Chłód przenikał przez barierę tworzoną przez ubrania, wywołując fale dreszczy przebiegające przez jej ciało. Czuła ból docierający z palców, które najmocniej odczuwały złowrogość pogody. Wiedziała, że z czasem nieprzyjemne uczucie ustanie, a jego miejsce zajmie pieczenie. Potarła dłonie o siebie próbując, za pomocą fizycznych sztuczek dodać sobie ciepła. Nie była przygotowana na tegoroczną zimę, nie była nawet pewna, kiedy przyszła. Nagle, niespodziewanie, choć powinna być do niej przyzwyczajona, mieszkając całe życie na skandynawskiej ziemi. Zamiast tego spotkało ją zaskoczenie, gdy pierwsze okruchy śniegu zatańczyły w powietrzu, a Midgard pokrył się bielą. Wraz ze śniegiem przyszło błoto i cały krajobraz biało-brązowy, tak charakterystyczny dla tej pory roku. Grudzień, był już grudzień. Gdzie zaginęły poprzednie miesiące pozostawało dla niej tajemnicą. Czas stawał się wrogiem tym surowszym, im bardziej przebiegle uciekał spod jej czujnej kontroli. Świat pędził do przodu, nigdy nie zwalniając i trzeba było zacząć biec, by nadążyć. Nie miała jeszcze prezentów na jul, a była pewna, że jej mąż miał już wszystko pod kontrolą. Choć i on wydawał się ostatnio uciekać myślami, coś trzymało go daleko od domu. Nie chciała o tym rozmyślać.
Zamiast tego jej wzrok podążył za rodziną, która opuszczała sklep wśród uśmiechów i płaczu najmłodszego z dzieci. Blondwłosa kobieta, ładna i delikatnie zaokrąglona w odpowiednich miejscach. Brak makijażu, płaszcz elegancki, ale mający już swoje historie. Towarzyszył jej mężczyzna, zbyt wysoki i zbyt chudy, by wszystko do siebie pasowało. Jego kanciaste okulary nie radziły sobie z płatkami śniegu, niesfornie uniemożliwiały mu zauważenie otoczenia. Na rękach trzymał dziecko, czerwone od płaczy, które teraz swymi niebieskimi oczami wpatrywało się prosto w nią.  Przepuściła ich, sama mając zarazem cały czas wszechświata, jak i nie mając go w cale, gdyż ciągle uciekał. Przypomniała sobie te słodkie momenty dzieciństwa, gdy wraz z nauczycielem odwiedzała muzea i mogła zarazem podziwiać mozaikę społeczną. Obserwowała, poznawała i próbowała naśladować, lecz nawet mając ponad dekadę więcej lat, ludzie stanowili dla niej wyzwanie. Powinna spodziewać się, że ta krótka chwila będzie przerwana, lecz nie sądziła, że zostanie zaatakowana. Chciała właśnie wejść do baru, zaznać ciepła pomieszczenia i ulubionego smaku whisky, który otuli jej kubki smakowe i da wytchnienie. Niezdrowo ratować się alkoholem, lecz nawet niepokorni pracoholicy czasem mają dość. Słyszała już ten charakterystyczny ton męża w głowie, uśmiechnęła się na samo wspomnienie. Nadal znajdywała się blisko budynku Kolegium Sprawiedliwości, który dominował nad otoczeniem i przykuwał spojrzenie. Nie chciała patrzeć, odwróciła głowę i gotowa była wejść do budynku, gdy poczuła uderzenia i przenikające zimno. Część śniegu wpadła za ubranie, rażąc skórę i wywołując nieprzyjemne uczucie. Odwróciła się w poszukiwaniu żartownisia i odnalazła go w osobie chłopca, który z swym małym uśmieszkiem nie wydawał się wcale skory do przeprosin. Omiotła go spojrzeniem, lecz z godnością, która jej pozostała, ponownie zwróciła się w stronę budynku. Błąd! Kolejne uderzenia i jej cierpliwość była na granicy, naprawdę nie miała najlepszego dnia. Dlatego nie chciała dzieci, wielokrotnie o tym wspominała. Z dojrzałością typową dla osób pełnoletnich podeszła do stożka śniegu, ulepiła kulkę i zwinnym ruchem rzuciła ją w stronę dzieciaka. Jako że świat jej nienawidził, a Norny lubiły obserwować jej nieszczęścia, nie trafiła. Zamiast tego jej szybko stworzona broń trafiła w mężczyzną, którego sylwetkę rozpoznawała i nie znaczyło to dla niej nic dobrego. Przeprosić? Udawać, że nic się nie stało? Oczekiwać na cud?

