Wysoki łuk we frontowej kamienicy nieopodal placu prowadzi na niewielki, wspólny i zaniedbany dziedziniec, od którego budynki nie są już tak reprezentatywnie ładne – ulokowane w raczej mało lubianej czy bezpiecznej okolicy, nie zachęca, by się na nie zapuszczać, szczególnie wieczorem czy nocą. Ciemne okna, zasłonięte firanami i ciężkimi zasłonami, sprawiają wrażenie ślepych i obojętnych oczu; i nawet, jeśli dostrzeże się w nich czyjąś bladą twarz, człowiek odnieść może wrażenie, że sam Fenrir mógłby spuścić łeb z nieba i złapać go w szczęki, a żaden z obserwatorów nie mrugnąłby przy tym ni razu, jakby podobne rzeczy były codziennością.