Synne Mikkelsen

Szanowna Pa
Dzień dob
Mamo,
nawet nie wiem, od czego zacząć.
Może od tego, że bardzo chciałabym zobaczyć przypływ? Stanąć z Tobą ponownie na brzegu, odetchnąć zapachem morskiej soli, posłuchać szumu fal? Najlepiej jednak ― zmienić kształt. Udać się w nieznaną głębię, zbadać jej granice, zapolować na coś, co stanowi wyzwanie. Czy nasz piękny głaz wciąż jest tam, gdzie go zostawiłyśmy? Czy nadal jest na nim dość miejsca na dwie selkie? Odwiedzasz go czasem?…
To już cztery lata odkąd słuch o mnie zaginął. Cztery lata od ostatniej wiadomości, cztery i pół odkąd się ostatnio widziałyśmy. Wiem, że nie muszę się o Was martwić, czasem zdarza mi się śledzić wiadomości z dalekiej północy. Ani Ty, ani tato nie macie jednak tego luksusu, ale musisz mi uwierzyć ― zniknęłam w dobrej wierze. Nie chciałam, żeby moja głupota odbiła się na reputacji taty, nikt nie powinien patrzeć na niego przez pryzmat moich występków. Z perspektywy czasu wiem, że być może pewne sprawy dałoby się rozwiązać inaczej, ale sama wiesz, że bywam chaotyczna w działaniu, szybciej zrobię, niż pomyślę - chyba mnie tego w Laguz nie oduczyli, nie do końca.
Szybciej poprosiłam o pomoc kogoś, kto miał wystarczająco dużo władzy, by zatuszować moje wydalenie z Tiwaz i fakt posiadanej przeze mnie zakazanej księgi, niż przyznałam się do tego własnej rodzinie. Głupio mi, ale słowa więzną mi w gardle, nie potrafię ich z siebie wydusić. Nawet przed lustrem, w swoim własnym towarzystwie.
Być może dlatego, że była to pierwsza lekcja, której udzieliło mi samo życie. Przysługi mają swoją cenę, każda prośba ― konsekwencje. Cena zamiecenia sprawy pod dywan (szczęśliwie) nie była tak wysoka, jak mogłaby być; tym razem zadziałałam przytomniej, choć znów bez planu, w chaosie. Mój urok okazał się silny, ofiara bezbronna, dokładnie tak, jak mi opowiadałaś. Chwila przytomności nie trwała jednak długo, bo ledwie wyplątałam się z jednej kabały, a już byłam u progu drugiej.
Gorszej.
To, co zakazane, kusi najbardziej, wystawia na próbę charakter i siłę woli. Nie oparłam się temu, co obudziła we mnie tamta księga. Niezdrowa ciekawość towarzyszy mi nieustannie, a chęć spróbowania nowego czaru, zasmakowania tamtej siły, wciąż drzemie w moim ciele, czai się gdzieś na samym skraju świadomości. Jak orka, jak śmiertelny drapieżnik, przed którym nie umknełabym nawet w foczej skórze. Czasem drżą mi ręce. Czasem moje myśli wypełniają tylko zakazane inkantacje. Tkwię w rozkroku, rozdarta pomiędzy tym, czego chcę, a do czego zobowiązałam się obietnicą. Wtedy jednak, cztery lata temu, nic i nikt nie wiązał mi rąk, a towarzystwo praktykowało razem ze mną. Do czasu przynajmniej ― nie pamiętam jak do tego doszło, ktoś wydarł ze mnie wspomnienie tamtej nocy, ale gdy się obudziłam, byłam całkiem sama. Słaba i zatruta, rozchwiana. Serce ciężko kołatało w piersi, oddech rwał się, ciało drżało. Znalezienie medyka, który nie zadawałby pytań zajęło mi za dużo czasu, ale wolę życia miałam ― i wciąż mam ― niebywale silną. Zagranie ofiary, skorzystanie z aury przyszło mi naturalnie, choć za słabo. Magia pozwoliła zagrzać tam miejsce na parę godzin, skorzystać z kilku eliksirów, ale gdy czar opadł i okazało się, że nie mam żadnych pieniędzy ― trafiłam na ulicę. Pamiętam, że wylądowałam w świeżo usypanej zaspie, lodowaty dotyk śniegu kojarzył mi się z zimnem morskiej wody. Pamiętam, że zasnęłam, a gorączka zaniosła mnie na daleką północ. Do domu.
