Świat płonął i kto mógł ją uratować, jeśli nie on? Dziwne rzeczy robią głupcy w pożądaniu.
Chciał patrzeć, napawać się widokiem bladych piersi, smukłej talii, długich nóg niegdyś baletnicy, ale uporczywie wzrok trzymał w jej spojrzeniu, jakby oczekiwał, że zobaczy w nim śmiech, lub łzy, albo jakąkolwiek inną emocję, których przecież Lykke miała zbyt dużo. Każda odpowiedzieć była więc kłamstwem, potworną ułudą, z którą zaznajomiony był już więcej niż dobrze, całe życie krążąc pomiędzy półprawdami, słowami skrytymi pod płaszczykiem dobrego wychowania i kultury. Okłamywał ją o swej miłości i oddaniu, korzystając z uroków innych kobiet, gdy natrafiły mu się podobne okazje, o galerii sztuki i jej głównym celu w midgardzkim społeczeństwie klasy wyższej, o jaką normalności mieli wieść, gdy niediagnozowane choroby przeżarły się przez jego głowę. Prawda, którą przekazywał, była starannie dobra, kalkulowana i opleciona słodkimi frazesami, dziesiątkami róż, czy w końcu długimi palcami, jakie pieściły kobiecy kark.
Gdy myśli rozproszyły się, tak widocznym stało się, że zbyt długo patrzył w jej oczy, zbyt mrużył swoje, lecz nie odpowiedział, pozwalając ciszy brzmieć w nieskończoność, jakby była chlubą w jego ustach. Kiedyś widział w nich przyszłość i przeszłość, plątaninę nóg pod atłasową pościelą, drobną dłoń ściskaną teatralnie, na której składał pocałunki. Dziś była w nich pustka, obietnica zamieszania i kłopotów, które miała ściągnąć na siebie i na niego. Długimi rzęsami mogła go prowokować, muskać językiem usta, piersi opierać na brzegu wanny, aby skusić Wahlberga swoją naturą, lecz ten opierał się tak jak mógł, choć powieki drgały, a suchość w gardle postępowała, gotowa docenić jej starania o względy byłego męża. Bywał rozdrażniony, dziś bardziej niż wcześniej, co sugerować mogło jedynie zbliżający się epizod. Tych zresztą miał już za sobą wiele. Własne ego przerastało, a zbyt łatwe wybuchy złości i poirytowania trawiły duszę. Kontrolę trzymał nad wszystkim. Besettelse, pieniądze, własna reputacja, ludzie, którzy dla niego pracowali, była żona, gdy jeszcze tabletki i wywary wciskane jej w ręce mamiły słodki umysł, lecz nie potrafił kontrolować siebie.
— Dobrze wiesz, że nie muszę być obok, aby wiedzieć o wszystkim, co zrobisz — wypowiedział te słowa, zniżając głos niemal do szeptu w brzmieniu groźby. Nie hipnotyzował, nie przeglądał jej głowy, lecz wiedział, równocześnie wiedząc nic. Domysły, przekupieni odpowiednio informatorzy, którzy na ucho wyznawali grzechy interesujących go osób, czy w końcu spoglądanie przez metaforyczną dziurkę od klucza – to nieważne, bo nie musiała wiedzieć, po prostu powinna mieć to w pamięci, zastanawiając się nad własnym losem i czynem.
Niegdyś romantyczne i czułe gesty, obmywanie miękkich włosów, gdy w wannie spędzali słodkie poranki, teraz były czymś na rodzaj obowiązku spragnionej duszy, gotowej poświęcać samą siebie, byleby tylko w ryzach utrzymać wszystko to, co miało dać mu przewagę. Wymierzony dotyk, choć nieraz w zapomnieniu, nieszczerość słów i muśnięcie karku, mające zmiękczyć kobietę, aby ta wyjawiła mu wszystkie swe myśli, przynosiły coś na rodzaj rezultatu. Milczał, gdy śmiała się, policzki zaciskając od środka i oddech wstrzymując uparcie w środku gardła, aby nie dać jej więcej, niż przewidział na ten dzień, lecz lędźwie pragnęły wygiąć się w namiętności i roztopić w jej wnętrzach, ale łaskawy jeszcze w swej mądrości umysł zaprzeczał w zapomnieniu.
