Raz za razem powraca do Przesmyku Lokiego. Większość lokali w tym miejscu nie prezentuje sobą żadnego poziomu. Smród taniego alkoholu i podejrzany element stanowiący główną klientelę miejsc znajdujących się w tej części dzielnicy – z tym właśnie kojarzy mu się to miejsce. Jednocześnie jest dla niego przydatne. Nie musi przejmować się wymownymi spojrzeniami, gdy szybkim krokiem przemierza chodniki z przewiązaną bandażem prawą dłonią, zazwyczaj połowicznie wsuniętą nonszalancko do kieszeni płaszcza, dlatego tutaj topi smutki na dnie szklanki; najczęściej wybiera Piwnicę Lokiego, czasami Maailma Lõpp. Nigdy jednak nie chodzi o sam alkohol, trunki pić może także w domu, tutaj może słuchać i czerpać z tego garściami.

Najbardziej jednak interesują go możliwości zaspokojenia swojego głodu. Tego znienawidzonego, duszącego pragnienia nie pozwalającego zaspokoić się niczym, co materialne. Najłatwiej znaleźć ofiarę taką, która nikomu się nie poskarży, bo nikt nie będzie chętny do wysłuchania. Niezdolną do obrony, przewracającą się o własne nogi, wraz z kolejnymi dawkami wódki plączącymi się coraz mocniej i ciałem odczuwającym konsekwencje grawitacji bardziej niż każdy inny człowiek wokół. Hamre zastanawia się czasami jak wiele razy nie pamiętali majaków wywoływanych przez zaklęcie lub uznawali to za pijackie majaki, ale nigdy nie jest to już jego zmartwieniem. Porzuca ich gdzieś w zaułku, czasem podlecza i znika. Schemat nudny, ale zapewne będzie go powtarzać aż do usranej śmierci, bo nic innego nie zdoła mu pomóc.

Dzisiaj pojawił się tutaj w innym celu, wybierając późny wieczór dla zwiększenia anonimowości. Zaopatrzenie się w składniki potrzebne w jego pracy miało przebiec bez problemów. Wejdzie, wyjdzie, zapali papierosa i wróci na Stare Miasto. Jakim zatem sposobem znalazł się tutaj, w gabinecie właściciela Maailmy? Usadzony gwałtownie przez dwójkę rosłych mężczyzn w fotelu, wydaje z siebie znaczące chrząknięcie i otrzepuje swoje barki tak, jakby dryblasy pozostawiły na drogim płaszczu jakiś brud. Być może nie powinien się zatrzymywać w zaułku z cygaretką, ale nie ma żadnej pewności w jakim celu został przyparty do ściany i zaprowadzony właśnie tutaj. Może tylko zgadywać w jaką grę przyszło mu zagrać, dlatego przywdziewa neutralny wyraz twarzy zakłócony ledwo widocznym uśmiechem na widok właściciela przed sobą.

— Pana przemili pracownicy odprowadzili mnie tutaj — wita go tymi słowami. Pozornie brzmi wesoło, tak jakby naiwnie zakładał, że przyszedł tutaj napić się herbaty z właścicielem lokalu. Ile wie na jego temat mężczyzna po drugiej stronie biurka? Kolejna osoba próbująca nakłonić go do zainteresowania się Magisterium? Jest stosunkowo młodym ślepcem, ale z dużą rozpoznawalnością przychodzą wielkie skandale. Wydalenie z Kruczej Straży brzmi zbyt delikatnie, Hringa wypierdolono i pozostawiono samemu sobie bez sentymentów; rozżalonym i wyalienowanym najłatwiej podbić poczucie niesprawiedliwości, skłonić do współpracy. Tylko Hamre był zbyt dumnym dupkiem, żeby mogło go to zainteresować.

Plecami opiera się wygodnie i odchyla głowę, prawie tak jakby podbródkiem próbował wycelować w sufit.

— Czemu zawdzięczam to zaproszenie? — pyta, zakładając nogę na nogę. Ściąga z dłoni skórzane rękawice, następnie lądują na podbrzuszu, splecione palcami w koszyczek. Na pierwszy rzut oka wygląda na pewnego siebie i spokojnego, nawet widoczna na jego szyi sieć ciemnych żył nie wprawia go w zakłopotanie, nie tym razem. Tylko stopa znajdująca się w powietrzu lekko kołysząca się z boku na bok zdradza go.

Spokojnie, Hring. Za wszelką cenę nie daj się sprowokować.

Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają. Nie wszystkim jednak podarowano umiejętności, by ze swoistą zręcznością mogli zmieniać wciąż maski, żonglować nimi do woli i oszukiwać innych, by tańczyli jak tylko im się zagra. Do tego nie potrzeba zmiennokształtności, która zapewnia wyłącznie możliwość rzeźbienia we własnym ciele do woli, ale nie zapewnia samej wiarygodności w obranej na nowo roli. Broń tak zmyślną, że nawet człowiek z natury sceptycznie spoglądający na otoczenie, musi trzymać gardę, by nie dać się prędko omamić mowie opakowanej w piękne słowa i słodkie półprawdy. Hamre nie zna człowieka przed sobą, jego twarz nie wywołuje żadnych skojarzeń, ale nie sądzi, by mężczyzna pierwszy raz próbował wywrzeć na kimś wrażenie poprzez przedstawienie – ciekawe czy długo pisał ten scenariusz, czy była to improwizacja doświadczonego geszefciarza?

