Brage Guildenstern

Dzwon pokładowy wybija cztery szybkie uderzenia; odgłos jest pełen rdzy i kapitańskiego ponaglenia. Umysł zamyka się w sztywnej ramie odmierzanego uderzeniami czasu, ręce odnajdują właściwe zajęcie. Morze jest spokojne, słońce błyszczy się na jego powierzchni płynnym złotem, powietrze pachnie solą i wiatrem. Rozpoczyna się wachta i pierwsza szklanka.

Odkąd tylko pamięta ― morze było jego fascynacją, miejscem do którego chciał wracać i kierunkiem w którego stronę spoglądał z realnym utęsknieniem. Wychował się na starych legendach, otoczony wietrznym, surowym krajobrazem Burzowego Przylądka, od maleńkości zdawał się przesycony sposobem bycia Guildensternów, jakby jego przeznaczeniem było stać się jedną z wiernych kopii tego czy innego przodka, potomkiem godnym nazwiska, przynoszącym dumę rodzinie.
Ciężar wymagań i wygórowanych oczekiwań poznał dość szybko, bo już w pierwszych latach edukacji. Rodzice zapisali go do Odali, miał podążyć śladem rodzeństwa, a każdy z napotkanych nauczycieli kojarzył go jedynie przez pryzmat starszego brata i starszej siostry. “Wyjątkowo zdolni, mądrzy, chłonni” ― mówił jeden z profesorów, rozpalając tym samym konieczność poradzenia sobie na swój własny sposób. Bo Brage, choć z pochodzenia Guildenstern, choć spokrewniony z Björnem i Bylgją, nie odnajdywał się wśród ksiąg, nie dogadywał się z piórem. Jego serce rwało się na wolność, poza surowe, szkolne mury, i tylko spętany poczuciem obowiązku wobec rodziny umysł trzymał go w ryzach, nakazując kolejne powtórki, zadania, testy, a w ostateczności ― ściągi. Nie chcąc zostać rodzinną zakałą i nieukiem, uciekał się do wrodzonych pokładów sprytu. Szybko wychwycił przy którym nauczycielu może sobie pozwolić na sztuczki, przy którym faktycznie musi wykazać się wiedzą, a przy którym wystarczy gładko odegrana rola chłopca spod złotej gwiazdy by osiągnąć zamierzony cel.
Bez zarzutu prześlizgnął się po końcowych latach nauki, bez przyjemności złożył podanie do instytutu Kenaz na kierunek geografii i bez przekonania spoglądał w stronę pomysłów starszego brata – alchemia wydawała mu się kierunkiem kompletnie oderwanym od morskiej rzeczywistości i choć Björn ewidentnie nie pasował do żeglarskiego żywota, tak przecież każde z nich miało do odegrania własną rolę, nie było tu miejsca na samowolę, namowy i stanowienie o sobie. Fakt, że pozwolili bratu na odstępstwo irytował go prawie tak mocno, jak to, że wakacje były jedynym momentem w którym mógł prawdziwie się wykazać – na statku czuł się jak ryba w wodzie i choć nie posiadał jeszcze oficjalnego stopnia w Kompanii Morskiej i był tam jedynie na chwilę, to wiedział, że w sztywnych ramach oferowanej przez klan przyszłości udało mu się odnaleźć prawdziwą wolność. Tym samym zaczął też czuć się niejako lepszy od Björna, wytrzymalszy, bardziej oddany temu, co ważne.

Dzwon pokładowy wybija dwa podwójne, szybkie uderzenia; jedno scala się z drugim, odgłos rozlewa po pokładzie, drażni fale. Druga szklanka mija niepostrzeżenie, tak jak niepostrzeżenie mija się legendarną bestię ukrytą pod powierzchnią wody.