— I to właśnie nas różni, Lykke. Spójrz, gdzie jesteś ty — więzień własnego wariactwa, ledwo co uwolniony ze szpitalnego aresztu, teraz na łasce byłego męża. — I gdzie jestem ja — więzień własnego wariactwa, ledwo co uwolniony od służbowych obowiązków, teraz na łasce byłej żony. Te pozycje jednak przynajmniej w opinii Wahlberga, znacząco się różniły, czyniąc z niego nie poddanego, a właściciela kolejnych wydarzeń. — A skąd ty możesz wiedzieć, czego chcę? — brew uniósł wyżej w wyraźnym rozbawieniu, zaś kącik ust cynicznie poszybował w górę, ponownie w kłamstwie, bo on sam tego nie wiedział. Pieniędzy? Owszem. Odpowiedniej renomy, sławy dla oczka w głowie i najważniejszej kochanki jego życia, Besettelse? Tak. Reszty nie potrafił ani nazwać, ani zdefiniować, choć wprawny widz dopatrzyłby się tam pragnień bożej przychylności, aby uwolnił go od chorobliwego przekleństwa bólączki.
Wtedy też wypowiada słów zbyt dużo, choć nie żałuje żadnego, świadom, że musiały paść. Serdeczny głos i spokój w oczach potraktowany jednak zostaje tak, jak zresztą przewidział. Lykke wciąż wzbrania się przed wyznaniem mu prawdy, że przecież zawsze chodziło jej tylko o to, a przynajmniej w to uporczywie wierzył Wahlberg, wmawiając sam sobie, że pragnie jego szczerej zguby, bo ktoś przecież musi jej pragnąć. Policzek naturalnie zapiekł od uderzenia otwartą dłonią, a Olaf przekręcił nieco twarz w bok pod jego siłą, zostając w tej pozycji na moment dłużej. Mógłby rzucić się na nią teraz, chwycić i ścisnąć nadgarstki, zerwać szwy i pozwolić, aby krew wypływała do wanny, a potem wytargać za włosy z łazienki i wypchnąć przez okno, z którego skoczyła jego matka, lecz nie zrobił nic. Nigdy nic nie robi. Rozchlapana woda trafiła na jego koszulę i spodnie, lecz on siedział spokojnie, gdy oddech przyspieszał, a pięść zaciskała się, pragnąc przegonić jej życie z tego domu. Dopiero wtedy odwrócił wzrok ponownie ku byłej żonie, gdy nozdrza drgały, a żyła przy skroni pulsowała lekko z wściekłości.
Był cały mokry, od jej zbyt szybkich ruchów, tak więc wstając, zaczął powoli rozpinać swoją koszulę, wciąż nienawistnym spojrzeniem łypiąc na jej twarz. Guzik po guziku w dół, nie rozmyślając nawet długo nad tym co tak naprawdę robi, choć we własnej głowie doskonale zdając sobie sprawę z tego ruchu. Znała przecież jego ciało, potrafiła je zrozumieć, nie raz obserwując ataki jego choroby. W końcu ściągnął białe okrycie, odsłaniając ramiona i pokrywające je blizny, zasklepione i stare, żadna z nich nie mogła mieć mniej niż pół roku, niektóre kilka lat, inne kilkanaście. Głębokie sznyty będące upustem rozpaczy nad własnym losem prowadzącym do szaleństwa, które nie raz już przed nią odkrywał. Koszulę powiesił na krześle, tak samo jak wcześniej również mokrą marynarkę, a potem, znów w ciszy i znów obserwując jej ruchy, aby przypadkiem nie zrobiła niczego przesadnie chytrego. Garnitur kosztował krocie, znacznie więcej niż przeciętny galdr zarabiał w przeciągu miesiąca, lub kwartału, a on nie miał zamiaru niszczyć swojego ubrania, kolejnymi zawahaniami Lykke. Stał więc tam prawie odsłonięty, mając z tego miejsca ledwie dwie drogi. Mógł odwrócić się i wyjść, albo...
