Iris Myklebust

Na pierwszej córce jarla, w domu takim jak dom Myklebustów, zawsze ciąży pewnego rodzaju piętno oczekiwań. Od Margit oczekiwano, że wyjdzie godnie za mąż i urodzi córkę, która zostanie dziedziczką klanu. Z tym pierwszym nie było większego problemu, Margit zakochała się i to nawet z wzajemnością, na wybranka swojego serca wybierając starszego o dwa lata Erkkiego Vanhanena. Ze względu na przyjaźń łączącą obydwa klany uczucia młodych zostały zaakceptowane przez jarlów i przypieczętowane ślubem. Gorzej jednak było w kwestii córki - Margit miała problemy z zajściem w ciążę. Jednak modlitwy i dary składane bogom sprawiły w końcu, że zaszła w ciążę, ale z synem. Rok później urodziła kolejne dziecko, kolejnego syna, a wyczekiwanej przez jarla córki nie było widać na horyzoncie. Nie można było powiedzieć, że małżeństwo nie starało się o kolejne dziecko, ale po dwukrotnym poronieniu odpuścili sobie, uznając, że Norny nie przewidziały dla Myklebustów córki z krwi Margit.


Los jednak miał inne plany, młodzi byli tylko zbyt niecierpliwi - w '71 roku Margit zaszła w ciążę, a w maju '72 roku na świat przyszła Iris, patrząc na świat ciemnymi oczami, odcinającymi się kontrastem od bardzo jasnej cery. Już wtedy przypominały dwa węgielki, z czasem Norny dorzuciły im tylko ognia, przez co po dziś dzień oczy Iris wyglądają, jakby płonęły w jasnej twarzy. Mała Iris od początku była dzieckiem głośnym, jasno zaznaczającym swoją obecność na świecie. Prócz tego dziewczynka lubiła towarzystwo, jasno i wyraźnie dając znać, jak bardzo nie podobało jej się zostawanie samej w komnacie. Z wiekiem nauczyła się jedynie mniej dosadnie mówić o swoich potrzebach i pragnieniach. Z czasem też pojawili się jej „wymyśleni” przyjaciele, o których bez skrępowania opowiadała najpierw starszym braciom, a potem rodzicom. Margit i Erkki pobłażliwie traktowali te wymysły pięciolatki, a mała Iris rozpowiadała niestworzone rzeczy każdemu, kto się nawinął. Szczęśliwym trafem nie przerwała nawet przed dziadkiem Haraldem, a ten od razu powiedział o tym swojej żonie. Najpierw wypytali szczęśliwą z okazywanej uwagi dziewczynkę, a potem zaprowadzili do świątyni. To właśnie tam godarowie wytłumaczyli Iris, kim są jej niewidzialni przyjaciele i zaczęli uczyć ją kontrolować swój dar.
Dziecko-medium szybko stało się dumą klanu Myklebustów, nawet jeśli było dopiero w trakcie nauki. Mimo tego jednak wszyscy zachodzili w głowę, skąd właściwie wziął się u Iris ten dar - Harald długo przekopywał rodowe kroniki, by dotrzeć do informacji, że dar ten pochodził od jego prababki. Przeskoczył aż 5 pokoleń, by ujawnić się dopiero u Iris. Braciom dziewczynki za to na rękę była nieco zmniejszona uwaga jarla, ale sama Iris, wyszczekana i żywiołowa, szybko miała dosyć bycia na świeczniku. Na szczęście ten czas potrwał tylko do momentu, w którym trafiła do Akademii Laguz. Nie wypadało w końcu, by wnuczka Reidunn nie otrzymała odpowiedniego wykształcenia.
Akademia była wspaniałym czasem dla Iris. Uczyła się dobrze, może nie wybitnie, ale nadal godnie reprezentowała klan na lekcjach... A pomiędzy nimi szalała z dzieciakami, szybko ucząc się, co wolno było mówić, a czego lepiej nie. I jak na dzieciaka przystało, kompletnie w poważaniu miała politykę i rodowe antypatie, póki jeszcze była mała.


