Elisabet Tiedemann (zd. Mykkänen)

Dane postaci

Helsinki, Finlandia / 15.08.1966 / Hoskonen
bogaty / zamężna / III stopień wtajemniczenia
starszy urzędnik w Departamencie Dziedzictwa Narodowego / zając / Gal Gadot

Speakeasy.

To proste i niepozorne słowo było niczym zbawienie dla prostego Hannesa Mykkänena, które niemal z dnia na dzień zrobiło z niego osobę z pierwszych stron fińskich gazet. Interesujący się zabytkami galdr jako jeden z pierwszych w latach dwudziestych postanowił otworzyć tajny bar sprzedający alkohol w czasach prohibicji, gdy Finlandia za przykładem innych państw zachodu zadecydowała zabronić sprzedaży wysokoprocentowych trunków. Ów miejsce znajdowało się w piwnicy jednego z zabytkowych budynków, których właścicielem był już wtedy rozpoznawalny Mykkänen. Za dnia miejsce to stanowiło szykowny salonik dla gentlemanów, w którym dostojni panowie spotykali się, aby rozmawiać o polityce i wspólnie palić importowane cygara, zaś w nocy przeistaczał się w najgorętszy lokal do tańca i zabaw, gdzie alkohol zadawał się nigdy nie kończyć.
Ryzykowna gra w świecie galdrów i śniących trwała nieco ponad dziesięć lat, lecz warta była świeczki. Zebrany majątek pozwolił rodzinie Mykkänena wznieść się na znacznie wyższy poziom społeczny i nawet po zalegalizowaniu alkoholu biznes wciąż szedł całkiem dobrze, a jazzowa muzyka codziennie wypełniała ściany budynku aż do bladych godzin poranka. Niedługo po tym syn Hannesa - Tommi przejął rodzinny biznes. Podobnie jak ojciec, on również interesował się zabytkową architekturą i prędko przyłączył do majątku rodziny kilka innych lokali rozsianych po całej Finlandii. Jako głowa rodziny był jednak nieco rozczarowany, gdy jego pierwszym dzieckiem okazała się córka, a nie upragniony syn, który w przyszłości mógłby dalej rozwijać dzieło swojego dziadka. Nikogo więc nie dziwiło, że to właśnie Lumikki doglądała dziecka, gdy jej mąż przemierzał Finlandię w poszukiwaniu nowych perełek architektury.

Elisabet, na którą wszyscy domownicy wołali Elsa, dorastała bez szczególnego zainteresowania ze strony obojga rodziców. Pod częstą nieobecność ojca, matka była zbyt zajęta zajmowaniem się sławną Perłą oraz młodszym rodzeństwem, które wymagało więcej opieki i uwagi niż ona. Wraz z biegiem czasu Elsa szybko się nauczyła i przywykła do takiego traktowania, nie sądząc, że jakikolwiek apel z jej strony mógłby cokolwiek zmienić. Poza tym w pewnym wieku brak zainteresowania ze strony rodziców nie był wcale taki najgorszy. Oznaczało to mniej więcej tyle samo, że niektóre wybryki uchodziły jej zupełnie płazem, bo zwyczajnie nie miał kto jej ukarać.
W szkole nie uczyła się zbyt pilnie, ale uważne słuchanie na lekcjach wystarczało, żeby zadowalająco zaliczać przedmioty i sprawdziany bez wzywania Lumikki do szkoły. Dla ludzi z zewnątrz często uchodziła za chłodną, opanowaną i wręcz obojętną niemal na wszystko Elisabet, ale za zamkniętymi drzwiami Elsa często prezentowała się zupełnie inaczej. Przeważnie dopisywał jej dobry humor i wesołe chichoty wypełniały pomieszczenia, w których przebywała. Pomimo jawnej faworyzacji młodszego brata, utrzymywała z nim dobry kontakt, nie żywiąc do niego żadnej urazy, doskonale wiedząc, że nie było w tym jego winy. Zawsze służyła mu pomocą czy to w dobrym uczynku, czy też w organizacji podstępnego planu mającego utrudnić codzienną pracę gosposi.

Spędzając całe swoje dotychczasowe życie w Helsinkach, Elsa zapragnęła poznać nieco więcej świata i oznajmiła rodzicom, że chce wyjechać z rodzinnego domu aby podjąć się studiów w miejscu, w którym jeszcze nigdy nie była. Częste i dalekie podróże ojca obudziły w niej jej własną ciekawość do świata, która coraz częściej dawała o sobie znać. Nie spodziewając się żadnego sprzeciwu ze strony rodziców była dość pewna siebie i swojego planu, jednak została poniekąd zaskoczona wymogiem jaki postawił przed nią ojciec. Dopóki wybrany przez nią kierunek będzie w stanie przynieść dalszy profit rodzinie i rodzinnemu biznesowi, może udać się nawet na kraniec świata. W innym wypadku mogła jednak zapomnieć o jakiejkolwiek podróży poza granice miasta. Postawiona pod ścianą, zaczęła przeglądać wiele broszur, lecz finalnie to Instytut Ansuz w Midgardzie przykuł jej uwagę. Był on wystarczająco znany i prestiżowy, by spełnić wymogi ojca oraz wystarczająco daleko aby tymczasowo zaspokoić jej głód przygody. W tamtym momencie wydawało jej się, że złapała dwie sroki za ogon. Jednak nie była w stanie przewidzieć tego, jak bardzo się myliła.