— Posprzątasz to wszystko? — zapytał, a w jego głosie dało się słyszeć drwinę. Policzek powoli przestawał piec, ale uczucie zniewagi pozostało. — Czy jak zawsze mam za ciebie ogarniać twój syf? — obszedł wannę, zbliżając się do kobiety, nieco zbyt szybko, aby znów nie uciekła. Oddech miał ciężki, zawieszony gdzieś pomiędzy nimi, a wtem sprawna dłoń chwyciła ją za świeżo umyte włosy, ciągnąc do tyłu, aby odsłoniła długą szyję i nie uciekła już spojrzeniem. Pragnął jedynie jej porażki, kompromitacji na jego oczach, upokorzenia, które przecież kochała, bo po cóż innego wciąż łapałaby się ostatniej nici pragnień pomiędzy nimi?
— Będziesz grać ze mną w kotka i myszkę? Drapać pazurkami? — niemal śmieje się kobiecie w twarz, choć głos wcale nie brzmi na rozbawiony, a wściekły. — Wbijesz we mnie drobne ząbki i będziesz czekać, aż się odwinę? — a mógł zrobić to łatwo, choć prócz szarpań za włosy, chwytów nadgarstków, czy zbyt mocnego przyciągnięcia do siebie za biodra, nie robił nic więcej, jedynie raz przykładając szkło do jej szyi, szybko opamiętując się w tym działaniu. Oczywiście sprawa inaczej miała się w przypadku namiętności, lecz tego pragnęła, a przynajmniej w to ślepo wierzył Olaf, niesiony epizodami własnej manii w ego większym niż wszystko, co posiadał. Mówił dalej szybko, nie pozwalając jej odezwać się w trakcie. — Mam cię wsadzić w kaftan i zamknąć? Wykręcić klamki i wyłożyć ściany materacami, abyś tkwiła tam jak w więzieniu? Czy chcesz, abym ponownie dał ci spokój duszy? Bo przypominam ci Lykke, że jestem twoją jedyną nadzieją, abyś mogła w miarę normalnie żyć — w końcu puścił jej włosy, odchylając się, lecz jeśli tylko spojrzała w dół w kierunku jego pasa, tak mogła dostrzec, że każdy element jego ciała kipiał takim samym podnieceniem, jak teraz odchylone wargi i drżąca grdyka. Nie obawiał się już spojrzeć na jej ciało, piwnymi oczami zjeżdżając najpierw na piersi, a potem na przesadnie wąską talię, aby powrócić do słodkich oczu.
— Umyję cię — ponownie zmienił ton i wypuścił powietrze z ust, gdy gardło zasychało w rozpaczy za jej ciałem, aby następnie nachylić się, dłonią sięgając po jeden z kwiatowych płynów stojących niedaleko niej.

Afekt budzącego się zachłannie pożądania zdawał się zawisać w oparach mglistej, mlecznobiałej pary, unoszącej się w powietrzu. W zapachu eterycznych olejków i pachnideł, drżąc w gorącu płomieni świec rozstawionych na parapecie okna. Odnajdywała go w jego oczach nasyconych gniewem, w samej świadomości niemocy jego okiełznania, w sile jego rozłożystych ramion,  ciele spiętym pohamowaniem. Rysował się w jej tęsknocie, każdej myśli i pragnieniu, żywych niemal wspomnieniach, obrazach zastygłych w ciasnocie zmrużonych powiek. Poszukiwała rozkoszy i nasycenia, jak zwykle tyleż naiwna, co kłamliwa, tyleż urocza, ile wulgarna wodziła oczyma za jego twarzą, tę samą tęsknotę pragnąc odnaleźć. Prowokując i mamiąc frenetyczną uległością i bezbronnością swego nagiego ciała, które on jeden może do siebie przywlec i posiąść.
O czym teraz myślisz, Olafie? Czy nienawiść do mnie ulżyć temu cierpieniu łaknie?
Uśmiecha się lekko, niewinnie, kiedy jego spojrzenie wbite zbyt długo, pewnie i prosto w głębię jej oczu zawisa nad ich przepaścią, kiedy w milczeniu chłonie ich czar. Sama odwraca je, na pozór spłoszona i wstydliwa, jak gdyby głębia jego spojrzenia mogła dotknąć w niej czegoś, czego nie chce i przed czym się broni, zbyt płochliwa, by wyrzec, choć usta lekko rozwarte, pomimo braku słów zdają się temu przeczyć w zupełności.
