej przyjemności. - Uwierz mi na słowo, gdy mówię, że po jednym dniu w Stortingu poznałbyś wszystkie najgorętsze plotki z okolicy. Im bardziej skandaliczna tym lepiej. - Zaśmiała się i za namową przyjaciela sięgnęła po swój kieliszek. Wysłuchując jego słów przez krótką chwilę bawiła się smukłą nóżką kieliszka obracając ją delikatnie w palcach. - Za spotkanie - powtórzyła po nim, unosząc swój kieliszek do czerwonych ust, które swoją barwą nie odbiegały znacząco od koloru wina jakie im zaserwowano. Wyraźny posmak lukrecji, który przebijał się przez owocowe nuty wina, zaskoczył ją lecz nie było to nieprzyjemne zaskoczenie. Upijając jeszcze jeden łyk, odstawiła kieliszek na śnieżnobiały stół, by ponownie zwrócić całą swoją uwagę na rozmówcę i prowadzoną między nimi konwersację.
- Dopóki spędza wystarczającą ilość czasu z Henrikiem, staram się być wyrozumiała na jego obowiązki. Wiem, że wasza praca nie zawsze jest łatwa i przyjemna. - W jej głosie nie dało się wyłapać żadnej nuty smutku ani rozgoryczenia, które mogłyby sugerować, że była zaniedbywana przez swojego męża. Z resztą tak jak powiedziała, starała się być wyrozumiała na tyle na ile pozwalał jej własny temperament. Chciałaby rzec, że w momencie zawarcia małżeństwa wiedziała na co się pisze, ale w rzeczywistości wcale nie chciała się wtedy na nic pisać.
- Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach drogi Terje. - Odpowiedziała z własnym przekąsem w słowach, a jej twarz chwilowo wykrzywiła się w kwaśnym grymasie na samo wspomnienie swojej własnej ukochanej rodziny i przeżyć jakie zafundowali jej rodzice, a w szczególności drogi ojciec.
Słysząc pełną listę wymagań jakie idealnie miałaby spełnić względem poszukiwania odpowiedniego miejsca, uśmiechnęła się w geście rozbawienia i sięgnęła do czarnej skórzanej teczki, z której wyjęła papierowy folder. - Oczywiście pozwoliłam sobie zapoznać się z aukcjami z poprzednich lat żeby mieć nieco wglądu co mogłoby was interesować. Gdy po Stortingu zaczęły krążyć pierwsze plotki spisałam listę miejsc, które mogą cię zainteresować. - Z tymi słowami przekazała mu folder, w którym znajdowała się rzeczona lista. - Przy każdym miejscu podany jest adres, ale jeśli nie masz czasu aby wybrać się tam osobiście mogę przygotować zdjęcia.
- To bardzo szlachetny i niecodzienny gest przekazywać takie sumy na sierociniec. Na pewno nie obejdzie się to bez echa. - Odparła jakby wyłapując drugie dno jakie mgło się kryć w celu aukcji. - W takim razie powinniśmy się porządnie przyłożyć aby aukcja zakończyła się sukcesem. - Dodała nieco pogodniej, sama mając szczerą chęć pomocy potrzebującym dzieciom.

Maska pozorów, jaką zakładał każdego dnia, mieniła się najróżniejszymi barwami, najjaskrawszymi emocjami, najostrzejszymi uczuciami; Tordenskiold uczył swe wnuki jednego — sięgania dokładnie tam, gdzie znajdowały się szczyty wszelkich ambicji. Zawsze wymagano od nich więcej, zmuszano do podążania sztywno wytyczoną, perfidnie zaplanowaną ścieżką na pergaminie klanowego życiorysu wijącego się od jednego decyzji do kolejnej, dopóki człowiek nie zagubił się we wszystkim niczym zlęknione dziecko we mgle.
We mgle, której prędzej czy później Terje przestał się lękać.
