Obłęd wiercił się pod skórą, przenikał pory wybijając na skórze, wyścielał ściany żył, nasączając każdą kroplę tętniącej w swych przepływach krwi i pulsując w nim wściekle, dudniąc swą obecnością o kostną skorupę umysłu, podczas gdy on z wbitymi głęboko i boleśnie palcami u swojej pięści za cenę nieopisanej boleści duszy wiązał go do tej pory i pętał w klatce stalowych krat umysłu i serca. Walczył. Nie poddawał. Targał i tarmosił. Niemym krzykiem płonących oczu podczas dni rozżalenia kresów wołając bezowocnie o pomoc, kiedy cichy, pozbawiony głosu, niewyrażony w żaden inny sposób krzyk zatrzymywał się w gardle i kiedy tylko on sam słyszał jego echo, odbijające w ciasnej, zamkniętej przestrzeni trzeszczącej czaszki.
Obserwowali go. Oceniali. Wąchając obezwładniającą klęskę sączącą się z porów jego skóry, podczas gdy desperacja wbijała się weń pazurami, przesiąkała na wylot, kiedy z odrazą patrzył na świat a oni spoglądali na niego w taki sposób, jak gdyby znali podświadomie tajemnicę jego krwawiącego wstydu, dochodząc do kresu ponurej i smutnej opowieści o rozumie uwięzionym w zwłokach, w zamrożonych myślach unoszących się niebezpiecznie w tej martwej, pozbawionej życia przestrzeni, w wirze wspomnień o bracie bliźniaczym, który rozdzierał i pożerał jego duszę. Ona jedna słyszała jego krzyk, podczas wielu z tych nierzeczywistych, odrealnionych snem nocy, spojrzeniem dotykając bólu i znosząc go, podczas gdy on niczym sukub wysysał z niej cały spokój, wchłaniając w swoje ciało i zasypiając.
Słuchaj i staraj się zrozumieć, jeśli czujesz pogardę, nie wyrażaj jej, przynajmniej nie słowami, przynajmniej nie do mnie. Uwolnij.
Jej słowa pełne ukojenia i ciepła przedzierają się ledwie na moment. Jej dotyk przyjemny i łagodzący beztrosko prześlizguje się przez napiętą skórę, ogrzewając niemal martwe truchło jego ciała.
- Może wcale jej już nie mam - odpowiada z pozorną obojętnością, podczas gdy w zieleni jego oczu dostrzec można wyraźnie rysowaną w nich rezygnację i bezsilność. Pochwyca jej dłonie, przeciągając opuszkami palców po delikatnym ich, kruchym śródręczu, wpatrując dłuższą chwilę prosto w samą głębię jej oczu, zastanawiając się ile w tym leniwym, pełnym ciepła dotyku jest prawdy, bo szeptający bezszelestnie niemal głos gdzieś z tyłu jego czaszki podpowiada mu swoje względem tego obiekcje. Nawet jeśli udaje… Czy to ważne? Zaszczyca ją pełnym bez wyrazu uśmiechem, ledwie rysującym się spod mięśni policzka, kciukiem gładząc środek jej warg gestem sugerującym pewną tolerancję dla jej niewinnej w swym czułym szepcie słów znaczenia wierności. Przygarnij me ciało do siebie. Ucisz głosy w mojej głowie. - Oddałem się im w pełni, prosząc o łaski. Oddałem Odynowi, ale nie mogę znieść kołowrotu myśli i wspomnień, obcych dla mnie, a jednocześnie tak bliskich, pourywanych i zlepionych, wchodzących w głąb mnie, czy tego chcę, czy nie. Miał być on mi darem, ale jest niczym innym, jak huśtawką szaleństwa, na której huśta mnie z wyszczerzonym uśmiechem sam Loki. Może nie powinien się zdradzać. Wyjawiać natury wpisanych w wydarty stalą noża oczodół - talentów. Nigdy z ciebie nie czytałem.
