Obudzony głośnym stukaniem małych wiewiórczych łapek, najchętniej zignorowałby je po uznaniu, że ktokolwiek blisko tej godziny chciał go pozbawić tych resztek snu wyrwanych nocy zwyczajnie nie zasługuje na jakąkolwiek pomoc. Mógłby dowolnie wyklinać doręczycielkę listu, jednak tak szybko jak zorientował się, kim jest mały posłaniec niecierpliwie tupający tylnymi nóżkami, dobrze wiedział, kto jest jego nadawcą. Nie był to żaden z liścików o krótkiej, jednozdaniowej budowie wysłany przez małą Irene, gdy nie mogła zmrużyć oka i dla zabawy uznawała, że sprawdzi czy jej wuj mieszkający dzielnicę dalej też jeszcze nie śpi. Jeśli mimo niegasnącej niechęci Fenris zdecydował się posłać wiadomość, to nie mogło być czymś błahym.

Guziki płaszcza zapinał w pośpiechu schodząc w dół klatki schodowej, ale mimo to nie zdążył dokładnie osłonić się przed nocnymi temperaturami. Podmuch wiatru skierowany w jego stronę wywołał dreszcz rozchodzący się po całej długości pleców, ale nie zajmowało go poprawienie odzieży wierzchniej. Na pewno nie w większym stopniu niż bieg opustoszałymi bocznymi uliczkami, skrywając się w cieniach midgardzkich budynków, zaciskając palce wokół torby medyka wypełnionej fiolkami. Z treścią wiadomości zapoznał się gdzieś w pośpiechu, ale nie znalazł tam niczego, czego nie zdołałby domyślić się wcześniej. Musiał się spieszyć.

Nie poświęca ani momentu na uprzejmości, gdy widzi go na progu mieszkania w Dzielnicy Ostatniej Walkirii. Wymija go w wejściu i od razu przechodzi do pokoju małej Hamre. Mała lampka nocna przy łóżku oświetla postać właścicielki tej sypialni, całej rozpalonej dziewczynki chwytającej małe hausty powietrza, w tym samym momencie trzymając dłoń na piersi jakby miało to najmniejszym stopniu pomóc. Kuca przy samym brzegu łóżka, wierzchem własnej dłoni dotykając czoła dziecka i policzków małej. To nie jest praca taka jak każda inna i doskonale rozumie słowa profesorów, którzy przestrzegali przed leczeniem bliskich. Ciężko jest skupić się na wyciąganiu specyfików czy korzystaniu z magii, kiedy cena każdego błędu jest kilkukrotnie wyższa. Kolejne inkantacje rzucane są w pełnym skupieniu, wypływają spomiędzy jego palców, przechodzą na chory organizm uspokajając objawy. Nie pierwszy raz wypowiada każdą z nich, nie ostatni będzie musiał pomóc Irene, bo nawet kiedy jej oddech wyrównał, a zmęczone oczy zamknęły się i dziewczynka mogła wreszcie pogrążyć się w śnie. Hring przecież wie, że choroba topielczych płuc już nigdy.

— Powinna przespać spokojnie noc — stwierdza po upewnieniu się, że drzwi do pokoju małej Irene są dobrze zamknięte. Chociaż dziewczynka coraz mocniej oddalała się od etapu dziecka, zbliżając się ku adolescencji, nie uważał wciąż, by powinna słyszeć pewne rzeczy. Zwłaszcza po tak ostrym ataku choroby, jakiego właśnie doświadczyła. Rzucając przeciągłe spojrzenie Fenrisowi zorientował się, że to pierwsze od kilku tygodni słowa, jakie bezpośrednio do niego skierował, po tym jak zdecydował się na ograniczenie ich rozmów do niezbędnego minimum. Oczywiście, nie mogło to uciec uwadze Irene, że wujkowie znowu omijają siebie i wyraźnie nie są zachwyceni swoim widokiem nawzajem. Zresztą, to jak została zabrana z Ogrodów Baldura mówiło równie dużo. — Czymś się zdenerwowała? Już wcześniej miała problem z oddechem?