Selja Vourinen

Ogromne drzewa skupione w perspektywie nieograniczonej przestrzeni roztaczały złowrogą aurę.
Las nie zapraszał ani nie prosił, kiedy ludzie zbliżali się, pozornie chcąc chronić ciekawość tych, którzy zaburzali spokój magicznej flory i fauny. Tak nieopisanej i nieokreślonej. Dla wielu jeszcze
niezbadanej.
Tafla jeziora była wzburzona, podobnie jak emocje przenikające przez drobną sylwetkę mistycznej istoty, która dzisiejszego wieczora przełamywała wszelkie granice. Dostrzegła go błękitem swych tęczówek, pragnąc zanurzyć się z nim w bezkresie wody, lecz ostatnim tchnieniem porzuconych skrupułów – odpuściła. Porzuciła plan zanurzenia szponów w jego postać, gdy t y l k o męskie ciało znalazło się zbyt blisko.
Był inny. Wrażliwszy i jakby delikatniejszy, co wzbudziło w iluzorycznej kreacji niksy ostatki wyrzutów sumienia, mimo iż na to n i g d y wcześniej nie zdołała się powołać. Obudził w niej nutę złudnego człowieczeństwa, bowiem miała zniknąć, tak jak do tej pory, lecz długimi tygodniami – mężczyzna nie dawał za wygraną. Przychodził, a ona chroniła go ze strzępków sympatii, jakoby musiała pozostawić go przy życiu dla samej siebie, egoistycznie nie potrafiąc ofiarować go swoim siostrom.
Bliskość była intensywna, tak jak i rozstanie, po którym zakazała mu zbliżać się do pogranicza jej świata. Miał pozostać  we własnej rzeczywistości, tak różnej od tej, którą znała ona.
Niedługo po tym pojawiła się na świecie dziewczynka. Pełny niedopowiedzeń twór o kobiecej sylwetce utrzymał przy życiu nowonarodzoną kruszynkę, dostrzegając w zeń swojego pobratymca.

Miesiące mijały, a mała niksa dorastała w towarzystwie, takich jak ona. Były piękne i pełne gracji, co napawało ją niebywałym pragnieniem, by być taką samą.
Spędzała długie godziny na leśnych wędrówkach z opiekunką-matką, poznając magiczne stworzenia, które skradały małoletnie serce. Gdy ukończyła ledwie trzy lata, nie pojęła przymusu rozłąki, jakoby ta stanowiła swoistego rodzaju irracjonalny ból, a przecież
m a t k a obiecała, że zawsze będą razem.
Kłamstwo bywało piękne, co zrozumiała tuż po tym, kiedy ich rzeczywistość zmieniła się. Świat galdrów był znacznie bardziej nieprzewidywalny, tak jak i mężczyzna, u którego znalazła schronienie. Nie rozumiała – kim był ojciec, wszak Seea nie wyjaśniła niczego, poza roszczeniem, co do jej zachowania, co utrwaliła na podniszczonym materiale zżółkłej kartki.
Nieznajomy wydał się być zafascynowany dzieckiem. Przepełniała go pewnego rodzaju ciekawość i chęć zrozumienia, dlaczego dawna kochanka przyszła do niego tak późno z informacją o posiadanym potomstwie. Rozmowa, mimo iż on miał wiele pytań, wcale nie trwała długo. Była raczej okraszona niedopowiedzeniami, słodkim fałszem i kolejnym przyrzeczeniem, że jeszcze się spotkają, choć…
Oboje znali prawdę – to miał być ich k o n i e c.

Czas mijał, a ona w swym uroczym wcieleniu cieszyła oczy mężczyzny, którego nie potrafiła nazywać ojcem. Był wszystkim tym, czego nie znała, lecz sama nie umiała wydukać czterech liter – być może sprawiających mu przyjemność.
Edukację rozpoczęła równocześnie z innymi galdrami. Nie znała ich wielu, dlatego też stanowili niebywałą zagadkę, którą jako mała, ciekawa świata dziewczynka, bardzo chciała rozwiązać. Poukładać rozsypane puzzle i pojąć – d l a c z e g o – wszyscy byli tak różnorodni
i dlaczego ukochany ojciec przestrzegał ją przed otaczającym złem, które wyciągało szpony i rozdzierało wątłe sylwetki.
Akademia Laguz wydawała się więc być miejscem, które spełniało wszelkie założenia Fransa. Sam był jej absolwentem i jego poczucie dotyczące bezpieczeństwa córki musiało stanowić priorytet.
W swych listach opisywała zachwyt nad kolejnymi lekcjami, gdzie poznawała struktury różnych aspektów codzienności. Alchemia i algebra stanowiły swoistego rodzaju trudność, w przeciwieństwo do legend Nordyckich i przedmiotów związanych z fauną i florą.
Radziła sobie dobrze, przykuwając wzrok i zwracając na siebie uwagę. Otaczała się wianuszkiem osób, które chciały się zaprzyjaźnić, pragnąc mieć ją w pobliżu, lecz ona zawsze się wymykała. Uciekała w bezmiar spisanych dzieł i przyrody, bo to wśród niej czuła się najlepiej.

