Asta Mølgaard

Dane postaci

Helsingør, Dania / 13.04.1972 / Borum
przeciętny / panna / IV
pasterz w Wielkiej Bibliotece / foka / Lou Schoof

Są takie dni, kiedy brakuje mi pewności – nie potrafię osadzić siebie w skomplikowanej układance struktury świata. Duszę się i dławię tą niemocą, która chciwie pęta moją świadomość. I stąpam cicho, ostrożnie, między cudzymi planami i oczekiwaniami, byle tylko nie dać o siebie znać – bo nie umiem ich spełniać, nie potrafię im sprostać – z paraliżującą obawą, że jeden niewłaściwy ruch, jedno słowo, przypadkowy, mimowolny gest zakłóci spokój odwiecznego porządku obcych pragnień i wartości. Boję się ujrzeć zawód i rozczarowanie w cudzych oczach; to najwyższy wymiar kary, jaki może mnie dosięgnąć, od lat, nierozerwalnie łącząc się z poczuciem rozgoryczenia wobec samej siebie, które lepką, ciężką masą osiada mi na płucach i stawach, pozbawiając tchu i krępując wszelkie ruchy. Ta bezradność, niepewność, ten strach bycia niedocenioną najpełniej rozkwita wtedy, gdy usilnie próbuje mi się podciąć skrzydła – pozbawiając możliwości wykazania się; umniejszając wiedzy; sznurując usta litanią bzdurnych zasad; oglądając mnie wyłącznie przez pryzmat ciążącej na mnie słabości. Nigdy jednak nie potrafiłam pogodzić się z porażkami, nie akceptuję ich, tak jak nie akceptuję tego, że mogłabym nie mieć ostatniego słowa.



Są takie noce, kiedy budzę się, czując na plecach fantomowy dotyk jego dłoni; kiedy cienie szemrają, wydobywając z archiwów pamięci jego głos, za którym podążam bezwiednie w pustkę, rozbijając się o ściany niezrozumienia, a krzyk – nierozsądny wyraz zaskoczenia – zamiera w ściśniętym gardle. Trwam w bezruchu, naiwnie starając się wyłuskać spośród poszeptów nocy – tych, które z taką łatwością urastają w pustym mieszkaniu do niebotycznych rozmiarów: jakby to nie zagubiona kartka opadła na posadzkę, ale zdetonowano bombę atomową; jakby to nie zegar tykał dwa pokoje dalej, lecz bito w ogromny gong; jakby to nie kot ziewał, ale za ścianą obdzierano kogoś ze skóry – rytmiczny, kojący oddech drugiej osoby. Ale dłoń sięgająca ku miejscu obok natrafia na pustkę. Przejmujący chłód pościeli wprawia serce w szybsze bicie, wywołując kolejny, nocny atak paniki – kolejny, sprowokowany wyłącznie nakreślonym w sennych mirażach irrealnym scenariuszem, który nigdy nie doczekałby się spełnienia. Ciężar nieszczęsnej skłonności do zauroczeń jeszcze chwilę przygniata mi pierś. Moment wyswobodzenia się umysłu z oków nocnych rojeń jest jak gwałtowne wynurzenie się ponad taflę wody – ulga, dezorientacja i złość scalają się w jedno. We wczesnych latach nie potrafiłam sobie z tym radzić, po kątach zalewając się łzami i tracąc panowanie nad magią; obiecując sobie – naiwnie – że nigdy więcej, nigdy więcej nie pozwolę sobie na podobne, niespodziewane podrygi serca, na spontaniczne uniesienia i popadanie w spiralę domysłów. Czas, jaki dostałam na pracowanie nad tym mankamentem osobowości, na niewiele się zdał. Zamiast płaczu zaczęło się szukanie wrażeń – we wszystkim, co pozwoliłoby na przekierowanie strumienia myśli i uczuć, a o czym teraz w większości chciałabym zapomnieć. Po tamtych czasach zostały jednak znajomości i wspomnienia; tomik poezji Muncha, drzewko pomarańczowe i pierścionek zaręczynowy.



