Październik bez wątpienia będzie obfitował w wiele niespodzianek, gdyż to właśnie w tym miesiącu będą regularnie ukazywały się wywiady z najważniejszymi osobistościami sceny artystycznej w magicznej Skandynawii. Pierwszą z osób, która otwiera tę edycję, jest Hedda Nilsen – pierwsza tancerka w zespole baletowym i gwiazda Midgard-Filharmonien.

   Ten rok jest szczególnie wyjątkowy, gdyż lada moment świętować będziesz dziesięciolecie swojej kariery zawodowej w Midgard-Filharmonien. Z tego miejsca chciałabym w imieniu redakcji Ratatoskra szczerze pogratulować ci wszystkich sukcesów. Przypomnisz naszym czytelnikom, jak zaczęła się twoja przygoda z baletem? Czego nauczyłaś się przez ten czas i jakie są twoje plany na przyszłość?

   Dziękuję. Jak wszyscy wiedzą moim pierwszym doświadczeniem była gimnastyka artystyczna, taniec przyszedł nieco później, ale pokochałam balet całą sobą i tak już zostało. Czego się nauczyłam? Przede wszystkim wytrwałości. Balet, pomimo wszelkich trudności, jest pięknym tworem i potrafi wiele ofiarować, uczy sięgania po to, czego naprawdę chcemy przy jednoczesnym odkrywaniu siebie. Tańcząc uczymy się nie tylko podstawowych kroków, ale przede wszystkim poznajemy siebie. Własnych ambicji oraz granic przekraczanych raz za razem. Dopóki ciało nie odmówi posłuszeństwa, zamierzam dalej tańczyć. Przynajmniej tak długo, jak zachowam perfekcyjną formę. Co będzie później? Tego jeszcze nie wiem. Niewykluczone, że zostanę po tej stronie, by uczyć.

   Kiedy przygotowywałam się do naszej rozmowy, zauważyłam, że w swoich wywiadach bardzo rzadko wspominasz o dzieciństwie. Może opowiesz nam o tym coś więcej? Jaka jest jedna rzecz, której my, czytelnicy Ratatoskra, nie wiemy o Heddzie Nilsen?

   Niewiele osób wie, bo i nie lubię o tym mówić, ale nie jestem rodzoną córką moich rodziców. Zostałam adoptowana i tak piętnaście lat temu nazwisko Nilsen stało się moim nazwiskiem. Dlatego często pomijam temat dzieciństwa. Kiedy byłam małą dziewczynką, trafiłam pod opiekę małżeństwa, które zbierało zewsząd takie dzieciaki jak ja i wykorzystywało podczas cyrkowych pokazów. Chodziło o to, byśmy byli wyjątkowi – Munchowie szukali wyjątkowych sierot: zmiennokształtnych, fossegrimów, huldry, medium, zwierzęcoustnych. Mieliśmy odwracać uwagę, aby oni mogli okradać ludzi.

   Czy to oznacza, że ty również posiadasz jakąś z nadzwyczajnych umiejętności?
   Jestem zwierzęcoustną.  

   Czy utrzymujesz kontakt z pozostałymi sierotami z cyrku Munchów czy może każdy z was poszedł własną drogą?
   Nie utrzymujemy ze sobą stałego kontaktu, po rozpadzie cyrku każdy poszedł własną drogą; część z nas wylądowała tutaj, w Midgardzie. Część ruszyła dalej w świat. Wspomnienia dzieciństwa są dla nas wszystkich starym rozdziałem, którego staramy się szczególnie nie rozpamiętywać.

   Przez twoje życie przewinęło się kilku mężczyzn, lecz zawsze bardzo ostrożnie się o nich wypowiadałaś. Uchylisz rąbka tajemnicy o swoim życiu miłosnym naszym czytelnikom? Viljo Vaapavuori, Folke Baantjer, a w ostatnim czasie widziano cię w objęciach szwedzkiego biznesmena, który jest właścicielem wielu restauracji w Skandynawii.

   Spotykałam się z Viljo i kilkoma innymi mężczyznami, mecenasami, artystami, ale z panem Baantjerem łączyła mnie zawsze tylko i wyłącznie przyjaźń. Przez ostatnie trzy lata byłam związana z inspektorem Kruczej Straży, Eitrim Soelbergiem, z którym rozstałam się kilka miesięcy wcześniej. Co do szwedzkiego biznesmena… To nic zobowiązującego tak jego, co i mnie.

   Bardzo ci dziękuję za ten niezwykle szczery wywiad, droga Heddo. W imieniu redakcji Ratatoskra życzę ci wszystkiego dobrego i samych sukcesów zawodowych i w życiu prywatnym!

   Ja również dziękuję, Agnes. Niezwykle się cieszę, że to właśnie z tobą mogłam porozmawiać. Mam nadzieję, że dzięki temu wywiadowi czytelnicy Ratatoskra poznają mnie teraz lepiej.