Wręcz przeciwnie, odnalazł w niej swoiste schronienie.
Skrywał pod antracytowym spojrzeniem wygłodniałe demony, przeplatał przeszłość teraźniejszością, tkając grubymi nićmi proporce codzienności szarpanej wiatrem zmian, decyzji, wreszcie konsekwencji, coraz rzadziej przypominając zagubionego chłopca. Wkroczywszy w dorosłość wraz z chwilą, w której ciało najstarszego brata przestało budzić przerażenie, w której na każde uderzenie pięści czy szelest zaklęcia odpowiadał gwałtownym, złowrogim atakiem.
Siedząc naprzeciw Elsy zastanawiał się, czy Erling — gdyby tylko żył; gdyby ostrze nożna nie rozpłatało mu gardła; gdyby nienawiść oraz wstręt względem potwora, jakim był, nie przysłoniły zdrowego rozsądku — zajmowałby jego miejsce, jeśli byłby żywym. Piętno dziedzictwa ciążyło Terje na ramionach od momentu, kiedy zarzucono nań jarzmo najstarszego syna, przemianowując niegdyś nieistotne obowiązki w te wielkie, wzniosłe, polityczne zagrywki wygrywające kolejne takty oraz akordy. Jeden za drugim. Ich spotkanie nie było przypadkowe, nie tak jak dziesięć lat temu, kiedy zajęli milczący stolik w studenckiej pijalni, pozwalając marzeniom o tchnięciu życia w staromodny, zatęchły budynek rozwijać skrzydła.
Chociaż pojęcie estetyki nie było mu obce, postanowił kolejny raz zaufać Elisabet w wyborze lokalu służącemu tegorocznej aukcji szlachetnych kamieni. Powiódł spojrzeniem do broszury, gdzie zamajaczyła nazwa zaproponowana przez przyjaciółkę; objął pierw smukłe palce wskazujące mu docelowe miejsce, dopiero po ulotnym oddechu zagłębiając się w strukturę samego budynku. Słuchał każdego słowa, chłonąc wszystkie przekazywane informacje, gdzieś w połowie unosząc kącik ust ku górze; wystarczyło tak niewiele, by człowiek wypełniony pasją, zaczynał snucie przepięknej opowieści po płaszczyznach świata bliskiemu jego sercu, bowiem architektura była właśnie takim niewielkim królestwem dla Elsy. Wiedział to od chwili, w której pierwszy raz uścisnął jej dłoń będąc jeszcze studentem.
— Myślisz jak ktoś, kto wkroczył do świata wielkiej polityki — głos mężczyzny wypełnił dzielącą ich przestrzeń, tańcząc pod koniec przy akompaniamencie cichego śmiechu. W tym, co powiedział, pobrzmiewało ziarenko prawdy; dokładnie taki był cel licytacji — pokazać się od dobrej strony, przy jednoczesnym zadbaniu o skromną elegancję całego wydarzenia. — Nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować za pomoc oraz zaprosić cię, droga Elso, na tegoroczną aukcję kamieni szlachetnych sygnowanej mym rodowym nazwiskiem. — Pochwycony silnym uściskiem kieliszek zawirował, młócąc powietrze własnym kształtem.
Nieznaczny toast podtrzymany uśmiechem, mimo gwałtownej zmiany w otoczeniu. Widmo interesów wciąż łypało na nich złowrogo spod przymrużonych powiek.
— Drogie alkohole, wieczorowe kreacje, niebotyczne sumy pieniędzy, widmo niedawnych morderstw, może jakieś ciekawe awantury, a wszystko pod czujnym spojrzeniem calutkiego Midgardu. Nie mogę się tego doczekać — nutka niegroźnej ironii zapiekła go na końcu języka. Przepych, który został wspomniany, jednakże w odrobinę subtelniejszym wydaniu. — Co może pójść nie tak, prawda?
Tym razem rzucone swobodnie.

Terje i Elsa z tematu