Czas przemijał.
Selja dojrzewała, stając się świadomą siebie młodą kobietą, która odliczała dni do ucieczki w bezdeń dzikiej natury, gdzie odnaleźć mogła takie jak ona. Poszukiwała ich na każdym kroku, desperacko chcąc zrozumieć – d l a c z e g o – trwała w ludzkim świecie, tak niepasującym do jej natury.
Serce zabiło gwałtowniej, kiedy pewnego popołudnia, błękit tęczówek osiadł na sylwetce mężczyzny. Czytał, całkiem pochłonięty przez lekturę, która w jej odczuciu musiała go pochłonąć bez reszty. Patrzyła na niego zaintrygowana, aż wreszcie ich spojrzenia spotkały się i pozwoliły na eskalację nieznanych dotąd emocji.
Studiowała wraz z ukochanym weterynarię i zoologię, marząc o spełnianiu swych ambicji w roli opiekunki magicznych zwierząt. Pragnęła otoczyć je opieką, tak jak i Otto miłością.
Stali się nierozłączni, a połączył ich Instytut Kenaz, w którym oboje angażowali się w przeróżne inicjatywy studenckie związane z magicznymi istotami; mężczyzna próbował ze wszystkich sił zrozumieć  też Selję, która roztaczała wokół siebie niebotyczną aurę. Pojmował jej gen, lecz obawiał się dnia, w którym miał dostrzec tę prawdziwą twarz;
brzydką, pokrzywioną, a ją samą przepełnioną chęcią mordu i krwiożerczości.
Jasnowłosa dziewczyna upatrywała się również zainteresowania w weterynarii i zoologii, mając cichą nadzieję, że już wkrótce będzie mogła bez reszty poświęcić się temu, co intrygowało ją najmocniej. Partner wspierał ją i planował porzucić dla ukochanej życie w mieście, byle tylko nie rozstawali się nawet na krótki moment.

Jesienny wieczór przyniósł jednak ból i rozgoryczenie. Spokojny spacer pośród gęstwiny drzew i zwierzyny zmienił się w irracjonalną walkę. Inkantacje ulatywały w powietrze, kiedy Selja i Otto starali się uciec z zastawionej pułapki, nie pojmując – kim byli oprawcy.
Ciało ukochanego mężczyzny osunęło się na ziemię, a jego oczy stały się nagle puste, pokryte nieskończoną mgłą.
Łzy spłynęły po bladym obliczu jasnowłosej  istoty, a furia uderzyła w jej wątłe ciało. Otwarcie szydził. Powtarzał, że znajdzie pocieszenie wśród klientów domu uciech, lecz zapomniał o konsekwencjach rozszalałych uczuć, które przejęły nad niksą pełną kontrolę. Nie panowała nad gwałtownością swego gniewu, który uczynił z niej przerażającą postać, kiedy dopuściła się ataku, a nieznajomy wydał z siebie ostatnich oddech, kiedy bezwładna sylwetka runęła z impetem.
Spokój nie przyszedł przed długie godziny. Lawirowała na pograniczu szaleństwa, kiedy rozpacz szarpnęła jej sercem. Krzyk rozległ się w pustej przestrzeni lasu, gdy klęknęła przy ciele najbliższego sobie galdra. Dotykała go, prosząc by się obudził, lecz faktura twarzy Otto nie zmieniała się nawet przez sekundę, a już szczególnie – nie uśmiechał się pięknie pod wpływem jej opuszek.
Niewiele myśląc, podjęła decyzję o teleportacji w pobliże jeziora. Ono nawoływało ją, by pozostała już na zawsze w nieskończoności otaczającej przyrody, która dla obcych stanowiła zagrożenie.
Ostatni raz złożyła pocałunek na lodowatych wargach mężczyzny, wciągając jego ciało do jeziora. Patrzyła jak ginie pod taflą wody, jedynie pragnąc – by pozostał z nią
na z a w s z e.

Nie powróciła do Instytutu.
Trwała we własnej niepewności pośród leśnych demonic, zatracając się bez reszty w ich nietuzinkowej urodzie i wolności, której sama Selja nigdy nie zaznała.
Pozwalała się porwać w wir szalonego tańca, tak intensywny od wszelkich innych czynności, które zabierały jasnowłosej istocie do tej pory czas. Lawirowała na pograniczu szaleństwa, jednocześnie tęskniąc za światem ludzi. Wydawał się on odległy, dlatego z taką zuchwałością przybierała postać raniuszka, która wzbijała się w powietrze i powracała na tereny niegdyś tak bliskie jej sercu.
Ryzykując własne przekonania o okrucieństwie człowieka, pozwoliła wspomnieniom przejąć na moment kontrolę nad własnymi wyborami. Podjęła się pracy na wydziale badań jako opiekunka, mając cichą nadzieję, że powróci na łono dawnych fascynacji - nie musząc obcować z tymi, których przedstawiciel pozbawił ją duszy, gdy odbierał ostatni oddech Otto. Z zaangażowaniem i pasją podeszła do magicznych zwierząt, łudząc się, że odnajdzie tutaj spokój.
Nie zdecydowała się jednak powrócić do miasta, zamieszkując niewielką chatkę na obrzeżach Midgardu. Rozważała jedynie kontynuację nauki w Kenaz, lecz pozostawała niegotowa.
Nie tak jak mogli od niej tego oczekiwać, ci bardziej ludzcy.

Karta rozwoju