Choć prywatna biblioteka Nørgaardów od wielu lat stanowi dumę rodziny, drzwi do niej ukryte są na samym krańcu długiego, ciemnego korytarza, daleko poza wzrokiem zapraszanych w progi domu gości. Pomimo kilku wysokich okien wyglądających na jutlandzkie torfowiska wieńczące wschodnie skrzydło pomieszczenie sprawia wrażenie nieustannie zatopionego w cieniu. Wyłożone boazerią i polerowanym, drewnianym parkietem przywodzi na myśl mapę labiryntów pełnych dębowych półek, długich stołów i głębokich foteli. W mglistym świetle podłogowych lamp dostrzec można tańczące w powietrzu drobiny pyłu unoszące się ze starych woluminów, których skórzane i płócienne grzbiety zastawiają strzeliste regały, a w jednym z dusznych przejść niedaleko działu poświęconego archeologii zamontowano kute, kręcone schody prowadzące na niewielką antresolę. Biblioteka ciężka jest od kurzu i książek, podręczników pełnych eleganckich sylwetek run i długich esejów na temat historii magii. Domownicy mawiają, że nocami słychać, jak pomieszczenie oddycha.