Ruben Abildgaard

Papieros, rozpalony gorączką wiwatów iskier, smakuje jak jego przeszłość. Powietrze z chwili na chwilę roztapia się pod rzęsami promieni letniego słońca, przeczucie dławi go w płucach, uciska ramiona żeber. (Niechciany strumień westchnięcia wypływa spomiędzy warg). Milczy, a wkrótce później znów przypomina sobie, że w jego rodzinnym domu milczenie miało podobną wagę i konsystencję, ścieląc się kołtunami popielatego kurzu na parapetach, kątach i wnętrzach bijących serc. Mieszkanie, w którym obecnie tkwi, jest surowe, puste - i czuje, że równie puste było jego dzieciństwo, kalekie, położone bezwładnie w przykurczach nagłej utraty. Nie pytał nigdy o ojca - to matka siadała przy nim, mówiąc do niego cichym, zmiękczonym sympatią głosem. Był siedmioletnim chłopcem, gdy zaczął wątpić we wszystkie, sączone szeptem historie - ojciec miał być uczonym, archeologiem skłonnym do poświęcenia się w imię swoich kompanów. Dzisiaj już dobrze wiedział, że ojciec był ledwie głupcem zwiedzionym przez obietnice sowitego dofinansowania, marzycielem naiwnym jak pyzate niemowlę, głupcem, po stokroć głupcem. Miał za zadanie odnaleźć drogocenny artefakt, a zginął, rozszarpany przez draugry. Pomyślał o tym przez chwilę, o krwi ściekającej w półmroku podziemnych korytarzy, o płachtach mięsa i kości, o rozrzuconych niedbale, wszystkich przyziemnościach życia. O sposobie, w jaki mógł wtedy krzyczeć. Wcześniej podobna wizja mogłaby w nim rozniecić mdłe, przytępione, rozlewające się pod sztyletem mostka wrażenie dyskomfortu. Wcześniej, tak, jeszcze wcześniej-
ale-
nie-
teraz.
Ruben. Ruben. Podnosił głowę dopiero, gdy matka kładła mu dłoń na wątłym ramieniu. Przeszywał go zatroskany i niewyraźny impuls. Przygotowałam obiad. Księga była dość ciężka, gruba i w rękach drobnego chłopca prezentowała się co najmniej groteskowo, ale on sam rozumiał, początkowo niewiele, a później więcej i więcej. Sięgał instynktownie, zachłannie, w kierunku pamiątek ojca, przeglądał stare tomiszcza, wertował historię galdrów. Słodko-gorzkie wspomnienia błyskają na jego twarzy, kształtują się w drobny grymas.
Dalej.
Dalej wie, że obiecał sobie jedno - największe i najważniejsze. Nigdy nie powtarzać cudzych błędów. Dlatego stanie się lepszy od żałosnego ojca, dlatego stanie się lepszy od innych, będących w pobliżu ludzi. Większość z nich nie pojmuje sposobu, w jaki postrzega świat. W Akademii Fehu był cichym, pozornie spokojnym uczniem, starannie dobierającym grono swoich znajomości, zdolnym, ku zaskoczeniu innych zaciskać ręce w kamienie ściśniętych od gniewu pięści. Nie przepadał za określonymi zajęciami, potrafił nie uczęszczać na lekcje i nie rozwiązać sprawdzianu, gdy określone zagadnienia nie przypadały mu do gustu. Jego, jak podkreślali nauczyciele, nielogiczność, wymykała się spod wszelkiego, trzeźwego rozumowania. Matka kiwała tylko zupełnie bezradnie głową, wzywana systematycznie na rozmowy z dyrektorem placówki. Z wyraźnym trudem przechodził przez wymagania egzaminów, wstrzymany przez własny upór i niechęć do utrwalania wiedzy, w przypadku której nie żywił najmniejszej cząstki zapału. Równocześnie jego zamiłowanie do zagadnień przeszłości owocowało szczerym zainteresowaniem magią runiczną - w przedmiotach, na których mu zależało, był pilnym, przykładnym uczniem. Nikogo nie zdumiewało, gdy zdecydował się studiować magię rytualną na Instytucie Eihwaz. Dopiero, kiedy ukończył trzeci stopień wtajemniczenia, dostrzegał rozczarowanie w oczach swoich profesorów. Nie chciał, wbrew propozycjom, pozostać dłużej na uczelni, nie chciał starać się o otwarcie przewodu doktorskiego. Odebrał dyplom bez większej, dostrzegalnej wdzięczności, po czym zwyczajnie zniknął.