Druga połowa dnia wybrzmiewa głosem nietrzeźwości i nasyła na niego ciche, prozaiczne pragnienia duszy, o których zwyczajem dojrzałego mężczyzny, zwykle nie mówi. W kilkukrotnie powtórzonym geście podniesienia szklanki alkoholu tkwi jednak poczucie wolności – swoboda, która zwalnia go z wszelkich konwenansów i stoickich zachowań, jakich zwykł się trzymać. Wraz z kolejnymi procentami, które trafiają do krwiobiegu, pozwala sobie więc na dużo więcej. Dla przykładu więcej w nim jest luzu i spontaniczności, gdy niesiony na skrzydłach nie-rozsądku, unosi się ponad dumę, czy sędziowską rangę.
Oddycha głębiej i pełniej, by przez krótką chwilę zapomnieć, kim jest i co do niego należy.
Upity jak na uczcie w Asgardzie, wychodzi z baru czysty od napastliwych myśli, czy wiążących etykiet. Nie zaprząta sobie głowy sprawami doczesnymi – pracą, własnym wizerunkiem, czy powagą, która mu przystoi. Dziś stawia na przymioty ducha, daje wyjść na prowadzenie temperamentowi, który chłonąc żywy pęd powietrza, rezonuje podobnie silną energią. Ma w sobie moc nienasyconego życiem mężczyzny, gotowego na puszczenie cugów powściągliwości właśnie dziś. Właśnie teraz.
Ten jeden raz w roku, gdy święto Jul zbliża się milowymi krokami, ma ochotę zrobić coś, czego nie robił od lat... zdziecinnieć i utonąć w tej prostej projekcji radości, o której dawno już zapomniał. Z tego powodu czuje dziwnie kojącą ekscytację, gdy uderzony przez chłód wiatru, prostuje plecy. Gdy tylko odrzuca myśli o pracy, okazuje się, że nagle nie ciążą mu na głowie wszystkie problemy świata, a ciężar sądowych spraw, jakie zwykle nosi na ramieniu, spływa kałużą w dół.
A on pozostawia te ochłapy ludzkich przewinień na chodniku i, jak gdyby nigdy nic, rusza przed siebie, z lekkim uśmiechem na ustach. Alkohol pomaga pożegnać się z poczuciem winy za to, że zwyczajnie i po ludzku czerpie przyjemność z bycia tu-i-teraz. Bez wracania do spraw jeszcze nieskończonych, dopiero zaczętych, czy już planowanych.
Brak planu to cholernie dobry plan.
Dlatego, gdy na ramieniu wełnianego płaszcza materializuje się nagle skromnych rozmiarów śnieżka i szerokim okręgiem - zaczynając od płaszcza, a kończąc na chodniku - rozbryzguje się na boki, Viljam nie myśli racjonalnie. Kierowany instynktem zerka wpierw na kierunek, skąd nadeszła kulka, a potem, zupełnie bez przemyślenia, podchodzi do trawnika, zbierając z pięknego, białego kopca pokaźną ilość śniegu.