Milknie. Zasypia. Wyłącza machiny trzeszczącego w kołowrocie myśli umysłu, poddając mu bez słowa ogarnięty przenikającym go fizycznie odczuwalnym napadem bólączki, kiedy jego oczy gasną, by rozjarzyć na nowo zupełnie inne i obce. Agresor dostrzega jej drgnięcie, uśmiechając się w wyrazie swoistej uciechy z ów faktu. Wie doskonale, jak bardzo odmiennym i nierzeczywistym zdaje się dla niej jego przeobrażenie i narodziny. Rozszalała postać uśpiona zbytecznie długo we wnętrzu swej klatki, która wychodzi na światło po latach długich, szarpiących się w swym grobowcu oczekiwań. Rozgląda się uważnie po pomieszczeniu, wyławiając z niej każdy element, wysupłując wżłobione w meble i przedmioty uczucia, skrywające tyle ludzkich dotknięć, spojrzeń, bić serca, westchnień, smutków, płaczów, przerażeń i uniesień. Odczuwa je wszystkie. Jest ich panem. Słysząc zawieszone przez kobietę słowa zapewnień obserwuje uważnie jej poruszające się w kłamstwach wargi, przenosi wzrok na jej oczy uśmiechając kpiąco kącikiem ust, by koniec końców przechylając w pełnym bezczelności geście głowę na bok wydobyć z siebie charczący śmiech.
- Ari. Ari. Ari. Może na niego to działa - rzuca w jej kierunku, w szaleńczym impulsie charyzmy zdradzając prawdę swego oblicza. Nie jest nim. Co to, to nie. Jest silny. Zuchwały. Bardziej wartościowy, niż cała ta zgraja tych wszystkich, którzy udają, że wciąż żyją. - Możesz raczyć tymi kłamstwami każdego, przysłaniając je równie fałszywą czułością swych dłoni ciągnąc ich powoli na samo dno, kiedy już stracą cały majątek, by dotrzymali ci tam towarzystwa. Mnie nie oszukasz - cedzi chłodno, niezwykle dobitnie skracając dzielący ich dystans.  - Chcesz ją opowiedzieć - rzuca z wyszczerzonym na licu, bałamutnym uśmiechem, jednocześnie w jakiś niecodzienny sposób narzucając jej swoją wyższość, uzmysłowiwszy, że mimo oporów podda mu się bezwzględnie. Przyciąga do siebie jedno ze stojących nieopodal krzeseł, rozsiadając się na nim wygodnie i wbijając nieugięte spojrzenie w samo dno jej oczu. Palące intensywnością. Parzące skórę. - Myślisz, że to baśń? - zawiesza między nimi owe pytanie, choć wcale nie oczekując na nie odpowiedzi. A może jednak? Sam wyraz jego twarzy, napiętej, wyszczerzonej w pełnym fałszywości uśmiechu wyraźnie zaznacza rysującą się w słowach kpinę, jak gdyby wytykając jej, że wmawia sobie, iż wszystko wokół niej nie dzieje się naprawdę.  Udowodni jej to. Raptownie podźwiga się z krzesła, jego rosła, dwumetrowa sylwetka wpatruje się chwilę w jej wygięte ciało, prześlizguje się po nim łapczywie i brutalnie, tak samo jak brutalnym jest pociągnięcie uprzęży na jej bladej, kruchej szyi. Na jej pytanie kiwa wymownie głową, wiążąc kobiece ciało w ramie własnego zawieszając je na wyciągniętym ramieniu tuż nad nią. - Ten obraz - pochyla się nad jej uchem, szeptając - Ja go wybrałem. W końcu powraca spojrzeniem do jej oczu, brutalnie łapiąc za nogę i zsuwając ją nieco niżej, jak gdyby tylko dla samego zaznaczenia swojej własności i wpatrując się w nie z intensywnością psychopaty, kiedy zaciska dłoń na jej gardle, pozbawiając swobodnego oddechu. - Olaf nawet nie drgnął, kiedy go wybrałem. Tak bardzo mu na tobie zależy. Nic go nie zastanowiło. Myślisz, że mnie zwiedziesz chęcią poszukiwań?

Nie zdążyła wyciszyć przemawiających przez niego wątpliwości; nie zdołała położyć kresu czerni zalewającej go od środka niczym fala wzbierającego kwasu trawiącego na swojej drodze to, czym była powoli ulatująca dusza Ariego. Zawiodła, być może - prozaiczną nieudolnością odpowiednio szybkiego wychwycenia zmian zachodzących w jego organizmie, a te niebawem nadeszły torowane świeżo wydrążonym korytem, które z czeluści wypuściło potwora.