Przebudzeniu towarzyszyło rozczarowanie ― majaki, choć przyjemne, pozostawały tylko pobożnym życzeniem serca, które dalekie było od spełnienia. Rzeczywistość nie pozwoliła mi się osunąć w dalszy sen; wymagała mojej uwagi. Zimna zaspa nagle zamieniła się w całkiem przyjemny, ciepły kąt, kartka w kalendarzu jawnie sugerowała, że uciekło mi parę długich dni. Los uśmiechnął się do mnie, ocalił rękami dobrego człowieka. Gdy przestałam w końcu kaszleć jak opętana i odzyskałam głos ― okazało się, że całkiem dobrze nam się rozmawia, spędzanie wspólnie czasu było przyjemne, a przyjemność ta stawała się tym mocniejsza, im mniej jej było. Vermund znikał co jakiś czas, załatwiał swoje sprawy. Nigdy nie spytałam co robi i dlaczego ― każdy przecież ma swoje sekrety, choć podejrzewam, że gdybym spytała, to nie odmówiłby mi tej wiedzy. Problem leżał jednak we mnie ― nie chciałam wiedzieć.
Układ był prosty: mieliśmy swoje umówione miejsce w którym spotykaliśmy się co jakiś czas. Były przyjemności, niezobowiązujące rozmowy i żarty. Było miło, było dobrze i gdy zdałam sobie sprawę właśnie z tego, że jest mi z nim dobrze ― wiedziałam, że to pora by rozluźnić kontakt. Zaufałam już raz ludziom z którymi czułam się dobrze i jedyne, co mi po nich pozostało, to dziura w pamięci, brakujące wspomnienie pewnej nocy. Nie chciałam powtórki, nie chciałam też, żeby wiedział o mojej naturze; tyle razy powtarzałaś mi, że skóra to mój najcenniejszy skarb, jedyny sposób na zniewolenie. Rozgryzłby mnie, czułam to. A może wiedział od początku, ale się z tym krył? O to też nigdy nie zapytałam.
Zaczęłam znikać. Omijałam kolejne terminy spotkań, eksplorowałam nowe możliwości. Gdy wpadłam w szemrane towarzystwo kręcące się po jednej z dzielnic już wiedziałam, że więcej nie wrócę. Za pomoc jednak należy się zapłata, okruch wdzięczności; bez jego pieniędzy i podarowanego czasu nigdy nie wygrzebałabym się z tamtej choroby i skutków nocy, której nie pamiętam. Zawarliśmy więc układ, podarowałam mu jedno życzenie.
Mamo, uśmiejesz się pewnie, ale będę pierwszą selkie spełniającą życzenia.
Ymir Starszy ma swoje zalety. Na przykład: bandyci rzadko kiedy bawią się w zawoalowane sugestie i gry, kiedy chcą ci zrobić krzywdę, to od razu o tym wiesz. W pewien pokrętny sposób można czuć się wśród nich bezpiecznie, o ile oczywiście w porę rozpoznasz zamiar czający się w spojrzeniu i nauczysz się żargonu. Wiedziałaś, że “szyszki” to bierni informatorzy? A “polowanie na jelenia” to zasadzka na kogoś wysoko urodzonego? Całkiem to intuicyjne, szybko się tu odnalazłam.
I równie szybko znalazłam sposób na życie.
Moim kolejnym przystankiem był sklep alchemiczny prowadzony przez mężczyznę, który regularnie parał się sztukami zakazanymi. Wkupiłam się w jego łaski głównie za pomocą aury, udało mi się go do siebie przywiązać, sprawić, że nie będzie chciał się ze mną rozstawać. Jego nazwisko miało znaczenie wśród ludzi zamieszkujących dzielnicę, gwarantowało spokój. Wciągnięcie go w zręcznie utkane kłamstwo w którym jestem jego przyszywaną siostrą nie okazało się szczególnie trudne; mam talent do przeplatania przekonywujących słów swoim czarem. Użyta na Aarnim sztuczka miała swoje zastosowanie także wśród klientów sklepu ― ludzie chcieli spędzać ze mną czas, możliwie jak najwięcej czasu. Zostawiali przy tym całkiem sensowne kwoty w kasie, odchodzili do domów z eliksirami, których teoretycznie wcale nie potrzebowali, ale które kupili za moją namową. Wydawało mi się wtedy, że w końcu wszystko ułożyło się tak, jak powinno. Zgłębiałam sztuki zakazane pod okiem Aarniego, dostawałam swój procent udziału w zyskach, znajdowałam nowych znajomych.