Wróciłam.
Przypomnieć i zmieść z myśli.
Zmiażdżyć siłą niewydobytych słów.
Na rzuconą przez niego, wypowiedzianą niemal szeptem groźbę unosi lekko spojrzenie na nowo ku jego oczom i jedynie napięcie mięśni na moment jawiące się na jej delikatnej twarzy sugeruje, iż każdym z nich wywołuje rany nie na jej ciele, lecz duszy, która usilnie od zawsze pragnie jego tylko bliskości, nie słów i która czyni wszystko zupełnie, by tej bliskości, choć jej pozoru zaznać. Zna ją wystarczająco dobrze, by wiedzieć. Dostrzegać każdą rysę i pęknięcie ledwie trzymającego się jeszcze bicia serca. Przygryza usta. Paznokcie wbija w delikatną skórę dłoni. Zbyt dumna, by okazać, by wyrzec, jak bardzo rani ją każde wypowiedziane przez jego wargi słowo, jak roztrząsa je w głębi swej duszy i dopowiada. Dławi je swoim milczeniem, napawając poezją dotyku jego palców przeciąganych po skórze, przywołujących stabilność spokoju, którego wcale w tej chwili nie chce.

- Pan i władca - dźwięk jej słów przypomina pomruk, niepewny w swym przekazie, same słowa sugerują w pewien sposób krnąbrną kpinę i pełną szyderstwa odpowiedź na jego poczucie władzy, na te cholerne przewrażliwione ego, budowane na kłamstwach i pozorach. Umniejsza ją. Niszczy. Sprawia, że na nowo w swych własnych oczach staje się nic nie wartą kukłą, pozbawioną znaczenia i wartości. W wyrazie sposobu spojrzenia oczu mężczyzny odnajdując te przynależne do matki, wiecznie usiłującej ją dopasować, by mogła należeć do jej świata. A mimo wszystko słowa spływające pomrukiem z ust Lykke pobrzmiewają wypisaną w głębi jej oczu dwuznacznością, niemym przekazem, agresywną, absurdalną ochotą, by nic z niej samej już nie pozostało, prócz pożądania, wywołanego bólem, które pali niczym ogień, przywołując zupełnie nowy, inny poziom tegoż bólu, rozlewający się po ciele, kiedy dusza pragnie, by nią szarpnął, wyławiając na wierzch zapomniany lubieżny płomień jarzący się wiecznie w jej nadwrażliwym kręgosłupie przy każdym niemal jego palców dotyku.
Coraz bliżej.
Chce by mógł poczuć zapach pożądania, który bucha z jej rozgrzanej nim skóry, tak jak ona wdycha oszałamiający zapach jego pragnień, niemal czując jak krew oszalała w swym biegu wędruje w jego lędźwie, odbierając resztki rozumu. Ogrom kuszącego, zniewalającego zapachu, który prędzej wtrąci do grobu, niźli zdjąć pętające jej pragnienia duszy pozwoli, choć w rzeczywistości to bardziej kocha samo to pożądanie, niż jego osobę, lecz tego w żaden sposób nie przyzna.
W przeciwieństwie do słów, twoja obecność nie boli.
