Aino Harmaajärvi

Kim była Aino? pytali wszyscy znający bliżej lub dalej rodzinę Harmaajärvi. Pojawiła się dosłownie znikąd na progu fińskich galdrów mając jedynie kilka miesięcy. Tak, dobrze czytacie, podrzucono ją po prostu pod drzwi, zawiniętą w gruby koc. Jeżeli jej przybrani rodzice wiedzieli cokolwiek więcej na temat okoliczności w jakich zjawiła się w ich życiu, to nigdy nie powiedzieli nic, co rzuciłoby jakiekolwiek światło na to wydarzenie, a nie teraz ani wcześniej. Dlaczego to wydarzenie miało aż takie znaczenie? Po pierwsze dlatego, że Aino nigdy nie poznała swoich biologicznych rodziców. Po drugie, i ważniejsze, bowiem rzuciło się to długim cieniem na jej całe życie, była inna, jej twarz, jej rysy,jej ciemny kolor skóry i ciemne włosy różniły się drastycznie od przeciętnego mieszkańca Finlandii, oraz innych sąsiednich krajów. Z pewnością pochodziła ona z daleka, prawdopodobnie z jednego z krajów arabskich. Z tego powodu wielu traktowali ją z podejrzliwością, a niektórzy nawet z pogardą. Nie było wiadomo kim jest i jakie są jej prawdziwe korzenie. Jedyne co o niej wiedziano, to, że często można było zobaczyć ją na spacerze po lesie - samej lub z rodzicami. Wtedy wydawała się najszczęśliwsza. Jakby ktoś ją zapytał dlaczego to zawsze odpowiadała, że las do niej przemawia i ją rozumie jak nikt inny.
Mimo faktu,że jej przybrani rodzice robili co mogli by nie odczuła tego, że jest inna, na przykład poprzez nadanie jej typowego fińskiego imienia i nadaniu nazwiska, to jednak od najmłodszych lat czuła,że jest inna. Kiedy miała kilka lat i spacerowała ulicami Oulu, zarówno galdrowie jak i śniący wytykali ją palcami. Od początku dawali jej odczuć, że nie jest w pełni częścią hermetycznej społeczności galdrów. Sprawy zamiast polepszać się pogarszały się wraz z upływem czasu. Znaczną część edukacji w instytucie Gebo w Tampere była ofiarą szykanów i prześladowania ze strony swoich „kolegów i koleżanek”. Zdarzali się również rodzice, którzy omijali ją szerokim łukiem uważając za kogoś obcego, a więc gorszego. Aino starała się po prostu uczyć tego co do niej należało. Szczególnie przypadły jej do gustu dziedziny takie jak magia natury oraz magia runiczna. Magia przemiany jest jest trzecią ulubioną dziedziną magii. Wykazywała w ich kierunku szczególny talent. Trzeba jednak podkreślić, że jej sytuacja pogorszyła się kiedy do publicznej wiadomości dostała się informacja, że w wieku piętnastu lat ujawnił się u niej gen odpowiedzialny za bycie wyrocznią czy też znajomość prekognicji. Ponieważ nic nie było wiadomo o jej rodzicach, obawiano się tego co potrafiła, a w najlepszym wypadku podchodziło z pewną nieufnością. Była obca, inna, nie miejscowa. W latach 70 był to jednak większy problem niż obecnie. Presja otoczenia coraz bardziej dawała się we znaki dziewczynie, na tyle, że zaczęła nawet myśleć o samobójstwie kiedy miała siedemnaście lat.
Co takiego odwiodło ją od tej decyzji? Oprócz samotnych leśnych spacerów... Otóż miała miejsce jedna z największych niespodzianek w jej życiu. Była to wizyta jej ciotki o imieniu Sanni, siostry jej przybranej matki, o której nigdy dotąd nie słyszała. Sanni na co dzień mieszkała na Wyspach Owczych. Aino wyczuła dosyć szybko, że jej rodzice są bardzo nerwowi w obecności Sanni, a nawet unikając wdawania się z nią w jakieś głębsze i dłuższe dyskusje. Niemniej Aino znalazła z ciotką wspólny język, otrzymała również zaproszenie by odwiedzić ją jak tylko będzie pełnoletnia. Wyjazd i zmiana środowiska wydawały się dziewczynie najlepszym możliwym wyjściem. Czymś na co mogła czekać. Jej towarzyszami były wizje przyszłości, które nawiedzały ją w snach. Rytuał seidr opanowała już wtedy dobrze. Skupiała się mocno na nauce, by jak najwięcej się nauczyć i pokazać, że jest lepsza od tych, którzy się z niej śmieją i próbują ośmieszyć.
