Ingvar Guildenstern

Chociaż Kamienna Forteca zawsze będzie kojarzyła mi się z morską bryzą opatulającą policzki, wilgotnym, słonym powietrzem, beztroskim czasem spędzonym w towarzystwie rodzeństwa i nader wszystko poczuciem bezpieczeństwa, to nie tęsknota za dzieciństwem sprawia, że sięgam pamięcią wstecz, rozpamiętując chwilę, która na zawsze zmieniła moje postrzeganie rzeczywistości.
Miałem paskudny zwyczaj - nadal z niego nie wyrosłem i szczerze wątpię, że to kiedyś nastąpi - wymykania się z domu, gdy na zewnątrz panowała zawierucha. Żaden widok nie był równie piękny co ten, gdzie na firmamencie rozbijały się błyskawice, które na moment oświetlały pogrążone w ciemnej jak smoła gęstwinie nocy wzburzoną otchłań morza. Nie byłem wstanie odwrócić wzroku od fal próbujących pochłonąć wszystko, co pojawiło się na ich drodze. Nie modliłem się wtedy do Njörðra, którego ulubieńcem był przecież Björn, a nie ja. Słowa modlitwy, jakie zamierały na moich ustach kierowane były ku Ägirowi i jego małżonce, Ran.
Podczas jednej z takich nocny spędzonych w towarzystwie deszczu, burzy i zimnego, kąsającego w odsłonięte skrawki skóry wiatru, która miała miejsce dwa miesiące po szóstej rocznicy moich urodzin, wyszeptane przez mnie modlitwy zostały nieoczekiwanie wysłuchane. Tuż po tym, jak sztorm ucichł, na horyzoncie zamajaczył niewyraźny kształt, który z czasem okazał się zdezelowanym i nagryzionym przez niesprzyjające warunki atmosferyczne statkiem. W dziecięcym umyśle, w którym zakotwiczyło tak wiele żeglarskich opowieści, jawił się jako statek-widmo; w rzeczywistości był to okręt należący do Guildensternów, który opuścił port pół roku wcześniej i zaginął bez wieści. Kiedy urwał się kontakt z załogą, nikt już nie wierzył w jego powrót, a kiedy wrócił do portu, nikt nie wierzył w to, że kiedyś z niego znowu wypłynie. Był bowiem naznaczony znamieniem tragedii – żadnemu marynarzowi nie udało się zejść na ląd i zdać relacji z tego, co się wydarzyło. Pomarli, gdy ich stopy zetknęły się z piaskiem. W tym incydencie doszukiwało się boskiej interwencji, klątwy, przez co zaczął wzbudzać strach.
Panika zacisnęła się na moim gardle, gdy zbliżyłem się do niego pierwszy raz i sprawiła, że nie mogłem złapać tchu. Walczyłem za sobą, by nie uciec, gdzie pieprz rośnie. Wydawało mi się, że ta łajba nosząca w sobie ślad ludzkiego cierpienia, rozerwie mnie na strzępy, kawałek po kawałku, i w końcu całkowicie mnie pochłonie. Ale nie mogłem się także wycofać. Jakby w momencie, kiedy zdecydowałem się zakraść na jego pokład, niewidzialna siła rzuciła na mnie zaklęcie o nieznanej inkantacji. Potem wielokrotnie zakradałem się na ten statek – po kryjomu, tak, żeby nikt nie widział. W cieplejsze dni zasypiałem na jego pokładzie. Wtedy sprawiał wrażenie żywego, samodzielnie oddychającego organizmu. Wtedy pod skórę wślizgiwało się nienośne uczucie, że nie jestem sam. Czułem na mokrym od potu karku obce spojrzenie, słyszałem, jak deski trzeszczą pod niewidzialnym ciężarem czyjś kroków, aż w końcu usłyszałem cichy, markotny szept tuż przy uchu, którzy przerodził się w śpiew, ale gdy otworzyłem oczy, nikogo obok mnie nie było. Wyobrażałem sobie wtedy, że to duch statku zwany klabaternikiem. Chciałem wierzyć, całkiem naiwnie, że przekazał mi w ręce ten okręt.
Kiedy, podążywszy za rodzinną tradycją, rozpocząłem edukacje w Akademii Odala, nie mogłem zapomnieć o tym statku; tajemnice, jakie skrywał, spędzały mi sen z powiek. Ciągłe wracałem do niego myślami, aż w końcu stał się źródłem mojej obsesji, a także innych uczuć, które budziły się we mnie powoli, by w końcu obnażyć swoje prawdziwe intencje i położyć się cieniem na mojej relacji z bratem.
