Cierpliwość i praca jednych uszlachetnia, drugich natomiast wzbogaca. Nic w tym świecie nie było za darmo, a nawet ludzie mieli swoją cenę zależną od tego, co mogli zaoferować. Mogła być idealistką, próbować trzymać się swojej wizji z wieloma naleciałościami dziecinnej naiwności, by radzić sobie z brudem, jaki wychodził coraz bardziej otwarcie z rynsztoków i zalewał piękne ulice. Nie mogła jednak pozwolić sobie na bezruch i konformistyczne płynięcie z nurtem rzecznym, by ten kierował nią wedle swoich upodobań. Od momentu wyrwania się z rodzinnego gniazda znajdującego się w dalekiej południowej Norwegii postawiła sobie cel, nie zamierzała być ciężarem i polegać wyłącznie na topniejących wciąż i wciąż oszczędnościach ojca ani dobroci starszego brata. Jak przystało na pannę Rovelstad, nosiła w sobie zbyt wiele dumy i indywidualizmu, żeby przyjąć taki stan rzeczy ze spokojem.

Studentka botaniki po zakończonych zajęciach obrała inny kierunek niż mieszkanie położone w Starym Mieście. Po wielkopańsku zatem kroczyła w stronę pracowni alchemicznej położonej w dzielnicy Raghildy Potężnej, trzymając wyprostowaną pozę, tak jak nakazała jej ciotka Edel po starodawnemu układając na jej głowie książkę i oprowadzając po całym domu. Jeśli chcesz być brana na poważnie, musisz zachowywać się poważnie, jak na kobietę przystało, dlatego schowała do torebki swój szeroki uśmiech i ułożyła go między podręcznikami i notatnik, by wypaść jak najlepiej. Utrzymanie neutralności wyrazu nie było proste, nerwowość przemykała gdzieś po bladym obliczu, objawiała się w małej zmarszczce między brwiami i zagryzieniu policzka od wewnątrz.

Obcasy rytmicznie uderzały o bruk, zwiastując jej pojawienie się, gdy wymijała zwinnie innych przechodniów. Chciała zdążyć przed zamknięciem pracowni, ale jednocześnie nie zajmować jej właścicielowi wiele czasu. Wiosenny płaszcz zatrzepotał na wietrze jaki wywoływała swoim szybkim chodem, nieco plącząc się z długim dołem sukienki wystającym nieco. W lustrze sprawiała idealne wrażenie, którego nie chciała naruszyć. Nie wiedziała, czy bardziej się pilnuje, czy to ten sam stres, jaki wzbudzały w niej podobne sytuacje ograniczał częściowo jej charakterek, jak to zwykła nazywać jej przywary cioteczka. Nie szczerz się głupio, gdy będziesz rozmawiać z Guildensternem. Zrób to w odpowiedniej chwili, by wypaść uroczo, a nie idiotycznie, tak napisała w liście do bratanicy, gdy Mildri pochwaliła się swoimi planami; nigdy nie bawiła się w subtelności, gdy chodziło wychowanie najmłodszej z Rovelstadów. Dokładnie te słowa wyrwane z wiadomości ciotki powtarzała sobie, wchodząc do pracowni i pytając o miejsce, gdzie może znaleźć tutejszego dysponenta.

Energicznie uderzyła w drzwi gabinetu oczekując odpowiedzi. Dopiero wtedy zajrzała ostrożnie do środka.

— Pan Björn Guildenstern? — upewniła się widząc mężczyznę i lekko dygnęła na jego widok. Utrzymywanie kontaktu wzrokowego nigdy nie było łatwe, zwłaszcza znajdując się w zupełnie nowym miejscu, gdzie tak wiele rzeczy próbowało przyciągnąć jej uwagę: obrazy zdobiące ściany, gustowne meble, a szczególnie wyeksponowane w biblioteczce woluminy. Nie uciekała spojrzeniem od twarzy mężczyzny, zmuszając się do nie zerknięcia na grzbiety, chociaż przeczucie mówiło jej o wielu pozycjach dotyczących sztuki alchemicznej, o których dotąd mogła nie wiedzieć. Odchrząknęła delikatnie, składając ręce przed sobą. — Przepraszam za zajmowanie czasu, ale widziałam ogłoszenie o pracę i chciałam zapytać czy jest ono dalej aktualne.

Bardzo chciała, by odpowiedział “tak”. To nie tak, że nie miała innych opcji. Zależało jej na pracy właśnie tutaj.

Zachęcona skinęła głową, potwierdzając swoje imię i zbliżyła się do Björna, zasiadając naprzeciw Guildensterna. Torbę na swoim ramieniu przełożyła na przód dla wygody, chociaż nie czuła się w pełni swobodnie nie wiedząc, czego na dobrą sprawę powinna się spodziewać ze strony alchemika. To nie był pierwszy raz, kiedy widziała przedstawiciela klanu na własne oczy. Współpracował z Ørjanem, ale ciężko było powiedzieć jej coś więcej na temat mężczyzny przed nią, a nawet określić konkretniej stosunek starszego z rodzeństwa Rovelstad wobec niego. Wiedziała, że pierwsze wrażenie jest niezwykle ważne, dlatego wyprostowała się i dyskretnie przerzuciła włosy z prawej strony za bark.

