Choć główna jadalnia ulokowana jest na parterze wschodniego skrzydła, schowana za rozległym rombem pokoju dziennego i przed przeszklonym półkolem oranżerii, w rzeczywistości to ona uważana jest za serce Ostatniego Przylądka. Na tle pozostałych komnat rezydencji, pomieszczenie wydaje się gęste od wiszącej w powietrzu magii, zaskakująco ciepłe i permanentnie utopione w mglistej, złotawej poświacie. Zdobione sztukaterią ściany pomalowano na ciemny odzień zieleni, przywodzący na myśl wgłębienia okolicznych lasów, a oprawione w złoto portrety przodków — choć nieruchome — zdają się obserwować każdy twój ruch i każdy kieliszek wina wypity do kolacji. Wśród szumu rozmów i szczęknięć srebrnej zastawy łatwo nabrać wrażenia, że jadalnia Nørgaardów kurczy się i rozszerza w zależności od ilości zasiadających przy stole osób, a lustro wiszące za głowami gospodarzy przekłamuje odbitą w nim rzeczywistość.