Ashara Blom

Nie posiada ojca, a przynajmniej tak mawiała jej matka. Urodziła się w Nowym Orleanie 27 stycznia 1984 roku. Jako córka Panny Aurory Blom. Kobiety, która wychowała się i urodziła w Midgardzie. Miejscu, którego sama Ashara nie miała możliwości zobaczyć na własne oczy. Miejsce Wikingów, miejsce które było jej korzeniami. Chcielibyście zapewne usłyszeć historię jej życia, ale czy aby na pewno jesteście na to gotowi? Nie ma w przeszłości Ash nic konkretnego i ciekawego, zwyczajna dziewczyna. Przynajmniej tak sądziła do pewnego wydarzenia, które miało miejsce kilka lat temu. Przekonana, że jej życie jest nudną pustą iluzją, która pryśnie w każdej chwili. Jednak nic się takiego nie stało. Ale zacznijmy od początku.

Nazywam się Ashara Blom, urodziłam się w Nowym Orleanie jak już wiedzie. Moja matka nie opowiadała za dużo o przeszłości ani mojej, ani swojej. Jako dziecko cieszyłam się otaczającym mnie światem. Spędzałam czas na czytaniu książek, zabawie z rówieśnikami. Jednak im byłam starsza tym moja matka popadała w paranoję. Wypytując mnie ciągle czy widzę coś, czego raczej nie powinno być. Czy widziałam? Owszem. Widziałam, widziałam panterę, która zawsze była u mego boku, która nie opuszczała mnie nawet na krok. Wszystko jednak było dla mnie zwyczajnym zbiegiem okoliczności. Co z tego, że widziałam coś, co w sumie nie miało szansy bytu? Pantera u mego boku? Dobre sobie. A jednak! Gdy tylko czułam się źle, gdy czułam się niepewnie, gdy obawiałam się każdego dnia ona była przy mnie. Czarna i piękna, niczym wielki kocur nie odstępowała mnie ani na chwilę. Matka wyjaśniała, że to mój totem, ktoś z przodków, który strzeże mnie i chroni. Ale przed czym i po co? Tego nie rozumiałam a bredzenia matki stawały się coraz bardziej dziwne. Jako dziecko cieszyły mnie jej opowieści o Odynie. Wszystkie mity jakie opowiadała były dla mnie czymś, czego nie potrafiłam wówczas pojąć. Pragnęła czuć tą część, której byłam pozbawiona. Lata mijały, matka nie ustępowała skrzętnie omijając opowieści o ojcu. Na pytanie o niego milczała lub wpadała w szał. Przez kilka lat niepowodzeń poddałam się i nie pytałam jej więcej. Przełom miał nastąpić kilka miesięcy temu. Matka obiecała wyjaśnić i zdradzić mi kim jest, jednak nic takiego się nie wydarzyło. W dniu, w którym miałam dowiedzieć się czegoś o ojcu, o pochodzeniu moich korzeni ona nie wracała. Długie godziny stawały się nie do zniesienia. Niepokój jaki we mnie rósł mówił, że coś jest nie tak, nie myliłam się...Po kilku godzinach pojawił się mężczyzna, który mówił że jest moim dziadkiem. Nie był nim. Jak się okazało, był przyjacielem matki, który w razie jej śmierci miał powiadomić mnie o tym fakcie i pokierować moją osobę w miejsce, gdzie mam szukać wyjaśnień. Tak też się stało. Informacje jakie otrzymałam były przerażające. Matka okazało się, że zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach, a ja...ja zostałam sama z moją panterą. Byłam z nią sama, to ona dawała mi szansę do życia, to ona podtrzymywała mnie przy życiu. To ona...ona dała mi do zrozumienia, że czas żałoby powinien się zakończyć a ja powinnam ruszyć przed siebie. Wiadomość, że swoje odpowiedzi otrzymam w Midgardzie początkowo były śmieszne. Jak niby miałam się tam dostać? Odpowiedź przyszła bardzo szybko. Mój Totem, moja piękna pantera prowadziła mnie przez nieznane. Tak pojawiłam się w Midgardzie, miejscu gdzie wszystko się zaczęło, miejscu które przyczyniło się do mojego poczęcia, jak i mojego narodzenia. A teraz mojego powrotu.

Karta rozwoju