— Nie, nie wydaje mi się, żebyśmy kiedykolwiek dłużej ze sobą porozmawiali — przyznała, uśmiechając się pierwszy raz, delikatnie i całkiem naturalnie. Zastanawiała się na ile brat mógł coś wspomnieć o niej, o ile w ogóle poświęcali czas na omawianie czegokolwiek, co nie tyczyło się eliksirów i poszukiwań ingrediencji. Oczywiście, że mogłaby rozwijać swoje talenty alchemiczne – wierzyła, że Freja nie pozbawiła jej ich – pod okiem znanej sobie doskonale osoby, co pozbawione byłoby poczucia bycia ocenianą przez obcego, ale w tym wypadku nie chodziło wyłącznie o naukę. Nie chciała być pasożytem na utrzymaniu rodziny, a o własną karierę musiała zadbać. Drugi stopień studiów w instytucie z pewnością będzie imponującym punktem w życiorysie, ale nie mogła tylko na tym polegać. Potrzebowała doświadczenia. To mógł być jej kolejny przystanek. — Studiuję botanikę w instytucie Kenaz. Jestem na czwartym roku i liczę, że po zdaniu egzaminów zostanę przyjęta na IV stopień wtajemniczenia. Znam się na głównie na florze, ale umiem też pozyskiwać ingrediencje odzwierzęcie. Przynajmniej część z nich, ale stale się uczę i nie boję się wypraw na obrzeża Midgardu czy dalej!

Lubiła wyprawy, samotne wycieczki z których wracała przed samym zachodem słońca, by uchronić się przed ciągnięciem w zębach wszystkiego co miała – jakie to niesprawiedliwe, że galdrowie potrafiący zmieniać się w zwierzęta, zachowywali cały swój ubiór na sobie. Mildri nie umiała usiedzieć w miejscu, ciekawość pchała ją stale do przodu, a cichy głosik w głowie zachęcał do zapuszczania się dalej, bez obaw o to, jakie stworzenia czyhały w lasach.

— W każdym razie to nie moja pierwsza praca w pracowni alchemicznej — kontynuowała po chwili. Dorywcze zlecenia na sprzedaż ingrediencje przyjmowała od paru lat, te często zmieniały się w regularne współprace, za co dostawała nie tylko pieniądze, ale i drobne nauki. — Zazwyczaj byłam po prostu pomocnicą, dostarczałam składników. Najdłużej pracowałam w sklepie zielarskim Molanderów, ale również u starego pana Melkera i u jego wnuka w rodzinnej pracowni alchemicznej. Chciałam nauczyć się czegoś więcej poza podstawami z akademii czy tego, co było nam przekazywane na zajęciach w instytucie.

— Och, jak zwykle zapracowany. Ostatecznie to nic nowego w jego przypadku. Może coś powinnam przekazać? — zapytała, a dopiero potem zdała sobie sprawę z tego, że nie poinformowała starszego brata o tym, że zamierza podjąć pracę u Guildensterna. Częściowo przez własne zapominalstwo. Być może nie było ku temu odpowiedniej okazji, by o tym wspomnieć. Raczej nie przez obawy związane z możliwą reakcją Ørjana, bo nawet jeśli nie wiedziała, czy może nazwać Björna jego przyjacielem, współpracowali ze sobą. Na tyle, na ile znała siedzącego przed nią alchemika, również był dalej częścią społeczności studenckiej jej instytutu. Ze swoim świeżym spojrzeniem na kwestie magii mogła dowiedzieć się od niego dużo, bo chociaż szanowała autorytet starszych badaczy, rozumiała konieczność postępu naukowego i konieczność nowych odkryć.

Pytanie związane z przewidywanymi kierunkami jej dalszego rozwoju zbiło ją z tropu. Nie ze względu na brak pomysłów związanych z dalszą edukacją, ale przez ich mnogość. Gdyby było to spotkanie studentów jej roku czy koła naukowego spędzone w jednej ze studenckich kawiarni, mogłaby zacząć snuć opowieść o wszystkich dziedzinach i zagadnieniach, jakie wydały jej się interesujące w całym toku III stopnia wtajemniczenia. Nie była to jednak towarzyska posiadówka w znanym gronie, o czym nie mogła zapomnieć, a rozmowa o pracę. Nie tak poważna, ale wciąż. Dlatego zamiast zarzucać Björna masą informacji dotyczącą jej zainteresowań badawczych, wyłuskała spośród nich jeden z projektów, jakich chciała się podjąć. Mogła przy okazji sprawdzić reakcję kogoś spoza swojego bliskiego otoczenia.

— Mam wiele… Ale najbardziej chciałabym się skupić na uprawie, a konkretnie tym jak moglibyśmy pewne gatunki udomowić, by pozyskiwanie ich do własnego użytku przebiegało bez eksploatacji natury — zdecydowała się po chwili zastanowienia. Musiała jeszcze ten temat badań omówić z kimś z grona profesorskiego w instytucie, aby zyskać pewność, że po obronieniu swojej aktualnej pracy z zakresu przystosowania się roślin do skandynawskiego klimatu, ktoś przygarnie ją pod swoje skrzydła. Liczyła na to, że zaskarbiła sobie szczerą sympatię części z nich. — Ach, to żaden problem — zapewniła go jeszcze raz. Wyłączne stanie za ladą i obsługa nie byłyby tak interesujące jak zadania poza sklepem czy pomoc w warzeniu. Tego na głos nie chciała mówić, przynajmniej nie na ten moment, ale nie była najspokojniejszą duszą niezależnie od poziomu odczuwanego stresu.

Nie powinna być zaskoczona tym, że przyszły pracodawca będzie chciał sprawdzić jak radzi sobie z przykładowymi przepisami. Zresztą, nie pierwszy raz ktoś decydował się na poddanie jej testowi. Właściwie było to mniej stresujące niż sama rozmowa, podczas której miała wrażenie, że istnieje większa szansa powiedzenia o kilka słów za dużo.

— Nie, oczywiście! — przytaknęła, poprawiając spódnicę w przygotowaniu na wstanie z miejsca. — Co konkretnie jest w przygotowaniu?