Między trzecim, a piątym dociśnięciem białego puchu, kula formowana w rękach jest już gotowa i niemal natychmiast zostaje wypuszczona w stronę napastnika. Viljam nie ma okazji (ani ochoty) przyjrzeć się swojemu „wrogowi”. Już szykuje kolejną porcję śnieżnej amunicji. Przecież nie zawsze musi być tym, który nie reaguje. Nie zawsze musi uchodzić za nudziarza. Zdecydowanie nie wtedy, gdy pijany w sztorc, wychodzi z baru.
Zabawmy się, podpowiadają strawione przez procenty myśli.

Resztki śniegu, zbłąkane jak samotny wędrowiec w zagnieceniach skórzanej rękawiczki, jeszcze nie zdążają stopnieć, gdy kolejna kulka śniegu leci w jego stronę. Jest jak biała piłeczka, pęczniejąca z sekundy na sekundę wraz ze zbliżeniem się do punktu, w którym stoi ciało. Viljam nie zmienia jednak swojego położenia. Uchyla się jedynie przed kolejnym ciosem, pewien tego, że ten go ominie. W końcu ufa swojemu refleksowi. Dzieje się tak jednak tylko połowicznie, bo głowa, ciężka od procentów, nie jest w stanie udźwignąć wagi matematycznych wyliczeń. Śnieżka w wyniku złego wyczucia przestrzeni i odległości, przeciera więc bok jego płaszcza, tuż przy ostatnim z żeber, pozostawiając za sobą białe okruchy, świadczące o skuteczności ataku. W sekundę później słychać ciche chrobotanie śniegu, gdy ten rozbryguje się na zamkniętej okiennicy baru.
Naprawdę?, słyszy gdzieś z daleka kobiecy głos, ale to nie na nim się skupia. Istota wypowiedzi umyka mu niemal natychmiast po wypowiedzianych słowach. Pozostaje tylko przyjemność, płynąca z tej prostej, prostackiej wręcz, zabawy.
Czuje się jak w onirycznym uniesieniu – przyjemnie i swobodnie – choć zupełnie przeciwnie do uśpienia nocy, on pobudzony jest przez kolorową fantazję, jaka odgrywa się nie w głowie, a na jego oczach. W zamkniętej przez teraźniejszość scenie pojedynku.
Daleko temu do sennej mary, żywo od akcji i kontrataków. W tym wszystkim równie żywotny pozostaje on. Śmieje się nieskrępowanie, przykucając śmiało przy obiecująco wyglądającej kupce śniegu. Jest na tyle trzeżwy, by w swojej przyzwoitości wybierać tylko białą, świeżą od opadów połać trawnika, by przypadkiem nie umorusać dziewczyny mieszaniną błota, czy trawy. Na tyle jednak upity, by zignorowac fakt, że bitwa na śnieżki to najbardziej spontaniczny, ale i najmniej dojrzały pomysł minionego miesiąca.
- Nie ma mowy. Idziesz dziś do Valhalli, droga panno! - rzuca żartobliwie, zbierając w dłonie przyjemnie chłodzący, nawet przez rękawiczkę, puch. Ma nad nią tę przewagę, że solidnie przygotowany na zimę, nie musi martwić się o zaróżowione knykcie, czy skostniałe od zimna palce. Jedynym elementem ubioru, który nie pasuje do zabawy, są eleganckie brogsy, których podeszwy ślizgają się na lodzie, uniemożliwiając szybkie przemieszczanie się między jednym, a drugim punktem ataku. Na razie jednak nie rusza się ze swojej bazy startowej. Wyrzucając najpierw jedną, a później drugą kulkę śniegu, jego ego oczekuje na gromkie oklaski publiki. Szczególnie wtedy, gdy jedna ze śnieżek trafia w złoty punkt – wprost w środek jej płaszcza. Problemem jest jednak to, że są jedynymi świadkami owej zabawy.
- Musisz przyznać, że w tej wojnie może wygrać tylko silniejszy...