Wybierał odmienne ścieżki.
Inaczej. Zawsze inaczej.
Magia zakazana wsiąkała jeszcze wcześniej w postronki jego żył. Odnalazł grono studentów o bliźniaczych poglądach, którym nie wystarczały wykłady i kalki nużących ćwiczeń. Nie wystarczały im wcześniejsze podręczniki, nie wystarczały im przeglądane z poruszeniem treści opasłych ksiąg uchronionych cudem przed spaleniem. Zaczynali od zwierząt, kończąc na bezimiennych żebrakach, chroniących się w gardzielach zatęchłych, okrytych cieniem zaułków. Łatwość, z jaką bluźniercze inkantacje skraplały się na języku, zaskakująco lekkie, przepływające bez najmniejszego zająknięcia, wyłącznie utwierdzała go w przekonaniu, że został do nich stworzony. Pokonał naturalną drogę od samej magii runicznej oraz zaklętych artefaktów, dopiero później odkrywając, jak wiele z nich, skrywających rzeczywisty potencjał, zostało odrzuconych przez Radę. Stawiał się na zajęciach, trzymając pęczek tajemnic za bramą zaciśniętych zębów.
Przemiana nawiedziła go kwartał po ukończeniu studiów. Okłamał matkę, wmawiając jej, że zamierza podróżować po istotnych historycznie miejscach Skandynawii. Oddawał się do resztek zaklęciom rozpływającym się smołą po jego przedramionach. Zakrztusił się nową magią, drżał w paroksyzmach duszności okrywającej jego ciało. Przetrwał cały proces w domu odziedziczonym przez jego przyjaciela, znajdującym się na stosownym uboczu, z dala od wścibskich spojrzeń i zaostrzonych pytań.
Lisę Rindal poznał jeszcze na studiach. Od tego momentu stali się niemal nierozłączni, wszystkiemu, jednak, czemu on się oddawał, ona oddawała się z dużo większą, zajadłą intensywnością. Została o wiele szybciej ślepcem, rezygnując ze studiów pod pretekstem choroby uniemożliwiającej jej dalszą edukację. Była porywcza, gwałtowna i trudna do przewidzenia w impulsach swoich decyzji - on, równie podły i zepsuty jak ona, był jednak znacznie bardziej wyważony. Dołączył do niej natychmiast, tak szybko, jak tylko wrócił do zdrowia. Razem podróżowali, wędrując z miasta do miasta, chwytając się prac dorywczych, razem oferowali usługi w charakterze najemników, razem tropili magiczne artefakty, opłacane później sowicie brzęczącymi talarami. Razem. Wzięli ślub skromnie, z wyraźnym, grząskim pośpiechem, wiedząc, że nie mógł być im pisany żaden inny scenariusz. Dzisiaj czuje obawę, że mógł w tamtej chwili postąpić niewłaściwie, wypowiadając tak, składając wersy przysięgi i podpisując cyrograf pocałunku. Był młody i niegotowy - obiecał sobie, że nie będzie popełniać cudzych błędów, popełniał więc tylko własne.
Rada nienawidziła szczerze nekromancji. Ciekawość, jaką obdarzał nieumarłych, miała początek jeszcze w wieku nastoletnim, gdy zaczął znacznie dokładniej analizować sposób, w jaki zmarł jego ojciec. Być może przede wszystkim obawiał się, że był w stanie podzielić jego los, oddając się tak jak on, identycznie, poszukiwaniom zapomnianych przez czas rekwizytów, choć dla zupełnie innych, szemranych zleceniodawców. Możliwe, że szukał władzy nad tym, co nieuchronnie zabiło Gustava Abildgaarda. (Możliwe, że chciał żyć wiecznie). Na pewien czas odłączył się od Lisy, która nie podzielała jego zainteresowań magią rytualną. Oparty o stelaż plotek, próbował z zapałem osiągnąć rozkwit umiejętności. Wyruszył z niewielką grupą przemytników, pomagając im przy transporcie pozyskanych nielegalnie ingrediencji, a zgromadzona dzięki przetrząsaniu grobowców wiedza pozwoliła mu znaleźć licza i wymknąć się na spotkanie, którego tak usilnie potrzebował. Zostało mu obwieszczone, że mógł rozpocząć nauki jedynie po zabiciu kompanów, czego nie zawahał się zrobić, atakując ich, kiedy spali, wykorzystując słabość i pozyskane dla siebie zaufanie. Pod okiem licza szkolił się, aż ostatecznie opanował magię przywołania, nie będąc dłużej skrępowanym restrykcjami związanymi z mozolnym, wymagającym czasu, tradycyjnym sposobem przyzywania. Potrzebował tego dla siebie i dla Lisy, dla całokształtu pracy.