Jak się zapewne domyślasz ― moja idylla nie nie trwała zbyt długo.
Aarni wpakował się w coś, co ściągnęło na niego uwagę wymiaru sprawiedliwości, a w konsekwencji doprowadziło do nalotu na sklep w środku nocy. Bronił się, a wraz z nim broniłam się także ja. W starciu nie stanowiłam jednak znaczącej siły, udało mi się jedynie ranić kogoś nożem, sięgnięcie po zakazaną magię okazało się niewystarczające. Uciekłam, gdy oficerzy skupili się na wściekłym Aarnim. Wiesz, że nie czuję wyrzutów sumienia, że go tam zostawiłam? To był… impuls. Ja albo on.
Nowy rok spędziłam na ulicy. Pięć dni w ślepym zaułku, we wnęce gwarantującej schronienie przed wiatrem. Trzy dni pod mostem, bo wnęka okazała się należeć do jakiegoś palanta, który szybko upomniał się o swoje. Jeden dzień w rowie, do spółki z trupem; oboje mieliśmy zajebistego pecha, ale udało mi się przetrwać i odegrać. Nie dorównuję mężczyznom w sile, ale mogę ich przechytrzyć. Skorzystać z mocy drzemiącej we krwi, z czarów, albo z własnego uroku osobistego, w ostateczności wywinąć się spod ręki zwinnym pląsem.
Zresztą, po tym, jak Vermund upomniał się o swoje życzenie, mój arsenał pozostaje okrojony, uboższy o sztuki zakazane. Staram się nie myśleć o złamaniu danego słowa ― bądź co bądź zaciągnięty u niego dług jest spory. Nikt jednak nie powiedział, że ten stan rzeczy pozostanie niezmienny; nakłonię go do zmiany zdania w ten czy inny sposób. Mam w tym coraz większą wprawę.
Teraz zagrzałam miejsce w barze pełnym szemranych ludzi; przynoszę kufle z piwem, odnoszę puste, dbam o to, żeby klienci chcieli tu wracać. Właściciel ma do mnie neutralny stosunek ― pracę udało mi się dostać po ujawnieniu znajomości z Aarnim, a na moją korzyść działa rosnący zysk. Zwłaszcza w te wieczory, kiedy szef pozwala mi śpiewać.

Mamo,
zawsze opowiadałaś mi o towarzyszących Ci w snach fokach, uważałaś, że i do mnie w końcu przyjdą, ale jedyne co nawiedza mnie we śnie to wilk. Spogląda na mnie, wyczekuje, a potem odchodzi, jakby rozczarowany. Wiesz...
wyszło długo, ale tak jest, gdy długo zaniedbuje się kontakt. Następny będzie krótszy. (Na pewno nie).
Całuję.


Gdy skrobanie pióra po papierze ustało, Synne uniosła głowę, spojrzała na stojący nieopodal wąskiego biurka zegarek. Prawie północ. Pięknie, znowu będzie umierać z samego rana.
List złożyła wyćwiczonym ruchem i wsunęła do koperty, tę przewiązała jutowym sznurkiem, pieczołowicie zawiązała kokardkę. Przez chwilę nerwowo gładziła papier w palcach, aż w końcu podniosła się z krzesła i cichcem zakradła się tuż obok szafy. Znalezienie obluzowanej deski nie było trudne ― teraz już nie ― dostanie się do skarbu nie nastręczało problemów. Synne podważyła deskę, bezszelestnie wydobyła stamtąd foczą skórę i wsunęła list w jej fałdy. Dokładnie tak, jak zrobiła z tuzinem poprzednich wiadomości, które nigdy nie ujrzały światła dziennego.
Tato, brat, mama, Aarni, Vermund. Każdy z nich zasługiwał na swój skrawek wyjaśnień.
A Synne nie miała odwagi ich udzielić.

Karta rozwoju