Rozważnie dobrane słowa, na wstępie sugerują już odpowiedź, kim może być zwycięzca. Jest od niej o ponad 10 centymetrów wyższy i zdecydowanie bardziej postawny, co czyni go trudnym przeciwnikiem. Do tego, co niektórzy przyznaliby z niejakim zdziwieniem, jak na osobę, która pół życia spędziła na sali sądowej, nie brak mu sprawności fizycznej. Szanse wyrównuje jedynie przyćmiony przez alkohol umysł i nieco zmniejszona przez to zwinność. Nie zniechęca go to jednak do dalszego obrzucania jej śnieżkami. Kolejne dwie kule szybują w jej kierunku.

Chwila wytchnienia, znaczona ciężkim od wysiłku oddechem, zasysa z przestrzeni ostatnie pokłady viljamowskiej energii. To wtedy też przyjemne dotknięcie ciepła i fala spokoju, jaka wraz ze zmęczeniem daje o sobie znać, spływa tuż do podstawy żołądka. Tam wreszcie rozlewa się i zagrzewa subtelnie ciało od wewnątrz. Hallström jest niemal pewien, że oprócz tego osadza się także lekkim rumieńcem na potraktowane zmęczeniem i zimnem policzki. Nie przeszkadza mu to jednak. Stan ten sowicie wynagradza mu zadowolenie z rozpoczętej aktywności.
Uśmiecha się więc szczerze i niezobowiązująco.
Jeszcze przez kolejne kilka minut chłonie zachłannie radosne wibracje, zachłyśnięty wolnością i swobodą, jaką daje mu ten dziecinny, acz oswobodzający ducha pojedynek.
Rakkel jest w tym wszystkim jaśniejącą częścią jego dnia. Małym promyczkiem radości, który wślizguje się między szczeliny umysłu zupełnym przypadkiem, jakby bez żadnego wysilku. Nie sposób nie być jej za to wdzięcznym. Dlatego też, gdy pada pytanie, nie trzeba go długo namawiać do odpuszczenia.
Wypuszcza spomiędzy palców dopiero co formującą się kulę śniegową, otrzepując rękawiczki z białego, nieco zbyt sypkiego puchu.
W tym momencie, wbrew temu, że na froncie pozostają wrogimi sobie, śnieżnymi żołnierzami, poza bitwą żywi do niej szczerą sympatię. Te prostą emocję, która nie musi od razu przeradzać się w nic więcej, a jednak wiąże silnie tę dwójkę cienką nicią przypadku i zrozumienia. Wiąże, ale tylko w teraźniejszości. Bo o przyszłości trudno mówić.
- Remis - godzi się bez zawahania i niemal od razu rusza w jej kierunku. Nie sposób zignorować, z jaką łatwością przychodzi mu zawieranie pokoju. Mógłby utonąć w samczej potrzebie rywalizacji, oddać się naturalnemu żywiołowi agresji czy choćby wigoru i pewnie by to rozważył w innej sytuacji, gdyby nie świadomość tego, że kurtyna nocy opadła w magicznej dzielnicy, a oni dalej stoją na zimnie, skazani na wszystkie przymioty z tym związane.
- Kawa to trafiony pomysł. Choć długo w kawiarnii nie zabawię. Swoje już wysiedziałem, ale chętnie Cię odprowadzę i spróbuję smaków, które polecasz - głos zawiesza się przy końcu. Mimo dokończonej wypowiedzi, rodzi się w nim bowiem potrzeba dalszych słów. Niesiona na skrzydłach wydarzeń, w jakich przyszło się im spotkać.
- Możemy przejść na Ty, prawda?  
Teraz, gdy mają za sobą już nietypową, pełną absurdów historię, i to otuloną w płaszcz rozrywki, nienaturalnym wydaje mu się pozostać przy formie grzecznościowej. Wizja ta zbyt jest oderwana od barw emocji i formatu zabawy, jakiej podjęli się oboje za dobrowolną zgodą.