Po zakończeniu edukacji od razu znalazł się na pokładzie, jakby jego fascynacja żeglugą i oddanie klanowym sprawom miało wynagrodzić nieobecność najstarszego syna. Trafił na najniższy szczebel hierarchii, zaczął od przysłowiowego mopa, w ten sposób układając sobie całą zdobytą dotychczas wiedzę. Nie musiał się spieszyć, nie ograniczał go już termin powrotu na ląd, do instytutu. Wejście w nową rolę przyszło mu wyjątkowo gładko; towarzyska natura ułatwiła zdobycie nowych kolegów, determinacja otworzyła ścieżkę wyżej. Na przestrzeni kolejnych miesięcy systematycznie udowadniał swoją wartość, ściągał na siebie uwagę kapitana i oficerów na tyle skutecznie, by w rok po wypłynięciu zostać awansowanym na asystenta nawigatora.
Nowe stanowisko przyniosło nowe wyzwania i nową postawę. Brage spokorniał, docenił wartość własnego wykształcenia, bo to nie raz i nie dwa okazało się sposobem na przechylenie szali zwycięstwa na swoją stronę. Jego życie – złożone z kolejnych sztormów i okresów spokojnej fali – nabrało konkretnego kształtu, ale wcale nie oznaczało to, że porzucił manierę szelmy, wręcz przeciwnie: odkąd wszystko znalazło swoje miejsce, Brage coraz łatwiej odnajdywał się w zawiłościach własnych zmyślonych historii, manipulował zręczniej i płynniej, zupełnie jakby przebudziła się jego druga natura. Nawykł do sięgania po to, co aktualnie mu się zamarzy: po skarb, kobietę, najlepsze miejsce do oglądania zachodu słońca czy alkohol, a wraz z kolejnymi sukcesami uwierzył w to, że uda mu się sięgnąć także po miejsce dziedzica.

Dzwon pokładowy wybija trzy podwójne uderzenia, obwieszczając przejście w trzecią szklankę. Słońce znaczy morską taflę ognistą łuną zachodu, zabiera ze sobą światło, ciepło i optymizm wobec zbierających się na zachodzie chmur.

Życie na morzu było dobre. Obwarowane surowymi warunkami i niekończącymi się wyzwaniami, ale także otulone swego rodzaju urokiem. Wizyty w portach stały się nieregularną przyjemnością podczas których Brage zasięgał języka, nawiązywał kolejne znajomości i szukał coraz to nowszych sposobów na uświetnienie sytuacji Kompanii Morskiej, a także – całkiem pospolicie – ciął w karty i rozsmakowywał się w zagranicznych trunkach. W załodze odnalazł drugą rodzinę, choć wcale nie ważniejszą niż ta pierwsza. Mimo swobody i coraz rzadszych wizyt w domu, wciąż był – przede wszystkim – Guildensternem, pamiętał o tym, że interes rodziny powinien być stawiany ponad całą resztą i każde jego działanie dążyło nieustannie w tę stronę. Poznał wartość talara z każdej możliwej strony, a błysk monety stał się jedną z jego głównych motywacji. Brage ewoluował w materialistę nastawionego na pomnażanie majątku w dowolny – choć czasem nie do końca moralny i utrzymany w sekrecie – sposób; nauczył się wykorzystywać każdą możliwą okazję i każdą osobę, która mogła przybliżyć go do celu i wynieść na piedestał; udowodnić wszystkim dookoła, że to on powinien być pierwszym synem, że to jego przeznaczeniem było przejęcie steru rodziny. Mimo jasno określonego celu, nigdy nie wyzbył się jednak swojej marzycielskiej strony. Stare mapy i równie stare legendy traktował jak poszlaki do skarbów, które tylko czekają na odkrycie; zgłębiał je na własną rękę i choć do tej pory nie odnalazł nic godnego uwagi, to zebrane doświadczenie i obeznanie w świecie wynagrodziło cały włożony w to trud.
Po latach pracy dla Kompanii dostał się do drabinki oficerskiej i ostatecznie skończył na pozycji pierwszego z nich. Stanowisko wysokie, obarczone odpowiedzialnością, ale wydawać by się mogło, że wciąż niewystarczające by zmienić sposób w jaki spogląda na niego ojciec.

Dzwon pokładowy wybija cztery szybkie, podwójne uderzenia; zlewają się ze sobą w jeden, długi dźwięk. Czwarta szklanka, pozorny koniec. Ale przecież wachta tak naprawdę nigdy się nie kończy.

Karta rozwoju