Niedługo później przenieśli się do Midgardu. Groza, jaką wzbudzali, zaczęła systematycznie rosnąć, zaangażowali się również w pracę na rzecz Magisterium, wykonując pomniejsze, przydzielane im skrupulatnie zadania. Dostrzegał, jak Lisa staje się coraz bardziej okrutna, coraz bardziej nieostrożna - i chociaż nigdy do tego czasu nie wierzył, że mogło istnieć uzależnienie się od magii zakazanej, tak aktualnie dużo śmielej dopuszczał do siebie tezę powielaną niezwykle szczodrze w bojaźliwych środowiskach widzących. Kiedy zachorowała na zatrucie magiczne po raz drugi, poprosił ją, aby możliwie bardziej się oszczędzała, a ona nazwała go we wściekłości tchórzem i idiotą. Pół roku później oznajmiła mu, że jest w ciąży, a on nie wiedział, czy powinien się cieszyć szczęściem, jakiego mogli dostąpić, nie wiedział, czy powinien jej wierzyć, nie mogąc oddalić myśli o wywęszonym kłamstwie.
Zginęła równie prorywczo, stosownie do swojego usposobienia. Wracali nocą, zmierzając do alejek Przesmyku. Zostali zatrzymani przez patrol Kruczej Straży, próbujący ich początkowo jedynie wylegitymować - Lisa, ogarnięta paniką, przewidująca pochopnie, że dysponują wobec niej trafieniami oskarżeń, zaczęła atakować funkcjonariuszy zaklęciami. Ruszył za nimi pościg, słyszał, jak krzyczała do niego, dlaczego jej nie pomaga, dlaczego nic nie uczyni. Nie miał zamiaru popełniać cudzych błędów. Umarła, ugodzona w klatkę piersiową kilkoma zaklęciami. On sam jedynie próbował wypowiedzieć inkantację tarczy, która jednak zawiodła, zbyt słaba, aby pokonać wiązki rzuconych czarów. Był pusty. Milczał, wypytywany przez oficerów, nie protestował, kiedy ostemplowali wnętrze jego dłoni Pieczęcią Lokiego. Trzymali go kilka dób w karcerze aresztu i wypuścili ostatecznie z wyraźnym niedosytem, nie będąc w stanie postawić mu odpowiednich, udowodnionych zarzutów. Nie wiedzieli, że przede wszystkim działał poza granicami Midgardu, wykonując odpowiednie zlecenia. Nie był jedynie pospolitym rzezimieszkiem.
Wiesz, zawsze wolałem ciebie od tej twojej małżonki. Masz ten swój durny kodeks, jaki by zresztą nie był, ale ja to szanuję, szanuję, że masz zasady i się ich zawsze trzymasz - Erland nie przestaje się odzywać, a on szuka sposobu na uwolnienie się spod natłoku jego paplaniny. Jest w zupełności świadomy krążących o nim opinii. Wie doskonale, na ile został wyceniony: Ruben, który odnajdzie upragniony artefakt, Ruben, który nie boi się grobowców i draugrów, plądrując pozostawione po przodkach kosztowności i nasączone magią rekwizyty. Ruben, którego można odnaleźć w galerii Forbannelse, gdzie w chwilach pomiędzy wyprawami pomaga rozprowadzać przedmioty, związany ścisłą współpracą z właścicielem przybytku.
Lisa nie żyje. Minął rok od jej śmierci.  
A teraz?
Teraz.
Zgniótł niedopałek o talerz. Podszedł w kierunku okna, miasto było żywe, tętniące jak wypukłe naczynie pod skórą kolumny szyi. Popiół, wszystko inne to popiół, pozostawiony za plamą wyprostowanych pleców. Miasto było zbyt żywe. Kiedy zamyka oczy, dostrzega łachmany ruin.

Karta rozwoju