Nie śledzi dokładnie każdego kroku ślepca, gorączkowe rozglądanie się po pomieszczeniu byłoby źle odebrane. Zapewne jego rozmówca wie co nieco o mowie ciała, dlatego doktor kontroluje swoją na tyle, na ile potrafi. Jedynie ta przeklęta stopa, wciąż jednak delikatnie poruszająca się w powietrzu, zdradza napięcie niemożliwe do rozładowania. Mogłoby wyglądać na to, że zostali sami, a dwóch dryblasów nazwanych uroczymi oddaliło się, ale to fikcja. Tacy ludzie nie pozbywają swoich środków bezpieczeństwa od tak. Jak wiele mogłoby się wydarzyć? Ostatecznie okaleczony nie będzie zbyt użyteczny dla właściciela tego przybytku, a raczej nie na tym mu zależało, by lekarskie dłonie nie były w stanie już nigdy więcej uleczyć jego ranę.

— Z kim mam przyjemność? — pada po pierwszej części tej przemowy, kiedy przejmuje kieliszek w dłoń i dyskretnie wącha zawartość. Samozwańczy król tego miejsca wydaje się dobrze poinformowany o jego tożsamości oraz profesji jaką się para; jego ludzie musieli jakiś czas już wyczekiwać jego pojawienia się w Przesmyku. Pytanie naturalnie nasuwające się w tej sytuacji brzmiało: jak głęboko sięga ta wiedza dotyczące jego osoby? Zła sława, jaką owiane jest jego nazwisko, jest mu znana, ale Hring Hamre nie jest celebrytą, mało faktów na temat jego życia przebiło się do świadomości mieszkańców Midgardu. — Bardzo mi przykro, że dopiero teraz mogę poznać osobę tak zaangażowaną społecznie. Mało kto w końcu wyciąga rękę w stronę najbiedniejszych, by przygarnąć je pod swoje skrzydła. To faktycznie przykre jak traktowani są ludzie pozostawieni na marginesie społeczeństwa.

Skoro został wciągnięty na deski tego teatru i zachęca się go do tańczenia – będzie tańczyć, by zobaczyć jak daleko to zajdzie i w jakim kierunku zmierzają. Lekko rzuca łgarstwami, kto mógłby mu zarzucić kłamstwo, kiedy to on wyciągał dłoń bez obawy o pieczęć Lokiego czy szpetne blizny wskazujące na specyficzny styl życia? Zauważa, że mężczyzna próbuje wywrzeć presję stając bliżej, a Hamre wyczuwa pod mostkiem mocniejsze uderzenia serca. Ma do niego jakiś interes, ale pierwszy traf jest chybiony – nie chodzi o Magisterium, nie tym razem. Kolistym ruchem trzymanego wciąż szkła wprawia w ruch alkohol, a następnie przepłukuje nim gardło. Miękkie podniebienie delikatnie zapiekło zdradzając jego moc, kiedy Hring opiera kieliszek na swoim kolanie. Mógł się spodziewać, że informacja o lekarzu-ślepcu przyjmującym każdego za odpowiednią sumę pieniędzy poniesiona została przez wieść gminną szeroko, a dotarła zwłaszcza tutaj.

— Dużo pan o mnie wie. Nie spodziewałem się, że mam fanów — zachrypnięty głos nie jest nieprzyjemny. Neutralny ton kryje pod sobą o wiele więcej, podobnie jak poważny wyraz twarzy potęgowany przez ostre rysy twarzy Hamre. Odwzajemnia uśmiech, jaki widzi na twarzy właściciela, ale nie sięga on jasnych oczu. — Tutaj? Nie wiem, jak mam interpretować wszystkie te sugestie, więc prosiłbym o wyjaśnienia. Miałbym przyjmować pacjentów w tym barze? Widzi pan, normalnie preferuję jednak warunki, które zapewniają ludziom dyskrecję. Nie mam w zwyczaju nikogo oceniać, ostatecznie jestem lekarzem i złożyłem przysięgę, że będę chronić zdrowie i życie każdego — kontynuuje, stawiając kieliszek obok tego pozostawionego przez swojego rozmówcę. Nie ma żadnego znaczenia jak bardzo gardzi niektórymi ludźmi przychodzącymi do niego, błagającymi o pomoc, zanoszącymi się płaczem z bólu. Dopóki dawali mu sowitą zapłatę, robił to co należało do niego. Potrzebował pieniędzy, by móc się utrzymać. Potrzebował ich, by być wsparciem dla swojej bratanicy, a splamienie gotówki krwią degeneratów sypiących nią nie miało takiego znaczenia.