żądam natychmiastowego zaprzestania kradzieży moich własnych marzeń. Wydaje mi się, że wyjawiłam je panu nader pochopnie, skoro nader często kusi się pan na ich przywłaszczenie. Balansuje pan na niezwykle cienkiej granicy mej cierpliwości, za którą kryje się jedynie pustynia nienawiści, a aktualnie wciąż tonie pan w oceanie mojej zazdrości. Dam jednak panu szansę odkupienia swych przewinień, albowiem nie mogę doczekać się bardzo szczegółowej relacji dotyczącej Maroka, hedonistycznego trybu życia, który ośmiela się pan uprawiać oraz podarku, który na pewno nie zapomni pan mi przywieźć.

W najbliższą sobotę mam czas jedynie w porze kolacji- mam nadzieję, że to nie stanowi problemu?


PS. - Tęskniłam.