Stosunkowo nowa konstrukcja, powstała by zaradzić problemom galdrów, którzy zdecydowali się pójść z duchem czasu i zaopatrzyć się w magiczne pojazdy, już teraz, po zaledwie dziesięciu latach działalności wygląda tak, jakby nikt przez cały ten czas nie myślał o tym, by jakkolwiek zadbać o wygląd budynku. Mury zdążyły poszarzeć, tak samo jak niegdyś zielona dachówka, której surowy klimat północy nie oszczędził, wypławiając intensywny kolor. Okna zalepione są brudem i dlatego nikt, kto z zewnątrz próbuje przez nie zajrzeć do środka, nie jest w stanie zobaczyć, co dzieje się wewnątrz. I chyba dobrze, ponieważ wnętrze warsztatu prowadzonego przez rodzinę Frohlanderów znajduje się w równie opłakanym stanie. Duszący zapach smaru, zmieszany z niemożliwym do wytrzymania odorem specjalistycznych eliksirów wypełniają niemal całe pomieszczenie, którego sam środek zajmują dwa kanały samochodowe. Na wybetonowanej podłodze wiecznie uwalonej ciemną mazią, walają się narzędzia i szmaty, które prawdopodobnie nie trafiły na miejsce, czyli na odpowiednią półkę kilku regałów po brzegi wypełnionych rozmaitym sprzętem naprawczym.