- Viljam - przedstawia się, kierowany chwilą.
Mówiąc to, ściąga rękawiczkę, jak nakazuje zwyczaj i zawiesza dłoń w powietrzu, czekając na reakcję z jej strony. Działa jednak nie tylko w zmowie z kulturą. Przede wszystkim robi to w zadbaniu o symboliczne przejście do kolejnego etapu znajomości.
- Jeśli pozwolisz się poznać z imienia - na stopie koleżeńskiej - to pani czy panna... Obie te formy nie będą nam już potrzebne.
Nakreśla ostrożnie kształt przyszłej relacji.

Konsekwencja dnia nakazuje śmiałość, a że w butach zdecydowania nigdy nie czuł się nieswojo, stoi dumnie wyprostowany. Posągowy tytan, który burzy przestrzeń jawnie wyjaskrawionyą w ich relacji aurą. Ego wprawdzie chowa w kieszeń, nie obrastając jeszcze w piórka, pozostawia w sobie jednak miejsce na pewność i swobodę, które budują mocny fundament.
Choć ten jeden raz pruje do przodu bez jednoznacznie wyznaczonej ścieżki, nie czuje się w tym zagubiony. Jest jak narwany turysta na rubieżach wolności w miejscu pełnym wyborów. Młody odkrywca, który jeszcze się tą mnogością dróg nie znudził.
Rozgląda się w zaciekawieniu i dostrzega przed sobą gamę możliwości, jakie rysuje przed nim świat w zadziwiająco łagodnych, jak na ostatnie miesiące, barwach. Jest więc ona, niezobowiązująca rozmowa i są też proste słowa. Zestawienie, które niemal nie obciąża ducha.
Bez pustych obietnic i wypiętrzonych kontygnacji kłamstw z jakimi na co dzień spotyka się na sali sądowej, jest mu znacznie lżej.
To przyjemne i kojące trwać w dyskusji, która dla odmiany nie trzyma się w ramach rozprawy, której nie trzeba głęboko rozważać i nikogo przy tym osądzać. Gdzie liczy się nie dokładność, a spontaniczność, napędzana przez nowo zawartą znajomość.
Nie zapędza się jednak w szaleństwa, pozostaje wciąż stonowanym sobą. Jedyną choć kluczową różnicą jest brak wiążących go obietnic wobec rodziny, czy ról, które musiałby odegrać. Dziś jest prywatnym sobą, porzuca pozę poważnego sędziego.
- Ani jedno, ani drugie. Dziś po prostu trwa... bez planu. To czasem całkiem przyjemne, wiesz?
Zagaduje ją niezobowiązująco, podtrzymując jej spojrzenie. Łapie przy okazji w cugi wzroku przygaszoną zieleń oczu, uśmiechając się w duchu.
Jej dłoń jest lodowata, wychłodzona przez formowane jeszcze niedawno kulki i brutalnie siekający po podwórzu wiatr, temperaturą wcale nie odbiegają tak daleko od śniegu. Przez moment chce nawet oddać jej swoje rękawiczki w geście uprzejmości, pewien tego, że jej przydadzą się znacznie bardziej niż jemu, gdy jednak twarz kobiety znika mu z rejestru, potyka się o własną, krótką myśl.
Rakkel... przystępnie.
Nie wypowiada tych słów głośno. Nie mają zresztą wielkiej wartości. Ot, zwykłe stwierdzenie, które donikąd nie prowadzi. Są rzeczy ważniejsze, jak choćby chwila nieuwagi, która zabiera mu ją z widoku. Traci dwie do trzech sekund na obserwacji pleców, nim rusza przed siebie i wyrównuje z nią kroku. Zakłada w międzyczasie na powrót rękawiczkę.
- Nie spodziewałbym się innej odpowiedzi... agresywny mąż?