Przez moment poddała w wątpliwość moc własnych oczu, przekonana, że oto stanął przed nią pan jej agonalnej niedoli, kiedy to przez niemal dwa lata niszczono ją w każdym możliwym tego słowa znaczeniu. Gdyby nie Besettelse - nigdy nie zdobyłaby się na odwagę, by uciec z zamtuza, do którego zaprowadził ją Ira, obdarłszy z mylnego przekonania, że gdzieniegdzie wciąż oczekiwali jej mężczyźni dobroduszni i honorowi. Nie oczekiwali. Z sadystyczną przyjemnością oddawał ją w skostniałe ręce nieuczciwego sutenera zaprzęgającego zbyt młodą, zbyt naiwną dziewczynę do niewolniczej pracy - i stanęło to przed nią wraz ze zmieniającym się spojrzeniem dobiegającym zza zmrużonych powiek człowieka, którego za nic w świecie nie chciałaby skrzywdzić. Nie życzyła mu źle - Ariemu. Dlaczego więc on zdecydował się poświęcić nagle tak ryzykownej grze?
Ale potem nadeszły słowa, a ze słowami - mrożąca krew w żyłach świadomość, że być może wcale nie było to jedynie teatralną zabawą zamkniętą w czterech szkarłatnych ścianach świata grzesznej, pozbawionej granic rozpusty. Coś nakazywało sądzić, że przygotowałby ją uprzednio na możliwy scenariusz mogący wprawić ją w niepewne otępienie: reakcja medyka była jednak spontaniczna, naturalna, wprowadzała metamorfozę do łagodnego ciała, a każdy zmysł w jej ciele rozpalił się żarzącą czerwienią ostrzeżenia.
- I nie próbuję cię oszukać - zamruczała potulnie, kontrując ostrość jego słów ze spolegliwym, słodkim uśmiechem powracającym na usta. Plejada klienteli Fjaril była szeroka, w jej szeregach wymieniane były szanowane nazwiska, a im wyżej pięli się w karierze czy społecznej pozycji, tym większe, zazwyczaj, posiadali w sobie skrzywienia. Nierzadko była bita, z rozkoszą żegnając wypłacalnych kochanków, by potem cichymi syknięciami i ocieranymi z kącików oczu łzami reagować na magiczne zabiegi mające przywrócić jej ciało do nieskazitelnego ideału; w oczekiwaniu na własną przyjemność nikt przecież nie życzył sobie widzieć smutnej, nadpsutej dziwki. Mimo to żadnemu ze swoich patronów nie śmiałaby czynić z tego powodu wyrzutów; ostrzegano ją, uprzedzano, przygotowywano psychicznie na fetysze, o jakich nie śniły sobie niewinne dziewczęta w podobnym wieku - jednak nikt nie nastawił jej na nagłe objawienie się martwego brata bliźniaka wyślizgującego się poza nadgniłą grobową deskę. Nie wiedział o tym nawet Wahlberg, z tego też faktu niezdolny w porę ukrócić wizyty niebezpiecznego, opętanego psychiczną chorobą gościa Galerii. - Chcę jedynie tego, co może zadowolić ciebie, a jeśli twoim życzeniem jest usłyszeć taką historię… Opowiem ci ją. Pokażę. Z najbarwniejszym szczegółem - delikatnie rozchyliwszy nogi wciąż łudziła się, że byłaby w stanie zmusić bestię do zamknięcia pyska. Do skrycia obnażonych w niezrozumiałej agresji kłów oczekujących dogodnego momentu do wgryzienia się w miękką skórę, by rozpłatać ją na boki i dotrzeć do kości oczekujących na dnie. Jego spojrzenie było zimne, lepkie, mroziło ją od środka, lecz tym razem nie drgnęła na łóżku, nie próbowała uciec, w głębi duszy infantylnie wierząca, że prędzej czy później opamięta się sam, zrozumie, że ją straszy. Ach, gdyby tylko wiedziała, jak wielką uciechę z ciężko wiszącego pomiędzy nimi terroru otrzymywały dziś Norny…