- Bez Ciebie jestem nikim, to pragniesz usłyszeć, Olafie? - słowa zamienia niemal w szept, bo usta niezdolne wyrzec ów kłamstwa ledwie otwierają się w wypuszczanych przez nie słowach, prowadzone umysłem, który staje im na przekór. I choć każdy gest, czy same jej oczy potwierdzają, że bez jego obecności w swym życiu trwać nie potrafi, to jednak jest w nich całkowicie przez nią umyślnie coś jeszcze. Coś znacznie głębszego. Coś, czego on szuka, a ona jedna mu to daje, wychodząc poza ramy przyzwoitości, pobudza każdym swym spojrzeniem tę szaleńczą pogoń jego osoby za perwersyjnym wręcz pragnieniem i poczuciem absolutnej władzy w braku konieczności wyznaczania jakichkolwiek granic. Bo tych w gruncie rzeczy nigdy pomiędzy nimi nie było. Istniało za to w ich umysłach coś na wzór mostu, licznych  kanałów i połączeń pomiędzy seksualnym pożądaniem a przemocą i zadawanym sobie nawzajem bólem. Nazbyt umyślnie. Bezwstydnie. A na pewno lubieżnie. I takie właśnie zdaje się być jej spojrzenie gdzieś w samej jego głębi, kiedy tylko daje upust rosnącemu w środku rozgorączkowaniu i wrzeniu. Kiedy dłoń wymierzona prosto i pewnie w policzek Olafa zaciska się ledwie na moment na brzegu wanny, rozpalona wzburzonym krwiobiegiem a ona ucieka w pozorne bezpieczeństwo odległej przystani, wypatrując z uporem i pożądliwością jego spojrzenia. Wsłuchuje się w jego oddech. Gorący i wściekły. Aura jego odsłoniętych ramion, kiedy ściąga z siebie przemoczoną koszulę wionie niczym gorąc tegoż oddechu. Czuje niemal jak przenika przez tkanki i przywiązuje do jej żył, przyciągając całe jej ciało ku niemu. Lustruje uważnie każdą pokrywającą je bliznę, każdy uszczerbek i wyłam, który przez lata odbierał rozumowi swego pewność a znaczył szaleństwem. Który miotał nim bezwzględnie, być może odnajdując pewną nienawistną jemu tęsknotę za dotykiem jej czułych wtedy dłoni, gdy przeciągała z troską i czułością opuszkami palców po poranionej skórze. Doszukuje się jej w głębi jego oczu, kiedy w końcu swoje spojrzenie zawiesza na drżącym w wannie ciele, ukazanym jego oczom już niemal w całej okazałości, gdy pozostałości piany pochłania przezroczysta woda, mieniąc jeszcze na skórze maleńkimi kropelkami.
Nie pozwól błądzić myślom. Niech błądzą gorące dłonie.
Zaszczyca go swoim milczeniem, z ustami wygiętymi w lekkim, nic nie mówiącym uśmiechu, z oczyma roziskrzonymi ochotą, rozsmakowaną w pokraczny sposób w oparach własnego upodlenia, targającego najtajniejszą, najczulszą struną nieszczęsnego ciała. Milczy, kiedy zbliża się ku niej oczekując w całym przyprawiającym o dreszcze napięciu jego decyzji, choć wątpi, by wyszedł za drzwi. By odmówił. By zostawił samą z jej bólem i pożądaniem tętniącym w samej głębi całkowicie popieprzonego wnętrza. Nie próbuje się wyrwać, nie oponuje, kiedy brutalnie łapie za jej włosy, wyciągając szyję, wyginając ciało niczym strunę w niehamowanej już niczym rozkoszy. Nie patrząc mu w oczy, ale zamykając swoje, kiedy ból zamienia się w drżenie. Przeciąga opuszkami palców po jego wciąż wbitej we włosy dłoni, zaciska je na jego nadgarstku, mocno i pewnie, choć spojrzenie zmrużonych oczu zdaje się w tym momencie tak cholernie uległe i płoche. Sama jednak głębia spojrzenia wyrzeka wszystko.  Jest w nim swego rodzaju pokora krępująca i niemal lubieżna, budząca utajoną chęć poddania się całkowicie woli mężczyzny. Chęć, by ją krzywdzić, poniżać i deptać. Zatopić się w niej i sprawić, by ona zatopiła się w nim, choć dla niej owe pragnienie dałoby się ukoić jedynie wtedy, gdyby dosłownie wessali i wchłonęli nawzajem każdą cząstkę upodlonej bólem duszy.
Zapłoń.
- Wejdź - muśnięcie szeptu obrzmiałe dwuznacznością i niedopowiedzeniem, kiedy dłoń Olafa sięga po jeden z różanych olejków, zaraz za wydobywającymi się zza ściśniętego gardła słowami. Dotyk długich rzęs oczu rozpostartych szeroko, wbitych z oddaniem w te sobie naprzeciw, dotyk jej rozpalonego oddechu wbitego w skórę, kiedy długimi, drobnymi palcami rozpina klamrę paska u jego spodni, rozpalając dotykiem rozchylonych niewinnie warg.