Im starsza stawała się Iris, tym więcej rozumiała, przyjmując swobodnie swoją rolę, choć tylko do momentu, w którym nie ograniczała jej wewnętrznego ognia. Jako córka Vanhanena, Edukatora wiedzącego wszystko o śniących, całkiem dobrze rozeznawała się w ich świecie. By jej wiedza nie zardzewiała, Erkki zabierał dzieci i żonę na „wakacje” do świata śniących, gdzie wtapiali się w ich świat, pomieszkując tam przez kilka tygodni, bez magii. To cementowało więzi rodziny, nie dając im oddalić się od siebie zbyt mocno, mimo wszelkich różnic charakterów i obowiązków płynących z pozycji. Co nie zmieniało faktu, że sama Iris kochała te wypady i możliwość chociaż chwilowego zapomnienia o ciężarze nazwiska.
Im bliżej było ukończenia Akademii Laguz i wybrania dalszej ścieżki, tym lepsza Iris była w tym, co robiła. Kontrolowała swój dar w pełni, choć wciąż często odwiedzała godarów, których mogła radzić się w sprawie swego daru. Odrobinę jedynie spokorniała, ale póki nie było to konieczne, niespecjalnie przejmowała się politycznymi animozjami jarlów - choć teraz zdecydowanie bardziej się z tym kryła. Publiczny wizerunek Myklebustów był najważniejszy, ale w końcu byli klanem postępowym. Mogła to trochę nagiąć, choć nigdy nie tak, by zaszkodzić swojemu i ich wizerunkowi. Iris łatwo znalazła siebie pomiędzy oczekiwaniami Reidunn a własnymi pragnieniami - raz, że musiała, dwa bycie buntownikiem było fajne tylko na pokaz. Jasne, okazjonalne wagary, na które rodzice przymykali oko, były sposobem na odreagowanie i pewnego rodzaju ucieczkę przed obowiązkami, ale dzięki temu zawsze wracała i robiła to chętnie. Nigdy nie było z nią większych A że czasem zdarzało jej się powygłupiać z kolegami czy koleżankami, również tymi od swoich braci? I całkowicie niegodnie „damy” wdrapywać się na drzewo? We własnym gronie mogli, wszystko zostawało między nimi. Zwłaszcza, że Iris umiała trzymać sekrety, o tym co słyszała i widziała od duchów.
Młoda dziedziczka Myklebustów nigdy nie wypierała się swego daru. Ale nigdy też nie trąbiła o nim na prawo i lewo, bo nie wszyscy musieli o tym wiedzieć. I tak wiedzieli, ale nie każdemu chciało się o to pytać, bo w zależności od wydźwięku pytania blondynka udzielała odpowiedzi lub posyłała zimne, mroczne spojrzenie kogoś zdolnego wysłać na delikwenta całą armię duchów: mity wokół jej daru były dobre, pozwalały unikać natrętów, więc nie dementowała ich jakoś mocno. W późniejszym czasie mogłoby pomóc to reputacji klanu, choć na tym etapie nie wychodziło poza dzieciaki. Czasem też duchy plątały się za niektórymi i nie zawsze dobrze było zwracać na to uwagę. Jednak nierzadko widziała rzeczy, których widzieć nie powinna. O których wiedzieć nie powinna. I tak płomień w oczach Iris gasł, powoli, a sama dziewczyna zaczynała być zimną i odległą… I wtedy pojawił się on. Połączył ich płomienny, gorący romans, ukrywany skrycie przed wszystkimi. Pozwolił jej odzyskać ten wewnętrzny ogień… A potem wszystko szlag trafił i facet poszedł w pizdu. Pewnie i dobrze, marne były szanse, by jarl go zaakceptowała, nie był odpowiednią partią dla dziedziczki Myklebustów. Iris nie zamierzała mu tego jednak zapomnieć - bo ona ani nie zapominała ani nie wybaczała krzywd, nawet takich. Zostawiała je sobie, z pełnią świadomości, że któregoś dnia wśród polityki klanów, przydać się może wszystko. A wbrew niewinnej, anielskiej twarzyczki Iris Myklebust nie miała granic, by chronić swój klan - oczywiście w taki sposób, by nigdy nikt jej z niczym nie powiązał. 