Zdławionym jękiem wyzutym z przyjemności odpowiedziała na nagłe szarpnięcie zmuszające łokcie do oderwania się od powierzchni materaca, niczym pies wstrząśnięty przez zbyt krótką smycz. Karmin targnął nią do przodu zgodnie z wolą Bergdahla, a palce zaciśnięte na aksamitnej, bladej skórze łydki wbiły się tam zbyt ostro, zbyt mocno, pozostawiwszy po nieczułym dotyku czerwone ślady. Prześcieradło zaszeleściło natomiast głośniej, poruszone wraz z jej sylwetką bezwzględnie ściągniętą niżej; nie pozwolił jej wytrwać jako równej sobie, nawet zamkniętej w klatce złożonej z masywnego, wściekłego ciała, zmusiwszy do tego, by znalazła się niżej, dalej, w pozycji respektującej jego nieoczekiwaną dominację. - Kim jesteś? - spytała z ledwie wyczuwalną pierzchliwością, - To nie nasza noc, mój drogi. Powinieneś już iść, Olaf z pewnością zwróci ci całą s... - zdążyła wykrztusić tuż przed tym, jak dłoń zacisnęła się wokół gardła na wzór szkarłatnego sznura. Gwałtowny gest. Za mocny, zbyt przerażający. Silne palce przyzwyczajone do medycznych zabiegów doskonale wprawione w odnalezieniu najwrażliwszych punktów tylko po to, by pozbawić ją oddechu; karminowe usta rozwarły się w niemym błaganiu, w próbie pochwycenia choćby śladowej ilości tlenu do płuc, a jej własne ręce zacisnęły się wokół nadgarstka Bergdahla, usiłując zmusić go do rozluźnienia kleszczy wokół tchawicy. Policzki czerwieniały. Nogi drżały pod nim beznadziejnie, bezsilnie, dopóki świat przed oczyma nie zaczął rozmywać się w bałamutnej niemocy, a instynkt przejął wodze: kopnęła go, z całej siły spróbowała wbić kolano - raz, drugi - w bok tego, który wcześniej był Arim, a druga dłoń wystrzeliła pod jedną z poduszek, gdzie powinien kryć się bezgłośny, specjalistycznie zaklęty dzwoneczek - przeznaczony do informowania ochrony Besettelse o wymykającej się spod kontroli sytuacji. To był ten moment. To była ta sytuacja. Saga usiłowała obrócić się pod ciężarem mężczyzny, byle tylko w dzikości własnego popłochu, dygoczącymi ze strachu rękoma, zlokalizować przeklęty alarm w łożu przypominającym istną stajnię Augiasza, bez skutku; ale któż mógł przewidzieć, że kiedykolwiek będzie go potrzebować u boku Ariego?

Nie zdążyła wyciszyć przemawiających przez niego wątpliwości; nie zdołała położyć kresu czerni zalewającej go od środka niczym fala wzbierającego kwasu trawiącego na swojej drodze to, czym była powoli ulatująca dusza Ariego. Zawiodła, być może - prozaiczną nieudolnością odpowiednio szybkiego wychwycenia zmian zachodzących w jego organizmie, a te niebawem nadeszły torowane świeżo wydrążonym korytem, które z czeluści wypuściło potwora.
Przez moment poddała w wątpliwość moc własnych oczu, przekonana, że oto stanął przed nią pan jej agonalnej niedoli, kiedy to przez niemal dwa lata niszczono ją w każdym możliwym tego słowa znaczeniu. Gdyby nie Besettelse - nigdy nie zdobyłaby się na odwagę, by uciec z zamtuza, do którego zaprowadził ją Ira, obdarłszy z mylnego przekonania, że gdzieniegdzie wciąż oczekiwali jej mężczyźni dobroduszni i honorowi. Nie oczekiwali. Z sadystyczną przyjemnością oddawał ją w skostniałe ręce nieuczciwego sutenera zaprzęgającego zbyt młodą, zbyt naiwną dziewczynę do niewolniczej pracy - i stanęło to przed nią wraz ze zmieniającym się spojrzeniem dobiegającym zza zmrużonych powiek człowieka, którego za nic w świecie nie chciałaby skrzywdzić. Nie życzyła mu źle - Ariemu. Dlaczego więc on zdecydował się poświęcić nagle tak ryzykownej grze?
Ale potem nadeszły słowa, a ze słowami - mrożąca krew w żyłach świadomość, że być może wcale nie było to jedynie teatralną zabawą zamkniętą w czterech szkarłatnych ścianach świata grzesznej, pozbawionej granic rozpusty. Coś nakazywało sądzić, że przygotowałby ją uprzednio na możliwy scenariusz mogący wprawić ją w niepewne otępienie: reakcja medyka była jednak spontaniczna, naturalna, wprowadzała metamorfozę do łagodnego ciała, a każdy zmysł w jej ciele rozpalił się żarzącą czerwienią ostrzeżenia.