Björn - dziedzic, przyszły jarl, ulubieniec Njorda, Złota Gwiazda Guildensternów. Niezależnie od tego, jakimi epitetami, obrzucono mojego brata, z roku na rok narastało we mnie dławiące poczucie niesprawiedliwości, na czym ucierpiała moje wiara w boskie wyroki, czego następstwem była zazdrość. Nie mogłem jej zdusić – wślizgnęła się do mojego umysłu i zatruwała powoli, ale skutecznie myśli. Lekceważący stosunek brata do swoich obowiązków, a także brak jakiekolwiek zaangażowania doszczętnie wypalił we mnie iskrę rywalizacji. Dlaczego on?, nieme pytanie zakradło się na moje usta za każdym razem, gdy Björn był wspominany w rozmowach jako dziedzic. Żyjąc w jego cieniu, wydawało mi się, że zabrał mi wszystko. Z trudem znosiłem jego obecnością, tak drażniącą, wręcz nieznośną. Ale właśnie, dzięki temu, że to on znajdował się nieustannie w centrum uwagi i na jego barkach spoczywał większy ciężar oczekiwań, ja miałem chwilę na oddech. Wywoływałem burzę w szklance wody, byle tylko zniknął mi z oczu, co zwykle uchodziło mi na sucho, gdyż to na jego sylwetce zatrzymywało się surowe, ojcowskie spojrzenie. Czara goryczy przelała się, kiedy Björn całkowicie zaniedbał swoje obowiązki, znikając na calutki rok. Wywołało to kalejdoskop emocji. Gorycz, żal, strach, że nie żyje i gniew, że całkowicie odwrócił się do mnie plecami.
Zakończyłem swoją edukacje na trzecim stopniu wtajemniczenia, gorliwie studiując magię runiczną w Instytucie Eihwaz, choć musiałem włożyć sporo wysiłku w to, by przekonać ojca, że przysłuży się rodzinnym interesom i okaże się niebywałym wsparciem przy wykrywaniu klątw w przemycie magicznych artefaktów. Równolegle pielęgnowałem swoje zauroczenie magią natury, co odbiło się na moim zdrowiu w formie licznych blizn po oparzeniach, nie zapominając przy tym o tym, o czym prawdziwy Guildenstern zapominać nigdy nie powinien. O morzu. Bezustannie pogłębiałem swoją wiedzę z zakresu, który najczęściej zajmował moje myśli - żeglarstwa, by w końcu stać się członkiem Kompanii Morskiej. Z upływem czasu zacząłem handlować magicznym przedmiotami, legalnie i mniej legalnie, coraz częściej zagłębiającej się w niecieszące się dobrą sławą midgardzkie rewiry, gdzie odkrywałem więcej swoich mniej lub bardziej wstydliwych słabości. Tam zrodziła się historia tatuażu, który przycina skórę mojego karku. Mimo powstałych wyrw na sumieniu, trwam w przekonaniu, że rodzina jest najważniejsza i nie cofnę się przed niczym, by zapewnić jej bezpieczeństwo – tak jak wtedy, gdy rok temu pozbyłem się człowieka, który za dużo wiedział o uprawianej przez Guildensternów kontrabandzie i nie przekonały mnie jego zapewnienia, że będzie trzymał gębę na kłódkę; pod odsłoną nocy i mgły złożyłem go w ofierze Ägirowi, modląc się o bezpieczny powrót do domu, choć czasem, najczęściej w ciszy czterech ścian, wydaje mi się, że nadal słyszę jego krzyk, gdy spada z klifu wprost w lodowate objęcia wody; kiedy fale wyrzuciły go na brzeg trzy dni później, z roztrzaskaną o skały głową, jego śmierć została uznana za nieszczęśliwy wypadek. Chcę trzymać pod kluczem wszystkie tajemnice klanu, bez względu na koszty, choć czasem targają mną wątpliwości, a wraz z nimi przemożna ochota, by rzucić to wszystko, wykraść z portu niszczejący w oczach statek dziecięcych marzeń i odpłynąć w tylko sobie znanym kierunku tam, gdzie wzywa mnie zew morza.
Chociaż Burzowy Przylądek zawsze będzie kojarzył mi się z ciepłem domowego ogniska, bez względu na to, jakie Norny utkały mi los, zdarza mi się pogardliwie spoglądać na swoje życie. Czasem mam wrażenie, że ja i Björn jesteśmy jak rozbitkowie niegodni ocalenia, których fale wypluły przypadkowo na brzeg – wcale tu nie pasujemy i jedyne, co po sobie pozostawimy to rozczarowanie, a prawdziwą nadzieją dla Guildensternów i spoiwem łączącym to wszystko w jedną całość jest Bylgja.

Karta rozwoju