Dopytuje luźno, nie przypisując tej historii żadnych emocji. Gdyby miał rozpatrywać sprawy w kategorii sentymentu, dawno spadłby ze stołka. Jest jednak szczerze zainteresowany odpowiedzią, co wyraża skoncentrowaniem się na jej twarzy i ustach.
Czeka na rozwinięcie wypowiedzi. W międzyczasie oczywiście oboje poruszają się w kierunku knajpy na obiecaną kawę.

– Zabawne... bo to coś, czego najbardziej się obawiam – rzuca enigmatycznie, nie rozwijając dalej myśli. I tak mówi już o parę słów za dużo jak na niego, a winą za to obarcza swój pijacki stan, na który wpływ ma ilość wypitego alkoholu i zbyt luźna atmosfera, jaka zawitała w progi ich znajomości. Niemal jak podekscytowany spotkaniem gość, który nie chce wyjść po pierwszej tylko wypitej herbatce.
– Ale o tym, że trudno wprowadzić mnie w zakłopotanie już kiedyś słyszałem.
Rzeczywiście, nie ma w nim miejsca na onieśmielenie.
Nawet teraz, po wyjawieniu swojego największego strachu, nie widać na jego twarzy cienia troski, co może być mylące. Szczególnie, że Viljam nie wchodzi w szczegóły tej rozmowy. Nie czuje się zobowiązany do dookreślenia informacji. Naturalnie przechodzi do zmiany kontekstu, nie wzbudzając przy tym żadnych podejrzeń. Można wręcz założyć, że po prostu się z nią droczył, wspominając o strachu tylko po to, by wyjść na heroicznego samca, który z czymś wewnętrznie walczy. Prawda leży jednak zakopana głęboko w nim, jest brudna i smutna – nie planuje do niej wracać. Przynajmniej nie dziś.
Uśmiecha się uprzejmie, nie przerywając ich powolnego spaceru. Poruszają się krok za krokiem, zbliżając się do celu – nie ma w tym pośpiechu czy konkretnego celu. Nie goni ich dziś czas. Spotykają się w najbardziej biernym z momentów, wykorzystując go na zwykłą przechadzkę.
– Przeciwnie, daleko. Konkubent? Prawnie stoi odległe mile od męża – nie może powstrzymać się przed sądowym porównaniem obu tych pozycji, zboczenie zawodowe. Na szczęście dla Rakkel nie drąży tego tematu dalej. Mógłby ją tym znudzić.
– Właśnie... jeśli już jesteśmy przy rozsądku. To dobry moment na rozstanie.
Zsuwa rękawiczki z rąk, chcąc się należycie pożegnać.
– Rakkel... dziękuję Ci za przemiły, choć trudny do opanowania wieczór. Siłę Twojej ręki zapamiętam pewnie... krótko, bo w dużej mierze głową siedzę w pracy. Ale moja osiniaczona skóra na pewno mi o tym jeszcze przypomni. A na razie życzę Ci miłego, gorącego wieczoru przy kawie, herbacie, czy ciepłym kakao.
Słowa wypowiada bez większej analizy. Jest na to dziś zbyt zmęczony, kieruje się więc intuicją, a ta podpowiada mu natrętnie, że musi jej być cholernie zimno po bitwie na śnieżki. Wie o tym, bo sam też zdążył już lekko przemarznąć, co czuje jednak dopiero w momencie, gdy przystają pod kawiarnią, pozostając w bezruchu.
– Wiesz co... weź je. Przydadzą Ci się bardziej niż mi.
Zamiast uścisnąć jej dłoń na pożegnanie, wręcza jej w dłonie wełniane rękawiczki, uśmiechając się przy tym grzecznie i lekkim skinieniem głowy kończąc to spotkanie.
Drogę do domu pokonuje nieco przyspieszonym krokiem, rozgrzewając się w trakcie chodu.

Viljam i Rakkel z tematu