- I nie próbuję cię oszukać - zamruczała potulnie, kontrując ostrość jego słów ze spolegliwym, słodkim uśmiechem powracającym na usta. Plejada klienteli Fjaril była szeroka, w jej szeregach wymieniane były szanowane nazwiska, a im wyżej pięli się w karierze czy społecznej pozycji, tym większe, zazwyczaj, posiadali w sobie skrzywienia. Nierzadko była bita, z rozkoszą żegnając wypłacalnych kochanków, by potem cichymi syknięciami i ocieranymi z kącików oczu łzami reagować na magiczne zabiegi mające przywrócić jej ciało do nieskazitelnego ideału; w oczekiwaniu na własną przyjemność nikt przecież nie życzył sobie widzieć smutnej, nadpsutej dziwki. Mimo to żadnemu ze swoich patronów nie śmiałaby czynić z tego powodu wyrzutów; ostrzegano ją, uprzedzano, przygotowywano psychicznie na fetysze, o jakich nie śniły sobie niewinne dziewczęta w podobnym wieku - jednak nikt nie nastawił jej na nagłe objawienie się martwego brata bliźniaka wyślizgującego się poza nadgniłą grobową deskę. Nie wiedział o tym nawet Wahlberg, z tego też faktu niezdolny w porę ukrócić wizyty niebezpiecznego, opętanego psychiczną chorobą gościa Galerii. - Chcę jedynie tego, co może zadowolić ciebie, a jeśli twoim życzeniem jest usłyszeć taką historię… Opowiem ci ją. Pokażę. Z najbarwniejszym szczegółem - delikatnie rozchyliwszy nogi wciąż łudziła się, że byłaby w stanie zmusić bestię do zamknięcia pyska. Do skrycia obnażonych w niezrozumiałej agresji kłów oczekujących dogodnego momentu do wgryzienia się w miękką skórę, by rozpłatać ją na boki i dotrzeć do kości oczekujących na dnie. Jego spojrzenie było zimne, lepkie, mroziło ją od środka, lecz tym razem nie drgnęła na łóżku, nie próbowała uciec, w głębi duszy infantylnie wierząca, że prędzej czy później opamięta się sam, zrozumie, że ją straszy. Ach, gdyby tylko wiedziała, jak wielką uciechę z ciężko wiszącego pomiędzy nimi terroru otrzymywały dziś Norny…
Zdławionym jękiem wyzutym z przyjemności odpowiedziała na nagłe szarpnięcie zmuszające łokcie do oderwania się od powierzchni materaca, niczym pies wstrząśnięty przez zbyt krótką smycz. Karmin targnął nią do przodu zgodnie z wolą Bergdahla, a palce zaciśnięte na aksamitnej, bladej skórze łydki wbiły się tam zbyt ostro, zbyt mocno, pozostawiwszy po nieczułym dotyku czerwone ślady. Prześcieradło zaszeleściło natomiast głośniej, poruszone wraz z jej sylwetką bezwzględnie ściągniętą niżej; nie pozwolił jej wytrwać jako równej sobie, nawet zamkniętej w klatce złożonej z masywnego, wściekłego ciała, zmusiwszy do tego, by znalazła się niżej, dalej, w pozycji respektującej jego nieoczekiwaną dominację. - Kim jesteś? - spytała z ledwie wyczuwalną pierzchliwością, - To nie nasza noc, mój drogi. Powinieneś już iść, Olaf z pewnością zwróci ci całą s... - zdążyła wykrztusić tuż przed tym, jak dłoń zacisnęła się wokół gardła na wzór szkarłatnego sznura. Gwałtowny gest. Za mocny, zbyt przerażający. Silne palce przyzwyczajone do medycznych zabiegów doskonale wprawione w odnalezieniu najwrażliwszych punktów tylko po to, by pozbawić ją oddechu; karminowe usta rozwarły się w niemym błaganiu, w próbie pochwycenia choćby śladowej ilości tlenu do płuc, a jej własne ręce zacisnęły się wokół nadgarstka Bergdahla, usiłując zmusić go do rozluźnienia kleszczy wokół tchawicy. Policzki czerwieniały. Nogi drżały pod nim beznadziejnie, bezsilnie, dopóki świat przed oczyma nie zaczął rozmywać się w bałamutnej niemocy, a instynkt przejął wodze: kopnęła go, z całej siły spróbowała wbić kolano - raz, drugi - w bok tego, który wcześniej był Arim, a druga dłoń wystrzeliła pod jedną z poduszek, gdzie powinien kryć się bezgłośny, specjalistycznie zaklęty dzwoneczek - przeznaczony do informowania ochrony Besettelse o wymykającej się spod kontroli sytuacji. To był ten moment. To była ta sytuacja. Saga usiłowała obrócić się pod ciężarem mężczyzny, byle tylko w dzikości własnego popłochu, dygoczącymi ze strachu rękoma, zlokalizować przeklęty alarm w łożu przypominającym istną stajnię Augiasza, bez skutku; ale któż mógł przewidzieć, że kiedykolwiek będzie go potrzebować u boku Ariego?