Hugo Rolvaag

Nie ma na tym świecie niczego, co nie kochałoby słońca. Słońce daje nam ciepło i życie; topi mordercze śniegi i lody zimy; sprawia, że wzrastają rośliny i kwitną kwiaty. To słońcu zawdzięczamy długie letnie wieczory, kiedy ciemność nigdy nie zapada. Słońce ratuje nas przed mroźnymi dniami zimy, kiedy ciemność ustępuje zaledwie parę godzin, a ono samo jest zimne i odległe niczym blade oko trupa…
Słońce i ogień.  Norny, gdy pochylały się nad rodzącym się Hugo szeptały, że oto nadchodzi ten, którego dotknęła dłoń  i naznaczyło tchnienie Surtra, olbrzyma, boga ognia. Ogniste tchnienie skąpanego w ogniu przebiegło po głowie olbrzyma, który właśnie przyszedł na świat.
Hugo przyszedł na świat 32 lata temu, podczas burzowej nocy. W trakcie porodu piorun uderzył w drzewo, stojące nieopodal domu rodzinnego. Drzewo płonęło żywym ogniem, gdy matka Hugo oddała swoje życie, by wypchnąć go na świat. Oddała swoje życie, by on mógł poczuć chłód powietrza i samotność, pierwsze chwile życia spędzając bez matki.
Dzieciństwo miał trudne z racji tego, kim był. Rósł w niewiarygodnym tempie, wyróżniając się wśród rówieśników. Rudowłosy, silny i wytrzymały, aczkolwiek nieco upośledzony w kontaktach z innymi miał pod górkę, gdy zaczynał szkołę. Ojciec Hugo – Ragnar – nie ułatwiał tego -  wciąż żywi ogromny żal do niego za to, że zabrał mu żonę. Relacje nie są zbyt pozytywne, dlatego też Hugo chętniej przesiadywał w szkole niż we własnym domu rodzinnym. Rozpoczął naukę I stopnia wtajemniczenia w Oslo (Algiz) skąd pochodził. Podobnie rzecz się miała jeśli chodzi o edukację II stopnia. Wtedy też zaczął interesować się magią Vidara, ponieważ jej specyfika i wyjątkowość dobrze wpasowywały się w jego charakter. Zaczął ją studiować próbując wniknąć w ciszę tkwiącą w nim, by tam usłyszeć jej subtelny szept na zasadzie medytacji w towarzystwie kadzideł i innych specyfików pozwalających wyostrzyć słuch na subtelność tej umiejętności. Obecnie, pracując jako Starszy Strażnik z tymi bardziej brutalnymi więźniami, magia Vidara jest nieodłącznym elementem jego narzędzi pracy, pozwalając mu szybko reagować na rosnące szybko niebezpieczeństwo. Posiadanie przewagi, elementu zaskoczenia czy przysłowiowego asa w rękawie jakim jest umiejętność rzucania zaklęć bez werbalnych inkantacji spowodowały, że Hugo niewiele się zastanawiał nad jej zgłębieniem. Z racji, że sam w większości czasu był milczącym samotnikiem, magia Vidara wypełniała każdą lukę jaką odnajdywał w sobie. Metaforycznie ujmując. Nauka szła mu różnie. Wypracował w sobie dziedziny, które lubił, a resztę traktował pobieżnie, byleby tylko zaliczyć przedmiot. Skupiając się na tych dziedzinach, które okażą się dla niego przydatne w przyszłości, Hugo postanowił, że zwiąże swoją przyszłość z Fortem Nordkinn – nie ma chyba lepszego miejsca, gdzie mógłby wykorzystać swoją siłę, wytrzymałość i dominujący nad innymi wzrost. Osiągnął więc wymagany III stopień wtajemniczenia w instytucie Durisaz w Oslo i zaciągnął się, powoli pnąc się po szczeblach kariery. Jako olbrzym miał z pewnością łatwiej w pracy, zaczynając jako strażnik czy łagodniejszych więźniach. Do każdego z osadzonych podchodzi indywidualnie, stara się nie wrzucać wszystkich do jednego worka. Zdarzyło się nawet, że rozmawiał wielokrotnie z więźniami, wysłuchując ich narzekań czy innych wylewanych żali. Hugo jest obserwatorem i słuchaczem w rozmowie, nie dominuje w niej, zatem był doskonałą "gąbką", by wszystko to, co wyrzucali więźniowie utknęło w nim niczym czarna macka. Z pewnością w pracy jego siła jest olbrzymim atutem. Wykonując swoją pracę Hugo jest na niej skupiony w pełni, stara się nie dekoncentrować, ale daleko mu też do tytułu "ulubieńca więźniów". Wielokrotnie musiał użyć swojej sprawności fizycznej przeciwko bardziej agresywnym więźniom. Skuteczność jego działań i bezkompromisowość zapewniły mu awans na stołek Starszego Strażnika, gdzie musiał pilnować tych mniej skorych do współpracy skazanych. Hugo bardzo lubi swoją prace, czuje, że jest w niej doceniany, choć ostatnio ( pewnie mu się wydawało) zauważył spojrzenia zazdrości wśród kolegów i koleżanek z pracy. Nie wie jednak z jakiego powodu. Wracając z pracy często jest zmęczony i nasycony różnymi bodźcami, znajduje odpoczynek w śnie i alkoholu. Wie jednak, że trafił dobrze, lepszej pracy nie mógłby mieć.
Jaki jest Hugo? Jak na olbrzyma, cichy, walczący ze swoimi własnymi demonami, nieco zagubiony. Bycie olbrzymem, chyba na razie jedynym w Midgardzie jest dla niego ciężkie, ale interesujące zarazem. Czuje i widzi kątem oka wytykanie palcami, ciche komentarze, jednak nigdy ciekawość nie zaprowadziła go w rejony konfrontacji z plotkami czy informacjami na jego temat. Te rzeczy przekazują mu koleżanki z pracy, a on? Nie wie za bardzo co z tym zrobić. Być może, z racji na upośledzoną i patologiczną rodzinę ( a raczej ojca), znajdzie się ktoś to mu to wszystko klarownie wyłoży. Wbrew pozorom potrafi dostrzec coś pięknego w małych rzeczach, lubi się zatrzymać i w ciszy poobserwować piękno otaczającego go świata. Nie powiem Wam jaki jest w kontaktach z innymi– sami sprawdźcie. Rude, ogniste włosy widać z daleka, ale czy znajdzie się ktoś, kto zechce go poznać bliżej? Czas pokaże. Jest bardziej typem obserwatora, aniżeli duszy towarzystwa. Pozwala sobie, by jego myśli i wyobraźnia kreowały różne scenariusze w jego głowie. Często milczy. Ci, którzy milczą, rzadko się mylą w swojej ocenie.

Karta rozwoju