Iris nigdy jednak nie odmówiła pomocy nikomu, kto o nią poprosił. Z matką alchemiczką i klanem medyków od najmłodszych lat wiedziała, co będzie dalej robić. Bycie medykiem miała we krwi, choć z jej zdolnościami medium wahała się długo, czy nie zagłębić się bardziej w magię runiczną. Bez namysłu udzielała pomocy medycznej lub związanej z rytuałami każdemu, bez względu na jego pochodzenie lub status materialny. Czasem nawet wtedy, gdy rozmowy z duchami lub chorymi kosztowały ją zbyt wiele. Wybrała dalszą naukę w Instytucie Kenaz, szybko odnajdując się najlepiej w roli medyka traumatologa, gdy przychodziło jej ze śmiechem składać braci lub ich kolegów po bójkach i nie tylko. Jej mniej wypadało już szaleć tak jak starszym braciom, ale i tak zdarzało jej się uciekać z dala od wszystkiego. Obowiązki wobec klanu, ciężar nazwiska też zdarzał się przytłaczać niekiedy mocniej niż powinien. Do tego przychodziło zmęczenie nauką, magią leczniczą i duchami, które niechętnie dawały spokój młodziutkiej medium. To wtedy właśnie zaczęła uciekać. A raczej wymykać się nocami, niczym duch przemykając pomiędzy drzewami, w najbardziej niedostępne miejsca, gdzie nikt nie zawracał jej głowy.
To podczas jednej z takich eskapad trafiła na Olgierda. Ani wtedy ani później nie spytała, co robił sam, w środku lasu, z obłędem w oczach i krwią na rękach. Mężczyzna wziął Iris ubraną w białą suknię za senne zwidy, a ona nigdy nie wyprowadziła go z błędu. Może powinna. Ale kiedy to zrozumiała, było już dawno za późno. Olgierd pochodził z szanownego klanu i jakiś czas po ich spotkaniu jarlowie ogłosili jego zaręczyny z Iris. Nie rozpoznał jej, a do tego wydawał się szarmancki i czarujący. Dziedziczka Myklebustów natomiast nie miała w zwyczaju buntować się przed rzeczami istotnymi, a znając zarówno swoją rolę jak i fakt, że Reidunn nigdy nie chciała dla niej źle, zgodziła się na małżeństwo. I to też był jej błąd.
Olgierd był doskonałym aktorem, jeszcze lepszym niż Iris, która mimo swych tajemnic zawsze była sobą. Olgierd ukrywał wszystko, nawet przed własnym jarlem, przez co nikt nie miał pojęcia, że cierpiał on na bólączkę. A co za tym idzie, był kompletnie szalonym człowiekiem, starszym od Iris od kilka lat. Młodzi po ślubie przeprowadzili się do posiadłości blisko szpitala, by Iris jako traumatolog stażysta miała blisko. W końcu w wielu przypadkach liczył się czas, więc tak było najwygodniej. Wtedy szaleństwo Olgierda zaczęło wychodzić na światło dzienne i wtedy pierwszy raz uderzył Iris, zarzucając jej romans w pracy. Kolejnego dnia przepraszał tak mocno, że mu wybaczyła... I to był następny błąd.


Z czasem było tylko gorzej. Szaleństwo Olgierda tylko się pogłębiało, Iris coraz częściej brała dyżury. Niejako z jego winy poszła na IV stopień studiów, za zgodą rektorów pisząc swój doktorat pomiędzy uczelniami, łącząc magię medyczną z runami. Konkretniej zafascynowana rytuałami i runami Iris postanowiła zbadać wpływ klątw na ciało ofiar i późniejsze metody leczenia ich. A że dzięki temu mogła unikać Olgierda... Jej małżeństwo zdecydowanie nie należało do szczęśliwych.
Znajomość świata śniących, poza fascynacją ich brakiem magii i technologią - dzięki czemu miała o czym rozmawiać z kuzynostwem - przydała się jeszcze do czegoś: mocny makijaż stał się wizytówką Iris, choć trzeba było przyznać, że to Olgierd rzadko bił po twarzy. Resztę zasłaniały ubrania, bo Iris szkoda było magii na własne siniaki - no chyba że były widoczne lub przeszkadzały w pracy. Zamieszkanie z dala od siedziby klanu tylko pomagało w ukrywaniu tego, co działo się za zamkniętymi drzwiami. Wśród ludzi oboje doskonale grali swoje role szczęśliwych małżonków. Przynajmniej dopóki Sander przypadkiem nie zobaczył siniaków na rękach dziewczyny. Oczywiście, że chciał zrobić z tego aferę i obić twarz Olgierda, ale Iris powstrzymała go. To byłby skandal, który zaszkodziłby obu klanom, a na to nie mogła pozwolić. Ubłagała go więc, żeby milczał i jedynie dopomógł jej, by nie zaszła w ciążę z Olgierdem.
I nie zaszła. Często za to odwiedzała świątynię, błagając Frigg, Odyna, a nawet Hel, by zabrali z jej życia Olgierda. Szukała nawet sposobów, by dopomóc bogom, ale nigdy się nie odważyła ich wykorzystać. Natura medyka nie pozwalała jej posunąć się aż tak daleko. Dlatego więc uciekała, do swoich lasów, grała przed najbliższymi, zajmując się polityką, klanem i praktyką medyczną, a wytchnienie uzyskiwała przede wszystkim z ojcem i matką, w posiadłości klanu, gdzie mogła toczyć polityczne i technologiczne dysputy. W międzyczasie skończyła też staż a potem doktorat, zostając pełnoprawnym medykiem traumatologiem, co pozwalało jej też skutecznie unikać męża, który coraz bardziej pogrążał się w bólowym szaleństwie. Iris bardzo zaangażowała się w politykę Rady, jasno odpowiadając się za poglądami własnej babki, głośno i wyraźnie mówiąc przy tym także i o własnych. Nie raz wypowiadała się o potrzebach zmian, zarówno w stosunku do przedstawicieli genetyk jak i śniących. Bardzo aktywnie wspierała Reidunn, starając się tym samym zdobyć posłuch jako dziedziczka Myklebustów i jednocześnie młody medyk udowadniający, że zmiany są konieczne. Wykazywała się pościągliwością tylko w stosunku do ślepców jako takich, dobitnie potępiając Magisterium i jego działania.