W końcu ukończyła swoją edukację i udała się na Wyspy Owcze, gdzie została serdecznie przywitana przez Sanni. Mieszkała ona w domku na przedmieściach niewielkiej stolicy Torshavn. Wyglądało na to, że wiedzie nieco samotnicze życie. Jednak Aino zupełnie to nie przeszkadzało, potrzebowała odrobinę spokoju w nowy środowisku. Jedyne co jej doskwierało to brak lasów z prawdziwego zdarzenia, była jednak gotowa zapłacić tą cenę. Na razie. Jednak wraz z upływem czasu stawało się coraz bardziej jasne dlaczego jej własna rodzina trzyma się od niej z daleka. Sanni parała się bowiem magią zakazaną. Trafiło to jednak na podatny grunt. Panujące obyczaje i mentalność galdrów, zasady panujące w ich świecie wyrządziły jej jedynie psychiczną krzywdę. W trakcie pobytu u ciotki uświadomiła sobie jak bardzo nienawidzi obecnego stanu społeczności galdrów. Łamanie reguł i próba zmiany obecnego systemu brzmiały zbyt kusząco by się jej nie poddać. Pod okiem ciotki zaczęła więc praktykować magię zakazaną. I była niezwykle sumienną uczennicą, jak przy każdym przedmiocie, do którego miała motywację. Przemianę w ślepca przeszła pod okiem i opieką swojej ulubionej ciotki Sanni, która zrobiła wszystko co mogła by Aino przetrwała ten okres. Pewnej niezwykle wietrznej nocy miała sen i to nie byle jaki bo proroczy. Była gdzieś w gęstym lesie, boso. W jej ręku pojawił się błyszczący sztylet. Tuż obok jej stóp leżał związany starzec, obok jego torba wypełniona niezliczoną ilością pergaminów większych i mniejszych. Pojawiło się również niewielkie lusterko, w którym Aino się przejrzała. Zobaczyła wtedy, że jej oczy są całe czarne. Nie poczuła jednak strachu, a radość. Jej uwaga przeniosła się na starca, którego zaczęła dźgać nożem najpierw lekko potem coraz mocniej. Na jego krzyki i szarpanie się nie zwróciła najmniejszej uwagi. Dźgała jego samego i jego torbę z papierami. Zdawało się to trwać w nieskończoność. Kiedy skończyła była dumna ze swojego dzieła. Leśne runo i korzenie drzew przykryły zwłoki, które rozsypały się w proch po chwili. Kiedy się obudziła Aino była jeszcze bardziej pewna tego, że obrała dobrą drogę. Walka ze skostniałym porządkiem i starymi zwyczajami jako ślepiec to jej droga. Na magii natury, natury, którą kocha, będzie mogła polegać. Tak zinterpretowała własny proroczy sen o własnej przyszłości. Kim by była jeśli nie wierzyłaby we własne umiejętności?
Chwilowy wyjazd przemienił się w długi, ośmioletni pobyt. Na niewielkich wyspach mało wiedział co Aino robi, jak spędza czas. Ludzi, w tym galdrów, nie ma zbyt wiele, nie ma więc zbyt dużego problemu z ukryciem się, czy to na zewnątrz czy to w domku cioci, by ćwiczyć magię zakazaną. Niewielka społeczność miejscowych galdrów zna ją jedynie z daru prekognicji czy też wyroczni, który wykorzystywała by zarobić trochę grosza. Wrócić do cywilizacji zapragnęła kiedy ukończyła 26 lat, wtedy to udała się do głównego miasta galdrów – Midgardu. Zaczęła tam działać jako szamanka. Mimo, że zajmuje ważną posadę, nie wyzbyła się niechęci wobec obecnego porządku życia galdrów, więc nawiązała kontakt z miejscowym Magisterium jakieś dwa lata temu, znowu z pomocą swojej ciotki.. Trzyma się na uboczu – nie jest zbyt towarzyska, ma również dom położony z daleka od centrum by nie znajdować się pod czujnym okiem zbyt wielu osób i móc w spokoju odprawiać magię zakazaną oraz rytuały zakazane. Jej ambicją jest opanowanie rytuałów związanych z nekromancją tak by móc tworzyć armie nieumarłych i samej zyskać nieśmiertelność. Jak na razie korzysta z tego, że jej zajęcie pozwala jej trzymać się nieco na uboczu i pogłębia swoją wiedzę. Jedno się nie zmieniło. Nadal najlepiej czuje się w lesie.

Karta rozwoju