Są takie dni, kiedy obiecuję sobie, że teraz będzie inaczej. Że pozwolę sobie na więcej swobody – na wcześniejsze wyjście z pracy; na mniej stonowany strój; na zmniejszenie dawki leków; na praktyczną naukę magii zakazanej, której teoretyczne arkana poznawałam w trakcie studiów na IV stopniu pomiędzy zapomnianymi tekstami traktującymi o magii rytualnej i o których mówić mogę, będąc obudzoną choćby w środku nocy. Że będę mniej bezpośrednia; że częściej zastanawiać będę się nad tym, co chcę powiedzieć, zanim to powiem; że bardziej będę szanowała pracę – dosłownie i w przenośni. Impulsywność i sumienność zawsze wiodą mnie na dwa przeciwne krańce. Zawsze wszystko muszę mieć zrobione już, teraz, zaraz; zawsze dokładnie, zawsze na czas, najlepiej przed wyznaczonym terminem. O ile w czasach szkolnych system ten sprawdzał się bez zarzutu, pozwalając wiedzą teoretyczną zakryć niezamierzone wszak braki wiedzy praktycznej, z godną podziwu zaciętością brnąć niestrudzenie do przodu i daleko w tyle zostawiając rówieśników najpierw w Akademii Fehu, później zaś eihwazowych współtowarzyszy zarywanych nocy i wielogodzinnych przepytywanek pasterzy, o tyle doktorancka i stażowa rzeczywistość bezlitośnie zweryfikowała te przymioty, nadając im pejoratywnego wydźwięku. Za szybko; niedostatecznie cicho; za mało poważnie; za długo; zbyt lakonicznie; niewystarczająco życzliwie – złowrogie poszepty uwag innych pasterzy kroczą za mną, jak cienie do dziś, mimo że od roku w majestacie prawa ginę z wysoko postawionymi członkami Kolegium i Rady między regałami pełnymi ksiąg traktujących o każdym aspekcie magii rytualnej – by w zamian za udzieloną pomoc, otrzymywać wylewne podziękowania i obietnice przysług. Dysonans tych skrajnych opinii niebezpiecznie rezonuje mi na dnie serca.



Są takie noce, kiedy dobrowolnie znajomą miękkość własnej pościeli zamieniam na wątpliwe luksusy szpitalnego izolatorium. Świat skurczony do niewielkiej klitki bez okien niegdyś wydawał się przerażający – nieraz wciąż napawa mnie lękiem, teraz jednak świadomość ochrony siebie i pozostałych wzrasta we mnie silnym korzeniem. Wtedy – ponad dwadzieścia lat wstecz – rzeczywistość dopiero formowała się na płótnie mojej świadomości; niezrozumiałe były dla mnie trudne słowa medycznych diagnoz; niezrozumiałe były, pozbawione troski, rodzicielskie polecenia, by długie godziny spędzać wśród obcych twarzy (w pewnym momencie stały się bliższe niż jakiekolwiek inne – tylko w nich zaczęłam pokładać nadzieję i lokować wzrastające uczucia), pośród wypłowiałych, szpitalnych ścian. Niezrozumiała była ostrożność, z jaką podchodzili do mnie ludzie; niezrozumiałe były gwałtowne uszkodzenia przedmiotów, których nawet nie dotykałam, o których nie myślałam. Nie potrafiłam wytłumaczyć ani sobie, ani nikomu innemu, dlaczego wszystkie rośliny wokół wysychały na wiór – nie tylko paprocie i orchidee hodowane przez matkę, ale również trawa w ogrodzie i rosnące wzdłuż drogi drzewa. Długo zajęło mi pogodzenie się z obowiązkiem regularnego przyjmowania Pochłaniacza Magii, nawet jeśli faza zaostrzenia aberracji (słowo wciąż zgrzytające mi między zębami, przyprawiające o dreszcze, będące niemal jak potwarz) zdawała się nie rzucać już cienia zagrożenia. Słodko-gorzki posmak narkotyku wypalił wieczny ślad na kubkach smakowych, zmieniając też szpitalne epizody w słodko-gorzką epopeję – każdy upadek medycy skrzętnie odnotowują w mojej karcie, nie pozwalając długo cieszyć się wzlotami. Te świętuję sama, nocami, kiedy Nótt omija moją sypialnię, i mogę obserwować skrzącą się w powietrzu magię przedostającą się przez alchemiczną zaporę.



Są takie dni, kiedy świat pachnie mirabelkami i wanilią; kiedy w powietrzu wybrzmiewa soczysty aromat gofrów z nieprzyzwoitą ilością bitej śmietany; kiedy kosztuję rzeczywistość zachłannie, nie pozwalając uciec przez palce ani jednej chwili. Mozaika myśli i wspomnień naznaczona jest piętnem chaosu – to jedyny aspekt życia, którego nie potrafię poddać niezachwianym rządom porządku. Pozwalam im przepływać swobodnie – przez umysł, przez ciało, przez usta – formować je w gesty i słowa; przeobrażać je w czyny, nadawać kształtu właściwego do sytuacji. To jedyne, czego nauczyła mnie matka w tych rzadkich chwilach, kiedy nie miała czasu, by pamiętać o mojej skazie – kiedy krew Borumów szumiała w jej krwiobiegu najhuczniej i do głosu dopuszczała wyłącznie swoją niestronniczą, profesorską część. Nie walczę z tym; w zgodzie z ojcowskimi radami pozwalam temu chaosowi rozrosnąć się do niebotycznych rozmiarów, bezwstydnie spuszczając go później ze smyczy w dzikich, odludnych ostępach skandynawskich lasów, wśród urwisk najdalej na północ wysuniętych fiordów, pośród rozległych fieldów – byleby zmęczyć nogi wielogodzinnymi wędrówkami, zmęczyć płuca i zedrzeć gardło, wyrzucić z siebie wszystko. I znów na nowo poczuć głód życia. Głód magii.

KARTA ROZWOJU