Nie każda modlitwa od razu przynosi efekty. Ale czy znaczy to, że należy przestać wierzyć? Iris wierzyć nie przestała, wierna tradycjom i bogom. A ci w końcu odpłacili jej za modły i ofiary i wynagrodzili wiarę i cierpienie. Tamtej nocy, pół roku temu, było zimno, mrocznie i wiele osób lądowało na oddziale ratunkowym z urazami spowodowanymi śniegiem, lodem i nieostrożnością. Iris miała już kończyć swoją zmianę, ale pacjentów było tylu, a ona tak nie miała ochoty wracać do szalonego męża, że zdecydowała się zostać w szpitalu, na oddziale, oferując do pomocy ratownikom swoje własne ręce. To właśnie tam zastała ją informacja o śmierci Olgierda - w swym szaleństwie dostał ataku choroby i zmarł, przewracając się i staczając z urwiska. Co tam robił? Iris miała swoje podejrzenia, w późniejszym czasie, ale nikt nigdy nie miał czelności podejrzewać ani jej ani żadnego z jej braci, gdyż wszyscy tego dnia byli na dyżurach. Zresztą szybko orzeczono, że śmierć Olgierda była nieszczęśliwym wypadkiem, pogrążającym w żałobie młodą kobietę.
Na wieść o śmierci mężczyzny Iris zemdlała, z szoku, ale nie z żalu. Jej koszmar już się skończył, była w pełni wolna. Nie musiała bać się już powrotu do domu. Pierwsze tygodnie żałoby spędziła w rodzinnej posiadłości, z przyczyn oczywistych dostając w pracy urlop. Szybko jednak wróciła na oddział, twierdząc, że to pozwala jej nie pogrążyć się w żałobie. Musiała tylko jeszcze pozbyć się ducha Olgierda z domu, co zrobiła z czystą radością. Natychmiast też wyremontowała posiadłość, tłumacząc się rozpaczą i faktem, że wszystko przypomina jej zmarłego męża. Nie kłamała, wystrój domu był zrobiony w dużej mierze pod zmarłego, teraz mogła urządzić go po swojemu. I przede wszystkim mogła poświęcić dom w rytuale, na co owładnięty szaleństwem Olgierd nigdy nie pozwolił. Siniaki na stałe zniknęły z jej ciała, a Iris powoli odzyskała zwyczajną radość życia - już nie udawała, nie musiała kryć się we własnym domu. Dopiero teraz, po śmierci męża, przyznała się po cichu do tego, jak wyglądało jej małżeństwo. Dlatego też przynajmniej aktualnie nikt nie próbował już swatać Iris z nikim innym, jako powód podając żałobę, która była idealnym pretekstem do większego wgłębienia się w politykę. Bo Myklebust, jak każdy, mieli swoje plany co do dalszych losów i Iris zamierzała im w pełni z tym pomóc.

Karta rozwoju