we wszystkich swoich ostatnich działaniach wyczuwam paskudną ironię losu, wiesz? Przez ponad dekadę uciekałam zaciekle przed przeszłością, mimo iż obydwoje wiemy, że uciec nie zdołamy nigdy.
Przed koszmarami.
Przed wspomnieniami.
Przed paskudnymi bliznami.
Pamiętam niemal każde przewinienie, za które zostałam ukarana; wciąż chowam w odmętach umysłu występy mamiące niczego nieświadomych galdrów czy jeszcze bardziej bezbronnych śniących. Piętę mam przyozdobioną tatuażem — ostre kontury cyrkowego namiotu wtłoczone czarnym, złowrogim tuszem boleśnie pod delikatną fakturę skóry. Mieliśmy wówczas po dwanaście lat, Ty i ja. Jednocześnie rywalizowaliśmy oraz walczyliśmy o przetrwanie w paskudnym, brutalnym świecie. Ludzie nas uwielbiali, obficie płacąc za bilety, byle dopchać się do pierwszego rzędu, skąd nasze dziecięce sztuczki przechodziły ich wyobrażenia, nie mając bladego pojęcia o krzywdzie wyrządzanej po zasunięciu kurtyny.
Minęły dwa tygodnie, chociaż dla mnie przypominają wieczność. Ból jest we mnie tak samo żywy, jak złość zalegająca pod opuszkami palców czy bezsilność zasypiająca wraz ze mną na załamaniu powiek. Wiesz, co jest najgorsze?
Świadomość, iż nikomu nie mogę o tym powiedzieć.
Może dlatego kreślę ten list. Do Ciebie.
Ty jedyny wiesz oraz rozumiesz; czujesz podobnie do mnie, może nawet bardziej.
Bo — co przerażające — chyba nigdy nie uciekliśmy z tego cyrku, prawda?

Czy ten palący ból, jakie czuję, kiedykolwiek przygaśnie?
Czy wiesz, gdzie powinieneś zacząć szukać tego, który Ją skrzywdził?

Proszę, odpowiedz.[/right]
[List nasiąknięty wonią rezygnacji wylewającej się ze wszystkich liter — lekko pochyłych, delikatnych, rozstawionych równomiernie. Lekko emanujący nutką cytrusów, może też głębią alkoholu. Delikatnie pomięte rogi koperty.]

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
I.
Podarkiem okazał się: eliksir pierwszej pomocy.