Ku zaskoczeniu młodej studentki, Tommi nagle nabrał szczególnego zainteresowania Midgardem oraz tym, co miało mu do zaoferowania miasto. Na przestrzeni lat dość często pojawiał się w tamtejszych regionach i dzielił się z córką wieloma biznesowymi sekretami, których on nauczył się od własnego ojca. Kłamstwem byłoby powiedzenie, że Elsa nie uważała tego za dziwne i podejrzane zachowanie. Nie potrafiła uwierzyć, że z dnia na dzień ojciec zmienił swoje nastawienie względem niej, jednak nie potrafiła również narzekać na atencję, którą zaczął ją obdarowywać. Bycie w centrum jego zainteresowania po długich latach ignorowania, zdołało wystarczająco zamydlić jej oczy, aby nie zauważyła podstępu, jaki krył się w jego wizytach. Tuż przed zakończeniem jej czteroletniej nauki w Ansuz, Tommi opowiedział jej o pięknym hotelu, który zamierzał wkrótce przejąć i dołączyć do ich kolekcji. Podobno właściciele dobytku mieli problemy finansowe, a oddanie takiego budynku w ręce pierwszego lepszego kupca byłoby niewybaczalnym grzechem. Ciężko było się z nim nie zgodzić, gdy brunetka na własne oczy ujrzała obiekt rozmów. Mimo tego, zachwyt nad budynkiem nie był w stanie przyćmić jej złości jaka w niej wezbrała, gdy Tommi wreszcie przedstawił córce warunki transakcji. Hotel miał poniekąd trafić w ręce Mykkänena, jeśli tylko Elsa poślubi syna Tiedemannów. Wszystkie puzzle układanki ułożyły się nagle w całość, tłumacząc dziwne i nienaturalne zachowania ojca. Czując się niczym zwykła karta przetargowa, Elisabet zerwała kontakt z ojcem, lecz nawet to nie powstrzymało go przed sfinalizowaniem umowy i osiągnięciem wyznaczonego sobie celu.

Niedługo po ukończeniu studiów odbyło się huczne wesele młodych galdrów, a Elsa została mężatką i zamieszkała na dobre w Midgardzie. Jedynym pozytywem, jakiego potrafiła się wtedy doszukać, był fakt, że jej małżonek - Frederik, wcale nie był taki okropny i nieznośny jak dotychczas przypuszczała, a na dodatek nadal mogła żyć w luksusie, jaki przysługiwał jej od urodzenia. Wraz z biegiem czasu oboje nauczyli się wspólnego języka i przebywanie w swoim towarzystwie nie przypominało tak wielkiej katorgi, jakiej się spodziewała jeszcze przed ślubem. Jednak największym zaskoczeniem było stopniowo wzbierające w niej uczucie sympatii, zauroczenia a później nawet miłości, która pewien czas później zaowocowała pierwszym i jedynym potomkiem, jakiego się doczekali.
Jako młoda matka początkowo w zupełności oddawała się wychowywaniu syna, dbając o to, aby dorastał on otoczony troską i miłością, których brakowało w jej własnym dzieciństwie. Nigdy nie spodziewała się, że mogło jej to przynieść tyle radości i spełnienia, a każdy kolejny dzień zaskakiwał ją czymś nowym. Dopiero po pewnym czasie opieki nad małym Henrikiem, Elsa podjęła się pracy w Stortingu, a dokładniej w Departamencie Dziedzictwa Narodowego. Dzięki swojemu wykształceniu oraz doświadczeniu z rodzinnym biznesem, z łatwością odnalazła się wśród swoich nowych obowiązków, co wyróżniało ją na tle pozostałych pracowników departamentu. Znacznie ułatwiło jej to późniejszy awans na starszego urzędnika, co jeszcze bardziej zmotywowało ją do rzetelnej pracy i dalszego wspinania się po szczeblach kariery zawodowej.

Życie zdawało się toczyć własnym tempem, stabilnie i w miarę spokojnie. Jednak nikt nie jest w stanie przewidzieć, kiedy świat w końcu wywróci się do góry nogami.
I tak też miało się stać.

KARTA ROZWOJU